Προς την αξιότιμη ελληνική κοινωνία.
Με αφορμή τα όσα έχουν ακουστεί τον τελευταίο καιρό για την οικογένεια μου, για το είδος μου, για μένα την ίδια, καθώς και για όσα παιδιά έρχονται μετά από εμένα ή σπέρνονται σήμερα.
Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι, τώρα που έχω φωνή να μιλήσω, τώρα που νίκησα το δαίμονα της κατάθλιψης και της ντροπής, του μίσους προς τον εαυτό μου και του θυμού προς τους άλλους. Προς εσάς.
Δε θέλω να κάνω την κοινωνία ίδια, δε θέλω να μετατρέψω κανένα παιδί σε όμοιό μου, δεν έχω σκοπό να προσηλυτίσω κανέναν και καμία, δεν επιδιώκω τον αφανισμό της ανθρωπότητας, δεν ευελπιστώ στην αλλοτρίωση της διαφορετικότητας, δεν έρχομαι δια της βίας να κακοποιήσω καμία ψυχή.
Εκείνο που έχω ανάγκη είναι να χωρέσω. Ολόκληρη. Σε μία κοινωνία που κομματιάζει, που καλουπώνει και που, τελικά, εξοστρακίζει και φτύνει τον διαφορετικό και τον άλλο.
Έχω την ανάγκη ο καθόλα συντηρητικός πατέρας μου να μην υπογράψει την απαλλαγή μου από την εβδομάδα των έμφυλων ταυτοτήτων. Μήπως δεν γίνω ένας ακόμα στατιστικός αριθμός που επιβεβαιώνει τις έρευνες που προμηνύουν την αυτοκτονία μου.
Έχω την ανάγκη να μάθω στο σχολείο πως δεν είμαι βδέλυγμα, πως δε μου αξίζει η σκληρότητα της κοινωνίας, πως ο κόσμος δε χωρίζεται σε αρρώστους και υγιείς, πως σαν εμένα υπάρχουν κι άλλοι, πως δεν είμαι μόνη, πως είμαι φυσιολογική.
Η βαθιά θρησκευόμενη μάνα μου έχω ανάγκη να ακούσει εμένα και όχι το Σεραφείμ, να μάθει για μένα παρέα με μένα. Πριν ευχηθεί το θάνατό μου ή καταραστεί τη γέννησή μου από τα δικά της σπλάχνα, προτού διδαχθεί για όσα οφείλει να με μισεί.
Παιδί είμαι και εγώ, το παιδί μιας ετεροφυλόφιλης οικογένειας, το παιδί μιας ετεροσεξιστικής κοινωνίας. Πριν μάθω γράμματα διδάχθηκα πως είμαι λιγότερο άνδρας και λιγότερο γυναίκα, πως τσουβαλιάζομαι με τους κτηνοβάτες και τους παιδεραστές, ακούω ακατάπαυστα για το πώς η ταυτότητα του φύλου μου με κατατάσσει στους ψυχικά νοσούντες, δεν υπάρχω και δεν επικυρώνομαι ποτέ γιατί η αμφιφυλοφιλία μου είναι αόρατη. Πριν μάθω ποια είμαι έμαθα να μισώ αυτό που είμαι, πριν προλάβω να μεγαλώσω άκουσα τους πάντες να μιλούν για μένα.
Κι όσοι διατείνεστε πως για την ομαλή και εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας θα πρέπει τα νέα παιδιά να προστατευθούν από τη γνώση και κατανόηση του εαυτού και των άλλων, σας ρωτώ αν για μία φορά σκεφτήκατε πως υπάρχω και ζω ανάμεσά σας και πως αυτή που χρειάζομαι την προστασία τελικά είμαι εγώ.
Οι υποκριτικά ευαίσθητοι απέναντι στα δικαιώματα του παιδιού έχετε αναρωτηθεί πώς είναι να μεγαλώνεις σε μία κοινωνία που διαρκώς σε ωθεί να σε μισείς; Γιατί είσαι τρανς. Και δεν μπορείς να είσαι παιδαγωγός. Γιατί είσαι γκέι και δεν μπορείς να είσαι baby sitter. Γιατί το είδος μου δεν το θέλουν στην Ελλάδα. Γιατί ο πατέρας μου θα προτιμούσε κόρη αλκοολική παρά λεσβία. Γιατί είμαι αμφί και η ύπαρξή μου αγνοείται.
Και θα πρέπει να ντρέπομαι, να κρύβομαι, να φοβάμαι, να μην προκαλώ, να είμαι έτοιμη να τρέξω, να μην απαντάω ποτέ, να δέχομαι την ομο-/αμφι-/τρανς-φοβία, να κρίνομαι, να ακούω επιστήμονες να ψάχνουν τις αιτίες της ύπαρξής μου τοποθετώντας με αυτομάτως στη σφαίρα του προβληματικού, να γίνομαι μάρτυρας της κακοποιητικής φρασεολογίας και τραυματικής επιχειρηματολογίας εις βάρος μου, για να ενστερνιστώ τελικά η ίδια τις απόψεις που με θέλουν πολίτη τριτοδεύτερης κατηγορίας.
Όλοι μιλάτε πια για το αν μου αξίζει η ζωή, αν θα μπορέσω να βρω αγάπη, αν θα πρέπει η πολιτεία να μου παραχωρεί δικαιώματα, αν θα είμαι ισορροπημένη και ικανή σα γονέας. Ξεχνάτε. Ξεχάσατε ήδη πως υπάρχω, πως οι γονείς τώρα είστε εσείς και η κοινωνία ο διπλανός, ξεχάσατε πως είμαι σπόρος ετεροφυλόφιλων γονέων και προτύπων, ξεχάσατε πως πριν μιλήσετε για εμένα θα έπρεπε να μιλήσετε με εμένα, ξεχάσατε πριν με μάθετε να με μισώ να μάθετε, παραλείψατε να σκεφτείτε πως είμαι εδώ, ήδη, υπάρχω, είμαι 15 χρονών και σας ακούω.
σχόλια