Η Υπουργός Πολιτισμού έβγαλε ανακοίνωση προς τα ΜΜΕ για το θάνατο του Κηλαηδόνη. Είναι μακροσκελής, προσεγμένη και έχει ωραία σημεία. Όμως δεν κρατήθηκε, δεν άντεξε να μην θριαμβολογήσει για το πώς ο μακαρίτης ήταν Αριστερός, για τη στάση του στο δημοψήφισμα, για τον αγώνα του εναντίον των «καθεστωτικών ΜΜΕ».
«Ο Λουκιανός κοίταζε κατάματα το παρόν από τότε, μέσα στη δικτατορία, που συνεργαζόταν με τον Γιάννη Νεγρεπόντη και τον Μποστ, μέχρι τον Ιούλιο του 2015, που σχολίαζε τη στάση των Ευρωπαίων πολιτικών απέναντι στην Ελλάδα αλλά και την προπαγάνδα των κυρίαρχων ΜΜΕ» γράφει κάπου.
Όλα αυτά ισχύουν, όμως, πόσο μεγάλη πρόκληση να ακούγονται (και να οικειοποιείται η πολιτική του στάση) από ένα κόμμα που ψηφίζει («στα τέσσερα») Ναι σε όλα.
«Είναι δικός μας», προσπαθεί να πει η κα Κονιόρδου, μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αριστερό κόμμα.
Ο Κηλαηδόνης σχολίαζε τη στάση των Ευρωπαίων πολιτικών, αλλά το κόμμα με το οποίο κυβερνά η κα Κονιόρδου 'υποτάχτηκε' στους Ευρωπαίους πολιτικούς. Ο Κηλαηδόνης τον Ιούλιο του 2015 στήριξε το ΟΧΙ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ -αφού μας δίχασε τζάμπα- υποστήριξε στη Βουλή το ΝΑΙ. Ο Κηλαηδόνης στηλίτευε την «προπαγάνδα των κυρίαρχων ΜΜΕ», μόνο που απ' ό,τι φάνηκε στην πορεία, ακόμα και ο Τσίπρας συμφώνησε με τα «κυρίαρχα ΜΜΕ» εξ ου και έκανε το Όχι Ναι. Επίσης, ο Σύριζα πλέον ελέγχει σε μεγάλο βαθμό τα «κυρίαρχα ΜΜΕ» (τον Μπόμπολα ας πούμε, ενώ το Mega εξαφανίζεται κι ο ΔΟΛ κλείνει) ενώ έχει φτιάξει τα δικά του «κυρίαρχα μέσα» που παίζουν τη δική του προπαγάνδα.
Η ειρωνεία του να προσπαθεί να καπηλευτεί η κα Κονιόρδου την αριστεροσύνη οποιουδήποτε, όταν η αριστεροσύνη έχει εκλείψει απ' την κυβέρνησή της είναι μεγάλη. Το να στέλνεται όμως το δελτίο τύπου στα πάλαι ποτέ «κυρίαρχα μέσα» τη στιγμή που αυτά αφήνουν την τελευταία τους πνοή είναι σχεδόν προσβλητικό.
Καλά τα λέει ο Δημήτρης Δουλγερίδης στα σημερινά (τελευταία μάλλον) ΝΕΑ:
Εν αρχή το απόσπασμα από το δελτίο Τύπου της υπουργού Πολιτισμού: «Ο Λουκιανός κοίταζε κατάματα το παρόν από τότε, μέσα στη δικτατορία, που συνεργαζόταν με τον Γιάννη Νεγρεπόντη και τον Μποστ, μέχρι τον Ιούλιο του 2015 που σχολίαζε τη στάση των ευρωπαίων πολιτικών απέναντι στην Ελλάδα αλλά και την προπαγάνδα των κυρίαρχων ΜΜΕ».
Αυτό που διαβάζετε δεν είναι προπαγάνδα, με την άδεια του Μαγκρίτ. Ούτε όσα διαβάσατε στην περιβόητη μνημονιακή περίοδο του Τύπου από τις στήλες αυτής εδώ της εφημερίδας. Οσο για τα «κυρίαρχα ΜΜΕ» ανήκουν στη φαντασίωση ενός απελπισμένου μανιχαϊσμού που έχει μάθει να χωρίζει τον κόσμο με το κριτήριο της δικής του αλήθειας.
Θα ήταν ομολογουμένως μεγάλος ο πειρασμός για την υπουργό Πολιτισμού να αποφύγει τον «πολιτικαντισμό» μέσα σε μια τυπική νεκρολογία. Αναζητούσε προφανώς το αλατοπίπερο για να αναδείξει διά της πλαγίας οδού το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Και το έπραξε μέσα από τη στάση του Λουκιανού Κηλαηδόνη στο δημοψήφισμα του 2015. Το ίδιο υπονοεί όταν αναφέρει ότι ο τραγουδοποιός «έκανε παράλληλα και την κριτική του στην κοινωνία της κατανάλωσης» ή ότι «κράτησε αποστάσεις από τη βιομηχανία του τραγουδιού». Ποιος; Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης που απεχθανόταν το στρατευμένο τραγούδι.
Ας μη γελιόμαστε: δεν υπάρχει μεγαλύτερη γκάφα από το timing. Να διοχετεύεις, για παράδειγμα, προς δημοσίευση μια τέτοια ανακοίνωση σε «κυρίαρχο» ΜΜΕ που αναζητά το ύστατο δικαίωμα στην αντοχή. Που επιμένει να φιλοξενεί ρεπορτάζ, απόψεις και διαφορετικές εκτιμήσεις - ακόμη και για τις ευθύνες του εκδότη του. Το απέδειξε το άρθρο του Γιώργου Ρωμαίου, το οποίο καταφερόταν εναντίον του Σταύρου Ψυχάρη.
Από μια διαστροφή της τύχης, το σημερινό πρωτοσέλιδο και η ανακοίνωση της Λυδίας Κονιόρδου δημοσιοποιούνται την επαύριο της έκθεσης ιδεών του Νίκου Καρανίκα. Εκεί όπου ο ίδιος και οι αριστεροί φίλοι του βλέπουν Ταρκόφσκι, διαβάζουν Βάρναλη και αυτοδιαφημίζονται ως ιδιοκτήτες της πραγματικής κουλτούρας. Ενώ οι «άλλοι», σε ελεύθερη απόδοση, έβρισκαν λόγο και ύπαρξη μέσα από την προπαγάνδα των κυρίαρχων ΜΜΕ.
Έτσι είναι αν έτσι νομίζουν. Εκτός αν νομίζουν ότι είμαστε έτσι. Αυτό ναι, είναι προπαγάνδα.
Καλά τα λέει και ο Νίκος Ζαχαριάδης στο protagon:
H Λυδία Κονιόρδου δεν άντεξε να μην χρησιμοποιήσει τον θάνατο ενός αγαπημένου καλλιτέχνη όλων (ναι, όλων...) για να μας διχάσει.
Διότι η Λυδία Κονιόρδου έκρινε δόκιμο να μας υπενθυμίσει με αφορμή τον θάνατό του «μοναχικού Καουμπόι» ότι χωριζόμαστε σε «εμάς» και «αυτούς». Και η ανακοίνωσή της μοιάζει να έχει γίνει copy-paste από non paper του Μαξίμου. Και μάλιστα από non paper της άγριας διχαστικής εποχής του 2015, προ συριζαϊκού μνημονίου.
Το να εκτιμάς το έργο ενός καλλιτέχνη –και ειδικά ενός καλλιτέχνη με την μποέμικη λάμψη του Λουκιανού Κηλαηδόνη– λαμβάνοντας υπ' όψιν τις τοποθετήσεις του απέναντι σε ένα συγκεκριμένο γεγονός είναι το λιγότερο κοντόφθαλμο. Οταν όμως, μόλις λίγες ώρες μετά τον θάνατό του σπεύδεις να το τονίσεις είναι εκτός από κοντόφθαλμο και άκαιρο. Στην καλύτερη περίπτωση. Και στην χειρότερη είναι χυδαίο. Διότι εκμεταλλεύεται συνειδητά την γλυκόπικρη συγκίνηση που αισθάνεται κάποιος όταν νιώθει να «φεύγει» αυτός που σφράγισε μια ολόκληρη εποχή της νεότητας του. Και το κάνει για να περάσει μέσω αυτής της συγκίνησης μια μικροπολιτική ατζέντα.
Είναι σαν να μας λέει ότι δεν έχουμε όλοι τα ίδια δικαιώματα συμμετοχής στον θάνατο ενός αγαπημένου καλλιτέχνη. Οτι δηλαδή οι βδελυροί «μενουμευρώπηδες» που δεν κατήγγειλαν «τη στάση των ευρωπαίων πολιτικών και την προπαγάνδα των κυρίαρχων ΜΜΕ» δεν δικαιούνται να τον αισθανθούν «δικό τους». Και το χειρότερο: αυτό γίνεται σε μια από τις σπάνιες στιγμές που έχουμε την ευκαιρία να ξεχάσουμε αυτά που μας χωρίζουν και να θυμηθούμε πώς κάποτε ήμασταν όλοι μαζί. Και χορεύαμε ένα βράδυ με πανσέληνο στη Βουλιαγμένη. Πριν χωριστούμε σε «καλούς αντιμνημονιακούς» και «κακούς μνημονιακούς». Ε, λοιπόν η Λυδία Κονιόρδου έσπευσε με ιδιαίτερη σπουδή να μας στερήσει αυτή την ευκαιρία. [...]
