ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γιατι να σε κραξουμε? Ετσι οπως εχει δομηθει η κοινωνια και οπως εχουν γινει οι εργασιακες σχεσεις, το να θες να δουλεψεις ειναι το περιεργο. Κι εφοσον λες οτι δε θες να γνεις πλουσια τοτε δεν ειναι κατι μεμπτο. Λες αυτο που σκεφτονται ολοι.

Το μονο που μπορω να πω ειναι πως η αξια της εργατικοτητας ειναι πολυ ιν, ενω της τεμπελιας πολυ αουτ... Τωρα το ποση τεμπελια επιθυμει η μπορει να αντεξει ο καθενας ειναι προσωπικο θεμα, ωστοσο εχουμε καταντησει να θαυμαζουμε καποιον που τρεχει απο το πρωι ως το βραδυ, ενω καποιον που εχει μια πιο χαλαρη δουλεια η κοινωνια τον θεωρει συνηθως λιγοτερο σημαντικο.... Ανεξαρτητως αποδοχων... Παντως κ εγω που απο μικρη ηθελα να δουλευω πολυ κ τελικα το επαθα αυτο που επιθυμουσα, τωρα που εχω μια αλφα ηλικια κ οικογενεια, συν πως μου εφυγαν κ τα σχετικα απωθημενα ισως, δλδ καταφερα καποια πραγματα που νομιζα σημαντικα, θα ηθελα μια πιο χαλαρη ζωη κ χρονο για μενα κ την οικογενεια μου... Για σχολιο ξεκινησα, εξομολογηση κατεληξε,....

Δεν βρίσκω κανένα λόγο για να σε κράξω! Από τότε που έπιασα δουλειά, συνηθίζω να λέω πως ο εργαζόμενος δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από μια πόρνη, που πουλάει το κορμί της, για μερικές ώρες την ημέρα, για να μπορεί να επιβιώσει! Μισώ τη δουλειά μου όσο δεν πάει! Την κάθε δουλειά, που δεν σου επιτρέπει να έχεις γνώμη, δεν αξιοποιεί την δημιουργικότητα και τις ικανότητες σου, και δεν σε αφήνει να παίρνεις πρωτοβουλίες! Μισώ την αθλιότητα των δήθεν συναδέλφων μου, που δουλεύουν λιγότερο εις βάρος μου, που ξέρουν μόνο να γλύφουν για να περνάνε καλά, τους ρουφιάνους, τους τεμπέληδες, την υποκρισία και τη ''διπλωματία'' τους. Τους δήθεν, τους τραμπούκους, το καθημερινό bullying και mobbing, και όλα αυτά για να καταφέρνουμε να επιβιώνουμε, ενώ μεγαλύτερη σημασία έχει να ζούμε! Η δουλειά, σε ανταμείβει όχι για τη σωματική και ψυχική σου κούραση, αλλά για την συμμόρφωση και την υπακοή σου! Μισώ τη δουλειά γιατί μου κλέβει χρόνο από τη ζωή! Χρόνο δημιουργικό, ευχάριστο, περιπετειώδη, γεμάτο φιλοσοφία και ποίηση, και ότι πιο πολύτιμο έχει ο καθένας για τη ζωή του!

Άρα κ εσύ είσαι ένα αουγκανο που οταν βγαίνεις να κανεις τις δουλειές σου ακούνε τις μαλακισμενες απαιτήσεις σου κ σ εξυπηρετούν;;

Τα έχεις λίγο μπερδεμένα στο κεφάλι σου. Το να μην έχεις προσωπική ζωή είναι επιλογή και δεν έχει αντίκτυπο σε κανένα άλλον εκτός από εσένα. Το να μην έχεις δουλειά, αν δεν έχεις εισόδημα από πουθενά, σημαίνει ότι φορτώνεις έναν άλλον άνθρωπο π.χ. γονιό, σύζυγο κλπ με τα δικά σου έξοδα άρα έχει αντίκτυπο και σε άλλους ανθρώπους. Γι αυτό το πρώτο είναι δικαίωμά σου ενώ το δεύτερο όχι.

Αγαπητή μου, και εγώ δεν θέλω να δουλεύω.Προτιμώ να είμαι στο σπίτι με τα παιδάκια μου και τον άντρα μου.Να ξυπνώ μαζί τους και να αφιερώνω χρόνο σε αυτούς.Αντίθετα ξυπνώ απο το μαύρο χάραμα,δουλεύω αρκετές ώρες την εβδομάδα,επιστρέφω στο σπίτι πτώμα αλλά δεν έχω την πολυτέλεια να κάτσω να ξεκουραστώ πάνω απο μισή ώρα.Η δική μου εργασία φυσικά δεν αναγνωρίζεται, όπως στους περισσότερους εργαζομενους,απο τον εργοδότη και φυσικά δεν αμοιβομαι όπως θα έπρεπε.Παρ'όλα αυτά επειδή κάθησα αρκετά με δύο εγκυμοσύνες,αν και χάρηκα τα παιδιά μου, άρχισε να μου λείπει η δουλειά σαν προσφορά δηλαδή.Διακρίνω όμως απο τη γραφή σου οτι ακόμη τουλάχιστον η δουλειά για εσένα δεν είναι ανάγκη άμεση, μιας και αν είχες απο πίσω έξοδα να τρέχουν θα έκανες διαφορετική εξομολόγηση.

Όταν θα χρειαστεί να στηριχτείς στις δικές σου δυνάμεις,δεν θα έχεις άλλη επιλογή εκτός αν ψήνεσαι να κάνεις αυτά που είπε ο Διογένης από πάνω. Γι αυτό και παλεύουμε να κάνουμε μια δουλειά που να μας αρέσει,για να μην το κάνουμε αγγαρεία. Όχι ότι έχεις και επιλογή πάντα βέβαια.

Φυσικά και είναι δικαίωμά σου να μην εργασθείς ποτέ. Για βιοπορισμό, είτε θα αρχίσεις να κλέβεις, είτε θα γίνεις η κυρία κάποιου κυρίου ο οποίος θα σε ταΐζει, είτε θα βγεις με κάποιο δίσκο έξω από εκκλησία. Καλή τύχη ό,τι και να διαλέξεις.

Η εργασία όμως είναι μέρος της ταυτότητάς μας και το να καταφέρνουμε στην εργασία μας συντελεί στην προσωπική μας εξέλιξη, στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας και μας κάνει ενεργούς και χρήσιμους πολίτες. Κατά τη γνώμη μου, το βλέπεις εντελώς μονοδιάστατα το θέμα.