ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 30 χρόνων παντρεμένη εδώ και ένα χρόνο. Από μικρή ένιωθα ότι κάτι τρέχει με την οικογένεια μου. Είχα πολλές σκέψεις που δεν κολλούσαν μεταξύ τους. Το ήξερα μέσα μου, το ένιωθα κάθε μέρα πιο πολύ. Αφού ενηλικιώθηκα άρχισα να το συζητάω και να βρίσκω σύμμαχους να το ψάξω. Αποδείχτηκε ότι όλο το περιβάλλον μου το ήξερε χρόνια τώρα. Δεν με πείραξε. Έβαλα δικηγόρο και βρήκα τα πάντα με την υιοθεσία μου. Δεν ένιωσα ούτε θυμό ούτε λύπη. Το ήξερα μέσα μου χρόνια. Ένιωσα απλά ένα βάρος να φεύγει από μέσα μου. Οι γονείς που είχα μου είχαν προσφέρει τα πάντα όπως έπρεπε σαν να ήμουν παιδί τους. Δεν είχαμε όμως ταιριάξει ποτέ, ειδικά με τον πατέρα. Η βιολογική μητέρα ζούσε εντός Ελλάδος, το έψαξα αλλά δεν την έψαξα ποτέ. Στα χαρτιά δεν υπήρχε εγγεγραμμένο όνομα πατέρα.Στους θετους γονείς δεν είπα ποτέ ότι ξέρω ότι είμαι υιοθετημένη και ποτέ δεν μου παραδεχτηκαν και αυτοί κάτι. Ποτέ. Και φτάνουμε στο σήμερα. Παντρεύτηκα πριν ένα χρόνο. Και μέσα σε αυτό το χρόνο έχασα ξαφνικά την μητέρα μου. Την αγαπούσα και με αγαπούσε πιο πολύ από κάθε άλλον. Ήταν το στήριγμα μου σε όλα. Αλλά πιο πολύ ήταν ο μοναδικός ο σύνδεσμος με τον πατέρα. Μετά από τον θάνατο της άρχισε να δείχνει ο πατέρας το πραγματικό εαυτό του. Τον πήραμε μαζί στο σπιτι από την αρχή χωρίς καν να σκεφτώ ποτέ κάτι διαφορετικό. Αλλά εκείνος είχε αλλά σχέδια. Πήρε όλα τα ακίνητα και τους λογαριασμούς τραπεζών μόνο στο όνομα του καθώς έτσι και αλλιώς δεν είχε γράψει ποτέ κάτι ούτε στο όνομα της μητέρας μου ούτε φυσικά σε μένα. Όλα τα έξοδα του σπιτιού και τα δικά του, φάρμακα κτλ, ακόμα και αυτά της κλινικής που ήταν η μαμά όσο καιρό ήταν άρρωστη και της κηδείας της τα είχα αναλάβει εγώ με τον άντρα μου. Δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για το τι δώσαμε. Ποτέ δεν έδωσε για τιποτά ένα ευρώ. Λέει συνέχεια ότι εκείνος τόσα χρόνια με πλήρωνε και τώρα ήρθε η σειρά μου και να μην είμαι αχαριστη γιατί με έσωσε!!! Είμαι τόσο πληγωμενη κάθε μέρα και πιο πολύ. Φτιάξαμε το σπίτι με τον άντρα μου και δεν αναγνωρίζει ούτε αυτό με αποτέλεσμα να φοβόμαστε ότι μπορεί αν θέλει να μας πετάξει έξω ή και ακόμα να μην τα αφήσει ποτέ στο όνομα μου. Κάνουμε προσπάθειες αλλά δεν βγαίνει πουθενά.... Δεν ξέρω αν νιώθω μίσος ή αγανάκτηση. Δεν ήμουν ποτέ αχαριστη και για αυτό ποτέ δεν έψαξα για τιποτά και αναγνωρίζω μόνο αυτούς για γονείς δικούς μου. Αυτή η κατάσταση με έχει πάει τόσο πίσω που δεν ξέρω ειλικρινά τι θα συμβεί την επόμενη μέρα...... Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. ΕΧΩ μιλήσει με δικηγόρο αλλά δεν μπορώ να κάνω πολλά. Όλο αυτό φθήρει και την σχέση μου με τον άντρα μου ο οποίος με στηρίζει αλλά έχει μπλέξει σε ένα θέμα χωρίς να φταίει σε τίποτα. Λόγο ηλικίας του πατέρα 84 πιστεύει συνέχεια ότι χάνει λεφτά ότι όλοι τον κοροϊδεύουν για να του πάρουν λεφτά και γενικά να τον εξαπατησουν με αποτέλεσμα να κάθεται να λέει γύρω γύρω ότι τον κοροϊδεύουμε και άλλα διαφορά πάντα σε σχέση με τά λεφτά. Δεν ξέρω αν έχω ξανά νιώσει έτσι ποτέ στη ζωή μου..... Λυπάμαι για όλα για κάθε τι που συμβαίνει και φτάνω στο σημείο να νιώθω ότι φταίω εγώ για όλα ακόμα και για το τι υπάρχω. Και ας ήταν αυτή η υιοθεσία η σωτηρία της ζωής μου... Έχω φτάσει για πρώτη φορά στη ζωή μου να εύχομαι τον θάνατο ενός ανθρώπου..... Τόσο χαμηλά..... Συγνώμη για το μεγάλο κείμενο.... Ευχαριστώ για κάθε σχόλιο σας.