ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαστε στον 8ο μήνα αλλά εγώ εδώ και ένα μήνα...δεν.Οι λόγοι; Πολύ συγκεκριμένοι και ταυτόχρονα πολλοί συγκεχυμένοι.Με περνάει 6 χρόνια, είναι 30 χρονών και άνεργος, ουσιαστικά χρόνια τώρα. Μόνο το καλοκαίρι έκανε κάτι εποχικό και από τότε κόλλησε στην ανάμνησή του αυτή. Η ανεργία καθεαυτή, δεν είναι το θέμα που με απασχολεί. Το θέμα είναι ότι δεν προσπαθεί για τίποτα, δεν έχει στείλει ούτε μισό βιογραφικό πουθενά, είναι εδώ και 5+ μήνες κλεισμένος σπίτι του, όπου ζει με τους γονείς του και βλέπει τηλεόραση όλη μέρα. Δεν ασχολείται με τίποτα, δεν κάνει τίποτα, δεν βλέπει κανέναν άλλον άνθρωπο εκτός από μένα. Ενώ έχει φίλους απ' το σχολείο και το στρατό και τα σχετικά, δεν σηκώνει ποτέ το τηλ να πει "έλα ρε φίλε πάμε να σε δω", ούτε δέχεται προσκλήσεις που του κάνουν. Που και προσκλήσεις πλέον δεν υπάρχουν από κανέναν, εφόσον πάντα ρίχνει άκυρα στους πάντες. Όταν βγαίνουμε μαζί πάμε ΣΥΝΕΧΩΣ στο ίδιο μέρος, γιατί λέει μόνο εκεί κάνει καλό καφέ και είναι και φθηνά. Συνέχεια στο ίδιο όμως. Χωρίς πλάκα. Λες και ζω την μέρα της Μαρμότας. [Μετά από δικό μου παράπονο πήγαμε κάπου αλλού πριν κάτι μέρες να δούμε και λίγο θάλασσα, και άρχισε να γκρινιάζει ότι δεν τον ενθουσίασε ο καφές και κάτι τέτοια και ότι αν θέλω θάλασσα να παίρνουμε καφέ από αλλού και να καθόμαστε στα παγκάκια στην παραλία (του υπενθύμισα ότι είναι χειμώνας και όχι 15Αύγουστος και δεν θα αντέξουμε ούτε μισή ώρα ακίνητοι μπροστά στο κύμα και με κοιτούσε). Σημειώνω ότι πλήρωσα εγώ τους καφέδες, γιατί ήταν η δικιά μου σειρά, για να μην αποδώσουμε την γκρίνια στο οικονομικό, ήταν και φθηνο μαγαζί, τύπου έβερεστ. ]Φυσικά όλη αυτή η μιζέρια και η μουντρουχιά, έχει αντίκτυπο και στη σχέση μας. Φανταστείτε να βγαίνετε με το αγόρι/κοπέλα σας και το μόνο νέο που έχει να πει είναι τι έφαγε το μεσημέρι και τι ταινία έχει απόψε στο σταρ. Ξενερώνω απίστευτα που εγώ έχω να πω τοσα πράγματα (από εξόδους με φίλες, νέα οικογενειακά, νέα από τη δουλειά που βρήκα λίγους μήνες πριν, νέα πάσης φύσεως από τον έξω κόσμο) και αυτός είναι σε φάση "μμμμμ, ωραία".Το τραγικό είναι ότι ενώ έχουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα στην οικογένεια, του προτείνουν δουλειά και λέει και όχι. Και αυτό επειδή έκανε τελευταία ένα σεμινάριο που κρατούσε καμιά εικοσαριά μέρες (που και αυτό εγώ του το πρότεινα μπας και κουνηθεί λίγο). Μια συναδελφος στη δουλειά μου είπε να τον στείλω κάπου να αφήσει βιογραφικό, και τον παίρνω μες στη χαρά να του το πω και είχε ύφος βαριεστημένο και παραιτημένο και λίγο θιγμένο ότι "αφού τώρα κάνω το σεμινάριο, ποια δουλειά;". Ντάξει ρε φίλε, κι εμείς κάναμε μεταπτυχιακό πριν κανα χρόνο και ταυτόχρονα δουλεύαμε κιόλας και πόσοι άλλοι που κάνουν το ίδιο ή και ταυτόχρονα δύο δουλειές που λέει ο λόγος. Δηλαδή, αρχίζω και βλέπω πράγματα που δεν μου αρέσουν και δεν έχουν να κάνουν μόνο με το ότι η Ελλάδα έχει ήδη πάει στο διάολο προ πολλού. Έχει παραιτηθεί γενικώς, όχι μόνο όσον αφορά τη δουλειά. Από φίλους, από παρέες, από ιδέες να κάνουμε κάτι καινούριο έστω και πολύ οικονομικό, από ενδιαφέροντα, από την ίδια την ζωή τελικά. Έχει κρεμαστεί κυριολεκτικά από πάνω μου, και νιώθω λες και τον έχω υιοθετήσει. Εγώ να οδηγάω, εγώ να βρίσκω λύσεις για πρακτικά προβλήματα, εγώ να δουλεύω κι αυτός να μην ψάχνεται καν, εγώ να έχω κάποια στηρίγματα ακόμα και για εξωτερικό και μου λέει "αν πας, έρχομαι κι εγώ". ναι ρε φίλε, να έρθεις αλλά ως τι θα έρθεις; Ως το παιδί μου που το προστατεύω από την κακιά την κοινωνία; Αισθάνομαι ότι δεν μπορεί να σταθεί μόνος του, ότι φοβάται. Δεν θέλω άντρα να τον καθοδηγώ στα πάντα και να του λέω τι να κάνει στη ζωή του.Αν εδώ είναι 1 φορά αδύναμος, έξω θα είναι 100 και εκεί κι αν θα κρεμαστεί πάνω μου. Εντάξει, τον γνώρισα, μου άρεσε, είχε και έχει χιούμορ, είχαμε την απαιτούμενη χημεία, αλλά μετα τι; Αυτό το φλατ πράγμα, του τίποτα, είμαστε μαζί για να πίνουμε καφέδες 6 μήνες στο ίδιο μέρος (μην πω και ίδιο τραπέζι) και για να τον παρηγορώ εγώ συνεχώς οτι δεν είναι άχρηστος και ανήμπορος και αυτός μετά να γυρνάει σπίτι για να δει τηλεόραση.....Τελευταία για να μπορέσω να "λειτουργήσω" σεξουαλικά, αναγκάστηκα να κάνω ψυχολογικά τρικ στον εαυτό μου (να θυμάμαι τι μου άρεσε όταν τον γνώρισα, να φαντάζομαι ότι τον γουστάρουν κι άλλες και άλλες τέτοιες μπαρούφες). Τα έχω συζητήσει μαζί του μέσες άκρες. Προφανώς και βρήκε διάφορα να πει,με πρώτο και καλύτερο ότι ήταν πιεσμένος με το σεμινάριο που έκανε μετά τη δική μου παρότρυνση (σημειωτέον πώς όχι μόνο τον προέτρεψα, αλλά εγώ ήμουν αυτή που έψαχνε για την κατάλληλη σχολή, γαμήθηκα να παίρνω τηλέφωνα, να κλείνω συναντήσεις κι αυτός απλά με ακολουθούσε). Κουραφέξαλα ότι ήταν πιεσμένος, δεν διάβαζε πυρηνική φυσική ούτε κράτησε τόσο πολύ. Του είπα ότι δεν βγάινουμε κάπου, να κοινωνικοποιηθούμε και ως ζευγάρι και μου έλεγε 'γιατί, δεν σου φτάνω εγώ, με βαρέθηκες;". Τώρα λίγο το έχει καταλάβει, αλλά πλέον εγώ έχω ξενερώσει, και να βγούμε δεν θα αλλάξει κάτι. Ο ίδιος θα παραμείνει. Βαρέθηκα και σιχάθηκα να πρωτοστατώ και να παρηγορώ. Να πω ότι προσπαθούσε πραγματικά για κάτι, ότι πάλευε, ότι δοκίμαζε, ότι κυνηγούσε, εκεί και να στηρίξω και να υποστηρίξω και να βοηθήσω και να παρηγορήσω και τα πάντα όλα. Επαναπαύθηκε στο δικό μου "δεν πειράζει που δεν έχεις λεφτά", ναι, δεν πειράζει, αλλά πειράζει το ότι επαναπαύθηκες και αγκάλιασες τη μιζέρια σου και νιώθεις ασφαλής μέσα στην τηλεόραση και όταν έχεις εμένα να σου χαμογελάω με τα "δεν πειράζει μωρό μου". Τι να θαυμάσω τώρα εγώ από αυτόν τον άνθρωπο, πού να βασιστώ, σε τι να ελπίζω; Νιώθω ότι είμαι με ένα παιδάκι που θέλει τον πάρω από το χέρι. Εγώ χρειάζομαι συνοδοιπόρο, να κρατιόμαστε απ' το χέρι, όχι να τον κρατάω ή να με κρατάει. Απ' την άλλη τον νοιάζομαι και θέλω να είναι καλά, και σκέφτομαι πως αν τον χωρίσω θα του δώσω ακόμα μια κλοτσιά στην ήδη μαυρισμένη του κατάσταση..Θα μου πει κανείς ότι δεν του χρωστάω τη ζωή μου ή τον εαυτό μου, και το ξέρω, απλά ήθελα κάπου να γράψω τα συναισθήματά μου...Εξομολογήσεις γαρ... Εσείς τι θα λέγατε; Δεν είναι ήδη αρκετά μεγάλος για να συμπεριφέρεται έτσι; Δεν είναι λογικο να θες ο φίλος σου να είναι δραστήριος, έστω σε ένα δυο τομείς, δεν είναι λογικό να θες να περνάς καλά και όχι να μιζεριάζεις κυριολεκτικά; Νομίζω πως ο ίδιος είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του (όπως όλοι μας) και ο ρόλος μου δεν είναι αυτός που μου έχει δώσει..