ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέρασαν κιόλας σαράντα χρόνια. Ήταν ένα ζεστό, αυγουστιάτικο απόγευμα. Η μητέρα μου με πήρε και πήγαμε στο χωράφι με τις κότες. Στον δρόμο μου έλεγε για άλλη μια φορά την ιστορία της γέννησής μου. Το πόσο απογοητεύτηκε ο πατέρας μου που δεν ήμουν αγόρι. Το ότι αρνήθηκε να έρθει στο νοσοκομείο να με δει. Το πόσο μόνη ένοιωσε η μάνα μου εξαιτίας μου. Εγώ δεν μιλούσα. Τι να έλεγα; Ήξερα πως ήμουν ένοχη, πως της κατέστρεψα την ζωή.Φτάσαμε στο χωράφι. Έτρεξα μπροστά, τάχα μου για να φέρω καλαμπόκι, στην πραγματικότητα για να μην την ακούω πια. Σκεφτόμουν πυρετωδώς τι να κάνω για να με αγαπήσει τουλάχιστον εκείνη. Δεν έβρισκα τίποτε. Ήμουν 6 χρονών παιδί, τι δυνατότητες είχα; Τότε την άκουσα να με φωνάζει. Πήγα κοντά της, είδα πως κρατούσε ένα μικρό τσεκούρι. Με κοίταξε, και μου ζήτησε μια χάρη. Να σφάξω μια κότα. Να της αποδείξω πόσο δυνατή είμαι. Είδα στα μάτια της πως θα την απογοήτευα πολύ αν δεν το έκανα.Το έκανα. Δεν θυμάμαι πια ακριβώς πως έγινε, αλλά ξέρω πως έγινε. Εκείνο που θυμάμαι σαν να ήταν χθες, είναι ο τρόμος και η φρίκη που ένοιωσα. Η ανταμοιβή μου ήταν μια αγκαλιά. Και η ικανοποίηση στα μάτια της μάνας μου.Τριάντα χρόνια αργότερα έμαθα από κάποιον συγγενή πως την ημέρα που γεννήθηκα, ο πατέρας μου κέρασε όλο το χωριό. Και πως πήγε στο νοσοκομείο με μια τεράστια ανθοδέσμη. 100 κόκκινα τριαντάφυλλα, ειδική παραγγελιά από την πόλη.Ποτέ στην ζωή μου δεν έκλαψα τόσο πολύ, όσο εκείνη την ημέρα.Ας το ήξερα εκείνο το αυγουστιάτικο απόγευμα Θεέ μου.