ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
18.3.2017 | 23:05

Γιατί;

Γιατί να έχουμε χωρίσει εδώ και τόσους μήνες, να μην έχω κλάψει ποτέ και καθόλου όλον αυτό τον καιρό και τις τελευταίες εβδομάδες να πλαντάζω στο κλάμα; Είμαι διαρκώς αφηρημένη, κάνω λάθη στη δουλειά μου, δε βγαίνω έξω πια-ενώ πριν έβγαινα- δεν θέλω κόσμο, δεν θέλω κανέναν, μόνο αυτόν. Μου λείπει σε σημείο υπερβολικό, ανυπόφορο,σωματικά αβάσταχτο. Κάθε μέρα, όλη μέρα τον σκέφτομαι. Συνέχεια. Το βράδυ πριν κοιμηθώ εύχομαι να ήταν δίπλα μου και το πρωί όταν ξυπνάω εύχομαι να μπορούσα να του πω καλημέρα και να ακούσω τη φωνή του.Έχω στο μυαλό μου τόσο έντονα συζητήσεις μας, κουβέντες, αγγίγματα, εικόνες από το διαμέρισμά του που είναι σαν να τις έζησα χθες και όχι σχεδόν ένα χρόνο πριν.Υποφέρω. Και το χειρότερο είναι πως μου ήρθε όλο αυτό μήνες μετά τον χωρισμό. Σαν να το κρατούσα μέσα μου και περίμενε την πιο ακατάλληλη στιγμή για να ξεσπάσει.Τώρα πια φοβάμαι και να του στείλω. Έστω και για να δω τι κάνει, έστω και για να του πω ό,τι νιώθω για να μπορέσω απλά να προχωρήσω παρακάτω. Φοβάμαι γιατί αισθάνομαι πως θα ενοχλήσω. Μιας και εκείνος ήταν που με χώρισε, πιστεύω πως μπορεί να έχει προχωρήσει παρακάτω ή και να τον ενοχλώ αν στείλω.Στη μία και απονενοημένη μου προσπάθεια να ηρεμήσω, του έστειλα στο facebook για να δω τι κάνει και τελικά μιλήσαμε λίγο για τα τυπικά. Ήταν ανοιχτός στα αστεία και πρόσχαρος, όμως τον αισθανόμουν ξένο...Για την υπόλοιπη μέρα ήμουν ήρεμη, σαν να μην είχαμε χωρίσει ποτέ, ήμουν οκ. Αλλά αυτό είναι μόνο ένα placebo της στιγμής που το μόνο που δείχνει είναι ότι βιώνω την τραγική κατάσταση του να έχω κολλήσει τη ζωή μου στο παρελθόν και να μη μπορώ να προχωρήσω παρακάτω. Η μόνη λύση όμως είναι να του μιλήσω ξανά. Ανοιχτά για το τι νιώθω. Και αν μία στο εκατομμύριο αισθάνεται το ίδιο μπορεί και να μου πει να είμαστε πάλι μαζί (;) Παρόλο που ξέρω ότι είναι από τους ανθρώπους που μόλις πει τέλος είναι οριστικό το τέλος.Αλλιώς έτσι όπως πάω ή θα έχω ατύχημα με το αυτοκίνητο έτσι όπως οδηγώ χαμένη στις σκέψεις μου ή θα τρελαθώ ή θα με απολύσουν γιατί κάνω την μία πατάτα μετά την άλλη.Παρακαλώ ας δημοσιευτεί, έχω ανάγκη να δω ότι και κάποιος άλλος ίσως πέρασε κάποια στιγμή τα ίδια με μένα.
4
 
 
 
 
σχόλια
Μην αφήνεσαι σε αυτό το συναίσθημα και μην τρέφεις ελπίδες. Το να σκέφτεσαι συνεχώς να επικοινωνήσεις μαζί του επιδιώκοντας να τα ξαναβρείτε σε κρατά σε μια μουδιασμένη κατάσταση. Προσπάθησε να πείσεις τον εαυτό σου να ασχοληθεί με άλλα πράγματα, βρες μικρές χαρές, θα έλεγα να μην κάνεις ακόμη γνωριμίες γιατί οι συγκρίσεις θα σε απογοητεύουν, αλλά κάνε παρέες, κάλυψε ένα μέρος από το κενό που σου άφησε επικοινωνώντας και συζητώντας με κόσμο, όχι απλά για διασκέδαση αλλά για επαφή, αυτό χρειάζεσαι! Η έλλειψη σε έχει κάνει να τον εξιδανικεύσεις όμως σκέψου πως για να χωρίσατε η σχέση δεν ήταν ιδανική. Εκείνος σε χώρισε οπότε εάν θέλει να τα ξαναβρείτε εκείνος θα έπρεπε να το δείξει κατά την γνώμη μου. Σε κάθε περίπτωση πάρε την σκέψη σου από εκείνον, σπαταλάς την ενέργειά σου, στο κάτω κάτω εάν μετανιώσει θα ήταν προτιμότερο να βρει μια γυναίκα που στέκεται στα πόδια της παρά μια ύπαρξη που θα έδινε τα πάντα για να είναι ξανά μαζί του. Εάν επιμένει η επιθυμία σου να κάνεις κίνηση μην το κάνεις στην σημερινή κατάσταση.
Όλοι τα έχουμε περάσει αυτά κοπελιά. Δυστυχώς μόνο ο χρόνος μπορεί να το γιατρέψει. Αυτό που μπορείς να κάνεις για να απαλήνεις τον πόνο είναι να ασχολείσαι συνέχεια με κάτι. Να βγαίνεις με τις φίλες σου, στη δουλειά να επικεντρώνεσαι σε αυτό που κάνεις, άρχισε να πηγαίνεις σε δραστηριότητες ομάδων, γενικώς όσο μπορείς να μη μένεις μόνη σου.
Κάποιες φορές ο πόνος έρχεται με ''χρονοκαθυστέρηση'', όπως αυτό που περιγράφεις. Συμφωνώ επίσης με τη Γιώτα πιο πάνω: αυτός που σε χωρίζει είναι ο ευνοούμενος και δεν τον νοιάζει, όλα τα άλλα που λέγονται (ότι και καλά πονάει αυτός που χωρίζει τον άλλο) είναι απλά παρλαπίπες. Τι να κάνεις; απλούστατα ΜΠΛΟΚΑΡΕ τον από παντού. Απασχόλησε το μυαλό σου με ο,τιδήποτε άλλο, κάνε εργασιοθεραπεία, μην τον σκέφτεσαι, μην ασχολείσαι μαζί του. Και όλα περνάνε στο τέλος, στο λέω εκ πείρας... Καλή δύναμη.
το ιδιο περνάω και εγω κοπελα μου σε νιώθω πιστεψε με. αλλα έτσι είναι αυτός που σε χωριζει ειναι παντα ο ευνοουμενος και δεν τον νοιάζει. αλίμονο σε αυτον που μένει πίσω και υποφέρει.

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

Scroll to top icon