ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξυπνησα το πρωί τελείως άκεφη και αποφάσισα να πάω γυμναστήριο μπας και μου ανέβει η διάθεση. Έβαλα ένα κολαν (οχι προκλητικό), μια αθλητική ζακέτα κουμπωμένη μέχρι πάνω και έκανα τα μαλλιά μου κοτσίδα. Βγήκα λοιπον από το σπίτι και πήγα στο μετρό. Βρίσκω μία θέση κενή και κάθομαι. Απέναντι μου ηταν ένας άντρας γύρω στα 25, αρκετά εμφανίσιμος και γυμνασμένος. Τον έπιασα αρκετές φορές να με καρφωνει με το βλέμμα του αλλά δεν έδωσα σημασία. Βγαίνω λοιπόν από το μετρο και παρατηρώ ότι με ακολουθεί. Πάλι δεν δίνω σημασία μιας και οι πέφτουλες στην Αθήνα είναι συχνό φαινόμενο. Μπαίνω στο ανσανσέρ να ανεβώ πάνω και μπαίνει και αυτος. Μου επιασε την κουβεντα και με ρωτούσε πως με λένε,πόσο είμαι κτλπ. Του απαντούσα αρκετά φιλικά. Βγαίνω από το ανσανσερ και συνέχισε να με ακολουθεί. Σε μια φάση με πιάνει από τον ώμο και του τινάζω το χέρι και του φωναζω οτι εχω σχέση και δεν τα γουστάρω αυτά. Μου ειπε οτι και αυτος εχει σχέση οπότε δεν παίζει θέμα. Και με ξανα πιάνει. Τον σπρώχνω, τον βριζω και ξαφνικα με ολη του την δυναμη με τραβαει πάνω του και μου λέει "για να δουμε τωρα θα σου αρέσω?" και με φιλάει. Με εναν τοσο γλυώδη και βίαιο τρόπο.. Τον δαγκώνω και αρχίζω να φωνάζω. Με κοίταξε με ένα βλέμμα πολύ άρρωστο καθως στο προσωπο του διαγραφοταν ενα χαμογελο ικανοποιησης και απλά γυρνάει και φεύγει. Παρατηρησα οτι οσο εβλεπε τον φοβο στα ματια μου τοσο πιο πιεστικος γινοταν.. Πως γινεται ενας ανθρωπος να γουσταρει να επιβάλλεται με τετοιο τρόπο? Και γιατι να νιωθει τοσο χαρουμενος οταν προκαλεί πόνο στους άλλους?