__________________
1.
Αγαπητή Α-μπα! Πήρα την απόφαση να σου γράψω και τρόπον τινά αισθάνομαι σα μικρό παιδί που γυρεύει το "χώρο του" και λίγη αγάπη. Είμαι 32 και δεν έχω ζήσει σαν πολλούς ανθρώπους της ηλικίας μου. Δηλαδή τα σχολικά χρόνια τα πέρασα κυρίως διαβάζοντας και με λίγη επαφή με συνομηλίκους. Κλειστή η οικογένεια μου και παλαιών αρχών. στο πανεπιστήμιο σε απαιτητική σχολή και στην προσπάθειά μου να αποκτήσω αυτοεκτίμηση ρίχτηκα στις σπουδές έχοντας και πάλι περιορισμένο δίκτυο επαφών και ελάχιστη διασκέδαση. Πηγαίνω σε ψυχολόγο από τα 25 με κυριότερα θέματα το πώς σχετίζομαι με τους ανθρώπους που έχω κοντά μου και τις δυσκολίες που συνάντησα με τον περίγυρο όταν ξεκίνησα να δουλεύω και να συναναστρέφομαι ανθρώπους σε διαφορετικά πλαίσια από τα πλαίσια πανεπιστήμιο και οικογένεια που είχα μέχρι τα 25. Σιγά σιγά μαθαίνω πώς να αναγνωρίζω αυτούς που έρχονται με καλή διάθεση(προθέσεις;) ή συμπεριφορά όπως θες πες το(όταν ξεκίνησα να δουλεύω ήμουν υπερβολικά καχύποπτη με το περιβάλλον) αλλά και να βλέπω συνολικά κάποιον. Φοβάμαι ότι αν μπω σε μια κοντινή σχέση όμως, πράγμα που επιθυμώ, θα χάσω τον εαυτό μου, πράγμα που νομίζω ότι τρόπον τινά συνέβη στη σχέση που έχω με την ψυχολόγο μου, δηλ. πήγαινα στη συνεδρία εντελώς παθητικά και περίμενα απλά να μου πει τι να κάνω, ενώ θέλω να ανοίξω πολλά θέματα (κυρίως τους τελευταίους μήνες). Νομίζω ότι όταν βλέπω κάποιον πιο θεωρητικά πετυχημένο από μένα (επαγγελματικά-γιατί έτσι βλέπω την ψυχολόγο μου σαν μια πετυχημένη επαγγελματία) νομίζω ότι αυτομάτως είμαι υπό(;), χάνω το θάρρος της γνώμης μου ίσως; Με λίγα λόγια όταν σε κάτι δεν είμαι τέλεια (συγκεκριμένα το επάγγελμα μου δεν μου αρέσει και θέλω πάση θυσία να το αλλάξω για να κυνηγήσω την επιτυχία στο αντικείμενο που θέλω) αυτόματα πέφτει η αυτοεκτίμηση και γίνομαι παθητική; Ποια η γνώμη σου;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ότι αυτά, ακριβώς όπως τα γράφεις, πρέπει να βρεις το θάρρος να τα πεις στην ψυχολόγο σου. Νομίζω ότι τα έγραψες εδώ για να αποφύγεις να το κάνεις, αλλά πρέπει να σου πω ότι δεν γίνεται αυτό που προσπαθείς να κάνεις. Κανείς δεν μπορεί, ούτε πρέπει, να υποκαθιστά την θεραπεία που κάνεις συστηματικά με επαγγελματία, κι εσύ είσαι υπεύθυνη για αυτή, όχι η ψυχολόγος σου. Αν δεν μιλήσεις, δεν κάνεις θεραπεία. Η προσπάθεια να βρεις το κουράγιο να ανοιχτείς στη θεραπεία, ΕΙΝΑΙ η θεραπεία. Αν δεν μπορείς να μιλήσεις για το πρόβλημα, ξεκίνα λέγοντας ότι δεν μπορείς να μιλήσεις για το πρόβλημα.
Όλοι είμαστε μικρά παιδιά που ζητάνε τον χώρο τους και αγάπη (όχι λίγη. Πολλή. Δεν είναι κακό να το παραδέχεσαι). Ως προς αυτό δεν ξεχωρίζεις καθόλου. Διαφέρουμε στο τι κάνουμε για να καταφέρουμε. Εσύ έχεις τον δικό σου Γολγοθά, τίμησε τον, ακολούθησε τον, συνέχισε την πορεία σου, όσο πιο καλά μπορείς.
__________________
2.
Αγαπητή Λένα,
Έχω μάθει στην ζωή μου να είμαι ανοιχτός άνθρωπος, να λέω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου και γενικά είμαι πολύ αυθόρμητη.
Είμαι σε σχέση εδώ και έναν χρόνο με έναν άνθρωπο ο οποίο είναι πολύ μετρημένος στον χαρακτήρα του, κλειστό σε γενικές γραμμές χωρίς να εκφράζει τα συναισθήματα του.
Νιώθω οτι τον θέλω-του το λέω, όταν είμαστε κάποιες μέρες χωριστά, μου λείπει-του λέω οτι μου λείπει ή μου λείπουν οι στιγμές μας. Τα θεωρεί μεγαλοστομίες και οτι όταν λέμε πράγματα αυθόρμητα δεν τα εννοούμε. Με πληγώνει και του το έχω επισημάνει αλλά κατα τα λεγόμενα του αυτό που λέει, αυτό ισχύει. Δεν έχω ακούσει ποτέ να λέει απο μόνος του μια γλυκιά κουβέντα προς σε εμένα.
Τελικά μήπως ζω στον δικό μου κόσμο; Δεν μπορώ όμως να καταπιέζω τα συναισθήματα μου και να μην λέω αυτά που νιώθω γιατί εκείνος τα θεωρεί μεγαλοστομίες.
Μήπως βαθύτερα δεν με εμπιστεύεται;
-Ω!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Όπως εσύ θεωρείς κάπως ύποπτη, και αν όχι ύποπτη, λάθος τη συμπεριφορά του, επειδή η αντίθετη είναι η δική σου, το ίδιο κάνει και αυτός. Σε ακούω να διαμαρτύρεσαι «δεν την θεωρώ λάθος», αλλά την θεωρείς. Φαίνεται από την πρώτη πρόταση. «Έχω μάθει στη ζωή μου να είμαι ανοιχτός άνθρωπος». Πρώτον το «έχω μάθει» είναι σα να εννοείς ότι η ίδια η ζωή σε έχει μάθει, άρα αυτό είναι το σωστό. Περιγράφεις αυτό που είσαι ως «ανοιχτός άνθρωπος» που είναι αδιαμφισβήτητα θετικό. Δεν είναι απαραίτητο ότι κάποιος άλλος θα χρησιμοποιούσε την ίδια λέξη. Το δικό σου «ανοιχτός» για τον άλλον μπορεί να είναι «παρεμβατικός», ή πολλές άλλες λέξεις.
Δεν ξέρω ποιες λέξεις θα χρησιμοποιούσε ο φίλος σου για να σε περιγράψει. Όμως λέει ξεκάθαρα ότι θεωρεί τις γλυκιές κουβέντες αερολογίες. Έτσι «έχει μάθει στη ζωή του». Αυτό πρέπει να το δεχτείς όπως ακριβώς θεωρείς δεδομένη την δική σου συμπεριφορά. Δεν σε πιστεύει όταν τα λες. Δεν θα το έφτανα στο «δεν σε εμπιστεύεται».
Όμως δεν έχει το δικαίωμα να ακυρώνει τα συναισθήματα σου. Ούτε αυτός πρέπει να θεωρεί ότι ο δικός του τρόπος είναι ο σωστός και ο δικός σου λάθος. Το ότι προσπαθεί να σε ακυρώσει δεν μου αρέσει καθόλου, και δεν δικαιολογείται από την διαφορά έκφρασης, ειδικά εφόσον του λες ξεκάθαρα και ανοιχτά ότι πληγώνεσαι, και δεν αντιλαμβάνεται τι λες, ούτε φαίνεται να καταλαβαίνει τι επιπτώσεις έχουν αυτά που λέει σε σένα.
Θέλεις να επικεντρωθείς εκεί και να ασχοληθείς με το πόσο βαθιά πάει η έλλειψη ενσυναίσθησης; Είναι κλειστός, απλώς, ή πάει παραπέρα; Είναι λίγο βαρύ το θέμα, αλλά μετά από ένα χρόνο, πρέπει να ξέρεις με ποιον έχεις συνδέσει τη ζωή σου.
__________________
3.
Α, μπα μου, δεν μπορώ να μη σε διαβάσω ούτε μια μέρα! Αν μου τύχει κάτι και δεν έχω προλάβει το πρωί, μόλις φτάνω στο σπίτι το βράδυ, τρέχω αμέσως να ανοίξω τον υπολογιστή για να σε αναζητήσω. Ειλικρινά έχω αναθεωρήσει πάρα πολλά μαζί σου και μάλιστα αρκετά από τα λεγόμενά σου τα εφαρμόζω και στην καθημερινότητά μου. Να είσαι καλά! Λοιπόν, το ζήτημά μου συνοπτικά: τις πιο λανθασμένες επιλογές στους ανθρώπους και σε ερωτικό και σε φιλικό επίπεδο τις έκανα όταν ένιωθα απέραντη μοναξιά. Δηλαδή, έβαζα στη ζωή μου ανθρώπους, που υπό άλλες προϋποθέσεις θα τους είχα αποφύγει, αλλά ένιωθα τόσο μόνη που είχα ανάγκη τη συντροφιά τους. Καταλάβαινα ότι κάτι δεν κόλλαγε μεταξύ μας, αλλά το συνέχιζα. Το αποτέλεσμα ήταν να μπουχτίζω και στο τέλος να τους απομακρύνω από τη ζωή μου. Τα τελευταία δύο χρόνια έχω καταφέρει να ενταχθώ σε μια όμορφη παρέα (είμαστε 4 φίλες) και να έχω επίσης ένα καλό αγόρι. Το πρόβλημά μου είναι ότι, λόγω δουλειάς (σε πολυεθνική), θα πρέπει τα επόμενα τέσσερα χρόνια να μείνω στο εξωτερικό. Με το αγόρι θα είμαστε σε απόσταση-όσο αντέξουμε-και με τα κορίτσια θα τα λέμε μέσω διαδικτύου μέχρι να με ξαναδούν όταν θα έρχομαι. Με λίγα λόγια, φτου κι απ' την αρχή, γιατί τίποτα δεν θα είναι το ίδιο και κανείς μας δεν ξέρει πώς θα εξελιχθούν οι σχέσεις αυτές. Νιώθω ότι θα με περιμένει πολλή μοναξιά εκεί στα ξένα, κι επειδή θα είναι πολύ δύσκολο για' μένα να την διαχειριστώ, τι με συμβουλεύεις να κάνω ώστε να μην υποπέσω στα λάθη του παρελθόντος; Σ' ευχαριστώ!
- Ανεμώνη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Σε ευχαριστώ πολύ για τα τόσο καλά λόγια!
Μη φοβάσαι ότι θα πέσεις στα λάθη του παρελθόντος, γιατί δεν είσαι ο άνθρωπος που ήσουν στο παρελθόν. Τα πισωγυρίσματα που ενίοτε συμβαίνουν, δεν είναι επιστροφή στο παρελθόν. Στο παρελθόν δεν ήσουν σε θέση να αναλύσεις τον εαυτό σου με τόση καθαρότητα «έβαζα στη ζωή μου ανθρώπους, που υπό άλλες προϋποθέσεις θα τους είχα αποφύγει, αλλά ένιωθα τόσο μόνη που είχα ανάγκη τη συντροφιά τους». Τώρα που το ξέρεις, δεν θα κάνεις το ίδιο. Μπορεί να κάνεις κάτι που μοιάζει με αυτό, αλλά δεν θα είναι της ίδιας σοβαρότητας ή επικινδυνότητας, και θα είσαι σε θέση να το διορθώσεις πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά. Σκέψου και το ανάποδο. Γιατί να επαναλάβεις το παρελθόν και να μην επαναλάβεις το παρόν; Όπως βρήκες τέσσερις καλές φίλες και ένα αγόρι, γιατί να μην ξαναβρείς φίλες (για αγόρι δεν λέω, ό,τι σου αρέσει) και γενικά νέες παρέες, αλλά καλές; Γιατί να φοβάσαι τα λάθη σου, αντί να παίρνεις θάρρος από τις επιτυχίες σου;
Το σκάιπ είναι κανονική, κανονικότατη επικοινωνία. Τώρα που ξέρεις πότε ρίχνεις τον εαυτό σου και αφήνεις στη ζωή σου ανθρώπους που δεν πρέπει, αν το ξανακάνεις, κάνε εσωτερική επανεκκίνηση και αναζήτησε την ουσιαστική επαφή που έχεις με τους ανθρώπους που αγαπάς. Δεν θα τους χάσεις, εκεί θα είναι. Δεν είναι ποτέ φτου και από την αρχή η ζωή. Ακόμα και όταν όλα αλλάζουν εξωτερικά, τα βήματα που έχεις κάνει μέσα σου δεν μπορεί να σου τα πάρει κανείς.
__________________
4.
Αγαπημένη Α,Μπα και Α,Μπαholics! Αρχικά θέλω να σου πω οτι είσαι αγαπημένη καθημερινή συνήθεια, με την καθαρή και έξυπνη ματιά σου στις απορίες των αναγνωστών σου!
Στο θέμα μας τώρα: Είμαι έγκυος στο δεύτερο παιδάκι μου. Πολύ χαρούμενη έμαθα πως και αυτό είναι κοριτσάκι. Αυτό που δεν μπορώ όμως να καταπιώ είναι η έκφραση από συγγενείς και γνωστούς (με παρηγορητικό ύφος) "Δεν πειράζει που είναι κορίτσι, στο επόμενο!" Λες και είπα ότι είμαι άρρωστη ή μισή. Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη απλά δεν απαντούσα. Πλέον όμως νιώθω ότι θέλω να απαντήσω με καθόλου κόσμιο τρόπο... Δεν ψάχνω για το αυτονόητο δίκιο μου. Λες και αν σταματήσει το ονοματεπώνυμο των παππούδων στην οικογένειά μου θα πληγεί ανεπανόρθωτα η ανθρωπότητα. Ή αν κάνω αγόρι θα ολοκληρωθώ σαν άνθρωπος γιατί τώρα προφανώς η αξία μου είναι πεσμένη(αχ ανατρίχιασα που τα έγραψα!). Αλλά θέλω μία απάντηση που να αποστομώνει τους ενοχλητικούς και να επαναφέρει την ψυχική μου ηρεμία που ταράζεται κάθε φορά που τα ακούω. Σε ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων!
- Μάνα κουράγιο
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα, ας πούμε να μην απαντάς. Όταν σε ρωτάνε τι είναι, μπορείς να λες 'δεν ξέρω, ό,τι μου έδωσε η Παναγία', να σταυροκοπιέσαι θεατρικά και να αναστενάζεις με νόημα μέχρι να σταυροκοπηθούν και οι άλλοι. Μπορείς να λες «ευτυχώς κοριτσάκι, δόξα τω Θεώ» (γενικώς με τέτοιους η αναφορά στα Θεία λειτουργεί όπως το σκόρδο). Ή μπορείς να λες αυτό που αισθάνεσαι, ότι «φυσικά δεν πειράζει που είναι κορίτσι, εσένα γιατί σε πειράζει;» Αν δεν περιμένεις να τους αλλάξεις γνώμη, αλλά να τους εκνευρίσεις, όπως σε εκνευρίζουν αυτοί, θα είναι μια μικρή νίκη, όχι ουσιαστική, ψυχολογική, και η σωτηρία της ψυχής είναι μεγάλο πράγμα. Μην τους αφήνεις να ξεφορτώνουν πάνω τους. Δεν θα τους αποστομώσεις, αλλά δεν θα χρειαστεί και να καταπιείς και τα συναισθήματα του, και όσο μεγαλώνει η κοιλιά, καλύτερα να μην στρεσάρεσαι κατ' αυτόν τον τρόπο (ούτε κατά άλλον). Από εμάς μόνο πολλά συγχαρητήρια!
__________________
5.
Τελείως καλοπροαίρετα, νομίζω πως είναι χρήσιμο να λαμβάνεις υπόψιν σου πριν απαντήσεις, ότι πολλές φορές ο αναγνώστης που έθεσε το ερώτημα το έκανε εν βρασμώ. Αυτό σημαίνει, ότι μπορεί να παρουσίασε το θέμα που τον απασχολεί με τρόπο που να αδικεί είτε τον ίδιο είτε τους εμπλεκόμενους. Οπότε, δημιουργείται η εντύπωση ανισορροπίας, που ενδεχομένως υπό συνθήκες ψυχραιμίας να ήταν τελείως δικαιολογημένη.
Άρα νομίζω πως πριν πεις π.χ. «σε εκμεταλλεύεται» ή «θέλει να σε εξουσιάζει» ή «πήγαινε σε ψυχολόγο», σκέψου ότι δεν αποκλείεται να έχεις μπροστά σου λίγες γραμμές ενός ανθρώπου σε ψυχολογική ένταση, και δεν είναι δυνατόν να δημιουργήσεις άποψη για ολόκληρα κεφάλαια της ζωής του με τόσο απόλυτο τρόπο. Θα μου πεις, τι να κάνεις κι εσύ, ας πρόσεχε αυτός που σου έστειλε το ερώτημα. Ειλικρινά δεν το θέτω ως μομφή, αλλά ως τροφή για σκέψη. Γιατί, ανάλογα με την ευαισθησία ή τη φάση ζωής του καθενός, μπορεί να οδηγηθεί σε δυσάρεστα μονοπάτια χωρίς ουσιαστικό λόγο.
Φυσικά, το ίδιο θεωρώ ότι θα έπρεπε να έχουμε στο μυαλό μας κι όλοι οι υπόλοιποι ως σχολιαστές.
- Εγώ είμαι εγώ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Έχεις δίκιο, αλλά τι θα μπορούσε να γίνει; Να μετριάζεις όλα όσα γράφονται, με κίνδυνο να υποτιμάς τη σοβαρότητα των περισσότερων; Μπορεί κάτι να γράφτηκε εν βρασμώ ψυχής, αλλά πιστεύεις πραγματικά ότι αν γράψεις κάτι σε αναστάτωση δεν θα ισχύει απολύτως τίποτα από αυτά που γράφεις; Θα είσαι άλλος άνθρωπος, ή θα λες πράγματα που δεν έγιναν;
Θα σου πω ένα τραβηγμένο παράδειγμα. Κάποτε κάποιος έστειλε μήνυμα ότι θέλει να αυτοκτονήσει, το έβαλα κατά απόλυτη προτεραιότητα, και δέχτηκε απαντήσεις γεμάτες ανησυχία και συμπαράσταση. Την ίδια μέρα μου έστειλε δεύτερο μήνυμα, ότι το έγραψε σε κατάσταση αναστάτωσης, και φυσικά και δεν θέλει να αυτοκτονήσει (αλλά ευτυχώς παρακινήθηκε να επικοινωνήσει με ψυχολόγο). Μετά από αυτό εσύ θα αισθανόσουν ότι εντάξει, όλα καλά; Δεν λένε όλοι ότι σκέφτονται την αυτοκτονία όταν είναι σε κατάσταση βρασμού.
Δεν μπορώ να δημιουργήσω άποψη για ολόκληρα κεφάλαια της ζωής του άλλου με κανέναν τρόπο, είτε απόλυτο είτε σχετικό. Από την άλλη, μπορώ, και το κάνω, γιατί αυτό είναι το ζητούμενο της στήλης, και αυτό που συμβαίνει είναι ότι είναι πάρα πολύ πιθανό να κάνω λάθος. Αυτή είναι όλη η λογική του α μπα. Είναι αφορμή, δεν είναι διάγνωση, και είναι η αποψάρα μου και οι αποψάρες μας, δεν είναι νόμος του κράτους. Όλοι όσοι συμμετέχουν το ξέρουν αυτό.
Και μια ένσταση. Το «πήγαινε σε ψυχολόγο» δεν είναι καταδίκη, και δεν χρειάζεται να είναι κάποιος σε έξαλλη κατάσταση για να το ακούσει. Όλοι μας θα έπρεπε να πηγαίναμε, σε κανέναν δεν θα έκανε κακό. Το βάζεις στην ίδια κατηγορία με το «σε εκμεταλλεύεται» και «θέλει να σε εξουσιάζει», άρα το ταυτίζεις με κάτι κακό. Κακώς! Δεν είναι όλες οι ερωτήσεις ίδιες. Οι πολύπλοκες, που αφορούν συνολικές συμπεριφορές και γενικές σχέσεις με τους άλλους, δεν απαντώνται σε τρεις παραγράφους, πώς να το κάνουμε, θέλουν ψυχολόγο.
__________________
6.
Για φαντασου να στείλουν κ τα δυο εμπλεκόμενα μέρη ερώτηση για το ίδιο θέμα παρουσιαζοντας την κατάσταση από διαφορετική οπτική γωνία με αποτέλεσμα να δώσεις δύο αντικρουόμενες συμβουλές. Τώρα θα μου πεις "μικρό το κακό, απλώς θα απομακρυνθούν από τον κοινό τους τόπο προς διαφορετικές κατευθύνσεις"...
Ή απλώς θα αρχίσουν να στριφογυρίζουν μέχρι να φτάσουν στην ταχύτητα διαφυγής
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είναι πολύ πιθανό να έχει γίνει ήδη, αλλά γιατί είναι υποχρεωτικό ότι θα είναι αντικρουόμενες οι συμβουλές;
_________________
7.
Ηρθε η διπολικη στην ζωη μας, την αντιμετωπιζουμε με παρακουλουθηση απο ψυχιατρο και θεραπεια αλλα οχι με ψυχολογο (κατι για το οποιο επιμενω αλλα αρνειται)
Πιέζομαι τώρα πια γιατι νιώθω ότι δεν εχω το δικαίωμα να καταρρέυσω, είμαστε πολλά χρόνια μαζι και η ερωτική μας ζωη είναι χάλια (πάω να το συζητήσω αλλα κοβεται η κουβεντα). Δεν θα αναφερω τα καλά της σχέσης γιατι για να παραμένω προφανως υπάρχουν . Θέλει να παντρευτούμε και νόμιζα ότι το ήθελα αλλά όσο πλησιάζει το να το ξανασυζητήσουμε τρεμω στην ιδέα του "για πάντα" απλα τρέμω
Αν δεν νιώσω ότι αναλαμβάνει τις ευθύνες που του αναλογουν, για την ψυχική του υγεία, χωρίς να χρειάζεται καθημερινά να αγχώνομαι για το προγραμμα του υπνου του, της θεραπείας του (χωρις να μου το εχει ζητησει βεβαια εχω πάρει το ρόλο του κηδεμόνα με επιτυχία) και ότι άλλο μπορεί να επηρεάσει την υγεία του δέν ξέρω άν μπορώ να υποσχεθώ και να πράξω το "για πάντα" παρόλο που είπα ότι μαζι θα το περάσουμε και τον στηρίζω αλλα νιώθω ότι έχω πάρει όλο το βάρος πάνω μου εδώ και 2 χρόνια .
υγ πήγαινα σε ψυχολογο όταν το πρώτομάθαμε για να εκπαιδευτώ νόμιζα αλλά τελικά η ψυχολόγος εστίασε σε εμενα και πάνω στα δύσκολα (δηλ βελτιώνονται τα πραγματα και μενεις αλλιως χωριζεις) σταμάτησα γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα αφησω τον ανθρωπο που αγαπάω στα δύσκολα! και 2 χρόνια μετά αρχίζω να κρασάρω
Πώς βοηθάς κάποιον να καταλάβει πόσο καλύτερη θα είναι η ζωή του αν αγαπήσει τον εαυτό του?
- αυτη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πολύ κακώς σταμάτησες να πηγαίνεις σε ψυχολόγο. Το γράφεις και δεν το καταλαβαίνεις: σταμάτησες επειδή σου έλεγε κάτι που δεν ήθελες να ακούσεις. Αυτή είναι η ουσία της θεραπείας. Να καταφέρεις να δεις πράγματα που δεν θέλεις να δεις. Επίσης έχασες την ευκαιρία να μάθεις περισσότερα για την ασθένεια, και ως αποτέλεσμα γράφεις στην τελευταία πρόταση κάτι που δείχνει ότι δεν έχεις καταλάβει καθόλου τι συμβαίνει και πόσο σοβαρό είναι.
• Δεν είναι ζήτημα απόφασης ή στάσης ζωής αυτό που έχει, ούτε έχει σχέση με το πόσο αγαπάει τον εαυτό του. Αν έχει κατάθλιψη, είναι αποτέλεσμα της ασθένειας. Είναι κανονική αρρώστια, που δεν περνάει με την δύναμη του μυαλού, είναι χρόνια, όπως ο διαβήτης. Χρειάζεται μόνιμη παρακολούθηση, και μόνο έτσι θα τεθεί υπό έλεγχο, όπως ο διαβήτης, και τα αποτελέσματα έχουν απόλυτη σχέση με το πόσο καλά ελέγχει ο καθένας την πορεία της ασθένειας του.
• Φυσικά και η ψυχολόγος σου εστίασε σε σένα, κάτι που αποφεύγεις να κάνεις, έχοντας μάλιστα αναλάβει τον ρόλο του κηδεμόνα χωρίς να σου το ζητήσουν. Αυτό που κάνεις θα το βλέπεις ως ανθρώπινο ή ως αυτοθυσία, αλλά η άρνηση σου να ασχοληθείς στα σοβαρά με τα δικά σου συναισθήματα δείχνει και κάτι άλλο, που επίσης δεν θέλεις να ακούσεις. Κάτι παίρνεις από την αυτοθυσία, από την εντατική ασχολία με το πρόγραμμα ύπνου του άλλου. Όσο σε εξαντλεί, σε κάποιο σημείο σε θρέφει.
• Μια χρόνια ασθένεια δεν είναι λόγος να εγκαταλείψεις τον άλλον, όμως η άρνηση του άλλου να βοηθήσει τον εαυτό του, ΕΙΝΑΙ. Αυτός που εγκαταλείπει τον εαυτό του, εγκαταλείπει κι εσένα. Δεν είναι αυτός που φεύγει αυτός που εγκαταλείπει. Είναι πολύ στενάχωρο, αλλά αυτό είναι. Γι'αυτό σου είπε αυτά που σου είπε ο ψυχολόγος.
• Από την περιγραφή σου δεν έχω καταλάβει καν αν ο άλλος κάνει τα απαραίτητα, ή αν έχεις μπουκάρει να τα αναλάβεις όλα για να κλατάρεις μετά. Λες «αν δεν νιώσω ότι», αλλά αυτό δεν λέει τι συμβαίνει. Άφησες τον άλλον να κάνει αυτά που πρέπει να κάνει, ή εισέβαλες για να τα κάνεις εσύ σωστά; Του φέρεσαι σα να είναι ο σύντροφός σου ή σα να είναι παιδί που δεν ξέρει και θα τα κάνει όλα λάθος; (που παρεμπιπτόντως επηρεάζει την ερωτική διάθεση)
• Δεν κατάλαβα γιατί πιέζεις και για ψυχολόγο. Αν ο ψυχίατρος που τον παρακολουθεί δεν κάνει και θεραπεία μαζί του, και απλώς γράφει φάρμακα, πρέπει να βρείτε άλλον ψυχίατρο.
