ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 22 χρονών , φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο και όλοι οι συμφοιτητές μου με αποφεύγουν. Τό ίδιο και οι παλιοι συμμαθητές και γνωστοί μου που συναντώ στο δρόμο.Προσπαθώ να μιλάω σε όποιον κάθεται δίπλα μου, για να κάνω γνωριμίες και πάντα χαιρετάω πρώτη όποιον γνωστό βλέπω τέσσερα χρόνια τώρα. Γνωρίζω περίπου τα 120 από τα 200 και κάτι άτομα που πατάνε στο μάθημα. Όταν όμως βαριέμαι να χαιρετήσω εγώ, δε με χαιρετά κανείς στη Σχολή και δε μου μιλά άνθρωπος. Νιώθω ανύπαρκτη. Το χειρότερό μ είναι όταν χαιρετάω κάποιον τύπου "γεια" ή " καλημέρα" στο διάδρομο ή στα έδρανα και δεν μου απαντούν !! Το λεω σε κανονικη ένταση και κοιτάζοντάς τους στα μάτια, αλλά προσποιούνται ότι δε με άκουσαν ή δε με είδαν... από φόβο μην τους πιάσω την κουβέντα και κάτσω δίπλα τους. Όταν κοιτάω κάποιον γνωστό για να χαιρετήσω, έχω δει πολλούς να στρεφουν απότομα το βλέμμα τους κάτω, για να μη φανεί ότι με ειδαν και με προσπέρασαν. Αλλά δεν έχω κάποιο τραγικκ πρόβλημα εμφάνισης ή κακής υγιεινής ή μη περιποίησης ή οτιδήποτε τεσπα που να το δικαιολογεί αυτό. Έχω ατέλειες σοβαρές, μια αρκετα μεγάλη και λιγο στραβή μύτη, παχυσαρκία αλλά όχι πολύ έντονη , δεν είμαι δηλαδή ωραία κοπέλα. Οκ ως εδώ, αλλά δεν είμαι και τόσο αποκρουστική, για να μη μου απαντούν ούτε στο "γεια ". Περιποιούμαι,βάφομαι φυσιολογικά όχι πολύ, κάνω ό,τι μπορώ. Απλά δεν κάνω καλή πρώτη εντύπωση κι έτσι όλοι αποφασίζουν από το πρώτο λεπτό ότι δεν αξίζω να μου μιλήσουν ή όσοι μου μιλήσουν μια φορα από ευγενεια και γνωριστούμε , με αποφεύγουν μετά για να μη χρειαστεί να με απορρίψουν ευθέως από την παρέα τους. . Ωστόσο σε οτιδήποτε χρειαστώ βοηθεια σχετικά με το μάθημα , με βοηθούν ευχαρίστως ευτυχώς. Είναι καλά παιδια οι περισσότεροι συμφοιτητές μου .Απλώς "τρώω πόρτα " από την πρώτη συναντηση κάποιου ή κάποιας μαζί μου εξαιτίας της εξωτερικής μου εμφάνισης. Το βλέπω ειδικά στα μάτια κάποιων αγοριών που τους συστήνουν μια σειρά από κορίτσια και ενώ χαμογελάνε με ευχαρίστηση σε όλες για τη γνωριμία, σε εμένα παγώνει το χαμόγελο τους ή κρατούν βαριεστημένα το χέρι τους για να τους κάνω εγώ χειραψία λες και μου κάνουν χάρη. ( Αυτού του τύπου οι σκηνές έχουν λίγη πλάκα τώρα που το σκέφτομαι εκ των υστέρων) . Τι να κάνω; Προσπαθώ αλλά δεν παρακαλάω ούτε πιέζω , χαιρετάω και δεν μου απαντούν (όχι μόνο οι συμφοιτητές αλλα και οι γνωστοί μου από το σχολείο). Στο δρόμο τρία στα τέσσερα γεια που θα πω δε θα πάρει απάντηση . .Κί αυτό με ταπεινώνει σε όποιον είναι μπροστά σε τέτοια φάση..