Δε ξέρω πως να αρχίσω η αλήθεια είναι.. Τι να πω. Ας ξεκινήσω με το προφανές. Είμαι 18 και ζω στην Αθήνα. Μπορεί και να μην είμαι και η πλέον αρμόδια να μιλήσει. Ωστόσο,τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με έκαναν να προβληματιστώ...
Πριν κάποιες μέρες έγινε η σύλληψη τεσσάρων παιδιών-γιατί περί παιδιών πρόκειται-που κατηγορούνται για ληστεία τράπεζας στην Κοζάνη. Η αστυνομία δημοσιεύει φωτογραφίες. Φωτογραφίες, όμως, οι οποίες έδειχναν ολοφάνερα την κακοποίηση που δέχθηκαν.
Δεν είναι σκοπός μου ούτε να κατηγορήσω κανέναν, ούτε να βγάλω το άχτι μου σε μία ηλεκτρονική σελίδα. Δεν είμαι η αρμόδια για να πω ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι. Αυτό που μου προκάλεσε έκπληξη,όμως, είναι οι αντιδράσεις των ανθρώπων. Σωρεία σχολίων τύπου "καλά να πάθουν", "καλά τους έκαναν", "τους άξιζε αυτό που έπαθαν" άρχιζαν να κατακλείουν το διαδίκτυο. Και η ερώτησή μου είναι απλή... "γιατί;"
Δεν αμφισβητώ το απαράδεκτο της πράξης τους, δεν παύω να καταδικάζω κάθε είδους βίας, είτε ψυχολογική, είτε σωματική, δεν παύω να πιστεύω, πως πρέπει όντως να τιμωρηθούν.
Απλά..λυπάμαι. Λυπάμαι απίστευτα για ένα λαό που πιστεύει πως απάντηση στη βία είναι η βία. Λυπάμαι απίστευτα για ένα λαό που του έχουν δημιουργήσει τόσα ψυχολογικά και δεν μπορεί να δει πέρα από τη μύτη του. Λυπάμαι απίστευτα για ένα λαό που δεν καταλαβαίνει πως όλα αυτά είναι απότοκο της ίδιας της πολιτικής, που πίστευε ακράδαντα τόσα χρόνια και βολεύονταν πίσω από αυτή. Λυπάμαι απίστευτα για ένα λαό, που με τόση θέρμη ζητά την καταδίκη τεσσάρων παιδιών κι όχι αυτών πραγματικά που δημιούργησαν τέτοιες καταστάσεις. Πώς είναι δυνατόν να ζητάμε βία και να λέμε με τόση αδιαφορία "καλά τους έκαναν";
Έχει πράγματι εισχωρήσει στις ζωές μας η βία με τέτοιο τρόπο, ώστε να την αποζητούμε κάθε στιγμή; Πώς είναι δυνατόν να είμαστε τόσο ένθερμοι υποστηρικτές της δικαιοσύνης, όταν αυτή καταπατάται με τον πιο πασιφανή τρόπο; Λυπάμαι απίστευτα για ένα λαό, που εξοργίζεται για μια ληστεία τράπεζας κι όχι για τη ληστεία της ίδιας του της ζωής.
Όχι δεν πιστεύω στην αναρχία. Όχι δε μιλώ χωρίς να ξέρω, ζώντας σε μια ουτοπία. Έχω κι εγώ χαμηλόμισθους γονείς και ξέρω πως είναι να ζεις με δυσκολίες. Μη βιαστείτε να μου βάλετε ταμπέλες, που θαρρώ είναι η αγαπημένη μας ασχολία ως λαός. Μη βιαστείτε να μου αποδώσετε το έμβλημα μιας ημιμαθούς αριστερής νεαράς, που κράζει εκ του ασφαλούς. Είπα εξ' αρχής ότι δεν είμαι εδώ για να πω ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Απλά εκλάβετέ το ως μια άποψη μιας 18χρονης, που βλέπει τους συνανθρώπους της να τυφλώνονται μέρα με τη μέρα και δε καταλαβαίνει το γιατί....
σχόλια