ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ε οτι θα έγραφα στο lifo δεν το φανταζόμουν ποτέ αλλά ας εξομολογηθώ και γω γιατί δεν νιώθω καθόλου καλά. Εϊμαι 22 χρονών φοιτητής σε πολυ καλή σχολή, παρθένος(όχι το ζώδιο), μόνος. Την προηγούμενη χρονιά βίωσα τραυματισμό γόνατο, γαστρίτιδες, έλκος στομάχου, οικονομικά προβλήματα, οικογενειακά προβλήματα, θάνατος ενός συγγενή(θείου). Διακοπές έχω να πάω 3 χρόνια. Μια κοπέλα με γούσταρε σε όλη μου τη ζωή μου και αυτή μας έπαιξε και μας κορόιδεψε και όχι μία φορά αλλά τρεις φορές λες και ήταν κάποιο αστείο όλα τα συναισθήματα μου για αυτήν. Νιώθω άσχημος, νιώθω απελπισμένος, νιώθω πως ποτέ δεν θα βρω μια κοπέλα που να μου αρέσει εμφανισιακά, να της αρέσω και να με νοιάζεται. Μάλωσα και με τους 2 φοιτητικούς κολλητούς μου που κάναμε παρέα 2,5 χρόνια γιατί αποδείχθηκαν καθίκια και σκατόψυχοι. Νιώθω πως όλη μου η ειλικρίνεια και η καλοσύνη μου πάνε χαμένα... κανείς και καμιά δεν εκτιμάει τους καλούς ανθρώπους - αυτούς που δίνουν χωρίς να παίρνουν. Οι κολλητοί μου από το σχολείο είναι 1000 χιλιόμετρα μακριά και δεν έχω λεφτά να πάω να τους δω. Προσπαθώ να βγαίνω έξω με κάναν γνωστό αλλά και όταν βγαίνω μου χαλιέται η ίδια μου η διάθεση από το τίποτα και μετανιώνω που δεν έκατσα σπίτι. Κάθομαι όλη μέρα σπίτι εκτός από τις ώρες που πάω γυμναστήριο ή kickboxing. Νιώθω μόνος, νιώθω πολύ ευάλωτος, νιώθω πολύ "μικρός"... αν και σωματικά είμαι πολύ γυμνασμένος και αρκετά ψηλός και άνετα δέρνω τους πάντες... σχήμα οξύμωρο. Στους γονείς μου λέω ψέματα, έχω χάσει ήδη 4 εξεταστικές και πέρασα μόνο 1-2 μαθήματα της πλάκας. Προσπάθησα να διαβάσω έστω με το ζόρι αλλά δεν μπορούσα... αλήθεια. Η σχολή έχει πάρει την κάτω βόλτα. Όλη μέρα πατάρω refresh στο facebook και κλαίγομαι στο ίντερνετ. Δεν έχω όρεξη να κατεβάσω να δω ούτε μια ταινία ούτε να παίξω κάνα παιχνίδι. Μόνο η αθλητική δραστηριότητα με κάνει να ξεχνιέμαι και ακόμα και αυτήν έχω αρχίσει να τη βαριέμαι. Όλα έπεσαν μαζί και δεν ξέρω πως θα συνέλθω, και όλα αυτά σε έναν χρόνο. Είχα όνειρα, στόχους, ελπίδες... αλλά όλα πήγαν στράφη. Έχω γεμίσει νεύρα και αρνητισμό. Τι σκατά κάνω λάθος; Γιατί όλα μαζεμένα; Για ποιον λόγο να ασχολούμαι με σπουδές, να βοηθάω κόσμο, ή γενικά να προσπαθώ σκληρά κάθε μέρα αν στην τελικά δεν μετράει τίποτα και είμαι δυστυχισμένος; Γιατί να παλεύω να πετύχω κάτι όταν δεν έχει βρεθεί ούτε μία κοπέλα που να υπάρχει αμοιβαία έλξη αλλά και να με νοιάζεται; Νιώθω αφύσικος. Νιώθω ξένος. Είμαι 22 χρονών και δεν έχω κάνει καν σεξ. Διάβασμα, πανελλήνιες, ξένες γλώσσες, μόρφωση, πτυχία, κύρος, οικονομική σταθερότητα, άνετη ζωή, επιτυχία - τι να τα κάνω όλα αυτά αν δεν είμαι ευτυχισμένος; ε; Κορνίζες για το σαλόνι ή για να κάνω περήφανους τους γονείς μου; Όσο πάει και τόσο πιο πολύ πέφτω σε κατάθλιψη. Τόση απογοήτευση βραδιάτικα ενώ όλοι διασκεδάζουν έξω... Καλήνύχτα... τουλάχιστον τα έβγαλα από μέσα μου.