Είναι πολύ λυπηρή η κατάσταση που περιγράφεις.Μου φαίνεται περίεργο που δεν έχεις κανέναν φίλο/η,ούτε καν τώρα που ξεκίνησες τις σπουδές.Κάτι μου λέει πως ευθύνονται και οι γονείς σου γι'αυτό.Καλό θα ήταν να επισκεφθείτε όλοι μαζί έναν ψυχολόγο,όμως,δε γνωρίζω κατά πόσο θα ήταν οι γονείς σου δεκτικοί σ'αυτή την ιδέα(το λέω επειδή τους περιγράφεις κάπως αυταρχικούς;υπερπροστατευτικούς;).Αλλά,ακόμα και αν δε θέλουν,θα μπορούσες,αν έχεις τη δυνατότητα,να πας μόνη σου.Σίγουρα θα σε βοηθήσει να αντιμετωπίσεις τους γονείς σου αλλά και να βελτιώσεις όλες τις πτυχές του εαυτού σου!!!Καλή σου τύχη :)
17.4.2017 | 21:01
Η ζωη μου ενα χαλι
Λογω δυσκολιων ξεκινησα τις σπουδες μου φετος σε ηλικια 22 και εκει που ενιωθα ωραια και πως κατι κανω ηρθαν οι διακοπες του Πασχα και καθε μερα ακουω τους δικους μου να τσακωνονται αλλα και να βριζουν και εμενα απο το πρωι μεχρι το βραδυ για τα παντα με αποτελεσμα να εχω πεσει ψυχολογικα, να μην διαβαζω οπως σχεδιαζα, να τρωω ολη μερα και να κλαιω ή να κοιταω το ταβανι εχοντας τρομερο πονοκεφαλο. Φιλος κανενας να πω μια κουβεντα και δεν επιτρεπεται να παω βολτα γιατι κατα τους δικους μου αν παω μεχρι την πιο κοντινη καφετερια για καφε μονη μου ή απλα να περπατησω ολη η γειτονια θα με συζηταει και θα με λεει πουτανα και στανταρ καποιος θα με κακοποιησει στο δρομο... και οχι δεν μπορω να πω τιποτα γιατι δεν καταλαβαινουν και οχι δεν ειναι ολα τοσο απλα οσο νομιζετε γιατι παλι θα δω το "22 εισαι κανε οτι θες"... Μην το σχολιασετε αυτο παρακαλω καλυτερα μην σχολιασετε καθολου... Ηθελα απλα να τα βγαλω απο μεσα μου εστω εδω... Καλη συνεχεια κοσμε!
2
