__________________
1.
Μετά από μια μακροχρόνια σχέση με κάποιον που υπέφερε από υποχονδρία, ξεκίνησα κάτι καινούριο με κάποιον που μου φαινόταν άνθρωπος θετικός και γνήσια χαρούμενος. Επί δύο μήνες τα πράγματα πήγαιναν μια χαρά και σιγά σιγά ῾δενόμασταν᾽ όλο και περισσότερο, και θέλαμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον όλο και πιο συχνά. Έκανε πράγματα που έδειχναν ότι ενδιαφέρεται και νοιάζεται για μένα - και το ίδιο κι εγώ. Είχαμε τις διαφορές μας, αλλά φαινόταν να υπάρχει καλή χημεία και συνεννόηση μεταξύ μας. Μετά τις γιορτές πήγαμε ένα ταξίδι για 4 μέρες κι όταν γυρίσαμε μου έλεγε πόσο ωραία ήταν κλπ κλπ. Μετά το ταξίδι πήγε σπίτι του για λίγες μέρες, και η επικοινωνία μας άρχισε να μην είναι πολύ συχνή ενώ φαινόταν απόμακρος. Όταν τον ρώτησα αν όλα είναι καλά, με διαβεβαίωσε πως είναι και κανονίσαμε να βρεθούμε μόλις γυρίσει (μετά από τρεις μέρες χώρια, δηλαδή). Τη μέρα που ήταν να βρεθούμε ανέβαλε το ραντεβού με πρόσχημα μια οικογενειακή υποχρέωση που τον κράτησε σπίτι, και κανονίσαμε να βρεθούμε μετά από δυο μέρες. Τη μέρα του ραντεβού απλά εξαφανίστηκε από όλα τα μέσα επικοινωνίας (!) κι ενώ εγώ τον αναζητούσα σε φέις, μηνύματα και κλήσεις στο κινητό, κι είχα αρχίσει να ανησυχώ μήπως έγινε κάτι σοβαρό. Εμφανίστηκε την επόμενη μέρα σα να μη συμβαίνει τίποτα, του είπα ότι θέλω να μιλήσουμε και μου είπε ότι κι αυτός θέλει να μου μιλήσει, αλλά αργότερα ακύρωσε τη συνάντηση για ακόμη μία φορά λέγοντας ότι ῾δεν μπορεί να το κάνει αυτό απόψε᾽ και να βρεθούμε την επόμενη. Του απάντησα ότι έτσι όπως έχουν τα πράγματα τι νόημα έχει να βρεθούμε αύριο; Από τότε δε μου απάντησε ποτέ και δεν ξαναμιλήσαμε. Θεώρησα τη συμπεριφορά του δειλή και απαράδεκτη, είναι τελείως ασύμβατη με την εικόνα που είχα σχηματίσει για αυτόν. Δεν καταλαβαίνω τι πήγε στραβά, και φοβάμαι ότι δε θα σταματήσω να το σκέφτομαι αν δε μάθω τι συνέβη και δε λάβω μια εξήγηση. Είναι δυνατόν κάποιος να αλλάξει αισθήματα τόσο απότομα; Τι συνέβη; Και πώς μπορώ να σταματήσω να το σκέφτομαι αν δεν υπάρξει μια συζήτηση μεταξύ μας; Δε θεωρώ τον εαυτό μου αφελή ή ότι ονειροβατώ, και δεν μπορώ να καταλάβω πώς έπεσα τόσο έξω. Να σημειώσω ότι θα βλεπόμαστε αναγκαστικά κάθε βδομάδα λόγω δουλειάς.
- Λένα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ο λόγος που έπεσες έξω είναι ότι αυτή τη στιγμή, για αυτή την περίπτωση, θεωρείς ότι όταν ο κόσμος λέει κάτι, δεσμεύεται για το μέλλον. Αυτό το πιστεύεις βέβαια επειδή αυτή η δέσμευση σου αρέσει. Αν δεν σου άρεσε, η πρώτη σου σκέψη θα ήταν «ε, θα αλλάξει γνώμη». Όταν έλεγε ότι περνάει καλά, το εννοούσε. Ποτέ δεν υποσχέθηκε ότι θα συνεχιζόταν αυτό στο μέλλον. Το άλλο λάθος που κάνεις είναι ότι θεωρείς απαραίτητο να σου εξηγηθεί για να το ξεπεράσεις. Σαν ποια εξήγηση θα σε ικανοποιούσε; Έκαναν κατάληψη στον εγκέφαλο του οι εξωγήινοι και του άλλαξαν τις προτιμήσεις; Σαν τι να έγινε λες; Να υπάρχει κάποια εξήγηση που θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα με την απόρριψη; Όχι, δεν υπάρχει. Το τρίτο λάθος που κάνεις είναι ότι θεωρείς ανήκουστο να αλλάξει γνώμη κάποιος για σένα, εκτός αν η γνώμη γίνει από αρνητική, πολύ θετική.
Η συμπεριφορά του, έχεις δίκιο σε αυτό, είναι δειλή και απαράδεκτη, αυτό να λέγεται. Το πόσο ασύμβατη είναι με αυτό που είχες καταλάβει για αυτόν δεν είναι κάτι τρομερά αναπάντεχο. Δύο μήνες τον ήξερες. Δύο μήνες. Ναι, έκανες λάθος στην εκτίμηση σου. Ούτε αυτό είναι τόσο ανήκουστο. Περνούσες καλά, και χαλάρωσες, και περίμενες να συνεχιστεί αυτό το ωραίο. Γιατί να περιμένεις ότι θα τελειώσει; Αυτό δεν σημαίνει ότι δικαιολογείται να πέφτεις από τα σύννεφα.
Ο λόγος, για να μην μακρηγορώ, που σοκάρεσαι τόσο, είναι ότι δεν σου αρέσει αυτό που έγινε. Και πώς να σου αρέσει, άλλωστε. Αυτό που σε έκανε ευάλωτη είναι ότι τα είχες για χρόνια με κάποιον που είχε υποχονδρία. Πίστεψες ότι μετά από τόση ταλαιπωρία, σου αξίζει κάτι καλύτερο. Δυστυχώς, δεν πάει έτσι. Όταν βγαίνουμε από κακές σχέσεις, είναι ακόμη πιο πιθανό να κάνουμε τα στραβά μάτια, ακριβώς επειδή πιστεύουμε ότι τώρα δικαιωματικά μας αξίζει κάτι καλύτερο. Όταν περάσει λίγος καιρός θα καταλάβεις ποια ήταν τα σημάδια που αγνόησες.
__________________
2.
Λατρεμένη Α μπα
Ο αδερφός του άντρα μου είναι ένα άτομο που μισεί τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους, τους μετανάστες και τα άντερά του.. Επειδή είναι έτσι δεν έχουν σχεδόν καμία σχέση με τον άντρα μου από την εφηβεία τους ακόμη... Παρόλ αυτά, τουλάχιστον μία φορά το δίμηνο θα αναγκαστούμε να βρεθούμε στο ίδιο τραπέζι, είτε σε έναν γάμο, είτε σε κάποιο οικογενειακό τραπέζι όπου θα αναγκαστούμε να ακούσουμε όλες τις βλακείες του και είτε θα τρώμε αμίλητοι είτε θα γίνει ο χαμός (ανάλογα τη διάθεση μας και τη χοντράδα που θα πετάξει) Την τελευταία φορά το θέμα πήγε στην 35χρονη ανύπαντρη κούκλα αδερφή μου. Με ρώτησε αν «επιτέλους» βρήκε κανέναν και μου είπε πως κατά τη γνώμη του η αδερφή μου είναι λεσβία. Εγώ απάντησα πως δε νομιζω αλλά είναι δεν είναι, εγώ θέλω να είναι καλά. Και το εννοώ. Ε και αυτό ήταν. Μου είπε «Τι απάντηση είναι αυτή, άρα ομολογείς (αυτό το ρήμα είπε το ζώον) ότι είναι» κλπ κλπ. Απάντησα «ειλικρινά βαριέμαι να μπω σε αυτό το διάλογο, ας φάμε ήρεμα μια φορά και να πάμε σπιτάκια μας χωρίς ντεπόν». Ο άντρας μου εκείνη την ημέρα ήταν απών (αλλιώς δε νομίζω να έπαιζε αυτός ο διάλογος) Την επόμενη μέρα με πήρε ΚΡΥΦΑ τηλ η μάνα και η γυναίκα του να μου ζητήσουν συγγνώμη. Στο περιστατικό δε μίλησε καμία παρόλο που με είδαν μπαρούτι.Ρε Α μπα, υπάρχει στον πλανήτη Γη μία απάντηση που θα κάνει τα ηλίθια άτομα να το βουλώσουν για 2 ώρες;
- τα νεύρα μου
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Όχι χωρίς σημαντικές απώλειες. Για να κατέβεις στον όροφο που είναι αυτός, θα πρέπει να παραμερίσεις τα συναισθήματα όλων, του άντρα σου, της γυναίκας του, της μητέρας του. Αυτός δεν έχει πρόβλημα με αυτό, το κάνει εδώ και χρόνια. Εσύ που δεν είσαι προπονημένη σε αυτόν τον στίβο, δεν θα το καταφέρεις με την ίδια άνεση και θα σου στοιχίσει.
Αν υπάρχει κάτι που μπορείτε να κάνετε, είναι να περιορίσετε τις συναντήσεις σε μια φορά το τετράμηνο, μετά το εξάμηνο, μετά τον χρόνο. Επειδή δεν είναι δικός σου αδερφός, μπορείς να είσαι κι εσύ απούσα μερικές φορές. Όταν βρισκόσαστε, να καθόσαστε όσο πιο μακριά γίνεται και μην ανοίγετε κουβέντα, μην του απαντάτε, μιλήστε με άλλους, μην του κάνετε τη χάρη να του δώσετε την ευκαιρία να νιώσει καλά με τον εκνευρισμό σας. Δυστυχώς, έχετε ένα τρολ στην οικογένεια.
__________________
3.
Γεια σου Α μπα, δεν εχω ακριβώς ερώτηση αλλά θα ήθελα να ήξερα πως βλεπεις το θεμα άνθρωποι που τα βγαζουν δυσκολα περα οικονομικα να φερνουν παιδιά στον κοσμο. Και δεν μιλώ για καμια χωρα του τριτου κοσμου αλλα για την Ελλαδα σε περιοδο κρισης και μεγαλης ανασφαλειας για το μελλον και για ανθρωπους με καποια μορφωση. Το να φερει κανεις στον κοσμο ενα παιδι και να το μεγαλωσει έστω και με τα απαραιτητα, δεν μιλώ για τρομερες ανεσεις, απαιτει πολλα χρηματα, ολοι μπορουμε να το φανταστουμε. Κι όμως βλεπω ανθρωπους γυρω μου που ειναι ανεργοι ή παιρνουν ενα πολυ χαμηλο μισθο και δεν εχουν αλλα εισοδηματα, να κανουν παιδιά και το βρισκω πολυ ανευθυνο και εγωιστικό. Δεν αισθανονται ανασφαλεια για το μελλον; Δεν σκεφτονται οτι θα πρεπει να κανουν απειρες θυσιες, που κι αυτες να κανουν και παλι δεν θα μπορεσουν να προσφερουν στο παιδι όλα οσα θελουν, ή οτι θα καταδικασουν ενα παιδι που δεν το ρωτησαν στην ανεχεια; Θεωρητικα ενας γονιος δεν θα ηθελε το καλυτερο για το παιδί του; Εννοείται οτι το οικονομικο ειναι φυσικα μονο ενας απο τους πολλους παραγοντες που ιδανικα θα επρεπε να παιρνει υποψιν του ενας υποψήφιος γονιος, αλλα δεν ειναι σημαντικος κι αυτος; Με ρωτανε φίλοι και γνωστοι αν σκεφτομαι την περιπτωση του παιδιου και απορω πως το λενε ανθρωποι που ξερουν την οικονομικη μου κατασταση, εργαζομαι μεν αλλα με εναν μισθο που καλα-καλα δεν φτανει για μενα και εχει εξατμιστει πριν κλεισει ο μηνας, πως θα μπορουσα να συντηρησω και εναν άλλον ανθρωπο; Οταν τα λεω αυτα, μου λενε οτι η ζωη δεν σταματαει και συνεχιζεται κοντρα στος δυσκολίες. Σωστα αλλα εχει μεγαλη διαφορα να εισαι μονος σου και να προσπαθεις και να εχεις να σκεφτεις‚ και εναν ανθρωπο που εξαρτιεται πληρως απο σενα. Το να στηριζεσαι στους παππουδες για να σε βοηθησουν οικονομικα με το παιδι ή το να εξαρτιεσαι αποκλειστικα απο τον συζυγο, κατι που κανουν πολλοι, το βρισκω επισης ανευθυνο. Ποια είναι η γνώμη σου;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η γνώμη μου είναι ότι σε κανέναν δεν πέφτει κανένας απολύτως λόγος για το πόσα λεφτά έχει ο καθένας που κάνει παιδί, τι σχέδια έχει για το πώς θα το μεγαλώσει, και τι θα στερηθεί ή θα στερήσει. Αν δεν ζητάνε λεφτά ή υποστήριξη από σένα, κοίτα τη δουλειά σου και τις δικές σου προσωπικές αποφάσεις. Το ίδιο να λες και σε αυτούς που κρίνουν τις δικές σου επιλογές για το θέμα.
__________________
4.
Λοιπόν Αμπά μου, ο Δημητράκης παντρεύεται! Ο Δημήτράκης που λες είναι ο φοιτητικός μου έρωτας, σχέση ενός χρόνου και κάτι, το καλό παιδί, καλός εραστής και φίλος, αυτός που σε αγαπάει ,σε προσέχει και έχει όλα τα καλά. μόνο που ο Δημήτράκης μόλις τελείωσε τις σπουδές του, έφυγε για την Κύπρο. η σχέση μας πέρασε στην απόσταση εγώ όντας στα πιο δημιουργικά μου χρόνια, που δν ήθελα να τα περάσω αλλού δν τον ακολούθησα και ας μου ζητήθηκε. Σχέσεις αυτός, σχέσεις και εγώ (που πάντα είχα στο νου μου τον Δημητρακη μου που με ένα φσσσιιτ ήταν έτοιμος να με δεχτεί) γτ καλύτερα δν ειχα βρεί να περνάω με κανέναν, να ταιριάξω όσο με εκείνον σε τόσα πολλά σημεία. Πριν εναμιση χρόνο ήταν η και η τελευταια του προταση να παω Κύπρο. Δν πήγα. Το ίδιο καλοκαίρι γνώρισε μια κοπέλα με την οποία παντρεύεται (καταραμένο φβ -τα βλέπεις όλα) Πάει λοιπόν ο Δημητράκης μου! Δν ήταν η καβατζούλα μου, δν ήταν ότι δν ημουν τόσο μα τόοοοσο ερωτευμένη για να αφήσω τα πάντα πίσω μου και να τον ακολουθήσω.. ήταν μόνο που ήμουν μικρή (τώρα ειμαι 30) ήθελα να δω και άλλα πράγματα. τώρα που κατάλαβα πως αυτό που ψάχνουμε είναι κάποιον να ταιριάζουμε όσο το δυνατόν πιο πολύ και να αγαπιόμαστε πάει και μου παντρεύεται! Του αξίζει κάθε ευτυχία του Δημήτρη γτ είναι Δημήτρης και όχι Δημητράκης! Φιλώ σας
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Τότε ήσουν μικρή, αλλά πέρυσι που σου είπε πάλι να πας στην Κύπρο ήσουν 29. Άσε τα ψόφια φίλη μας. Δεν τον πολυήθελες. Ένα χρόνο τον ήξερες, σιγά την σχέση ζωής. Ήταν μια ωραία ιστορία που είχες στο κεφάλι σου, ο Δημητράκης ο αψεγάδιαστος που εσύ απέρριψες. Άντε, να ζήσουν τα παιδιά.
__________________
5.
Γεια σου Α,μπα, σε ευχαριστούμε για τον χρόνο που ξοδεύεις στα δικά μας προβλήματα - προβλιματισμούς. Εγώ το σκέφτηκα αρκετά πριν στείλω, κυρίως επειδή εχω χιλιοσυζητήσει το θέμα που με απασχολεί και νιώθω ότι έχω κουραστεί με το πόσο "ανακατεύονται" όλοι στη ζωή και τις αποφάσεις μου.
Λοιπόν, ξέρω ότι δεν θα είμαι περιεκτική, δυστυχώς δεν μπορώ να αναπτύξω αυτό που με απασχολεί σε 2 γραμμές! Είμαι με ένα παιδί 2 χρόνια περίπου. Αυτός 32. Εγώ 26. Το "θέμα" είναι ότι είναι χωρισμένος και έχει ένα παιδάκι 6,5 χρόνων. Βάζω σε εισαγωγικά το "θέμα" επειδή για μένα δεν είναι και τοσο τραγικό πρόβλημα αυτο. Αντιλαμβάνομαι βέβαια τις δυσκολίες που μπορεί να προκύψουν στη σχέση μας λόγω της κατάστασης, αλλά παρ'όλα αυτά θεωρώ ότι είναι μόνο δυσκολίες που με καλή θέληση και από τους δύο μας μπορούμε να ξεπεράσουμε, και όχι ανυπέρβλητα εμπόδια.
Ξέρω τις ευθύνες που έχει ο σύντροφός μου, καθώς και τις υποχρεώσεις που έχει απέναντι στο παιδί. Είναι καλός πατέρας, βλέπει το παιδί πολύ συχνά και φροντίζει να είναι κοντά του με όποιο τρόπο μπορεί από τότε που χώρισε με τη μαμά του (έχει χωρίσει εδώ και 3 χρόνια). Εννοείται ότι θα προτιμούσα να έχουμε τις ιδανικές συνθήκες στη σχέση μας, αλλά αφού τα πράγματα είναι έτσι, εγώ θέλω να είμαι δίπλα του και να συμμετέχω σε όλο αυτό όσο μπορώ και όσο γίνεται. Έχω γνωρίσει το παιδί και τα πήγαμε αρκετά καλά στις συναντήσεις μας, παρ'όλο που δεν ξέρει ότι δεν είμαι απλά μια φίλη του μπαμπά του. Ήξερα από την αρχή τι συμβαίνει, δεν μου έκρυψε τίποτα, από την πρώτη μας συνάντηση σε ένα μικρό μπαράκι.
Το θέμα είναι ότι οι γονείς μου και τα αδέρφια μου δεν το έχουν δεχτεί. Θεωρούν ότι καταστρέφω το μέλλον μου μπαίνοντας σε μια τέτοια σχέση και είναι πεπεισμένοι ότι κάνω λάθος. Έχουμε ζήσει στιγμές τραγικές - ίσως και τραγελαφικές - με οικογενειακά "συμβούλια" με τους γονείς μου να αγωνίζονται να με πείσουν ότι δεν μπορώ να συνεχίσω αυτή τη σχέση, τη μαμά μου να κλαίει που "κατάντησα" να είμαι σε αυτή τη θέση, τον πατέρα μου να μου τονίζει ότι δεν γίνεται να είμαι με αυτόν τον άνθρωπο επειδή εγώ έχω καλύτερη δουλειά από αυτόν και δεν ταιριάζουμε κοινωνικά (κάτι που θεωρώ ανοησία αλλα εν πάσει περιπτώσει - εγώ είμαι γιατρός, κάνω ειδικότητα και αυτός είναι μεταφραστής σε μια εταιρεία) και τα αδέρφια μου να με κατηγορούν ότι οι γονείς μας θα "αρρωστήσουν" εξαιτίας μου. Ας μην αναφέρουμε και τους δύο μήνες που έκανε ο πατέρας μου να μου μιλήσει μετά τον πρώτο καβγά για το θέμα. Να κατηγορούν όποιον δεν διαφωνεί με τη σχέση μου, να κατηγορούν τον σύντροφό μου ότι αν με αγαπούσε θα καταλάβαινε ότι μου κάνει κακό που με δεσμεύει σε μια τέτοια σχέση και δε συμμαζεύεται. Γενικά έχουν ηρεμήσει κάπως τα πνεύματα από τότε που τους το είπα μέχρι τώρα αλλά εξακολουθούν να είναι πολύ αρνητικοί με το όλο θέμα, δεν θέλουν να ξέρουν τίποτα που αφορά τη σχέση μου και εμένα αυτό με στεναχωρεί ιδιαίτερα καθώς θα ήθελα να μοιράζομαι μαζί τους τα σημαντικά (ευχάριστα ή δυσάρεστα) που συμβαίνουν στη ζωή μου. Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα απίστευτα μόνη μου σε όλο αυτό, ήταν σαν να με απέρριπτε η ίδια μου η οικογένεια. Δεν ζουμε μαζί με τους γονείς μου, εγω ζω και εργάζομαι στην Αθήνα και οι γονείς μου μένουν σε μία επαρχιακή πόλη. Θεωρώ λοιπόν πως σημαντικό ρόλο στην αντίδραση τους παίζει το κλειστό περιβάλλον στο οποίο ζούνε, καθώς σίγουρα η σχέση μου εκεί θα γίνει αντικείμενο συζήτησης, και εγώ θα μείνω στο "απυρόβλητο" όντας μακρια αλλά αυτοί θα πρέπει να δώσουν εξηγήσεις σε συγγενείς και φίλους (ναι είναι τόσο δύσκολο να ζεις σε μικρή κοινωνία).
Η ερώτηση μου λοιπόν είναι τόσο απλή και τόσο δύσκολη...τι κάνω α, μπα μου; Εγώ τι πρέπει να κάνω; Θέλω να είμαι με αυτόν τον άνθρωπο. Τον αγαπάω, με αγαπάει, με προσέχει, με κάνει ευτυχισμένη, με κάνει να γελάω, νιώθω ασφάλεια κοντά του και νιώθω ότι θα είμαι ευτυχισμένη και στο μέλλον μαζί του. Κι αυτός μου είπε ότι αν θέλω μπορεί να πάει στους γονείς μου να τους μιλήσει και να τους εξηγήσει ότι νοιάζεται πραγματικά για μένα και δεν θα με πληγώσει. Αλλά δεν δέχτηκα, εδώ δεν θέλουν να ακούσουν για την ύπαρξή του, σιγά μη δεχτούν να τους μιλήσει χωρίς να γίνουμε μαλλιά κουβάρια. Μπορώ όμως να αψηφίσω τους γονείς μου; Κι αυτούς τους αγαπάω, τους σέβομαι και θέλω να είναι καλά. Να τους κάνω το χατήρι να χωρίσω ξέροντας ότι αυτό θα με κάνει κομμάτια συναισθηματικά; Έχω προσπαθήσει να τους εξηγήσω ότι ακόμα και αν ήμουν με κάποιον άλλον με τον οποίο οι συνθήκες θα ήταν υπερτέλειες στη σχέση δεν μπορεί κανένας να μου εγγυηθεί ότι θα είμαι ευτυχισμένη στο μέλλον αλλά τίποτα δεν γίνεται...Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου Α,μπα μου, θα ήθελα τη γνώμη σου!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Φυσικά και μπορείς να αψηφίσεις τους γονείς σου. Είναι αξιοσημείωτο που έφτασες στα 26 και είναι η πρώτη φορά που διαφωνούν με κάτι που κάνεις. Ήταν πολύ τυχεροί ως τώρα.
Το να αγαπάς, να σέβεσαι και να θέλεις να είναι καλά οι γονείς σου δεν ισούται με το να κάνεις αυτό που θέλουν. Είσαι ένας διαφορετικός άνθρωπος με διαφορετικές ανάγκες και δική του ζωή. Η καλή κόρη δεν είναι η υπάκουη κόρη. Είναι αδύνατον να τους έχεις ευχαριστημένους με κάθε απόφαση που παίρνεις. Το έχουν δοκιμάσει πολλοί γιοι και πολλές κόρες, και αυτό έγινε εις βάρος της δικής τους ευτυχίας. Το αποτέλεσμα είναι να είναι καλές κόρες και καλοί γιοι που μισούν τους γονείς τους με βιαιότητα. Αν θέλεις να τα έχετε καλά, πρέπει να κάνεις τη ζωή σου.
Ένα πρόβλημα που βλέπω εγώ όμως, και μάλλον αγνοείς, είναι ότι είσαι τόσο απασχολημένη με το να υπερασπίζεσαι τη σχέση σου στους γονείς σου, που αμελείς να αξιολογείς την σχέση σου στα σοβαρά. Ο κόπος που καταβάλεις σε απομακρύνει από την νηφαλιότητα. Αναγκαστικά τώρα πρέπει να σου φαίνεται τέλειος αυτός ο άνθρωπος, αλλιώς πώς θα δικαιολογήσεις την επανάσταση που κάνεις; Να θυμάσαι ότι δεν έχεις υποχρέωση να τα κάνεις όλα σωστά για να σε αγαπάνε οι γονείς σου. Αν σε αγαπάνε υπό προϋποθέσεις, αυτό δεν λέγεται αγάπη. Μπορεί να κάνεις λάθος και να μην είναι ο άντρας για σένα. Αυτό πρέπει να σε απασχολεί, και όχι τι θα πει η μαμά σου στη θεία στο χωριό. Όταν φτάσει εκείνη η ώρα, ο τσαμπουκάς και το αυτονόητο θα κάνουν τη θεία να τα χάσει. Κάνε εσύ αυτό που είναι σωστό για σένα. Μην περιμένεις βραβεία για την ευθύνη που παίρνεις απέναντι στον εαυτό σου.
__________________
6.
Λες συνεχεια για το ποσο σημαντικος ειναι ο ψυχολογος κλπ και συμφωνω μαζι σου αλλα ποια η γνωμη σου για το ρολο των φιλων στη θεση του ψυχολογου? δεν ειναι κι αυτη μια μορφη ψυχοθεραπειας?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν ξέρω αν επιστημονικά δικαιολογείται ως μια μορφή ψυχοθεραπείας. Γενικώς φυσικά και χρειάζονται για την ψυχική μας ισορροπία οι σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους. Όχι απλώς χρειάζονται, είναι απολύτως απαραίτητες. Όμως οι φίλοι δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τον ψυχολόγο. Δεν έχουν τα εργαλεία. Δεν έχουν τις γνώσεις. Δεν ξέρουν γιατί μπορεί να λες κάτι, πώς θεραπεύεται μια φοβία, τι σημαίνει το ένα και τι σημαίνει το άλλο. Δεν μπορούν να κρίνουν αντικειμενικά, γιατί παράλληλα κρίνονται και ως φίλοι. Δεν είναι πάντα αυτονόητο ότι κρίνουν χωρίς άλλα συναισθήματα που υποβόσκουν χωρίς να τα καταλαβαίνουν (ανταγωνισμός, ζήλεια, προβολές). Και φυσικά, δεν μπορούν να αναλάβουν τέτοιο ρόλο πλήρως γιατί έχουν κι αυτοί τα δικά τους προβλήματα. Δεν μπορούν να αφιερώσουν ένα εξάμηνο ή ένα χρόνο από τη ζωή τους για να σου λύσουν ένα πρόβλημα που έχεις. Αυτό χρειάζεται ενέργεια και δουλειά που δεν είναι δυνατόν να περιμένεις από φίλους σου. Έχουν τα όρια τους. Ο επαγγελματίας έχει μάθει να το ελέγχει αυτό, και το κάνει πιο επιτυχημένα ακριβώς επειδή δεν είναι φίλος.
Και τέλος, το πιο σημαντικό. Σε άγνωστο που δεν είναι στη ζωή σου θα πεις πιο εύκολα την αλήθεια. Στους φίλους νιώθουμε την ανάγκη να ωραιοποιήσουμε την κατάσταση για να μην μας απορρίψουν, και αντιδράμε πολύ πιο έντονα στην κριτική. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που υπάρχει αυτό το επάγγελμα. Ελπίζω να μην είσαι από αυτούς που έχουν κάνει τους φίλους κάδους συναισθηματικών απορριμμάτων ή σάκους του μποξ.
_________________
7.
Λοιπόν,δεν είμαι μεγάλη σε ηλικια αλλα από πολυ μικρή μου έχει δημιουργηθεί ένας παραλογος λόγος για την βροχή..οποτε βρέχει τρέμω ολόκληρη, στρυφογυριζω μέσα στο σπίτι και ακόμα μερικές φορες κλαίω κιόλας...νομιζω πως αυτο που φοβάμαι στην βροχή ειναι να μην πλυμμρισει το σπίτι μου....αυτο που με προβληματίζει ειναι ότι αυτο δεν συμβαίνει μόνο τις φορες που βρέχει πολυ αλλα και άλλες που βρέχει λιγο έως καθολου...πιστεύεις πως λ φόβος μου ειναι παραλογος;;και αν ναι τι θα κανω;;;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πρέπει να πας σε ψυχολόγο.
σχόλια