ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να εξομολογηθώ ότι εδώ και κάποια χρόνια ζω τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες το χρόνο κάθε χρόνο χωρίς να μιλάω σε κανέναν. Μες στη μοναξιά μου. Δεν έχω κανέναν.Ολομόναχος. Μιλάω δηλαδή μόνο με τους υπαλλήλους όταν πάω να αγοράσω κάτι, με τους ταμίες στα σινεμά, στα θέατρα και στις συναυλίες που πηγαίνω, στη δουλειά μου ελάχιστα όταν πρόκειται να εξυπηρετήσω κάποιον, στα εστιατόρια που παραγγέλνω(σπάνια γιατί συνήθως μαγειρεύω στο σπίτι) ή όταν βοηθάω κάποιον σε κάτι στο δρόμο π.χ. ή οπουδήποτε και μου λέει ή , όταν κρατάω π.χ. την πόρτα για να περάσει κάποιος και ανταποδίδω τη φιλοφρόνηση, αυτή είναι η επικοινωνία μου με τον έξω κόσμο και τέρμα.Οι γονείς μου έχουν πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια, αδέρφια δεν έχω, με τους λίγους εναπομείναντες συγγενείς η ζωή τα έφερε και δεν μιλάμε, τα ξαδέρφια μου με τα οποία στο παρελθόν έκανα καλή παρέα ζουν πλέον στο εξωτερικό κι έχω χάσει κάθε επαφή(ούτε στα mail δεν απαντάνε), οι φιλίες μου σκορπίσανε(για πολλούς και διάφορους λόγους). Οι έρωτες διαλύθηκαν αφού πρώτα με διέλυσαν.Το να κάνω νέες γνωριμίες είναι πολύ δύσκολο για πολλούς κι αντικειμενικούς λόγους. Ίσως να μου πείτε να ανοιχτώ, να τα βρω με τον εαυτό μου, να επιδιώξω νέες γνωριμίες και τέτοια. Δυστυχώς αυτό δε γίνεται. Είμαι τριαντατριών χρονών. Σε αυτή την ηλικία αν δεν έχεις ήδη έναν κύκλο ανθρώπων ή μια σύντροφο, είναι δύσκολο πολύ να αποκτήσεις. Ακόμα και το να πας σε μέρη όπου γίνονται γνωριμίες. Για παράδειγμα, μια λύση θα ήταν τα ταξίδια. Ταξίδια, διεύρυνση οριζόντων, νέες γνωριμίες. Τα ταξίδια θέλουν όμως και χρήματα. Πρέπει να έχω μια δουλειά που να μου εξασφαλίζει καλό εισόδημα, κάτι που δεν συμβαίνει με την τωρινή μου δουλειά. Ούτε είμαι σε ηλικία να παίρνω σβάρνα τα κλαμπάκια και τα μπαρ. Εντάξει ,σε μπαρ κάποιες φορές πηγαίνω, και σε εστιατόρια. Αλλά και πάλι τι να κάνω; Εκεί είναι όλοι με τις παρέες τους. Πάω πού και πού να πιω ένα ποτό σε ένα μπαρ κι είναι όλοι γύρω με τις παρέες τους κι ένα αγγούρι(εγώ) στην άκρη. Να πάω να πω δηλαδή στη διπλανή παρέα , τριάντα τριών χρονών μαντράχαλος; Ή στο εστιατόριο που τρώω να πάω και να πω στους διπλανούς . Γίνονται αυτά τα πράγματα; Δεν γίνονται. Έτσι απλώς έχω γίνει παρατηρητής της ζωής μου η οποία με προσπερνάει σιωπηλά και τέλος. Κάθε μέρα είναι ίδια με την επόμενη. Ή κάθομαι και γράφω τραγούδια, σενάρια, μυθιστορήματα, διηγήματα(κάτι που έκανα μια ζωή, απ' όταν θυμάμαι τον εαυτό μου) και οι ήρωές μου ζουν τη ζωή που θα ήθελα εγώ να ζήσω. Τέλος πάντων. Δεν πειράζει. Κάποιες φορές είμαι θλιμμένος, κάποιες φορές αντέχω. Περιμένω την έκπληξη. Αυτά. Να είστε καλά με υγεία και χαρά.