ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σου γράφω εδώ για να νικήσω τον πειρασμό να σου μιλήσω στο viber και στο facebook. Φοβάμαι ότι μέρα με την μέρα έρχομαι πιο κοντά στο να σου μιλήσω.Συχνά για να ξεκουραστώ, σκέφτομαι ότι σε αγκαλιάζω . Όχι ότι σε φιλάω ή ότι με πηδάς. Ούτε καν ότι κοιμόμαστε μαζί. Απλώς ότι με περιμένεις στη γωνία Κομνηνών με Τσιμισκή (δεν έχω ιδέα γιατί μας φαντάζομαι εκεί), είναι καλοκαίρι (γιατί με κολακεύουν πιο πολύ τα ανοιχτά ρούχα), και περπατάω επιτέλους προς το μέρος σου. Σε χαζεύω, τα δευτερόλεπτα παγώνουν και σε χαζεύω να με κοιτάς χαμογελώντας. Όπως ονειρευόμουν ότι νιώθεις όταν με κοιτάς. Και μετά περνάς τα χέρια γύρω μου κι εγώ τα δικά μου γύρω από σένα. Ευτυχία, ευτυχία, γαλήνη, εκπλήρωση, δεν με νοιάζει τίποτα, είμαι ευτυχισμένη μετά από -δε θυμάμαι πόσο- καιρό. Και μετά σε μυρίζω. Έχω δει πιο ωραίους, πιο έξυπνους, πιο καλούς ανθρώπους από εσένα, αλλά ποτέ- ορκίζομαι- δεν έχω συναντήσει κάποιον που να μυρίζει πιο όμορφα από σένα. Θα ήθελα να είσαι παιδί μου. Σε μυρίζω και ο εγκέφαλός μου κάνει λες και πιάνω στα χέρια μου ένα μωρό που μόλις έχω γεννήσει. Ο γιατρός μου λέει ότι έχεις ναρκισσιστική διαταραχή και πρέπει να σε ξεχάσω. Του εξηγώ ότι δε θα πεθάνω αν θεωρήσω ότι απλά με απέρριψες. Ξέρω με τη λογική μου ότι υπάρχουν πιο όμορφα μάτια από τα δικά σου. Αλλά εγώ δεν τα έχω δει.Κλαίω για σένα μόνη, θέλω να με δεις για να σου προσφέρω το κλάμα μου. Δεν ντρέπομαι που σ αγαπάω, δεν ντρέπομαι που είμαι τρελή- δεν το κρύβω, όλοι το ξέρουν, δεν ντρέπομαι που ξέρεις για μένα σχεδόν τα πάντα, δεν ντρέπομαι που με παράτησες επειδή με γνώρισες καλά. Ντρέπομαι που δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω.