Πάσχα ελληνικό, ελλήνων Πάσχα!
Άλλο ένα Πάσχα! Τα παιδάκια περιμένουν το μπουναμά, όπως πάντα. Τώρα βέβαια ο μπουναμάς είναι κάπως διαφορετικός από εκείνον στο παρελθόν.
Τώρα περιμένουν καινούργιο κινητό ή ακουστικά με ντιζάιν για το κινητό τους, ένα άρωμα ή κάποιο κραγιόν ή βερνίκι για τα νύχια κάποιου γνωστού μοντέλου τα κορίτσια και τα αγόρια εκείνα τα πλαστικά όπλα που πετούν μπιρμπιλόνια για να πολεμούν και τα μεγαλύτερα καμιά ξυριστική μηχανή για να περιποιούνται γένια, κεφαλή ή ό,τι άλλο, ή και κάποιο άρωμα ενός άντρα μοντέλου, ή και κανένα φούτερ ή και πουκάμισο ή μπλουζάκι γνωστής μάρκας με κάποιο μήνυμα « I miss you when I am bored» ή το άλλο « The man, the legend». Άλλοι κάνουν δώρο στον εαυτό τους ένα τατουάζ. Το σχήμα του απείρου με ένα αρχικό γράμμα, μια μισή καρδιά κάτι τέλος πάντων της μόδας.
Το ματαιόδοξο φαίνεσθαι, το χρήμα, η φιγούρα ρυθμίζουν την υλιστική ζωή μας. Και παλιότερα περίμεναν το Πάσχα, να αγοράσουν καινούργιο ρούχο , ειδικά όσοι πήγαιναν στα χωριά τους , να γιορτάσουν με διαφορετική από τη περσινή φορεσιά, μην τους δούνε με τα ίδια.
Πάνε οι παλιές εποχές, που οι μπουναμάδες ήταν ένα βιβλίο, ένα συναρμολογούμενο ή ένα μικρό χρηματικό ποσό, που η νονά έφερνε μια λαμπάδα και ένα ζευγάρι παπούτσια. Τώρα θα φέρει ένα iPod, ή κάτι ανάλογο, παρόλη την εποχή της κρίσης. Θα στερηθεί κανείς από άλλα, δε θα πάει την εκδρομή, δε θα αγοράσει βιβλίο, δε θα πάει πια σινεμά για να αποκτήσει ένα γκατζετάκι. Και το φαγοπότι, φαγοπότι, σταθερή αξία! Η σφαγή των αμνών! Και βγήκαν και τα σχετικά ανέκδοτα όπως εκείνο που λέει το γουρούνι στο αρνάκι « Καλό Πάσχα!» για να το διαολοστείλει μετά το αρνάκι ή και μερικά αυτοσχέδια όπως αυτό, που λέει το κατσικάκι στη μητέρα του « Μαμά φοβάμαι! Έρχεται το Πάσχα!» για να απαντήσει εκείνη « Μη φοβάσαι παιδί μου! Υπάρχει συνέχεια!» Συνέχεια σε τι στη ζωή μετά ή συνέχεια στις σφαγές; Όλα σωστά!
Μετά τη νηστεία, σταθερή αξία ο οβελίας.
Έτσι φτάνουμε στο Πάσχα με τα ωραία έθιμα, με τα αυγά και τα τσουρέκια, με τη μαγειρίτσα , το αρνάκι ή και το κατσικάκι στη σούβλα, με τα κοκορέτσια, τα κοντοσούβλια και όλα τα άλλα συναφή. Το δικαιούμαστε όμως, μετά από τόση νηστεία! Τώρα μπορούμε να μακελέψουμε όλα τα αμνοερίφια και να ξεκοιλιαστούμε. Έτσι για να μάθουν κιόλας αυτοί οι αγνοί αμνοί του Θεού να φέρονται σωστά και κυρίως να πλουταίνουν οι κτηνοτροφικές μονάδες. Τι έθιμο και αυτό! Έχει χαθεί το μέτρο.
Άλλο την εποχή που είχε η οικογένεια τα ζώα της και έσφαζε ένα γουρούνι τα Χριστούγεννα και δύο αρνάκια το Πάσχα για να φάνε δύο σπίτια και οι συγγενείς τους και άλλο το τωρινό μακελειό. Και ας μη μιλήσουμε για το κρέας, που τελικά δεν καταναλώνουμε και το πετάμε εν καιρώ κρίσης. Και ούτε που ξέρει κανείς που καταλήγουν αυτά. Σε κατασκευή νέων ζωοτροφών και για τα κατοικίδιά μας ή και για τις χορτοφάγες αγελάδες; Μέχρι να τις τρελάνουμε και να τρελαθούμε κι εμείς μετά. Αρρώστια! Δε θα μπορούσε το παραπανίσιο κρέας να διατίθεται δωρεάν σε ανθρώπους, που πραγματικά το έχουν ανάγκη;
Είναι απελπιστικό να βλέπει κανείς ότι δε γίνονται σωστά βήματα, ότι δεν προσαρμοζόμαστε στις νέες συνθήκες και ότι έχουμε χάσει όλες τις αξίες, άρα για ποιο Πάσχα μιλάμε;
Έτσι μες το Πάσχα ο Ντόναλντ Τραμπ, πρόεδρος των Ηνωμένων Εθνών, χρησιμοποίησε την ισχυρότερη μη πυρηνική, τηλεκατευθυνόμενη, βόμβα, που διαθέτουν οι Η.Π.Α στο οπλοστάσιό τους σε μια επιχείρηση, που πραγματοποίησαν στις 14 Απριλίου 2017, και ερρίφθη στο Αφγανιστάν, στις 19.00 τοπική ώρα από ένα αεροσκάφος MC-130.
Πρόκειται, καθώς με υπερηφάνεια λένε για να φοβίσουν τους άλλους εχθρούς, για τη "μητέρα όλων των βομβών" (MOAB), βάρους 10.000 κιλών. Η συγκεκριμένη βόμβα έχει ισχύ όσο 23 πύραυλοι Τόμαχοκ. Η ισχύς της ήταν τεράστια, όπως και το κόστος παραγωγής της. Στόχος ήταν οι σπηλιές-καταφύγια των τζιχαντιστών στον ανατολικό τομέα του Αφγανιστάν. Ας αναλογιστούμε μια βόμβα 16.000.000 δολάρια! Αστρονομικό ποσό! Ακριβός μπουναμάς! Ήταν όμως το φουστανάκι που πήραν για τη Λαμπρή, να μην το βάλουν; Και εν μέσω Πάσχα; Τι μπορεί να σταματήσει την πολιτική, τον πόλεμο, το χρήμα; Τίποτα!
Παράνοια σε άλλη κλίμακα πάλι, είναι σαν η κατσικούλα να ζώνει με πυρομαχικά το κατσικάκι της και να το στέλνει σε αποστολή για να κερδίσει τον Παράδεισο. Υπάρχει συνέχεια, θα εξακολουθούμε να σκοτώνουμε αδιάκριτα για όποιο άλλο έθιμο σκαρφιστούμε ή για όποια άλλη αιτία. Πόσο άρρωστο το ανθρώπινο μυαλό, ποια Ανάσταση προσμένουμε;
Έτσι χωρίσαμε τον κόσμο σε εχθρούς. Γίναμε εμείς οι εχθροί κάποιων, τους οποίους κάναμε εχθρούς μας. Κι έτσι έγιναν όλοι οι πόλεμοι και αλληλοσκοτωθήκαμε και παίρνουμε και ξαναπαίρνουμε εκδίκηση και πάλι και πάλι.
Σε κάποιες περιοχές καίνε τον Βαραβά, τον Εβραίο ληστή που ελευθερώθηκε κατ΄επιλογή του εβραϊκού όχλου, αντί του Ιησού Χριστού, ο οποίος οδηγήθηκε στη Σταύρωση. Εμείς, έτσι σε αντίποινα μέσα στο Άγιο Πάσχα, τον εκδικούμαστε και τον καίμε. Να μάθει ο παλιοεβραίος, ο ληστής!
Αγαπάτε αλλήλους ! Ποιοι είναι αυτοί οι άλληλοι; Όμοιοι ομοίω! Αλλόφρονες! Όποιοι συναινούν στο πλουτισμό του άλλου, όποιοι συντηρούν το διχασμό και τη διχόνοια και όποιοι καταναλώνουν για να συντηρήσουν ένα τέτοιο σύστημα φθοράς είναι άλληλοι, φίλοι.
Με το Πάσχα ένα πράγμα πρέπει να καταλάβει κάποιος. Δε μπορεί να ενδιαφέρεται για τον πλουτισμό, δε μπορεί να αδιαφορεί για τη δυστυχία του πλησίον, δε μπορεί να επιτρέπει τη βία, δε μπορεί να είναι ανεκτικός με τα ναρκωτικά και τον οποιοδήποτε τρόπο ύπνωσης του ανθρώπου και κατευνασμού των αντιδράσεών του, δε μπορεί να δέχεται τη θανάτωση των ζώων.
Η αναγκαιότητα του εγκλήματος κατά τον Μαρξ συντηρεί ένα τεράστιο εργασιακό σύστημα. Εργοστάσια κατασκευής όπλων, πυρομαχικών με ένα σωρό εργάτες. Συστήματα παρακολούθησης, κατασκοπίας, αστυνομία, δικαστές, φυλακές, δεσμοφύλακες, τα ίδια σε κάθε «στρατόπεδο», υπάρχει δε και το θέαμα, τρομοκράτες, φιλμάρουν βασανιστήρια, δημοσιογράφοι, τηλεοράσεις, διαδίκτυο, έντυπα τα προβάλλουν. Φοβάται ο κόσμος! Ο φόβος φυλάει τα έρμα. Απογοήτευση, πανικός, μισαλλοδοξία, μίσος, έτσι για να ξεχνάμε ότι όλοι, μα όλοι είμαστε από τον ίδιο ανθρώπινο πολτό, από την ίδια συμπαντική ουσία. Από αυτή ερχόμαστε και εκεί επιστρέφουμε και αυτό συμβαίνει και θα συμβαίνει αενάως, σε μια συμπαντική νομοτέλεια, που εμπεριέχει Θάνατο και Ανάσταση.
Αυτός είναι ο Παράδεισος! Όταν το αντιληφθεί επιτέλους ο άνθρωπος και σεβαστεί το σύμπαν, το Θεό ,τη φύση του, όπως θέλει κανείς, ας τον ονομάσει και συμβιβαστεί με αυτό, θα αποκομίσει τα μέγιστα, όχι υλικά οφέλη! Πνευματικό πλούτο και ψυχική ηρεμία, την υπέροχη αίσθηση του ανήκειν στο Σύμπαν, το ολοζώντανο, στη Φύση.
Το κακό είναι ότι έχουμε μέσα εκεί σκορπίσει πολύ θάνατο. Ο μεγαλοεκτροφέας , ο σφαγέας, ο εκδορέας, οι βιομηχανίες κρέατος και θανάτου, οι κρεοπώλες, οι μεσάζοντες, μοιάζουν αήττητοι και είναι, όσο δεν αλλάζουμε θεώρηση.
Πίσω από την υποκριτική θρησκευτικότητα, ας αναγνωρίσουμε το χάος, που επέλεξε ο άνθρωπος για να ζει. Όχι γιατί τιμωρήθηκε, καθώς εκδιώχθηκε από τον Παράδεισο γιατί παρασύρθηκε από τον όφη τον πονηρό, αλλά γιατί αποφάσισε να γνωρίσει, και όποιος επιδιώκει τη γνώση τιμωρείται. Είναι αυτό από τις ταινίες κατασκοπίας «ήξερε πολλά, έπρεπε να πεθάνει». Όποιος καταπατά το «Πίστευε και μη ερεύνα!», παύει τουλάχιστον να ζει στη Νιρβάνα της άγνοιας. Τσαλακώνει το πρόσωπό του και τη ψυχή του. Είναι πια υποψιασμένος και κατά συνέπεια υπεύθυνος. Βέβαια υπάρχει και η αντίθετη θεώρηση « Πίστευε και μη, ερεύνα !» δηλαδή είτε πιστεύεις είτε όχι, ερεύνα !
Σε όλα αυτά ίσως να υπάρχει μια άλλη σημειολογία, σχετικά με τα πάθη και την Ανάσταση, όχι τόσο ρεαλιστική, όπως πολλοί την αντιλαμβάνονται και σε περιοχές του κόσμου επιλέγουν να καρφώνονται πάνω σε ξύλο για να τιμήσουν το Χριστό και τα βασανιστήριά του και να καθαρθούν μέσα από αυτά και εκείνοι. Δεν είναι σαδιστικό, όμως δεν είναι και απλό.
Να βλέπουμε την υποκρισία, πίσω από την οποία κρυβόμαστε. Ας μη γίνει μνεία σε πρόσωπα, που ως Πόντιοι Πιλάτοι έχουν υπογράψει την καταδίκη λαών, ούτε σε όσους ήταν γνώστες για τα εγκλήματα στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και σιωπούσαν, για τη παρενόχληση αγοριών και κοριτσιών από «ιερείς», για τον ιερέα που σκότωσε πρόσφατα με καραμπίνα δύο σκυλιά και ακόμα περιμένουμε την αντίδραση της υπηρεσίας του, για τα κοριτσάκια που κάνουν μεγαλόσταυρους και γυαλίζουν τα καντηλάκια της εκκλησίας, αλλά διατηρούν παθιασμένη σχέση με οικογενειάρχες, για τους εγκληματίες σατανιστές, που έχουν πια μετανοήσει, φορούν και κάνουν μεγαλόσταυρους, για όλους τους Ταρτούφους του κόσμου αυτού.
Αν η γνώση ταυτιστεί με το πρόσωπο του Χριστού και την Αλήθεια και η Σταύρωσή του με τη τιμωρία της, πρέπει να κλαίμε το Πάσχα, γιατί βρισκόμαστε πολύ μακριά και μάλλον σε λάθος δρόμο. Ακολουθούμε τα Πάθη του Ιησού για να φτάσουμε μέχρι την Ανάστασή του και να συνεχίσουμε ανενόχλητοι, ανεμπόδιστοι, ανερμάτιστοι, αδαείς να τον σταυρώνουμε μετά, με την ησυχία μας, έχοντας ζητήσει άφεση, έχοντας κοινωνήσει για να μπορούμε αενάως να ξανααμαρτάνουμε.
Χρόνια Πολλά λοιπόν! Και του Χρόνου!
σχόλια