Aπό τον Δημήτρη Καραΐσκο
Τον Chen Zuo τον γνώρισα στις παρέες του surf και του skate. Στην αρχή νόμιζα πως είναι Έλληνας, ή έστω μισός Έλληνας. Μίλαγε τα Ελληνικά με τόσο ... ελληνικό τρόπο, που νόμιζα πως- τουλάχιστον- πρέπει να ζει πολλά χρόνια εδώ. Έμαθα πως ειναι μόλις ο τρίτος χρόνος του στην Αθήνα και πως ήρθε εδώ για να αναλάβει τη θέση ειδικού μηχανικού συστημάτων στο εγχώριο παράρτημα μεγάλης πολυεθνικής.
Εγώ βέβαια δεν έβλεπα μια σοβαρή εικόνα εταιρικού επαγγελματία. Έβλεπα έναν άνθρωπο φοβερά φιλικό, με απίστευτο χιούμορ και φανταστική θετική ενέργεια. Και επίσης κάποιον που πρώτη φορά που ανέβαινε σε snowboard, ένωνε στροφές - αμέσως, απο την πρώτη κιόλας κατεβασιά. Αλλά και κάποιον που έμπαινε στο line up πρώτη φορά κι έπιανε αμέσως κύματα. Μάλλον φταίει πόσο ψημένος, έμπειρος και βαθειά τεχνικός skateboarder είναι.
Ο Chen έχει ζήσει σχεδόν όλη την ιστορία του αθλήματος, την έχει ρουφήξει, και είναι, με τον τρόπο του, κομμάτι της. Νομίζω όσοι skaters τον έχουν δει σε ράμπα στην Αθήνα υποκλίνονται στις ικανότητες του. Εγώ σίγουρα υποκλίνομαι στην άνεση με την οποία μου έδειξε, πως δύο λαοί που μοιάζουν να είναι τόσο μακριά, τελικά μπορεί να είναι τόσο κοντά.
Αλλά επειδή ο Chen είναι φίλος μου και είμαι προκατειλημμένος, λέω να μη γράψω πολλά ακόμα (διθυραμβικά) γι' αυτόν και να του κάνω μερικές ερωτήσεις να τα πει μόνος του...
Πότε ήρθες στην Ελλάδα και που έζησες πριν έρθεις;
Το 2008 πήρα μετάθεση με τη δουλειά μου στην Αθήνα και πιο πριν έζησα στο Πεκίνο και το Ελσίνκι.
Ποια είναι τα πιο ωραία πράγματα που θυμάσαι από την Κίνα, τι σου λείπει από αυτήν και τι δε σου λείπει καθόλου;
Η Κίνα χαρακτηρίζεται από ποικιλία, ένταση και τελειομανία, και αυτός ο συνδυασμός κάνει τα πράγματα πολύ ενδιαφέροντα. Υπάρχουν συνεχώς καινούρια πράγματα που εμφανίζονται, όμως οι Κινέζοι έχουν την τάση πολλές φορές να το παρακάνουν. Για παράδειγμα, όταν πάνε να χτίσουν ένα skate park, δεν πάνε απλά να χτίσουν ένα skate park για να διασκεδάζουν τα παιδιά. Πρέπει να είναι το μεγαλύτερο, το καλύτερο από κάθε άποψη, γιατί αυτή είναι η νοοτροπία τους - είναι τελειομανείς. Κατέληξαν λοιπόν να φτιάχνουν ένα γιγάντιο τσιμεντένιο πάρκο στη Σανγκάη, με μεγάλο βαθμό δυσκολίας, με αποτέλεσμα σχεδόν κανείς να μην μπορεί να το σκεϊτάρει. Επειδή είναι και τόσο μεγάλο, αναγκαστικά έπρεπε να είναι και εκτός πόλης. Το αποτέλεσμα ήταν ένα γιγάντιο πάρκο που κανείς δε μπορεί να χρησιμοποιήσει, και λόγω δυσκολίας και λόγω απόστασης, ενώ με τα ίδια χρήματα θα μπορούσαν να φτιάξουν δέκα μικρότερα στο κέντρο της πόλης...
Έχεις ασχοληθεί με τη φιλοσοφία και την πρακτική του Κουνγκ-φου ή του Τάι-τσι;
Όχι, αλλά εκτιμώ πολύ τον Ταοϊσμό, που πιστεύω είναι μια πολύ παραγνωρισμένη και ξεχασμένη μορφή διδασκαλίας.
Πως βλέπεις τη σχέση Ελλήνων και Κινέζων;
Μοιραζόμαστε κοινή νοοτροπία σε πολλά πράγματα. Για παράδειγμα, έχουμε κι οι δυο μια βαθειά τάση για να φιλοσοφούμε - ο πολιτισμός είναι στο αίμα μας.
Πες μου για τη σκηνή του skateboaring στο Πεκίνο και πως τη συγκρίνεις με αυτή της Αθήνας.
Η σκηνή του skateboarding στην Κίνα είναι πολύ εμπορική. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στις Η.Π.Α., έτσι και στην Κίνα υπάρχουν πολλά λεφτά στο τραπέζι αυτή τη στιγμή. 'Αρα, όλο το πράγμα έχει να κάνει με το ποιος σπονσοράρεται και ποιος γίνεται pro. Είναι με λίγα λόγια όλα κινούμενα από την αγορά. Απ' την άλλη οι Κινέζοι skaters είναι πολύ τυχεροί που συναντούν συνέχεια Αμερικάνους pros που έρχονται στην Κίνα να φιλμάρουν όλα αυτά τα καινούρια φοβερά spots που ξεπηδάνε ασταμάτητα σ' όλη τη χώρα. Νομίζω πως όλο αυτό ξεκίνησε όταν ο Danny Way έφτιαξε μια γιγάντια ράμπα στο Σινικό Τείχος και πήδηξε από πάνω του! Όσο για την Ελληνική σκηνή, είναι τελείως πιο underground και γεμάτη χαλαρότητα και feeling. Κι ελπίζω, παρ' όλη την κρίση, να δούμε σύντομα πολλά καινούρια πάρκα...
Πες μου πως κρίνεις την Αθήνα σαν μια πόλη στην οποία κάνει κανείς skate; Τι επιλογές υπάρχουν;
Η Αθήνα είναι μια πολύ πυκνοκατοικημένη πόλη κι αυτό δυσκολεύει κάπως τα πράγματα. Ο κόσμος πάντως δεν νομίζω πως μισεί τους skaters, κι αυτό είναι πολύ θετικό.
Πότε ξεκίνησες να σκεϊτάρεις, και με τι σανίδια;
To 1991, όταν ήμουν 11 χρονών, ο πατέρας μου μού έφτιαξε το πρώτο μου σανίδι με ένα κομμάτι ξύλο και ροδάκια από ένα παλιό roller skate. Ένα χρόνο αργότερα αγόρασα το πρώτο μου κανονικό board, ένα Powell Peralta Per Welinder pro model, το οποίο και μου κλέψανε, κι έτσι στα καπάκια αγόρασα ένα Steve Caballero, το οποίο έχω ακόμα.
Πως νομίζεις οτι διαφέρει το street skating απο το skate σε ράμπα;
Όταν κάνεις skate σε ράμπα τότε όλα τα λεφτά είναι η ταχύτητα και το flow. Σε μια καλή διαδρομή πάνω στη ράμπα μπορείς να χτυπήσεις 20 tricks μέσα σ' ένα μόνο λεπτό, κι αυτήν την ένταση δεν τη βρίσκεις εύκολα στο δρόμο. Βέβαια, το street skating είναι πολύ πιο ανοιχτό σε εκπλήξεις και πολύ πιο δημιουργικό - εκεί δεν υπάρχουν περιορισμοί...
Πως μπορείς να συγκρίνεις το surfing και το snowboarding με το skateboarding; Πως νομίζεις ότι επηρεάζει το ένα το άλλο;
Σε όλα αυτά τα sports το κεντρικό στοιχείο είναι η τοποθέτηση του βάρους. Τo surfing είναι για μένα σαν να γυρνάμε στις ρίζες του ramp skating, και ούτως ή άλλως οι ράμπες είναι προσομοιώσεις κυμάτων. Πολλές από τις κινήσεις που κάνεις πάνω στη σανίδα του surf είναι παρόμοιες με του skateboarding, γι' αυτό κι έχω παρατηρήσει πόσο με έχει βοηθήσει η εξοικείωση μου με το skateboarding όταν σερφάρω.
Φαίνεται πως έχεις αδυναμία στην 80s σκηνή του skateboarding καθώς και στα ρετρό σανίδια.. Πες μου λίγο γι' αυτό.
Ναι, γιατί πέρασα ο ίδιος από αυτήν την old school εποχή - μια εποχή που επικρατούσε το skating σε ράμπες και που το στυλ μετρούσε παραπάνω από την τεχνική. Όσο για τα σανίδια, ναι, έχω συγκεντρώσει μερικά φανταστικά παλιά σανίδια όλα αυτά τα χρόνια, από κάποια φτιαγμένα με fiberglass μέχρι άλλα που είναι φτιαγμένα από απλό ξύλο. Η εξέλιξη στην τεχνολογία κατασκευής τους μιλάει από μόνη της για την ιστορία του σπορ...
Ποια είναι τα αγαπημένα σου skate και surf spots στην Ελλάδα;
Τα αγαπημένα μου skate spots στην Αθήνα είναι η ράμπα στη γειτονιά μου, την Νέα Ερυθραία, και το Skate Plaza στους Αμπελόκηπους. Στη ράμπα της Νέας Ερυθραίας, επειδή είναι τόσο τέλεια φτιαγμένη, ξέρω πως αν αποτύχω σε κάποιο trick, θα φταίω μόνο εγώ.. Επίσης μ' αρέσει πολύ το bowl στη Χαλκίδα. Όσο για surf spots, η Βουλιαγμένη, σε μια καλή μέρα, μπορεί να είναι ένα φανταστικό μέρος για surf. Επίσης βρίσκω φοβερό μέρος για σερφ τα Χανιά, και σίγουρα την Κολυμπήθρα στην Τήνο.
Πως τους κόβεις τους Έλληνες;
Tους πάω πολύ. Νοιώθω σαν να 'μαι σπίτι μου.
Την Αθήνα;
Μέσα στις ατυχίες σας, έχετε τα πάντα εδώ: Ιστορία, πολιτισμό, φιλοσοφία, απίστευτη φύση.
Ποια είναι η αγαπημένη σου γωνιά στην Αθήνα και ποια στην υπόλοιπη Ελλάδα;
Η Πλάκα και τα Χανιά.
Τι σου τη σπάει στην Ελλάδα;
Αυτή η απίστευτη έλλειψη ενδιαφέροντος των πολιτικών για το γενικό καλό.
Θα πέρναγες εδώ όλη σου τη ζωή;
Βέβαια!
Πως και μιλάς τόσο καλά Ελληνικά;
Προσωπικά νομίζω ότι τα Ελληνικά μου είναι μέτρια και πως θέλω ακόμα πολλή δουλειά. Αλλά με συναρπάζει που σιγά-σιγά συνειδητοποιώ πως ενώνοντας απλές λέξεις που ξέρω, βγαίνουν βαθύτερα νοήματα, κι εσείς στην Ελλάδα έχετε μερικές φανταστικές εκφράσεις, όπως και πολύ αστεία αργκό.
Πες μου για την αγάπη που έχεις για την εικονογράφηση και τη φωτογραφία.
Πάντα αγαπούσα τη ζωγραφική κι αυτό το κληρονόμησα από τον πατέρα μου που είναι επαγγελματίας στο χώρο. Από το 2005 πάντως και μετά έχω επικεντρωθεί σε λεπτομερή σχέδια με μολύβι. Όσο για την αγάπη για τη φωτογραφία, πιστεύω πως αυτή υπάρχει λίγο ως πολύ μέσα σε κάθε skateboarder. Φαντάσου μόνο πόση πλύση εγκεφάλου έχουμε υποστεί τόσα χρόνια που βλέπουμε τόσες απίστευτες φωτογραφίες στα περιοδικά του χώρου. Έχουμε όλοι μας πειστεί πως με ένα κλικ στη φωτογραφική μηχανή μπορείς να αποτυπώσεις μια φευγαλέα στιγμή, μια εικόνα που μιλάει όσο χίλιες λέξεις.
Αγαπημένη σου μουσική μπάντα;
Τελευταία ακούω πολλή τζαζ και συγκεκριμένα hard bop, και νομίζω οτι οι μπάντες που έφτιαχνε ο John Coltrane είναι οι αγαπημένες μου.
Αγαπημένη ταινία;
Μια παλιά ταινία skate με τίτλο "A Visual Sound" από την εταιρεία Stereo Skateboards. Η μουσική, το γύρισμα και το μοντάζ είναι κάτι απίστευτα όλα τους. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα επικό μοντέρνο classic!
Αγαπημένο βιβλίο;
"Living the Wisdom of the Tao" του Dr. Wayne Dyer
Και αγαπημένη ατάκα;
"Δουλειά σου είναι να κάνεις τη ζωή σου να αξίζει".
σχόλια