ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διαφωνώ κάθετα κ ειμαι άτομο που έχασα γονιό σε μικρή ηλικία. Σίγουρα δεν ξεπερνιέται αλλά η κατάσταση της φίλης της μάλλον απαιτεί κάποια βοήθεια ..

Από πού προκύπτει αυτό Lena; Eπειδή τον θυμάται στο FB; Δεν μας λέει ότι είναι προβληματική η ζωή της κι εμποδίζεται η καθημερινότητά της. Κι έπειτα όπως εσύ έχεις χάσει γονιό κι έχεις την Χ αντίδραση άλλος που επίσης έχει χάσει γονιό έχει την Ψ αντίδραση. Δεν υπάρχει γενικός κανόνας. Γι'αυτό η διακριτική στάση είναι και η ασφαλέστερη και ευγενέστερη. Και το πιο πρακτικό: πώς ακριβώς θα την βοηθήσει η φίλη που αναρτά την εξομολόγηση; Λέγοντάς της ότι "πρέπει να προχωρήσει"; Kάνοντας τον ψυχολόγο;Τι είναι ο γονιός; Γκόμενος και θα βρει άλλον αλλού; Ας έχουμε λίγο συνείδηση του τι λέμε και πώς και με τι σκοπιμότητα. Από αυτήν την πλευρά έκανε πάρα πολύ καλά που ανάρτησε την εξομολόγηση η εξομολογούμενη.

Από ότι κατάλαβα η φίλη της συνεχώς αναρτά τέτοια κείμενα και συνεχώς στις κουβέντες τους μιλάει για νεκρους . Το πιο πιθανό είναι να τα σκέφτεται αυτά διαρκως και επομενως να έχει αρκετούς προβληματισμούς γι αυτό έχει προβληματιστεί και η εξομολογουμενη . Στην τελική το καλό της θελει Η εξ είναι λιγο δύσκολο να τη βοηθήσει . Εγώ μιλούσα για βοήθεια από κάποιον ειδικο

Όταν κάτι το συλλογιζεται συνέχεια ( Γιατί αυτό καταλαβαίνω από την εξομολογηση) δημιουργείται και πρόβλημα στην καθημερινοτητα

Ξέρεις...θα πω κάτι κι ίσως ξενίσει. Αλλά ακούστε το. Κάτι μπορεί να μείνει στο τέλος. Υπάρχει διάχυτη μια τάση στον πολιτισμό μας η οποία θέλει να "στρογγυλέψει" την ζωή. Μαλώνουμε τα παιδιά όταν συγκρούονται μεταξύ τους. Μαλώνουμε με τον σύντροφο όταν έχει νεύρα και ξεσπάει. Μαλώνουμε τα ζευγάρια που είναι γονείς και διαφωνούν μπροστά στα παιδιά (δεν εννοώ κακοποίηση και τέτοια τραγικά φυσικά!)."Είναι κακό να θυμώνεις". "Είναι κακό να νιώθεις λύπη και μοναξιά. Σκέψου θετικά κι όλα θα έρθουν". "Είναι κακό να στεναχωριέσαι. Τραβάς αρνητική ενέργεια". "Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς" κλπ. Με την θεωρία ότι σκεφτόμαστε "θετικά" εξοβελίζουμε (θα θέλαμε!) ένα τεράστιο κομμάτι της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης και το κλείνουμε σε ένα ξεχασμένο ντουλάπι έρεβους και λησμονιάς. Όμως μην αποδεχόμενοι τις σκοτεινότερες πλευρές της ζωής (με όλα όσα αυτή εμπεριέχει) επιλέγουμε να "αποστειρώνουμε" τις εμπειρίες μας και να απ-ανθρωπίζουμε την βιωματική αλήθεια μας. "Νιώθω σκατά αλλά δεν πρέπει να νιώθω σκατά επειδή η ζωή είναι ευλογία μπλα μπλα μπλα". Νιώσε κι ενοχές από πάνω που δεν νιώθεις καλά! Μπράβο!Είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ απελευθερωτικό να μπορέσει κάποιος να βιώσει (και να βιώσει απρόσκωπτα κι ανερυθρίαστα εφόσον δεν βλάπτουν τον συνάνθρωπο) τις αρνητικές και σκοτεινές πλευρές της ύπαρξής του. Η ανθρωπότητα εδώ και μερικές χιλιετίες έχει εφεύρει διάφορους τρόπους για να το πετύχει αυτό: Τέχνες. Δράμα. Υπέρβαση ορίων. Σεξ με εγκεφαλικό υπόβαθρο. Δραστηριότητες με έκκριση αδρεναλίνης. Τελετουργίες.Καθένας επιλέγει αυτό που τον ανακουφίζει. Και καθένας είναι μόνος του σε αυτή την ανακούφιση. Κι αν κάποια στιγμή κάποιος συνειδητοποιήσει ότι ο άλλος κατανοεί ότι η επιλεγμένη τελετουργία του έχει ακριβώς ανακουφιστικό σκοπό τότε ένα κύμα ζέστης και ανθρώπινης ενσυναίσθησης τον περιλούζει. Η ανακούφιση του να κοιτάξεις την άβυσσο για λίγο και να επιλέξεις κατόπιν μετά λόγου γνώσης να μείνεις πέραν του χείλους του γκρεμού είναι μια συνειδητότητα που δεν έρχεται εύκολα. Θέλει να την εφεύρεις από την αρχή. Εσύ για τον εαυτό σου. Αλλά όταν έρθει σου δίνει μια δύναμη που ελάχιστα πράγματα μπορούν να σου δώσουν. Αυτά τα ολίγα από εμένα.