__________________
1.
Ερώτηση για το savoir vivre της φιλοξενίας: στο σπίτι μου φιλοξενώ συχνούτσικα φίλους. Το κρεβάτι μου στο υπνοδωμάτιό μου είναι τεράστιο, 2,5άρι, με εξαιρετικό στρώμα, ό,τι καλύτερο! Έχω στο σαλόνι - καθιστικό κι έναν καναπέ που γίνεται κρεβάτι, ημίδιπλο όμως, αρκετά άνετο. Εδώ και 4-5 χρόνια που μετακόμισα από τον τόπο καταγωγής μου και φιλοξενώ φίλους, έχω τη συνήθεια όταν έχω φιλοξενούμενο να τον κοιμίζω στο κρεβάτι μου και όχι στον καναπέ, γιατί αισθάνομαι ότι έτσι θα είναι πιο άνετα και πιο ξεκούραστα, οπότε κοιμάμαι εγώ στον καναπέ όσο καιρό μένει ο φιλοξενούμενος. Πάντα όλοι έχουν τις αντιρρήσεις τους, του στυλ "με βγάζουν απ' το κρεβάτι μου", αλλά εμένα δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα, πραγματικά θέλω ο φιλοξενούμενός μου να κοιμάται όσο γίνεται πιο άνετα! Πρόσφατα, όμως, μια φίλη που φιλοξένησα για πρώτη φορά, μου εξομολογήθηκε ότι δεν είναι σωστό αυτό που κάνω, γιατί δημιουργώ τύψεις στους φιλοξενούμενούς μου επειδή μου φέρνουν αναστάτωση και με βγάζουν απ' το κρεβάτι μου και, τελικά, παρά τις καλές προθέσεις μου, τους κάνω να αισθάνονται άσχημα! Η αλήθεια είναι ότι εγώ όποτε φιλοξενήθηκα σε άλλο σπίτι, ποτέ δεν έκανε κανείς κάτι αντίστοιχο! Το παρακάνω όντως?
-Λοκαντιέρα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αναρωτιέμαι αν μπορείς να το «παρακάνεις» στη φιλοξενία. Η φίλη σου έχει κάπως περιορισμένη γκάμα καλών τρόπων στο μυαλό της. Φιλοξενία μέχρι ενός ορίου δηλαδή; Δεν είναι η πιο ακραία κίνηση που έχω ακούσει, αντιθέτως, νομίζω ότι δεν είναι πολύ σπάνιο. Παλιότερα, ειδικά όταν τα κρεβάτια ήταν είδος μεγάλης πολυτέλειας, ήταν αρκετά συνηθισμένη κίνηση. Τώρα κρεβάτια υπάρχουν παντού, και οι καναπέδες που ανοίγουν δεν είναι και τόσο άβολοι πλέον. Μπορεί να μην το έχει κάνει άλλος για σένα, αλλά έχεις πάει σε σπίτι με τεράστιο κρεβάτι και εξαιρετικό στρώμα;
Επίσης, σπίτι σου είναι, και ό,τι θέλεις κάνεις.
__________________
2.
Γειά σου Αμπα. Μου έχει καρφωθεί η ιδέα ότι τα λογοτεχνικά βιβλία με την ανάλυση χαρακτήρων και συναισθημάτων, με έχει μετατρέψει σε υπερευαίσθητη με αποτέλεσμα να μην "χωράω" στην πραγματικότητα, να πληγώνομαι εύκολα και να μένω μόνη. Αφορμή για αυτά είναι το ότι παίρνω διαζύγιο, οι παλιοί φίλοι έχουν προχωρήσει και δεν συμβαδίζουμε. Η λογοτεχνία αυξάνει τις απαιτήσεις μας, ώστε να μην ικανοποιεί η πραγματικότητα?
-Βιβλιοφαν
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν γίνεται να αποκλείσει κανείς κάποιον τρόπο με τον οποίο μπορεί να λειτουργήσει ένα ανθρώπινο μυαλό. Η λογοτεχνία όμως δεν έχει μόνο ιδανικούς χαρακτήρες για να δικαιολογείται αυτό που λες. Οι κόσμοι που υπάρχουν στα βιβλία είναι προστατευμένοι μόνο αν διαβάζεις συγκεκριμένα βιβλία. Αν νομίζεις ότι ουσιαστικά δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την φαντασία από την πραγματικότητα, ή ότι καταφεύγεις σε φαντασιώσεις για να αποφύγεις την πραγματικότητα, τότε μάλλον πρέπει να το ψάξεις περισσότερο. Αν δεν ξέρεις καθόλου πώς να το ψάξεις, μην το κάνεις μόνη σου, ζήτα βοήθεια. Δεν μπορώ να σου απαντήσω εγώ αν ισχύει ή όχι.
__________________
3.
Είναι οκ να πληρώνει ο άντρας στο πρώτο ραντεβού? Γιατί το θεωρούμε κανόνα? Εγώ προσωπικά, δεν προσβάλλομαι ακριβώς, αλλά νιώθω πολύ περίεργα που κάποιος επιμένει να μου πληρώσει το γεύμα μου ας πούμε και αρχίζω να του λέω ότι δεν καταλαβαίνω την διαφορά μας και γιατί να πρέπει να μου πληρώσει το μερίδιο? Έχω φτάσει σε σημείο να αρνηθώ και τέλος ο άλλος να υποχωρήσει αλλά νιώθω ότι αυτή η μικρή διαφορά λέει πολλά για την κόσμοθεωρία μας. Αφού είναι πατριαρχικο κατάλοιπο δεν πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτό το μικρό βηματακι πριν τα μεγάλα? Δεν είμαι υπερβολική απλά θέλω να μου πεις τι να λέω σε όσους επιμένουν να μου πληρώσουν το μερίδιο χωρίς να φαίνομαι υπερβολική. Εννοείται πως όταν κάνω κίνηση να κεράσω με κοιτάνε κάπως στο πρώτο ραντεβού.
-Ναστα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είναι εντάξει να πληρώσει ο άντρας στο πρώτο ραντεβού, όπως είναι εντάξει να πληρώσει η γυναίκα στο πρώτο ραντεβού, όπως είναι εντάξει να πληρωθεί το ποσό μισό μισό στο πρώτο ραντεβού. Αν είναι πατριαρχικό κατάλοιπο, αναχαιτίζεται αν πληρώνει πάντα η γυναίκα; Για να μην είναι σύμβολο καταπίεσης, θα πρέπει να μην έχει σημασία ποιος θα πληρώσει, δεν θα λυθεί αν προσβάλλεσαι όταν ο άλλος κάνει αυτή την ευγενική κίνηση.
Νομίζω ότι πρέπει να κρίνεις κατά περίπτωση. Υπάρχουν άνθρωποι που απλώς θέλουν να είναι ευγενικοί, υπάρχουν και άλλοι που πιστεύουν ότι ένα κέρασμα δημιουργεί υποχρέωση που θα εξαργυρώσουν αργότερα. Η αντίδραση, αν είναι ίδια για όλες τις περιπτώσεις, για να πω την αλήθεια (δεν περίμενα ότι θα το γράψω ποτέ αυτό), μου φαίνεται υπερβολική. Δεν ξέρω πώς σε κοιτάνε αν κάνεις την κίνηση να κεράσεις, είσαι σίγουρη ότι είναι πάντα στραβά; Μπορεί κάποιοι να εκπλήσσονται ευχάριστα. Σε κάθε περίπτωση, μην κάνεις μόνο «την κίνηση», κάνε την πράξη, άνετα και ωραία, χωρίς να το κάνεις θέμα, και χωρίς να παρακολουθείς το βλέμμα του άλλου για να επιβεβαιώσεις πόσο πολύ τον σόκαρες.
__________________
4.
Μπερδεμένος/Πικραμένος
Γεια σου Λενα και σ ευχαριστω για το οτι μοιραζεσαι μαζι μας την καθαρη σου ματια στη ζωη...
Ειμαι ο Γ. , ελευθερος, 45 ετων, με μερικες μακροχρονιες σχεσεις στη ζωη μου, με ταξιδια κι εργασια στο εξωτερικο για χρονια , με εμπειριες που μ εχουν γεμισει , ομως ζορισμενος πολυ στα επαγγελματικα/οικονομικα/ερωτικα μου τα τελευταια χρονια στην Ελλαδα, αν και πιστευω πως το παλευω αξιοπρεπως εως τωρα...Σε ολα τα επιπεδα...
Ειναι η Χ. , χωρισμενη πριν απο 3 χρονια , 38 ετων, εργαζομενη σε μια μεγαλη εταιρεια, ορφανη απ τα 14 και μεγαλωμενη σχεδον μονη της (ισως εχει παρακατω τη σημασια του), με 2 γλυκα παιδακια , κορουλα 11 και αγορακι 9 ετων, που τους εχει μεγαλη αδυναμια και προσπαθει πολυ γιαυτα, μαχητρια της ζωης θα ελεγα...
Η σχεση μας - η πρωτη της σοβαρη μετα τον χωρισμο της- 16 μηνες , εξω καρδια, με γελιο, με τρελο παθος, ερωτα , κατανοηση, ειλικρινια , τρυφεροτητα, ωριμοτητα, επιπεδο, κοινο χιουμορ, πολλες απιστευτα ομορφες στιγμες, + 3 φορες μικρες διακοπες μαζι , παρολο που οι υποχρεωσεις της (δουλεια , παιδια, κλπ..) της αφηναν πολυ λιγοτερο διαθεσιμο χρονο απο τον διαθεσιμο δικο μου...
Χωρις καμμια σημαντικη διενεξη μεταξυ μας , ολο αυτο το διαστημα...
Με λιγα λογια ταιριαζαμε ....Πολυ ! Ενοιωθα πως αγγιζα το ''τελειο'' σε μια σχεση....Ειχα βρει τον ανθρωπο μου , αυτη που εψαχνα χρονια ...
Κι οπως ειχαμε συζητησει/αναλυσει, ημουν κι εγω ο ανθρωπος που εψαχνε για χρονια στη ζωη της.... Και μου το ελεγε και μου το ''εδειχνε''...
Μετα απο χρονια η Αγαπη μου χτυπαγε την πορτα κι εγω ετρεχα να της ανοιξω διαπλατα... Για πρωτη φορα στη ζωη μου ενοιωθα τοσο πληρης σε σχεση...Κι αυτη δηλωνε (και μου εδειχνε) το ιδιο...
Ακτινοβολουσαμε κι οι 2 , αυτο που ονομαζουμε ''εσωτερικη ομορφια'' ....
Μας ελεγαν γνωστοι και αγνωστοι ! το ποσο ''ομορφοι'' δειχνουμε κι οι 2 μας και το ποσο ταιριαστο ζευγαρι ειμαστε....
Ωσπου 3-4 μηνες πριν, η μικρουλα της διαγνωστηκε με καποια σοβαρη μαθησιακη - ψυχολογικη δυσκολια... Ελλειψη αυτοπεποιθησης + προβλημα στη μακροπροθεσμη μνημη + μερικη αδυναμια συνθεσης κριτικης σκεψης (αν τα λεω σωστα) ...
{ Ανοιγω αγκυλη...Προσθετω , αν εχει καποια σημασια , πως δεν ειχα ουσιαστικες επαφες με τα παιδακια, περα του οτι ειχαμε βρεθει 4-5 φορες με κοινη παρεα , γουσταρα πολυ μαζι τους και το ιδιο ενοιωθα πως γουσταραν και τα μικρουλια.... Αγαπω παιδακια !
Με ηξεραν ως ενα απλο φιλο της μαμας και τιποτα παραπανω...
Ηταν μια αποφαση που ειχε παρει η συντροφος μου, θελοντας να προστατεψει τα παιδακια απο σιγουρους κραδασμους που θα εφερνε η γνωριμια μου μαζι τους υπο διαφορετικους ορους .....Και συμφωνουσα κι εγω μ αυτη την αποφαση...
Πιστευουμε πως το μικρο χρονικο διαστημα του χωρισμου των γονιων τους και το μικρο της ηλικιας τους, ειναι απαγορευτικο για να δεχτουν πως η μαμα τους μπορει να εχει εναν συντροφο και να μην ταραχτουν συνθεμελα ....
Τα παιδακια ειχαν κι εχουν συχνη επαφη και σχεση με τον μπαμπα τους και η συντροφος μου επισης για θεματα των παιδιων, αν και με κατα καιρους εντασεις, τις οποιες ομως δεν αφηνουν να αντιληφθουν τα παιδακια ...φαινεται πως το διαχειριζονται αρκετα ωριμα και τους βγαζω το καπελο γιαυτο....
Επιπροσθετως ο μπαμπας εχει μαθει για τη σχεση μας απο τριτους κι αφου περασε μια περιοδος εντασης μερικων ημερων , φαινεται πως πλεον το εχει αποδεχτει .... κλεινω αγκυλη}
Απο τοτε λοιπον που διαγνωστηκε η κορουλα με το προβλημα, αλλαξαν ολα.... Παρολο που η μικρουλα εχει ηδη μπει σε συνεδριες εργασιοθεραπειας ψυχολογικης υποστηριξης, κλπ.... η Χ. απο ενα χαρουμενο και σχεδον ευτυχισμενο πλασμα , μεταμορφωθηκε σε εναν πικραμενο ανθρωπο, με εντονα σημαδια μελαγχολιας , που οι ενοχες της την βαραινουν αφανταστα...
Οι λιγες διαχειρισιμες ενοχες της που μου ειχε εκμηστηρευτει εως τοτε κι ο προβληματισμος της για το οτι εδινε χρονο σε εμας αντι να δινει στα παιδακια της, προστεθηκαν στις παραπανω ενοχες κι εγιναν χιονοστιβαδα που την πνιγει...
Κατηγορει τον εαυτο της πως η σχεση μας κι ο χρονος που περναγαμε μαζι , ηταν η αιτια που δεν εδινε την απαραιτητη προσοχη στα παιδακια της κι οτι θα μπορουσε να ειχε αντιληφθει νωριτερα το προβλημα της μικρουλας, αρα και ισως να ειχε προλαβει καποια πραγματα....
Κατηγορει τον εαυτο της πως δεν επρεπε να μπει σε μια σοβαρη σχεση απο τη στιγμη που τα παιδακια της ειναι μικρα κι εχουν διαρκεις απαιτησεις....
Κατηγορει τον εαυτο της για ολη την ευτυχισμενη περιοδο που ζησαμε μαζι , πιστευοντας πως τωρα πληρωνει τις συνεπειες της....
''Αυτομαστιγωνεται'' καθημερινα ....
Εχει σχεδον κοψει τις επαφες μαζι μου ζητωντας μου να μην επικοινωνω και να μην επιδιωκω να ερχομαι σε επαφη μαζι της , ωστε να μην πιεζεται συναισθηματικα ...
Πλεον στις λιγοστες επικοινωνιες μας (οπου συμβαινουν επειτα απο δικη μου πρωτοβουλια) προσπαθει να αποστασιοποιηθει μιλωντας μου λιγο ψυχρα και ' 'τυπικα'' μεν , ευγενικά δε ...
Σε τελευταια συζητηση που ειχαμε κι ενω της ξαναεθεσα πως μπορουμε τις δυσκολιες να τις περασουμε μαζι οπως θα εκανε ενα ζευγαρι που νοιωθει κοντα ο ενας με τον αλλο, μου δηλωσε – και παλι – πως εχει μαθει να στηριζεται μονο στα ποδια της απο μικρη , πως δεν θελει να με βαραινει με τα προβληματα των παιδιων της, πως ετσι εχει μαθει να λειτουργει τοσα χρονια απο τοτε που εμεινε ορφανη, πως αυτη τη στιγμη δεν ξερει ουτε η ιδια τι θελει , πως ειναι σχεδον σε ''πανικο'' , πως δεν μπορει να με νοιωθει πικραμενο και να με απογοητευει και πως δεν ειναÎ δικαιο για μενα να μενω σ αυτη την σχεση και μαλλον θα ηταν καλυτερα να βρω καποια χωρις παιδια που να μην εχει τετοιου ειδους προβληματα...
Οταν την ρωτησα αν θελει να χωρισουμε ωστε να μεινει μονη της , μου απαντησε πως τεινει προς τα εκει , αλλα δεν εχει απαντηση, ειναι μπερδεμενη και δεν ειναι σιγουρη τι ειναι καλυτερο να κανει....
Παρολα αυτα, τις ελαχιστες φορες πλεον που βρισκομαστε απο κοντα, η φλογα δεν εχει σβησει... Το βλεπω στα ματια της .... Το νοιωθω απο τις αντιδρασεις της...
Της ειπα λοιπον πως αφου δεν θελει να ειμαι διπλα της σ αυτη τη δυσκολη φαση της ζωης της, πως θελω να την στηριξω, να περιμενω να ισσοροπησει και να της δωσω χρονο για να επουλωσει τις πληγες της (και το εννοω και το πραττω) , της προτεινα ψυχολογικες γραμμες βοηθειας (ενεκα ελλειψης χρηματων για να επισκεφτει ψυχολογο ) αλλα δεν εχει κανει καποια κινηση προς αυτη την κατευθυνση κι αρνειται τουλαχιστον εως τωρα ....
Εχουν περασει μηνες Λενα και δεν βλεπω καμμια βελτιωση.... Η κατασταση παραμενει η ιδια...Βαλτωμενη.... ΛΙΩΝΩ γιαυτη αλλα εχω αρχισει ψυχικα να κουραζομαι...Νοιωθω μονος μου, απογοητευμενος, πικραμενος , νοιωθω να μην με αφηνει να σταθω διπλα της για να την στηριξω και να με απορριπτει ο ανθρωπος μου...
Και πικραινομαι πολυ Λενα, διοτι νοιωθω πως εχουμε τις προδιαγραφες να ευτυχισουμε μαζι ...
Τι κανω λοιπον Λενα ?
Απο την αλλη , μηπως το οτι ειμαι ξεκαθαρα δεδομενος γιαυτη, φερνει τα αντιθετα αποτελεσματα ? (Γιατι εναν μικρο χαζο-εγωισμο ωρες ωρες τον εχει )....
Σορρυ για το μακροσκελες κειμενο αλλα προσπαθω να σου μεταφερω ολη την εικονα...
Θα εκτιμουσα πολυ μια γρηγορη δημοσιευση/απαντηση....Νοιωθω εδω και μηνες πικραμενος/απογοητευμενος και δεν ξερω πως να το διαχειριστω ... Σ ευχαριστω πολυ ! !
Γ.
Υ.γ. Δεν υπαρχει άλλος ανδρας στη μεση ....Ειναι πολυ ειλικρινης και πιστευω πως θα μου το ελεγε ευθεως...
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αγαπητέ φίλε, αν και είναι κατανοητή η πίκρα σου, στέλνεις μια ερώτηση για τη συμπεριφορά άλλου, όχι για τη δική σου. Δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό που ρωτάς. Δεν μπορείς να λύσεις προβλήματα με διαμεσολάβηση. Ο καθένας μας μπορεί να διαχειριστεί μόνο τον εαυτό του, κανέναν άλλον, όσο κοντινός και αν είναι. Αν πιστεύει ότι η σχέση της φταίει για την διάγνωση του παιδιού, δεν θα αλλάξει γνώμη παρά μόνο αν δεχτεί να αλλάξει γνώμη. Όπως πολύ χαρακτηριστικά βλέπεις, πρότεινες κάτι πολύ λογικό και χρήσιμο (να πάει σε ψυχολόγο), αλλά δεν αντέδρασε. Η πρόταση σου μπορεί να είναι σωστή, αλλά κανέναν δεν μπορείς να πείσεις να κάνει το σωστό αν δεν θέλει να το κάνει, ακόμα και αν ο ίδιος ξέρει ότι είναι το σωστό.
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, είναι να συζητήσουμε την δική σου θέση, τα δικά σου περιθώρια, ή ίσως, τα δικά σου όρια. Τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις, πόση υπομονή, πόση κατανόηση μπορείς να δείξεις; Δεν φαίνεσαι κάπου μέσα στο κείμενο. Προκύπτεις μέσω αυτής. Ρωτάς πώς μπορείς να υπάρξεις μέσα σε αυτό που αυτή αποφάσισε να κάνει. Όμως όπως αυτή αποφασίζει τι είναι καλύτερο για αυτήν, έτσι κι εσύ έχεις χρέος απέναντι στον εαυτό σου να τον προστατέψεις.
Και τώρα, στη θεωρία. Αυτό που επίσης δεν φαίνεται να σκέφτεσαι και να καταλαβαίνεις είναι η πίεση που νιώθουν οι μητέρες να είναι πρώτα για τα παιδιά τους και μετά για τον εαυτό τους. Αυτό που της συμβαίνει, ο τρόπος που σκέφτεται, δεν είναι εκατό τοις εκατό δικός της. Έτσι έχουν μάθει να σκέφτονται οι γυναίκες πολύ πριν κάνουν δικά τους παιδιά. Όταν τα κάνουν, οι τύψεις είναι εκεί, είτε θυσιαστούν για αυτά είτε όχι, καμία θυσία δεν φαίνεται αρκετή όταν είσαι «μάνα». Το πρώτο που πρέπει να απωλέσεις είναι ο εαυτός σου, και όσο πιο πολύ τον βάλεις στην άκρη, τόσο καλύτερη μανούλα είσαι. Αν δεν μπορείς να τη βοηθήσεις, τουλάχιστον χρησιμοποίησε αυτή την ευκαιρία για να καταλάβεις εσύ τι υπάρχει μέσα στο μυαλό της. Υπάρχουν πολλές πηγές για να ενημερωθείς και να καταλάβεις αυτόν τον μηχανισμό. Ίσως αυτή η γνώση σε φέρει πιο κοντά της, και αυτό να βοηθήσει με κάποιον τρόπο τη σχέση σας.
__________________
5.
Αγαπητη Αμπα και αναγνωστες, το τελευταιο διαστημα εχω αναλάβει τον αχαρο ρολο του διαιτητη ή πυροσβέστη .Δηλαδη βρισκομαι στη μεση μιας αντιπαλοτητας μεταξυ του αντρα μου και των γονιών μου .Εν συντομια οι γονεις μου κατηγορουν τον αντρα μου- που ειναι ανεργος σχεδον 3 χρονια -οτι ειναι αδρανης και δεν επιδιωκει να βρει μια οποιαδηποτε δουλεια για να "ζησει" την οικογενεια του (2 παιδια) και περιμενει να το κανουν αυτο η γυναικα του και οι ιδιοι χωρις να δειχνει ιχνος ευγνωμοσυνης .Αντιθετως με τη σταση του δειχνει οτι ειναι υποχρεωμενοι να το κανουν( δηλ.να συνεισφερουν οικονομικα) καθως και να βοηθανε με τα παιδια.Μετα απο απειρους καβγαδες μεταξυ μας δε φαινεται να αλλαζει καθολου αποψη για το θεμα .Κι επειδη η ολη κατασταση (μαζι με αλλα προβληματα στη σχεση μας εκτος απο το οικονομικο) εχει επιφερει μια ψυχροτητα μεταξυ μας κατηγορει τους γονεις μου οτι αποτελουν λαθος προτυπο για μενα (επειδη οι ιδιοι δεν ειναι αγαπημενο ζευγαρι )και οτι δε με εχουν αναθρεψει με "σωστο" τροπο.Αυτο το τελευταιο το ειπε και σ αυτους και ξεσπασε καβγας.Απο τοτε αρνειται να παραβρεθει σε οποιαδηποτε γιορτη,τραπεζι κτλ μαζι τους.Συνεχιζει σε μενα να τους ειρωνευεται και να μιλα υποτιμητικα για αυτους.Και αντιστοιχα και οι γονεις μου τον κατηγορουν σε μενα.Δεν ξερω πως να το χειριστω το ζητημα.Ποια η γνωμη σου;;Απο την αλλη ποια η σταση μου απεναντι στα πεθαρικα;Εγω να παρεβρισκομαι στις δικες τους γιορτες σαν να μην τρεχει τιποτα;Σημειωτεον οτι τα πεθερικα δε βοηθανε ουτε οικονομικα ουτε με παιδια.
-Black rain
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ας αρχίσουμε από το τέλος. Τι σχέση έχει η σχέση με τα πεθερικά με τα προηγούμενα; Δεν υπάρχει καμία υποχρέωση από κανέναν παππού ή γιαγιά να βοηθάει, αν θέλει, καλώς, αν δεν θέλει ή δεν μπορεί, πάλι καλώς. Η υποστήριξη των γονιών σου απέναντι στον άντρα σου μπορεί να ισχύει μόνο αν κρατάς την ίδια στάση και για τα δύο σετ γονιών. Ή πιστεύεις ότι η βοήθεια είναι εθελοντική, ή όχι. Αν απαιτείς εσύ από τα πεθερικά υποστήριξη, τότε και ο άντρας σου έχει δικαίωμα να ζητάει υποστήριξη από τους δικούς σου γονείς.
Πάμε στα προηγούμενα τώρα: δεν έχω καταλάβει πού βρίσκεσαι εσύ. Διαβάζω για τη γνώμη του άντρα σου για τους γονείς σου, την γνώμη των γονιών σου για τον άντρα σου, την γνώμη του άντρα σου για τον τρόπο που σε έχουν μεγαλώσει οι γονείς σου, η δική σου γνώμη, πουθενά. Φαίνεσαι σαν θεατής στην ίδια σου τη ζωή, και μάλιστα ρωτάς άλλον για το πώς να φερθείς στην άλλη οικογένεια, σα να μην είναι σαφής αυτός ο ρόλος που πρέπει να παίξεις. Ο άντρας σου είναι άνεργος, αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτα για τον χαρακτήρα του, για τις προθέσεις του να στηρίξει την οικογένεια του. Όταν τσακώνεστε, για ποιο πράγμα τσακώνεστε; Ποια είναι η δική σου στάση; Αν έχεις, τουλάχιστον στο κείμενο δεν φαίνεται.
Το ζήτημα θα το χειριστείς όταν αποφασίσεις ποιος έχει δίκιο. Αν έχει δίκιο η μία πλευρά από τις δύο, είναι εύκολο. Αν έχουν και οι δύο πλευρές δίκιο από τη μεριά τους, που είναι και το πιο πιθανό, πρέπει να αποφασίσεις ποια είναι η οικογένεια σου. Ο άντρας σου ή η μαμά σου και ο μπαμπάς σου; Μήπως αυτή η εξάρτηση που έχετε από τους γονείς σου έχει διασπάσει το ενιαίο σας μέτωπο; Γιατί επιτρέπεις στους γονείς σου να μιλάνε έτσι για τον άντρα σου, και γιατί επιτρέπεις στον άντρα σου να μιλάει έτσι για τους γονείς σου; Λέμε συνέχεια για τα όρια. Τα πιο δύσκολα και τα πιο ουσιαστικά είναι αυτά που πρέπει να βάζουμε στους πολύ δικούς μας ανθρώπους. Εσύ έχεις αφήσει τα δικά σου κάπως αφύλακτα, και τώρα θα δυσκολευτείς πολύ να τα μαζέψεις. Πάντως, αυτό πρέπει να κάνεις.
__________________
6.
παντρεμένοι, σε τσακωμό σου λέει ''αναθεμα την ώρα που σε παντρέυτηκα''.μετά συγνώμη, δε ξέρω πως μου ξέφυγε, και ότι σε σχέσεις αγάπης ξεπερνάς τα όρια σου καμιά φορά ( η αλήθεια είναι πιεζόμαστε λίγο αυτή την περίοδο λόγω του νεογέννητου παιδιού μας)..
η αλήθεια ποια είναι α μπα? πάντα έλεγα πως σε ένα θυμό λέγονται μεγάλες κρυμμένες αλήθειες... εγώ πχ δε μπορώ να φανταστώ να το λέω ποτέ, και αν το έκανα, μάλλον θα το χα σκεφτεί ασυνείδητα..
να σημειώσω ότι γνωριζόμασταν 10 χρόνια, στην αρχή ήθελα γάμο εγώ, αυτή όχι και μετά μου ζήτησε αυτή.
ποια η άποψη σου?
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δυστυχώς, θα πρέπει να συμφωνήσω μαζί σου. Είμαι από αυτούς που παίρνουν στα σοβαρά αυτές τις κουβέντες. Όχι επειδή απαραίτητα ισχύουν σε όλη τους την έκταση, αλλά επειδή όπως λες, είναι πολύ πιθανό να υπήρχε αυτή η σκέψη ασυνείδητα. Όμως, όπως δεν φταίει η εγγύτητα και αγάπη για την καταπάτηση των ορίων, έτσι δεν φταίει και το νεογέννητο σας παιδί για την ένταση. Η ένταση προκύπτει γιατί μέσα από τις αυξημένες απαιτήσεις αποκαλύφθηκαν τα κενά που ως τώρα κάνατε ότι δεν βλέπατε ή έστω, δεν ξέρατε ότι υπάρχουν. Αν δεν υπήρχαν, το παιδί θα έφερνε αλλαγές αλλά όχι αυτού του είδους την πίεση.
Το ποιος ήθελε γάμο πότε δεν ξέρω γιατί έχει σημασία, αλλά επειδή είναι το μόνο που λες για το γάμο σας, μάλλον έχει σημασία για εσάς, για την δική σας αφήγηση, για τον δικό σας μικρόκοσμο. Φαίνεται σα να πιστεύεις, ίσως ασυνείδητα και αυτό, ότι ο θυμός που έχει προκύψει τώρα έχει ρίζες πολλά χρόνια πριν. Αυτές τις απαντήσεις δεν μπορεί να σου τις δώσει κάποιος που δεν σε ξέρει, μπορεί μόνο να σου κάνει τις κατάλληλες ερωτήσεις για να παραδεχτείς κάτι που ξέρεις ήδη. Φαίνεσαι έξυπνος άνθρωπος. Πιστεύω ότι κάτι θα έχεις στο μυαλό σου.
_________________
7.
Αγαπητή Α,μπα, πότε αξίζει να κόψεις με φιλίες ετών; Έχω μια παρέα 6 κοριτσιών (γυναικών πια) εδώ και 12 χρόνια περίπου (από τα φοιτητικά μας χρόνια). Έχουμε πιει ατελείωτους καφέδες μαζί, έχουμε ξενυχτήσει μαζί, έχουμε κλάψει και γελάσει μέχρι δακρύων μαζί, έχουμε κάνει εκ βαθέων εξομολογήσεις και μοιραστεί κέρατα, απωθημένα, πίκρες, χαρές, έχουμε πάει διακοπές μαζί, περάσει πάρα πολλά ΣΚ μαζί, ολονύχτιες συζητήσεις με πάρα πολύ γέλιο και συντροφικότητα, τα' χουμε φτιάξει, χωρίσει και ξαναφτιάξει μαζί, κοινώς μεγαλώσαμε μαζί. Μέχρι που πριν 2-3 χρόνια ξεκίνησαν τ'αρραβωνιάσματα, οι γάμοι, τα μωρά, το Δημόσιο: ξαφνικά φορέθηκε ένα προσωπείο 'τα εν οίκω μη εν δήμω', εκεί που ξέραμε στάσεις σεξ, παράπονα, αστείες ιστορίες, πεθερο-κόντρες, τώρα όλα είναι μυστικά, κρυφά, μαθεύονται μέσω 'ράδιο αρβύλα'. Είναι σαν να βρήκαν οι φίλες μου τη θέση τους στην κοινωνία και βολεύτηκαν ανακουφισμένες και ξεχάσαν ποιες ήταν, τους εαυτούς τους, τώρα είναι σύζυγοι και μάνες και μπορούν να βάλουν άλλους μπροστά και οι ίδιες να θυσιαστούν για τα υψηλότερα ιδανικά που μπορεί να έχει μια γυναίκα. Οι συζητήσεις έγιναν ρηχές και αδιάφορες. Κι εγώ παντρεμένη είμαι, αλλά ντάξει, έχουμε γίνει σαν αυτά που κοροϊδεύαμε, να μιλάμε για ατμοσίδερα και δάνεια και απαξίωση των ενδιαφερόντων, των χόμπυ, ως κάτι κατώτερο. Έχω κι άλλα τέτοια παραδείγματα στον κύκλο μου και πραγματικά αναρωτιέμαι: τι συμβαίνει βρε Αμπα; Είναι κάτι που το βιώνουν όλοι; Εσύ το έχεις παρατηρήσει;
Και αναρωτιέμαι περαιτέρω: αξίζει να μένω σ'αυτή την παρέα; Ξενερώνω με το τόσο καθώς πρέπει, κουράζομαι, απογοητεύομαι. Ό,τι και να κάνω για ''ανανέωση'' πέφτει στο κενό, με θεωρούν φευγάτη και την 'τρελή' της παρέας, ενώ είμαι απόλυτα φυσιολογική. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι θα χάσω ένα κομμάτι της νιότης μου αν ξεκόψω και ότι θα το μετανιώσω. Τώρα τις βλέπω αραιά και που, αλλά και πάλι με βαριά καρδιά. Ποια η γνώμη σου;
-ρομαντική (;)
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αγαπητή φίλη, στις μεγάλες αλλαγές της ζωής, οι φιλίες δοκιμάζονται. Μερικές φορές αυτό γίνεται και με ασήμαντες φαινομενικά αλλαγές, όπως είναι μια αναβάθμιση στη δουλειά. Οι μεγάλες κρίσεις έρχονται όταν η φοιτητική ζωή γίνεται επαγγελματική, και μετά, όταν εμφανιστούν άντρες/γυναίκες, και παιδιά. Και οι δύο αυτές αλλαγές δηλώνουν κοινωνική ανέλιξη και κοινωνική άνοδο, και δεν είναι όλοι οι άνθρωποι αρκετά εξοπλισμένοι, ή μορφωμένοι με την ευρεία έννοια, ή αρκετά ασφαλείς με τον εαυτό τους ώστε να μην πάρουν αυτή την αναβάθμιση στα σοβαρά. Όποιος νιώθει λίγο «εκτός», λίγο αποκομμένος, λίγο χαμένος, μετά από μια τελετή γάμου και μια παραμονή σε μαιευτήριο έχει δεχτεί τόσα πολλά συγχαρητήρια μαζεμένα, που μπορεί να νιώσει ότι κατέκτησε τον κόσμο και τίποτα δεν μπορεί να τον αγγίξει πια.
Η απάντηση λοιπόν είναι ότι όχι, φυσικά δεν είναι κάτι που δεν το παθαίνουν όλοι (εσύ γιατί λες ότι δεν το έπαθες; Να είσαι η μοναδική εξαίρεση;) Όμως είναι κάτι που συμβαίνει συχνά, γιατί οι άνθρωποι που διψούν για αναγνώριση από τον μικρόκοσμο τους είναι περισσότεροι από αυτούς που αντλούν δύναμη από τις δικές τους, εσωτερικές κατακτήσεις. Πιστεύω ότι χρειάζεσαι περισσότερη κατανόηση για τις φίλες σου. Αν σκεφτείς τι τους έλειπε πριν, δεν θα έπρεπε να είναι μεγάλη η έκπληξη για την φανατική τους αφοσίωση στον υπέρτατο ρόλο. Κάνε υπομονή. Σύντομα θα ανακαλύψουν ότι άνθρακας ο θησαυρός, τα συγχαρητήρια θα γίνουν απαιτήσεις και υποχωρήσεις και καταπίεση στο πι και φι, αν δεν προσέχουν πολύ, και όπως φαίνεται, δεν προσέχουν καθόλου, έχουν πέσει με τα μούτρα στον καινούριο τους ρόλο. Μην ζητάς από τους ανθρώπους να είναι αυτοί που χρειάζεσαι. Άσε τους να είναι αυτό που μπορούν. Μερικές φορές δεν μπορείς να ζητήσεις κάτι άλλο. Δεν χρειάζεται η μαύρη καρδιά. Οι άνθρωποι χάνονται, αλλά το παρελθόν τους, όχι. Ακόμα και αν απομακρυνθείτε τόσο ώστε να μην υπάρχουν ούτε οι τυπικές επαφές, δεν απαρνιέσαι το παρελθόν σου, αλλά σου προτείνω να ευθυγραμμίσεις τις προσδοκίες σου με τη νέα πραγματικότητα, να ανοίξεις τις κεραίες σου για ασυναίσθητα μηνύματα, και φυσικά, να έχεις ανοιχτά μάτια για να κοιτάς και για καινούριες παρέες που σε καλύπτουν περισσότερο.
