Η κριτική (την οποία βρήκα απαράδεκτη - και θα την σχολιάσω στο τέλος του ποστ με την δική μου Πολύ Κακή Κριτική) υποβλήθηκε απ' την Βάσω, η οποία μου έγραψε:
Ωραία.
Το Κακό (Evil)
Τετάρτη 22 Μαρτίου 2006
γράφει η Μαργαρίτα Αγατζιώτη
Σκηνοθεσία: Γιώργος Νούσιας
Παίζουν: Μελέτης Γεωργιάδης, Πέπη Μοσχοβάκου, Αργύρης Θανάσουλας, Σταυρούλα Θωμοπούλου, Μαίρη Τσώνη
Διάρκεια: 82 λεπτά
Παραγωγή: Playtime, 2005
Κυκλοφορεί
1) Πολλοί είπαν ότι πρέπει να υποστηρίξουμε την πρώτη ελληνική ταινία splatter. Και μόνο για αυτό αξίζει κάποιος να δώσει το εφταευράκι του και να ξοδέψει μιάμιση ώρα από τη ζωή του για να πάει να την υποστηρίξει. Θα το δεχόμουν αν ήταν όντως έτσι…
Το «Κακό» ακόμα και αν πολύ θα το ήθελε, δεν είναι η πρώτη ελληνική ταινία splatter. Ναι μην σοκάρεστε. Πριν είκοσι και βάλε χρόνια και συγκεκριμένα το (1983) ο Νίκος Ζερβός έκανε τον «Δράκουλα των Εξαρχείων». Μια ταινία που αν μη τι άλλο και ένα ευρηματικό σενάριο είχε και καλή σκηνοθεσία για το είδος της και μια πλειάδα από γνωστούς ηθοποιούς και καλλιτέχνες γενικότερα, που έπαιξαν σε αυτή, όπως ο Αντώνης Καφετζόπουλος, ο Κωνσταντίνος Τζούμας, ο Σάκης Μπουλάς, ο Τζόνι Βαβούρας, ο Δημήτρης Πουλικάκος, αλλά κι ο Νικόλας Άσιμος κι ο Τζίμης Πανούσης. Μπορώ ίσως να δικαιολογήσω την άγνοια του νεαρού σκηνοθέτη Νούσια, που τότε που βγήκε η συγκεκριμένη ταινία ήταν δεν ήταν 6-7 ετών, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορώ να δικαιολογήσω την άγνοια της παραγωγής και πόσο μάλλον της εταιρείας διανομής που είναι και η υπεύθυνη για το promotion της. Ο αντίστοιχος χαρακτηρισμός της λοιπόν ως της «πρώτης splaterias» μάλλον έχει ως στόχο να παραπλανήσει το κοινό και ιδιαίτερα την μεγάλη μερίδα των σημερινών εικοσάριδων που το 83 ήταν αγέννητοι, αλλά και γενικότερα όσων εμπιστεύονται χωρίς να πολυψάξουν όσα τους σερβίρουν τα τμήματα marketing της κάθε εταιρείας. Επειδή λοιπόν δεν με θεωρώ αδαή, αλλά και πάνω από όλα υποστηρίζω τις ειλικρινείς και μόνο προσπάθειες και όχι αυτούς που προσπαθούν να κερδίσουν εξαπατώντας το κοινό, χάνει τον πρώτο πόντο.
2) Ας προσπεράσουμε όμως τα της «ατυχούς» προβολής της ταινίας ως πρώτου splatter. Να την υποστηρίξουμε ζητάνε κάποιοι σαν μια προσπάθεια ενός ελληνικού splatter, σκέτο. Μαζί σας. Κι αυτό ακόμα θα το έκανα αν ήταν έτσι. Όμως κι εδώ μας γελάσανε. Το «κακό» ΔΕΝ είναι splatter. Και τι είναι τότε θα μου πεις. Κωμωδία; Ούτε, θα απαντήσω. Αγνώστου είδους και ταυτότητας.
Αν και δεν είμαι fun του είδους, είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι ένα splatter που σέβεται τον εαυτό του, πρέπει βρε αδελφέ να σου ανεβάζει και λίγο αυτή τη ρημάδα την αδρεναλίνη, κάπου έστω να σε ξαφνιάζει και σίγουρα όχι να ξεκαρδίζεσαι στο γέλιο από τις γελοίες και όχι αστείες σκηνές που στρίβοντας στη γωνία κρατούσαν την ταμπέλα «σκηνή τρόμου». Για την έλλειψη ταυτότητας λοιπόν και την αναποφασιστικότητα των δημιουργών της, ένας ακόμα μείον πόντος.
3) Το προσπερνάμε κι αυτό και πάμε στον επόμενο λόγο να την δει κάποιος, μόνο και μόνο επειδή είναι ανεξάρτητη παραγωγή. Πολλοί λένε ότι πρέπει να υποστηρίζουμε τις ανεξάρτητες ταινίες και εδώ θα με βρείτε απόλυτα σύμφωνη. Είμαι από τις πρώτες που πάνε να πληρώσουν εισιτήριο για να δουν μαζί με άλλους 4-5 τρελούς την νέα ανεξάρτητη και δη ελληνική ταινία, που έχει το θάρρος ή το θράσος να βρει μετά από μεγάλο αγώνα έστω και μια αίθουσα να της κάνει την χάρη να την προβάλει για μια εβδομάδα. Αν τύχει να είναι και καλή επίσης, είμαι από τις πρώτες που την διαφημίζω με κάθε δυνατό μέσο σε γνωστούς και φίλους.
Όμως κι εδώ οι υπεύθυνοι marketing σας γελάσανε. Το «κακό» κάθε άλλο από ανεξάρτητη παραγωγή μπορεί κάποιος να την χαρακτηρίσει. Οι ανεξάρτητες ταινίες όπως σίγουρα θα έχετε παρατηρήσει δεν παίζουν σε multiplex Village, Ster και Odeon. Με το ζόρι βρίσκουν μια αίθουσα να προβληθούν και αυτή τις περισσότερες φορές ούτε καν κεντρική. Οι ανεξάρτητες παραγωγές δεν κάνουν και πολλά άλλα πράγματα που έχουν γίνει στην συγκεκριμένη ταινία, αλλά δεν θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες τουλάχιστον στη στήλη των κριτικών. Για το δήθεν λοιπόν ανεξάρτητο ακόμα ένας πόντος μείον.
4) Ας το προσπεράσουμε λοιπόν κι αυτό κι ας πάμε στο τεχνικό και αισθητικό μέρος της ταινίας, τα καθαρά κινηματογραφικά ζητούμενα και στην συγκεκριμένη περίπτωση δια παντός απολεσθέντα για τον θεατή.
Σενάριο. Παιδαριώδες έως ανύπαρκτο. Με λίγα λόγια πιστεύω πως κανείς δεν χρειάστηκε να κάτσει να γράψει καμιά ατάκα, αλλά απλά μια περίληψη και ο καθένας έλεγε ότι του κατέβαινε την στιγμή των γυρισμάτων με την καθοδήγηση του άπειρου και άτεχνου «σκηνοθέτη».
Σκηνοθεσία. Ο θεός να την κάνει αλλά λέμε τώρα. Κάποιος πρέπει να του πει για αυτές τις περίφημες γωνίες λήψης. Ένας από τους μεγαλύτερους κανόνες της κινηματογραφίας είναι ότι δεν τραβάμε, όπως βολεύει, αλλά όπως λειτουργεί. Κοινώς δεν χειριζόμαστε την κάμερα όπως σε μια βάφτιση ή έναν γάμο, που κι εκεί ακόμα κι από ερασιτέχνες μπορείς να βρεις πιο εμπνευσμένες γωνίες λήψης, αλλά και τελικό μοντάζ.
Ερμηνείες. Ποιες ερμηνείες; Σιγά το υποκριτικό ταλέντο που χρειάζεσαι για να παριστάνεις το ζόμπι ή το πτώμα θα πούν κάποιοι, υποθέτω μαζί με αυτούς κι ο ίδιος ο σκηνοθέτης που επέλεξε το team του. Κι όμως ακόμα και για αυτό χρειάζονται έστω και οι ελάχιστες γνώσεις υποκριτικής και δεν μαζεύουμε ένα τσούρμο από το γήπεδο ή την διπλανή καφετέρια που τους είπαμε ελάτε να σας κάνουμε star και τρέξανε να υποδυθούν τα ζόμπι στην άδεια Αθήνα. Μοναδική εξαίρεση η σχετικά πειστική ερμηνεία του Αργύρη Θανάσουλα.
Οπτικά Εφέ. Το μόνο ίσως θετικό του τεχνικού μέρους είναι η συμμετοχή των αδελφών Αλαχούζου στο team της ταινίας που διαφέρει κατά πολύ από το σύνολο. Τα 100 και βάλε πλάνα με ψηφιακά εφέ, που μας διαφημίζανε ήταν το πολύ 5-6, γιατί μάλλον τα υπόλοιπα τα χάσανε κατά την διάρκεια του μοντάζ. Το αποτέλεσμα όμως δείχνει ότι μάλλον λόγω αναδουλειάς την ανέλαβαν κι αυτοί τελικά, γιατί ως γνωστόν ο καλλιτέχνης κάτι πρέπει να κάνει κι αυτός για να ζήσει. Ακόμα κι αν αυτό λέγεται αισθητικές υποχωρήσεις.
Μείον λοιπόν και ο τέταρτος βαθμός για το καθαρά τεχνικό και καλλιτεχνικό μέρος, που ακόμα και η πιασάρικη συμμετοχή των αφων Αλαχούζου δεν ήταν ικανή να τον διασώσει.
5) Και μια και αναφέραμε το Φεστιβάλ να κλείσω με τις γενικότερες εντυπώσεις μου από αυτό σε σχέση με την ταινία. Στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης λοιπόν (το οποίο και παρακολουθώ ανελλιπώς την τελευταία δεκαετία) η συγκεκριμένη ταινία δεν βραβεύτηκε από κανέναν. Την πολεμήσανε θα μου πείτε γιατί ήταν διαφορετική και η αρτηριοσκληρωτική πολιτική της επιτροπής δεν καταδέχεται, ούτε να φτύσει τέτοιες ταινίες, πόσο μάλλον να τις βραβεύσει. Διαφωνώ. Οι φετινές βραβεύσεις απέδειξαν ότι ΚΑΙ οι πραγματικά ανεξάρτητες ταινίες βραβεύονται, ακόμα και αν έχουν εξαιρετικά χαμηλό budget, αρκεί να έχουν κάτι διαφορετικό να πουν. Το κοινό κάθε φορά που βλέπει μια ταινία, την ψηφίζει κατά συνείδηση και έχουμε δει πολλές φορές ταινίες που αδικήθηκαν από τα κρατικά βραβεία και τις επιχορηγήσεις, να έχουν κερδίσει την καρδιά του κοινού και να έρχονται πρώτες στις προτιμήσεις και την βαθμολογία του.
Η συγκεκριμένη ταινία λοιπόν δεν αγνοήθηκε μόνο από τους κριτικούς και τις επιτροπές του φεστιβάλ, αλλά και από το κοινό, που έχει μια ιδιαίτερη ικανότητα αντίληψης όταν πάνε να του πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες. Είτε αυτά τα φούμαρα είναι δήθεν κουλτούρα, είτε προϊόντα που ο μόνος λόγος ύπαρξης τους είναι η κονόμα από την αφέλεια όσων θα πάνε να πληρώσουν για να τη δουν. Και για να καταλάβετε τι εννοώ η «αδικημένη» και καλά ταινία «Το Κακό» «αδικήθηκε» και από το κοινό που της έδωσε την 2η ή 3η θέση από το τέλος, ανάμεσα στις 27 ελληνικές ταινίες που συμμετείχαν στο διαγωνιστικό. Μείον και ο τελευταίος πόντος από τους πέντε λοιπόν.
Σύνολο 0 και πιστέψτε με μπορείτε να βρείτε δεκάδες καλύτερα πράγματα να κάνετε και πολλές καλύτερες και ειλικρινέστερες ελληνικές ταινίες να δείτε από το να πληρώσετε για να δείτε μια ταινία δήθεν πρωτοπορίας, που φλερτάρει ναι μεν με το splatter, αλλά δεν του έκατσε. Το Κακό δεν είναι ούτε ταινία τρόμου ούτε splatter ούτε καν κωμωδία παρόλο, που το γελοίο του όλου πράγματος βγάζει αρκετό «νευρικό» γέλιο. Όσο για τους φανατικούς των b-movies, υπάρχουν πολύ καλύτερες επιλογές.
Σχόλιο του Άρη για την παραπάνω κριτική:
Δεν έχω δει "το Κακό" κι έτσι θα δεχτώ ότι το φιλμ δεν άρεσε στην κριτικό κινηματογράφου, θα δεχτώ ότι είχε χάλια σενάριο, ερμηνείες κλπ. Δεν αποκλείεται να μην άντεχα να δω ούτε 10 λεπτά του φιλμ.
Δεν μπορώ όμως να μην κριτικάρω τα πιο ανόητα σημεία της κριτικής:
1) "Το «κακό» κάθε άλλο από ανεξάρτητη παραγωγή μπορεί κάποιος να την χαρακτηρίσει. Οι ανεξάρτητες ταινίες όπως σίγουρα θα έχετε παρατηρήσει δεν παίζουν σε multiplex Village, Ster και Odeon."
Τι εξωφρενική βλακεία! Δηλαδή η ανεξάρτητη παραγωγή δεν κρίνεται απ' την ίδια την παραγωγή και τον τρόπο που έγινε, αλλά απ' το πού, τελικά και εκ των υστέρων, θα παιχτεί. Σα να μην είναι θετικό κάποιες ανεξάρτητες παραγωγές να ξεφεύγουν απ' τη μιζέρια του ενός μικροσινεμά και να βγαίνουν και πιο έξω.
2) Το ότι δεν τρόμαξε αλλά οι τρομακτικές σκηνές της έβγαλαν γέλιο: Δεν γνωρίζει η κριτικός κινηματογράφου ότι αυτό συμβαίνει συχνά με τις σπλάτερ ταινίες - και πολλές φορές αυτός είναι και ο σκοπός; Το "Κακό" δεν πλασαρίστηκε σαν θρίλερ ή ταινία τρόμου, αλλά σαν καλτ σπλατεριά. Με πολύ αίμα, με σκοτωμούς, με αηδιαστικές δολοφονίες, με μάτια που πετάγονται, με σάρκες που ξεσκίζονται: άλλους μπορεί να τους αηδιάσει άλλους να τους κάνουν να ξεκαρδιστούν.
το τρέιλερ
Δεν μου κάνει εντύπωση βέβαια που τα μπερδεύει, μιας και απ' ό,τι φαίνεται από άλλο σημείο, η κυρία Αγατζιώτη δεν έχει ιδέα για το τι είναι το σπλάτερ...
3) Το «Κακό» ακόμα και αν πολύ θα το ήθελε, δεν είναι η πρώτη ελληνική ταινία splatter. Ναι μην σοκάρεστε. Πριν είκοσι και βάλε χρόνια και συγκεκριμένα το (1983) ο Νίκος Ζερβός έκανε τον «Δράκουλα των Εξαρχείων». Μπορώ ίσως να δικαιολογήσω την άγνοια του νεαρού σκηνοθέτη Νούσια, που τότε που βγήκε η συγκεκριμένη ταινία ήταν δεν ήταν 6-7 ετών, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορώ να δικαιολογήσω την άγνοια της παραγωγής και πόσο μάλλον της εταιρείας διανομής που είναι και η υπεύθυνη για το promotion της. Ο αντίστοιχος χαρακτηρισμός της λοιπόν ως της «πρώτης splaterias» μάλλον έχει ως στόχο να παραπλανήσει το κοινό και ιδιαίτερα την μεγάλη μερίδα των σημερινών εικοσάριδων που το 83 ήταν αγέννητοι, αλλά και γενικότερα όσων εμπιστεύονται χωρίς να πολυψάξουν όσα τους σερβίρουν τα τμήματα marketing της κάθε εταιρείας. Επειδή λοιπόν δεν με θεωρώ αδαή, αλλά και πάνω από όλα υποστηρίζω τις ειλικρινείς και μόνο προσπάθειες και όχι αυτούς που προσπαθούν να κερδίσουν εξαπατώντας το κοινό, χάνει τον πρώτο πόντο.
Εδώ η κριτικός κινηματογράφους, που δεν θεωρεί αδαή τον εαυτό της [!] δίνει ρεσιτάλ ασχετοσύνης και εξυπνακισμού. Πάνε να μας κοροϊδέψουν, λέει, ο σκηνοθέτης ήταν μικρός τότε, λέει, παραπλανούν τους σημερινούς 20ρηδες, λέει, μας σερβίρουν ό,τι θέλουν τα τμήματα μάρκετινγκ, λέει.
Αλήθεια, έχει δει τον Δράκουλα των Εξαρχείων που με τόση ζέση χαρακτηρίζει το πρώτο ελληνικό σπλάτερ; Ή μόνο τον τίτλο άκουσε και έστησε τα εξυπνακίστικα επιχειρήματά της πάνω στην τραγελαφική παρανόησή της;
Ο Δράκουλας των Εξαρχείων είναι μια μουσική κωμωδία, που παρ' ό,τι ξεκινά σ' ένα νεκροταφείο συνεχίζεται στην σημερινή Αθήνα χωρίς σκηνές θρίλερ, χωρίς σκηνές τρόμου, ΧΩΡΙΣ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΙΜΑ.
Βλέπουμε την διασκεδαστική καθημερινή ζωή του Τζίμη Πανούση, γεμάτη τραγούδια και μουσικές, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, που όμως όχι μόνο δεν έχει σπλάτερ μέσα, αλλά ούτε καν προσπαθεί να τρομάξει ή να βγάλει έστω γέλιο μέσω του τρόμου.
(Θυμίζω αυτό που είπα για τα σπλάτερ: πολύ αίμα, πολλοί σκοτωμοί, αηδιαστικές δολοφονίες, μάτια που πετάγονται, σάρκες που ξεσκίζονται.)
Προσπαθεί λοιπόν η κριτικός να ακυρώσει τα πέρι "πρώτου σπλάτερ" και συγκρίνει τον Δράκουλα των Εξαρχείων με το 'Κακό' - με μια ταινία δηλαδή που απ' την αρχή ως το τέλος έχει τέτοια
και τέτοια
και τέτοια
Κι έτσι νομίζει ότι αυτή, η μόνη έξυπνη, αποκαλύπτει κάτι που όλοι οι άλλοι δεν ξέραμε, επειδή είμαστε αδαείς (σε αντίθεση μ' αυτήν) και δεχόμαστε ό,τι μας σερβίρουν τα τμήματα μάρκετινγκ που μας παραπλανούν.
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά η κυρία Αγατζιώτη μάλλον θα πρέπει να μην ξαναγράψει για ταινίες μέχρι να λύσει τα θέματά της - και ακόμα και τότε καλύτερα να μη γράφει για φιλμ εταιριών (και τμημάτων μάρκετινγκ) που μοιάζει να έχει προηγούμενα μαζί τους, με αποτέλεσμα οι κριτικές της να μοιάζουν με ξεκαθάρισμα λογαριασμών...
[Ορίστε, έγραψα κι εγώ την Πολύ Κακή Κριτική μου εναντίον μιας άλλης Πολύ Κακής Κριτικής.]
----
ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Ο 'ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ' :)
σχόλια