Καθώς πολλές απ' τις μαρτυρίες που διαβάζουμε συνήθως καταλήγουν με αυτόν που αφηγείται να παρεμβαίνει ηρωικά (και όποιος θέλει το πιστεύει) εκτιμώ διπλά μαρτυρίες όπως αυτή που μου έστειλε ένας αναγνώστης. Ο οποίος δεν ντρέπεται να παραδεχτεί ότι δεν έκανε τίποτα, και το μετάνιωσε.
Τα παρακάτω βίωσε ο Νίκος Γεωργιάδης, που τα έγραψε και τα έστειλε στο LIFO.gr:
Στο τρόλεϊ Νο 20, κλασικά, πάει γιαγιά να μπει με τσαμπουκά χωρίς να περιμένει να κατέβουν οι επιβαίνοντες. Μπροστά της κοπέλα με λατινοαμερικάνικα χαρακτηριστικά, φορτωμένη με σακούλες σούπερ μάρκετ δείχνει υπομονή μέχρι να κατέβουν οι επιβάτες. Κι εκεί αρχίζει ο καυγάς γιατί την καθυστέρησε 3 milliseconds... κι αν γενικά σαν χαρακτήρας είμαι πολύ ήρεμος και δεν γουστάρω εντάσεις, εδώ μετανιώνω την ώρα και την στιγμή που δεν μπήκα στον καυγά οικειοθελώς, να γίνει της ζουρλής το πανηγύρι...
Αφού μπήκε η γιαγιά αλαφιασμένη και χτύπησε εισιτήριο, κάθισε με μια μεσήλικη (κόρη της μάλλον...) που την συνόδευε κι άρχισαν primo-secondo την επίθεση.
"Προχώρα κοπέλα μου"
"Έχω πράγματα και..."
"Κάθεσαι σαν χαζή και δεν προχωράς!"
"Χαζή; Τι να πω... Είστε και μιας ηλικίας..."
"ΝΑ ΣΕΒΕΣΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΟΥ ΣΕ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙ! ΑΚΟΥΣ!" (Κορη γιαγιάς με δασκαλίστικο τόνο και αντίστοιχο κούνημα στο δάχτυλο)
"ΠΟΥ ΘΑ ΒΓΑΛΕΙΣ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΑ!" (Μάνα)
"Μα Ελληνίδα είμαι..."
(!*Speechless bitches alert*!)
"ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΛΕΩ. ΝΑ ΣΕΒΕΣΑΙ!!"(Κόρη)
"Ασ' την μωρέ. Να βρει κανέναν να τυλίξει..." (Μάνα)
Και κάπου εκεί κατέβηκα στην επόμενη στάση.
Κι από εκείνη την ώρα με έχει πιάσει το στομάχι μου (εκεί με χτυπά το άγχος).
Που δεν μίλησα.
Που δεν φώναξα τις σκέψεις μου.
Που προτίμησα να παρατηρώ μια ευγενική κοπέλα να δέχεται να ξεφτιλίζουν δημοσίως την αξιοπρέπειά της επειδή ΕΤΥΧΕ μια συμπλεγματική ηλικιωμένη να γεννηθεί στην Ελλάδα, με λευκή επιδερμίδα.
Πώς αφήσαμε να μας πλανέψουν με μεγάλα λόγια ρε γαμώτο... Το μέσο που κάποτε επαναπροσδιόρισε ένα διαλυμένο και υποδουλωμένο έθνος, η υπενθύμιση ενός παρελθόντος ένδοξου και γεμάτο κατορθώματα, έφτασε να λατρεύεται με μια άκριτη μονομανία σαν κάποια Ιερή ανέγγιχτη αρχή...
Είμαστε υπερήφανοι για κάποια πράγματα που άλλοι έφτιαξαν. Ναι πρόγονοί μας. Αλλά ΕΚΕΙΝΟΙ τα έκαναν όλα αυτά, όχι εμείς. Εμείς έχουμε επιλέξει να είμαστε άβουλοι φύλακες και διαχειριστές αυτής της κληρονομιάς. Γιατί αν κάποιος είχε ένα ίχνος πολιτισμού σήμερα αυτή σίγουρα δεν ήταν η γιαγιά, που σαν αούγκανος έσπρωχνε να περάσει στην ουρά, ούτε η κόρη της που έχει μάθει να καμαρώνει σε "λειτουργία αυτόματου πιλότου" χωρίς να ξέρει το γιατί. Διότι απλά το καθήκον της είναι πως πρέπει να υπερηφανεύεται...
Είναι αυτό το είδος πολίτη που πιστεύει ότι η οικειοποίηση μιας πολιτιστικής κληρονομιάς σε κάνει αυτόματα αν όχι ισάξιο της, τουλάχιστον περήφανο κληρονόμο της. Και πόσο με τρομάζει η κατάληξη που έχουν συνήθως οι κληρονόμοι και με εξοργίζει που δεν ξεστραβωνόμαστε να ξυπνήσουμε... Πόσα και πόσα παραδείγματα κακομαθημένων απογόνων μεγάλων οικογενειών που με την δικαιολογία μιας μεγάλης κληρονομιάς, νομίζουν πως είναι ανώτεροι και όλοι οφείλουν να τους κάνουν τα καπρίτσια. Επαναπαύονται στην περιουσία που δημιούργησαν οι δικοί τους, τρώνε από τα έτοιμα, δικαιολογούν τον κακομαθημένο τους χαρακτήρα, τους πλευρίζουν και κάποιοι αετονύχηδες/αυλικοί που χαϊδεύουν αυτιά-με ιδίον όφελος φυσικά-μέχρι να δουν ξαφνικά ότι έμειναν στον άσσο και να κατηγορούν όλους τους άλλους για την κατάληξή τους. Ελάχιστοι αξιοποιούν την ευκαιρία που ίσως τους δώσει η τύχη και χρησιμοποιώντας τον πλούτο των προγόνων τους σαν βατήρα, σαν μια ώθηση, καταφέρνουν και πάνε μπροστά. Βέβαια μια τέτοια ώριμη αντιμετώπιση προϋποθέτει χαρακτηριστικά όπως αυτοσεβασμό και παιδεία.
Αλλά ποιος τα θυμάται αυτά όταν μπορεί μια αμύθητη κληρονομιά να του δίνει το ακαταλόγιστο;
Σίγουρα όχι η γιαγιά με την κόρη της καθώς μια βολική υπερηφάνεια είναι πιο εύκολη.
Και μάλλον ούτε κι εγώ που επέλεξα να μην χαλάσω την ζαχαρένια μου αφήνοντας μια ευγενική κοπέλα, βορά στις δυο μισαλλόδοξες κυράτσες.
Πόσα θα 'λεγα.
Μα δεν τα 'πα...
σχόλια