ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 30 και κοντά στα 3 χρόνια μόνη μου και ο λόγος είναι ότι πιστεύω πως δεν είμαι άξια να κρατήσω κάποιον άνδρα δίπλα μου. Η τελευταία μου σχέση έγινε με ένα παλικάρι που εμφανίστηκε στην ζωή μου από το πουθενά. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα και ξαφνικά. Έβλεπα στα μάτια του την τρέλα και την καψούρα που ένιωθε για μένα, κάτι που ένιωθα και εγω αλλά από μικρή είναι έτσι ο χαρακτήρας μου στο να μην δείχνω τα συναισθήματά μου και έτσι δεν ήμουν τόσο διαχυτική απέναντί του. Έβλεπα ότι έκανε πράγματα για μένα και κυρίως και στο σεξ δείχνοντάς μου πόσο πολύ του αρέσω και τον ανάβω αλλά εγω δεν μπορούσα να λειτουργήσω, ήμουν σαν να βρισκόμουν κάπου αλλού εκείνες τις στιγμές και όχι εκεί με αυτόν και πιστέψτε με δεν υπήρχε άλλος άνδρας στο μυαλό μου ούτε στην ζωή μου. Τον ήθελα πολύ αλλά όταν έμπαινα στην αγκαλιά του γινόμουν άλλη γυναίκα, μαζεμένη και χωρίς να αφήνομαι ολοκληρωτικά σε εκείνος… Αναμενόμενο ήταν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα να αρχίσει να βαριέται με αυτήν την κατάσταση, ώσπου ήρθε το τέλος… Έκανα μια προσπάθεια για να βρούμε μια λύση αλλά δεν ήθελε κάτι παραπάνω και έτσι οι δρόμοι μας χώρισαν ολοκληρωτικά.Από τότε έχω τρελαθεί, δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου, συνεχώς με κατηγορώ λέγοντάς μου ότι εγω φταίω που τον έχασα και κανένας άλλος, πως αν ήμουν πιο ενεργητική ακόμα και στο σεξ, θα ήμασταν μαζί, ίσως όχι ακόμα αλλά σίγουρα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από ότι περάσαμε μαζί.Αυτό βγαίνει και προς τα έξω. Όποτε γνωρίζω κάποιον ή θα τον συγκρίνω με αυτόν ή θα σκέφτομαι ότι θα συμβεί πάλι το ίδιο και έτσι απομακρύνομαι πρώτη εγω. Σχεδόν καθημερινά τον σκέφτομαι, θεωρώντας με ανάξια να κρατήσω έναν άνδρα δίπλα μου.Κάποιοι/κάποιες θα πείτε πως ανήκει στο παρελθόν και να κοιτάξω το παρόν ή πως για να μην λειτουργώ ερωτικά μαζί του τόσο καλά όσο θα ήθελα ίσως το σώμα μου να μου έδινε σήμα ότι δεν κάνει αυτός για μένα ή ακόμα και ότι αυτή ήταν μια εμπειρία ώστε να ξέρω πώς να φερθώ στον επόμενο,-σε ποιον επόμενο;;;- ή ακόμα και κάποιος να μου πει ότι δεν πειράζει και καλά να πάθω, κάτι το οποίο το λέω συνέχεια στον εαυτό μου με την έννοια της ανίκανης να κρατήσει έναν άνδρα δίπλα της. Δεν είναι το ότι δεν δέχομαι την απόρριψή του και για αυτό δεν μπορώ να προχωρήσω αλλά είναι το γεγονός ότι κατηγορώ συνέχεια εμένα για το τέλος. Και θυμάμαι τα πάντα από αυτόν, τα πάντα σαν να έγιναν μόλις τώρα.