ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η προσπαθεια να συνειδητοποιησω τι σκατα θελω να κανω στη ζωη μου. Ειμαι μια κοπελα 27 χρονων, που τελειωσε ενα πανεπιστημιο, σχολη χωρις επαγγελματικη αποκατασταση δυστυχως. Με γνωσεις βιολιου σε επιπεδο πτυχιου, χωρις να το εχει παρει ομως γιατι απλα ειναι τεμπελα.Σημερα εργαζομαι σε μια σχετικα (πολυ σχετικα) καλη δουλεια με ημερομηνια ληξης βεβαια λογω συμβασης. Εννοειται δεν ειναι πανω στο αντικειμενο μου.Το ζητημα ειναι οτι πρεπει επιτελους να παρω τη ζωη στα χερια μου, ουτε ανεξαρτητη οικονομικα ειμαι με το μισθο που παιρνω, ουτε εχω χαραξει καποιο συγκεκριμενο επαγγελματικο μελλον με τη δουλεια που κανω.Δεν εχω καταφερει αληθεια να βρω αυτο που θα με κανει να μην βαριεμαι να πασχισω πολυ για να πετυχω σε αυτο! Καθομαι και χαζευω με τις ωρες ατομα στο facebook για παραδειγμα, τα οποια πετυχαν σε αυτο που ακολουθησαν. Κυριως κοιταζω ατομα που προοδευσαν στη μουσικη και στις επιστημες.Τα θαυμαζω. Αληθεια ομως, το οτι θαυμαζεις καποιον, σημαινει οτι πρεπει και να ακολουθησεις το επαγγελμα ή τη πορεια του γιατι σημαινει οτι για να το θαυμαζεις, ειναι αυτο που θες να κανεις; Καθομαι και αναλογιζομαι, απο μικρη παροτι θαυμαζα αυτους που προοδευαν, ποτε δεν με εξιταρε να κατσω να μελετησω ιστορια, πολιτικη, να εντρυφησω γενικα σε πεδια που σε κανουν πιο μορφωμενη υπαρξη.Απ την αλλη παρατηρω, οτι οποιος προοδευσε σε ενα κλαδο ουσιαστικα, ειναι ενα πολυπλευρο ον, οχι μονοδιαστατο.Σαν να μου λεει δηλαδη η ιδια μου η λογικη οτι δεν θα ασχοληθω με τιποτα ποτε. Ολα μου αρεσουν επιφανειακα, οταν δυσκολευουν κοιταω να κανω πασαληματα. Τη σχολη απορω πωε την εβγαλα. Ολοι γυρω μου με λενε ταλαντουχα γενικως και οτι χαραμιζομαι.Δεν αντεχω να τρεχει ο χρονος και εγω να χαζευω στο ιντερνετ με τις ωρες. Αληθεια δεν ξερω ποιον κλαδο να διαλεξω, σαν μεταπτυχιακο πχ. Δευτερη σχολη; Κατι! Δεν ξερω ρε γαμωτο. Θαυμαζω τα παντα και παρολαυτα καθομαι απραγη.Πως θα βρω αυτο που θελω;;