Γεια σου!Θα συμφωνήσω με το Λεμόνι στο οτι μπορείς να επεισκεφτείς κάποιον ειδικό και να σε βοηθήσει..Ξέρω οτι είναι δύσκολο το έχω περάσει και απο τις δυο μεριές και ως παθούσα και ως συγγενικό πρόσωπο και δν ξέρω ποιο είναι πιο δύσκολο..Θα σου πω κάτι που μπορεί να το ακούς συνέχεια αλλά είναι το μόνο που με βοήθησε,υπομονή!Οταν αντιμετωπίζουμε κάτι τέτοιο πρέπει να έχουμε πολύ υπομονή και επιμονή!Νά μιλάς,σε φίλους,στο αγόρι σου,στην μητέρα σου,όπου μπορείς μην τα κρατάς μέσα σου!Δεν είσαι μόνη σε όλο αυτό και δεν είσαι η μόνη!Ευχομαι να πάνε όλα καλά!!
24.7.2017 | 21:27
Ο μπαμπας μου
Εχει καρκινο στον πνευμονα, 3ου βαθμου. 53 ετων)Παιρνει τα χαπια του, κανει οτι του λενε οι γιατροι, οι εξετασεις του 9 στις 10 βγαινουν ολο και καλυτερες σε σχεση με τις προηγουμενες και γενικα σαν ασθενης ειναι σε ενα καλο επιπεδο. Κανει οτι εκανε παλια..δουλεια, δραστηριοτητες, βολτες κτλΤο παλευει πολυ. Δεν τον εχει παρει απο κατω, δεν εχει σκυψει το κεφαλι.Εμεις σαν περιγυρος του, του φερομαστε κανονικα. Δεν τον κανουμε να νιωθει αρρωστος κ τετοια.Η ψυχολογια του (ή τουλαχιστον αυτο που δειχνει) ειναι ανεβασμενη. Τελευταια επαθε θρομβωση στα ποδια.Του εβαλαν φιλτρο με ρομπιτικη (δεν τα πολυξερω αυτα)Την παρασκευη τον εφεραν στο νοσοκομειο επειδη πρηστηκε πολυ το δεξι του ποδι. Μερα με τη μερα ξεπρηζεται. Λιγο, αλαλ ξεπρηζεται.Ψυχολογικα ειμαι πολυ χαλια. Εχω ενα κομπο μεσα μου απο το Γεναρη που το μαθαμε. Κλαιω καθε μερα σχεδον. Η ζωη μου κυλαει κανονικα στην καθημερινοτητα της αλλα αυτο με ακολουθει συνεχεια μεσα μου. Οπου κι αν παω, οτι κι αν κανω. Η μαμα μου κι ο αδερφος μου το ιδιο. Μπροστα του βεβαια δε δειχνουμε τιποτα.Φοβαμαι οτι μπορει να τον χασουμε. Κανω συνεχεια τετοιες σκεψεις.Δεν το αντεχωΕχω το αγορι μου, με στηριζει..ξεχνιεμαι για λιγο αλλα γυρναω στα ιδια.Πως να το αντιμετωπισω; θα ηθελα τη γνωμη σας, τη συμβουλη σαςΑν εχετε περασει ή αν περνατε κατι παρομοιο.
2
