__________________
1.
Γεια σου ΑΜπα μου!
Θέλω και εγώ να σου πω την ιστορία που πραγματεύεται τώρα στη ζωή μου για να καταλήξω σε μία σημαντική ερώτηση!
Ήρθα σε ένα νησί και εγώ όπως πολύς κόσμος για δουλειά. Την βαρέθηκα την Αθήνα πολύ.
Γνώρισα εδώ λοιπόν που λες έναν άντρα ,πολύ ωραίος άντρας και ωραίος άνθρωπος αυτό μου έχει δείξει μέχρι τώρα!
Το ζουμί είναι ότι τα σεξουαλικά μας γούστα είναι.πολυ διαστροφικα, δεν θα το αναλύσω πολύ διότι πολλά.απο αυτά είναι σοκινγκ αρκετά! Μέσα σε αυτά συμπεριλαμβάνει το.να βάζουνε και άλλους ανθρώπους στο κρεβάτι μας.
Που λες λοιπόν εγώ έχω πολύ μεγάλο φαντασίωση και ανάγκη να πραγματοποιήσω τα σεξουαλικά μας γούστα και μου αρέσει που συμβαίνει.
Το θέμα είναι ότι τον ερωτεύομαι και ενώ εκεί που για μένα όλα.ηταν ξεκάθαρα δηλαδή : διαχωρισμένη η σεξουαλικότητά από την προσωπικότητα και τα αισθήματα , τώρα αρχίζω και μπερδευομαι !
Αυτός.μου έχει δείξει και κομμάτια συναισθηματικά όπως και εγώ και μου ξεκαθαρίζει ότι άλλο το σεξουαλικό παιχνίδι που παίζουμε και άλλο το τι είμαι εγώ γιαυτόν.
Δεν τον εμπιστεύομαι όμως, και κάποιες φορές πλέον ζηλεύω όταν μου λέει να φέρουμε κάποια άλλη!(ήταν δική μου απόφαση φαντασίωση και θέλω να συμβεί )
Θεωρείς ότι είναι δυνατών αυτό να λειτουργήσει και να εξελιχθεί μεταξύ μας τόσο βαθιά ώστε να μην βιώνω αυτόν τον εγωκεντρισμό και να αφεθω απολύτως ελεύθερη.?
Να σημειώσω ότι θεωρώ ότι δεν έχω ακόμη αφομοιώσει όλo αυτο το δικό μου new persspective για μία σχέση ερωτική και Ίσως γιαυτό κιόλας να μην είμαι.σταθερη σε αντίθεση με εκείνον που δείχνει.απολυτα σίγουρος για το τι νιώθει πως το βιώνει και πως το αντιλαμβάνεται!
Μέχρι να απαντήσεις σίγουρα ο χρόνος θα μου έχει.απαντησει σε κάποιες ερωτήσεις αλλά θα μου άρεσε να διαβάσω την άποψή σου !
Σε ευχαριστώ πολύ.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν πολυκατάλαβα το περσσπτέκτιβ σου. Νομίζω όμως ότι λες το εξής: επειδή κάνετε κίνκι σεξ (κρίμα που δεν δοκιμάζεις τα όρια μας να μας αποκαλύψεις τι εννοείς με αυτό), αυτό σημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να έχετε και συναισθηματική σχέση, δηλαδή να θέλετε ο ένας τον άλλον γενικότερα. Αυτό δηλαδή νομίζεις εσύ, γιατί αυτός δεν το πιστεύει. Η δική σου στάση, ότι το σεξ που ξεφεύγει από τα τυπικά αποκλείει άλλου είδους σχέση, είναι κάτι που πηγάζει από την γενικότερη κοσμοθεωρία σου, για την οποία νομίζω ότι πρέπει να προβληματιστείς, όχι επειδή το λέω εγώ, αλλά επειδή, όπως βλέπεις, δεν επιβεβαιώνεται στην πράξη: αρχίζεις να τον ερωτεύεσαι. Πάντως, δεν υπάρχει κάτι περίεργο εδώ για να αναλυθεί. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος μπήκε σε μια φάση για σεξ και μετά ερωτεύτηκε.
Σχετικά με το τρίτο πρόσωπο, αυτό που έχω να πω ότι οι φαντασιώσεις πολλές φορές επίσης δεν λειτουργούν καλά στην πραγματικότητα. Δεν είναι για όλους αυτά. Πολλοί νόμιζαν ότι αυτό θέλουν και τελικά τους βγήκε από τη μύτη. Να είσαι προσεκτική και να ακούς τα σημάδια που σου στέλνει ο εαυτός σου. Μην επιμένεις μόνο επειδή θεωρητικά το ήθελες. Δεν χρειάζεται να είσαι ερωτευμένη για να μην σου αρέσουν τα τρίο.
__________________
2.
Γλυκιά μου Λένα! Έχω κι εγώ με τη σειρά μου μια ερώτηση συναισθηματικής φύσης. Είμαι 22, τελειόφοιτη, με σοβαρή προοπτική να φύγω στο εξωτερικό σχετικά σύντομα. Έχω σχέση, 4 χρόνια, με έναν άνδρα 5 χρόνια μεγαλύτερο μου. Είναι η πρώτη μου σχέση, μετά τα σχολικά σαχλαμαρίσματα. Εκείνος ήρθε από επαρχία, ανεξαρτητοποιήθηκε μόνος του σχεδόν από το μηδέν, καθώς από η οικογένειά του δεν μπορούσε να του προσφέρει καμία οικονομική βοήθεια, κρατάει το σπίτι του, δουλεύει, και όλα τα υπόλοιπα αυτονόητα για έναν ενήλικα που μένει μόνος του αλλά δεν μπορώ να μην τα αναφέρω καθώς θαυμάζω πραγματικά ότι δεν είχε και δεν έχει πουθενά να στηριχθεί οικονομικά. Μεταξύ μας, είμαστε καλά, με στηρίζει και τον στηρίζω.
Τα θέματα που έχουν προκύψει τελευταία είναι δύο. Τα συζητάμε και τα δύο και πρόβλημα επικοινωνίας δεν νιώθω ότι έχουμε αλλά θα εκτιμούσα τη γνώμη σου.
Αφενός, τελευταία μου παραπονιέται ότι από τότε που με γνώρισε, προτεραιότητα μου είναι η σχολή και ότι ο ίδιος έρχεται μετά. Αναγνωρίζει ότι του το είχα δώσει να το καταλάβει με λόγια και πράξεις και ότι πίστευε ότι θα άλλαζε αυτή η κατάσταση και φοβάται ότι στο μέλλον η σχολή θα αντικατασταθεί από την καριέρα και τελικά δεν θα αλλάξει τίποτα. Όπως του έχω πει, τα πράγματα είναι έτσι και μάλλον η πρόβλεψή του είναι σωστή. Αλλά Λένα μου, αυτό δεν σημαίνει ότι όσα αποθέματα αγάπης είχα, δεν του τα προσέφερα. Αν φύγει γι' αυτό τον λόγο, θα το καταλάβω, έλα όμως που δεν φεύγει. Είναι η γνωστή ιστορία "έχει το τάδε μειονέκτημα αλλά τον αγαπάω και όλα τα υπόλοιπα είναι τέλεια", αντεστραμμένη. Ένα το κρατούμενο.
Αφετέρου, ακριβώς επειδή τα τελευταία 9 χρόνια είναι μόνος σαν την καλαμιά στον κάμπο (βγάζω από το προσκήνιο τις δύο πρώην που δεν έχουν σχέση με το θέμα) έχει πολύ δυνατό το ένστικτο επιβίωσης και αυτοσυντήρησης. Δεν είναι τσιγκούνης, κάθε άλλο, αλλά έχει φτύσει αίμα να φτιάξει ένα υποτυπώδες χρηματικό απόθεμα για περίπτωση ανάγκης δική του, του αδερφού του που πληρώνεται ψίχουλα, ή των γονιών του στο χωριό. Δεν θα δώσω άλλα παραδείγματα, αυτό είναι αρκετά χαρακτηριστικό για να καταλάβεις τη νοοτροπία του. Το δικό μου πρόβλημα είναι ότι δυσκολεύεται, έως και αδυνατεί σε ορισμένες περιπτώσεις, να πάρει πρωτοβουλίες. Ήθελε να αλλάξει σπίτι, ένα χρόνο μου έλεγε ότι θέλει να αλλάξει σπίτι χωρίς να κάνει τίποτα γι' αυτό. Άρχισα εγώ να ψάχνω, βρήκα κάποια, τα είδε, του άρεσε ένα, άλλαξε σπίτι. Κοκ. Έχω καταλάβει ότι έχει στερηθεί να δέχεται φροντίδα και μαζί μου νιώθει ασφαλής αλλά έχω αρχίσει να νιώθω ότι παρααφήνεται. Τι θα κάνουμε όταν φύγω; Αν, φυσικά, δεν έχουμε ήδη χωρίσει λόγω του πρώτου θέματος. Πρέπει να τον διευκολύνω και να φύγω εγώ; Και σε μια ξένη χώρα, αυτός θα πρέπει πάλι να ξεκινήσει απ'το μηδέν την προσαρμογή του; Για μένα θα είναι η πρώτη φορά, ίσως αν ήταν η δεύτερη να μην είχα κουράγιο να το ξανακάνω.
Τώρα που τα διάβασα όλα μου φάνηκαν πολύ τραγικά έτσι μεμονωμένα. Αλλά καλύτερα, για να τα κρίνεις ψύχραιμα, σε αντίθεση με μένα.
Φιλιά ?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ποια είναι η ερώτηση; Τι να κρίνω; Τι να πρωτοπώ, για ποιο από όλα; Για να πω όλα όσα σκέφτηκα για αυτό που έγραψες υποθέτοντας τι υπάρχει από πίσω, χρειάζομαι σελίδες. Νομίζεις ότι είναι προφανές ποιο είναι το θέμα που πρέπει να σχολιάσω χωρίς να το θίξεις, αλλά δεν είναι. Όταν μιλάς, δίνεις πληροφορίες για αυτά που θέλεις, αλλά χωρίς να το θέλεις, δίνεις και πληροφορίες για πολλά άλλα που δεν καταλαβαίνεις. Δεν γίνεται να κάνουμε κουβέντα φίλων ή κουβέντα καφενείου εδώ αν δεν έχεις μια συγκεκριμένη ερώτηση. Το «α μπα» λειτουργεί ως εξής: κάνεις μια ερώτηση. Εγώ απαντάω. Κάποιοι σχολιάζουν. Δεν υπάρχει δυνατότητα για επεξηγήσεις και διορθωτικές δηλώσεις. Γι'αυτό, σκέψου ποιο είναι το ερώτημα. Όταν καταλάβεις ποιο είναι, είναι πολύ πιθανό να ξέρεις ήδη ποια είναι η απάντηση, αλλά αποφεύγεις να την σκεφτείς. Μάλλον η ερώτηση σου είναι «πρέπει να χωρίσω;» Αν είναι αυτή, κανείς δεν μπορεί να την απαντήσει για σένα.
(Αυτή η ερώτηση είναι παράδειγμα ερωτήσεων που σβήνω. Την έβαλα για να καταλάβουν κάποιοι από όσους ρωτάνε γιατί δεν απάντησα).
__________________
3.
Μια φίλη μου τα χει με έναν 40 Άρη ( αυτή είναι 22). Το ξέρει όλη η παρέα εκτός από μένα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Σε συζητησεις που έχω κάνει με αυτή την κοπέλα για σχέσεις με διαφορά ηλικίας της έχω ξεκαθαρίσει ότι δεν έχω κάποιο θέμα με αυτό (πραγματικά δεν εχω).
Όταν το έμαθα από μια άλλη καλη κοινή μας φίλη, μου είπε ότι πιστεύει ότι αν το μάθω θα πέσω από τα σύννεφα και θα χάσω πάσα ιδέα για αυτήν κτλ., και ότι δεν μου το έχει πει επειδή ποτέ δεν την ρωτώ για τα προσωπικά της, πράγμα που φυσικα δεν ισχυει (γιατί θα ημουν γαιδουρα αν μιλουσα ολο μονο για μενα).Πιστεύω ότι το είπε αυτό για να δικαιολογησει ότι δεν μου το λέει.
Πραγματικά με πληγώνει που τελικά μετά από τόσα χρόνια γνωριμίας δείχνει ότι δεν με εμπιστεύεται. Εγώ την ένιωθα τόσο κοντά μου αλλά τώρα με έχει προβλημάτισει το όλο σκηνικό.
Και έρχομαι τώρα σε εσένα Άμπα μου και στους σχολιαστές σου να πάρω μια γνώμη. Εγώ σκέφτομαι να απομακρυνθω λίγο απο εκεινη. Τι θα με συμβουλευατε;
Ροξυ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Εγώ θα σε συμβούλευα να κάνεις το ανάποδο.
Μπορεί να γνωρίζεστε πολλά χρόνια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ξέρετε καλά η μία την άλλη. Αυτό που περιγράφεις δείχνει ότι δεν έχεις καταλάβει τι εντύπωση έχεις δώσει σε αυτή την κοπέλα. Ένα μέρος της ευθύνης είναι φυσικά δικό της, αλλά δεν έστειλε αυτή την ερώτηση. Ένα μέρος αυτής της ευθύνης βρίσκεται σε σένα, και αν θέλεις να κρατάς τις φιλίες σου επειδή σου είναι σημαντικές, όταν προκύπτουν παρεξηγήσεις χρειάζεται ενδιαφέρον και κουβέντα για να έρθεις πιο κοντά. Αν απομακρυνθείς τώρα μπορεί να μην μπορέσεις να το πάρεις πίσω, και αυτό μπορεί να κάνει μια φιλία να ατονήσει και να χαθεί και κανείς να μην καταλάβει γιατί έγινε όλο αυτό.
Αφού η φίλη αυτή είπε σε κοινή φίλη ότι δεν σου είπε τι κάνει επειδή νομίζει ότι αν το μάθεις θα χάσεις πάσα ιδέα, αυτό σημαίνει ότι τη νοιάζει πολύ η γνώμη σου. Ξεκίνα από αυτό, και μην κολλάς στον εγωισμό σου που σε κάνει να θέλεις να ξεμπερδεύεις απομακρυνόμενη, γιατί παραδέξου το: θέλεις να απομακρυνθείς για να δεις αν θα σε ψάξει. (Πολύ κακή ιδέα).
__________________
4.
Α μπα δεν θα σε ρωτήσω τίποτα. Θα σου πω μόνο ότι μέσα από αυτά που γράφεις, φαίνεσαι ξερόλας και αντιπαθής.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ούτε αυτό είναι ερώτηση, αλλά μου έδωσες την εντύπωση ότι ήθελες να ακουστείς. Σε κάποιους σίγουρα έτσι φαίνομαι. Ελπίζω να μην είναι οι περισσότεροι.
__________________
5.
Εκεί στην Αμερική υπήρξαν στιγμές που πραγματικά σου έλειψε η Ελλάδα;
Αληθεύει ότι τα ελληνικά εστιατόρια εκεί δεν φτιάχνουν τα φαγητα έτσι ώστε να αντιπροσωπευουν την ελληνική κουζίνα όπως της αξιζει;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
1. Τι ερώτηση. Τι εννοείς «πραγματικά;» Φυσικά και μου λείπει η Ελλάδα μερικές φορές.
2. «Τα ελληνικά εστιατόρια» είναι άπειρα, και η ποιότητα τους εξαρτάται από το πού βρίσκονται στην Αμερική, η οποία έχει τεράστιες διακυμάνσεις στην οικονομία από τόπο σε τόπο, άρα και στα περιθώρια εξόδων, και των εστιατορίων, και των πελατών, άρα και στην ποιότητα του φαγητού. Επίσης δεν ξέρω τι ακριβώς εννοείς, γιατί οι Έλληνες έχουν συνήθως diners που δεν έχουν καν στόχο να εκπροσωπήσουν την ελληνική κουζίνα. Σε μεγάλες πόλεις υπάρχουν ελληνικά εστιατόρια που κάνουν σοβαρή προσπάθεια.
Θα σε ρωτήσω όμως το εξής: τα ελληνικά εστιατόρια στην Ελλάδα μαγειρεύουν έτσι ώστε να αντιπροσωπεύουν την ελληνική κουζίνα όπως της αξίζει; Ανοίγεις μεγάλη κουβέντα γιατί η ερώτηση «τι είναι ελληνική κουζίνα» έχει αρχίσει να συζητιέται στα σοβαρά και χωρίς σύνδρομα εδώ και λίγα χρόνια μόνο. Για δεκαετίες παλεύαμε με τα κόμπλεξ του Τσελεμεντέ, με τις φυτίνες, με τους ζελέδες, με τις κρέμες γάλακτος και τα λοιπά, και σνομπάραμε το «χωριάτικο» φαγητό. Η αλλαγή έχει ξεκινήσει και είναι εμφανής, αλλά θα χρειαστούν χρόνια για να έχει η Ελλάδα ξεκάθαρη ταυτότητα σε άλλες χώρες. Πρώτα πρέπει να σιγουρευτεί μέσα της για το ποια είναι.
Πάντως το πρόβλημα που αναφέρεις ισχύει για όλες τις κουζίνες που μαγειρεύονται έξω από το σπίτι τους. Τα υλικά δεν είναι τα ίδια, το νερό δεν είναι το ίδιο, ο αέρας δεν είναι ο ίδιος, η γεύση τελικά, είναι αδύνατον να είναι η ίδια. Κατ' αναλογία, όσα μπέργκερ και να φας στην Αθήνα, δεν συγκρίνονται με τα καλά μπεργκεράδικα της Αμερικής.
__________________
6.
Αγαπητή Α, Μπα..σε διαβάζω αρκετό καιρό και ομολογουμένως συμφωνώ στα περισσότερα -αν όχι σε όλα- από αυτά που λες.
Το πρόβλημα μου είναι το εξής: είμαι 22 μαζί με ένα παιδί(24) εδώ και 3 χρόνια, σχέση που πέρασε και από το λούκι της απόστασης, παρ όλα αυτά επιβίωσε όμως. Τον αγαπώ και με αγαπά, περνάμε καλά. Η σχολή μας είναι απαιτητική, πράγμα που σημαίνει ότι πολλές φορές δεν κάνουμε πολλά πράγματα μαζί. Σαν άτομο είναι πιο σπιτόγατος από εμένα πράγμα που μας φέρνει πολλές φορές σε αντιπαραθέσεις. Anyway, παρατηρώ πως όσο περνάει ο καιρός υπάρχουν στιγμές που νιώθω μια βαρεμάρα, μια έλλειψη ενδιαφέροντος-τουλάχιστον από μεριάς μου- που με κάνει να σκέφτομαι αν όντως θέλω να συνεχίσω μαζί του. Μετά μου περνάει και είμαι πάλι καλά.
Και κάπου εδώ εμφανίζεται ένα φλερτ, ο Ψ, εντός της παρέας άτομο που συμπαθώ αρκετά και κάνουμε καλή παρέα. (Οκ, μου αρεσει και εμφανισιακά)
Αποφασίζει να μου μιλήσει και να μου δείξει ότι δεν με βλέπει φιλικά αλλά παρ' όλα αυτά σέβεται την σχέση μου. Μου πετάει το μπαλάκι λέγοντας, εσυ θα κάνεις ότι νιώθεις και εγω σου εξήγησα το πως σε βλέπω. Και κάπου εδώ ρωτώ: 1) είναι φυσιολογικό να σκέφτομαι ότι ίσως και να μην τραβάει άλλο η σχέση και να θέλω κάτι καινούριο; 2) μήπως είναι κάτι της στιγμής που απλά με έκανε να νιώσω ότι περνάει η μπογιά μου, και έπειτα το μετανιώσω; 3) βρισκομαι ίσως στην πιο δύσκολη θέση που έχω βρεθεί ποτε. Help..
-My head is a jungle
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
1. Βαριέσαι στη σχέση σου, αναρωτιέσαι μήπως πρέπει να τη λήξεις, αλλά ρωτάς αν είναι φυσιολογικό (φυσιολογικό!!) να σκέφτεσαι μήπως θέλεις κάτι καινούριο. Αν δεν είσαι σίγουρη αν αυτό είναι φυσιολογικό, πες μου, να χαρείς, πώς ορίζεις το φυσιολογικό, πες μου ένα παράδειγμα να καταλάβω.
2. Μπορεί. Κανείς δεν μπορεί να σε διαβεβαιώσει σχετικά. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι βαριέσαι στη σχέση σου και αναρωτιέσαι μήπως πρέπει να τη λήξεις.
3. Τότε μέχρι τώρα έχεις σταθεί εξαιρετικά τυχερή στη ζωή σου.
_________________
7.
Με αφορμή την ερώτση 2, 17/05/17 που αφορά τις τύψεις και μετά από πολλή σκέψη επί του θέματος αποφάσισα επιτέλους να ζητήσω κ εγώ τη γνώμη σου!
Αρχικα, συγχαρητήρια, είμαι χαρούμενη που διαβάζοντάς σε, βάζω τη λογική πολλές φορές στις σκέψεις μου!
Ήρθα στην Αθήνα για σπουδές πριν 12 χρόνια και, όπως πολλοί κάτοικοι επαρχίας έτσι και η δική μου οικογένεια διατηρούσε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, όπου και έμεινα. Ο κατά δύο χρόνια μικρότερος αδελφός μου πέρασε σε άλλη πόλη, οπότε αναγκαστικά νοίκιασε εκεί άλλο διαμέρισμα.
Μέσα σε αυτά τα χρόνια και ενώ ο αδελφός μου δεν έζησε ποτέ στην Αθήνα, εγώ συγκατοίκησα με το σύντροφό και νυν σύζυγό μου στο διαμέρισμά μας.
Έπειτα από 9 χρόνια παραμονής μου στο συγκεκριμένο διαμέρισμα και πολλών αλλαγών/βελτιώσεων του διαμερίσματος από πλευράς μας, ο αδελφός μου αποφάσισε να κάνει την πρακτική του στην Αθήνα, οπότε αποφασίσαμε ότι θα ερχόταν για το διάστημα των 6 μηνών να μείνει με εμένα και το σύντροφό μου. Βασικά μάλλον θεωρήθηκε δεδομένο, δεν θυμάμαι να προηγήθηκε κάποια συζήτηση.
Οι 6 μήνες έγιναν 10,12,15 με αποτέλεσμα η συμβίωση να κοστίζει στις άψογες μεταξύ μας σχέσεις.
Ο αδελφός μου έφυγε μετά από έμμεση δική μου προτροπή, και αυτό για να μείνει με την κοπέλα του στο πατρικό της, λίγο πριν το γάμο μας και λιγους μήνες μετά, σε μια ανώδυνη κουβέντα κ πρόταση από πλευράς μου να τον βοηθήσω οικονομικά για να νοικιάσει κάτι μικρό αφού σίγουρα εάν νοικιάζαμε εμέις θα χρειαζόμασταν πολύ μεγαλύτερο σπίτι και υψηλότερο ενοίκιο, μου είπε ότι θεωρεί καλυτερο να φύγουμε εμείς και να νοικιάσουμε γιατί "Πόσα παίρνεις εσύ,πόσα παίρνει ο αντρας σου...βγαίνετε" κ "όταν δλδ θα μου έρχεται το ρεύμα τι θα σου λέω, δώσε μου κ άλλα
χρήματα?". Όλα αυτά ενώ είχε ξεκινήσει δική του δουλειά στην οποία λόγω συνθηκών και μέχρι να ορθοποδήσει, τον στήριζαν οικονομικά στο 100% οι γονείς μας.
Πλέον, εμείς συνεχίζουμε να μένουμε στο ίδιο διαμέρισμα, μας εξυπηρετεί η περιοχή και φυσικά το γεγονός ότι δεν έχουμε ενοίκιο, από τους γονείς μου δεν έχει ποτέ συζητηθεί αν το σπίτι αυτό μακροπρόθεσμα θα ανήκει σε εμένα ή στον αδελφό και ούτε με ενδιαφέρει, θα ήθελα όμως αν δεν είναι δικό μου να το γνωρίζω για να μη ρίχνουμε χρήματα, χρόνο και προσωπική δουλειά για βελτιώσεις και επισκευές σε κάτι που δεν είναι δικό μας.
Πολλές φορές αισθάνομαι τύψεις γιατί ενώ η δουλειά του αδελφού μου πάει καλά, αργεί συχνά να πληρωθεί καθώς στις πληρωμές εμπλέκεται το δημόσιο, οπότε αδυνατεί να καλύπτει εγκαίρως τα πάγια έξοδά του, τα οποία δεν καλύπτουν πλέον οι γονείς μας.
Κατά τη γνώμη μου ο καθένας επιλέγει πώς θα ζήσει, θεωρώ ότι εάν ο αδελφός μου δεν μπορεί να έχει δική του δουλειά γιατί δεν βγαίνουν τα κουκιά, μπορεί να αναζητήσει άλλη δουλεια στην οποία θα έχει σταθερό μισθό και κανένα έξοδο πέρα από τα προσωπικά του. Σκεφτομαι όμως μήπως είμαι άδικη και αν θα έπρεπε να φύγουμε εμείς και να νοικιάσουμε προκειμένου εκείνος να μην έχει και το έξοδο του ενοικιου για κατοικία πέρα από αυτό του επαγγελματικού του χώρου, μετά όμως πάλι λέω ότι η ζωή μου δεν θα καθοριστεί από το γεγονός ότι ο αδελφός μου αποφάσισε τελικά να ζήσει στην Αθήνα και σπίτι θα αλλάξουμε όταν θελήσουμε και θεωρήσουμε εμείς ότι μπορούμε.
Παρόλο που οι σχέσεις μας είναι απίστευτα καλές και με το σύζυγό μου είναι και πολύ φίλοι, αισθάνομαι ότι συνεχώς αιωρείται αυτό το θέμα, χωρίς όμως να ειπώνεται από πουθενά. Κάθε φορά που πηγαίνουμε ταξίδι ή αγοράζουμε κατι, σκεφτομαι ότι θα λέει ότι βέβαια δεν είναι δα και ότι έχουν να δίνουν και μια 300άρα το μήνα.
Το ανέφερα κάποια στιγμή στη μητέρα μου και μου είπε "είναι δυνατόν? Ποίος είπε ότι πρέπει να αλλάξετε σπίτι?"
Θα ήθελα τη γνώμη σου όσον αφορά το χειρισμό μου παραμένοντας σε αυτό το σπίτι, αλλά και την επιλογή μου να μη θίγω το θέμα καθώς θεωρώ ότι το μπαλάκι δεν θα έπρεπε να είναι σε μένα για έναρξη οποιασδήποτε συζήτησης.
Σε ευχαριστώ για την καθημερινή συντροφιά και για τη λογική σου!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το πρόβλημα αυτό δεν το έχεις εσύ με τον αδερφό σου, σας το έχουν δημιουργήσει οι γονείς σας που δεν έχουν ξεκαθαρίσει ποιανού είναι το σπίτι. Αυτές οι γκρίζες ζώνες είναι που μπορούν να κάνουν αδέρφια που δεν έχουν πρόβλημα μεταξύ τους, τελικά να αποκτήσουν. Η συζήτηση αυτή είναι πάρα πολύ άβολη, αλλά κάποτε πρέπει να μιλήσετε εσύ και ο αδερφός σας με τους γονείς σας για να ξεκαθαρίσετε το θέμα, και έχετε αργήσει, όπως λες κι εσύ. Όντως δεν γίνεται να επενδύετε σε ένα σπίτι που δεν ξέρετε αν σας ανήκει.
Επειδή η μαμά σου κάνει την πάπια, κάτι τρομερά συνηθισμένο σε γονείς που δεν θέλουν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά και έτσι τα κάνουν όλα μούτι, είναι πολύ πιθανό να ξανακάνει την πάπια όταν ζητήσετε να φτάσετε οικογενειακώς στο δια ταύτα. Μην αφήσετε τους γονείς σας να σας κάνουν άνω κάτω. Αν αρνηθούν να πάρουν θέση στα κληρονομικά σας, αλλά εσύ με τον αδερφό σου συμφωνείτε ότι το σπίτι ανήκει και στους δύο, τότε το σωστό είναι να το νοικιάσετε και να μοιραστείτε μεταξύ σας το έσοδο. Ναι, έτσι θα χάσετε λεφτά κατά πάσα πιθανότητα, αλλά αν θέλετε να παραμείνετε αγαπημένοι, δεν βλέπω άλλη λύση. (Εναλλακτικά, να εκτιμήσετε τι ενοίκιο θα μπορούσε να πιάσει αυτό το σπίτι και να δίνετε εσύ με τον άντρα σου τα μισά στον αδερφό, για να μην αλλάξετε σπίτι). Εννοείται ότι όταν το σπίτι αποδοθεί σε κάποιον από τους δυο σας, αυτή η συμφωνία λύεται.
σχόλια