ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σε όλους! Ειμαι τρομερα μπερδεμενος, χαμενος και απογοητευμενος. Πραγματικα οποιαδηποτε συμβουλη θα με βοηθησει, ειδικα απο "ομοιοπαθεις".Λοιπον ειμαι 27χρ, ανεργος, τελειωνω το μεταπτυχιακο μου και μενω με τους γονεις μου. Εχω περασει αρκετα χρονια με αγχωδεις διαταραχες και καταθλιψη. Το αγχος εχω μαθει να το κουμανταρω σε ικανοποιητικο βαθμο πλεον την καταθλιψη οχι και τοσο.Οπως και να εχει, ακομη και αν συνδεονται με τα παραπανω ψυχολογικα προβληματα τα βασικα προβληματα μου ειναι αλλα.Καθε μερα υποσχομαι πραγματα στον εαυτο μου. Να κοιμαμαι και να ξυπναω νωρις, να βγω εξω να ψαξω για δουλεια, να κανω γνωριμιες στο πανεπιστημιο μηπως και ωφεληθω επαγγελματικα και αλλα πολλα. Οι υποσχεσεις μου κρατανε για λιγες μοναχα μερες και μετα ξανα τα ιδια απο την αρχη.Εχω κουραστει απιστευτα. Με τον εαυτο μου(πανω απ ολα), με το γεγονος οτι μενω ακομη με τους δικους μου, με το γεγονος οτι αισθανομαι ανημπορος να βρω μια δουλεια με την ηλιθια αναβλητικοτητα που με διακρινει σαν ατομο, με τον φοβο να αυτονομηθω, να αντιμετωπισω τον κοσμο. Εχω βαρεθει τα παντα.Η καθε μου μερα..ιδια με την προηγουμενη. Καμια βολτα με τα ποδια, λιγο τρεξιμο, ποδηλατο, ισως εναν καφε μια μπυρα με δυο τρεις φιλους, διαβασμα και ατελειωτες ωρες στο κινητο και τον υπολογιστη να βλεπω καθε ειδους χαζομαρα που κυκλοφορει στο διαδικτυο, λεφτα δεν υπαρχουν. Ρουτινα. Υπαρχουν στιγμες που απο την απογοητευση, σταματαω ακομη και να αισθανομαι. Λες και ειμαι νεκρος. Αυτο που θα ηθελα να ακουσω ειναι μια γνωμη. Κατι. Δεν εχω σε ποιον να μιλησω. Ντρεπομαι να μιλησω και παλι στον μονο φιλο που εχει ασχοληθει με τα προβληματα μου. Τον εχω πρηξει πραγματικα.Απο την αλλη νιωθω οτι τα χρονικα περιθωρια εχουν στενεψει.Ως ποτε θα ζω με τους δικους μου?Ως ποτε θα πεταω τις ευκαιριες που μου έρχονται εξαιτιας των ηλιθιων φοβων μου?Δεν ξερω απο που να αρχισω. Να κοιταξω πρωτα απο ολα να διορθωσω τον τροπο ζωης? Να ασχοληθω με τα επαγγελματικα, πιστευοντας οτι αν βρω δουλεια ξαφνικα θα λυθουν τα παντα? Ποιο απο τα δυο πιστευετε οτι προεχει? Εχει βρεθει καποιος στην ιδια θεση?Αν ναι, τι εκανε?Πως αντιμετωπισε την κατασταση?Υ.γ. θα μου πειτε οτι εγω ο ιδιος θα πρεπει να βρω λυση και θα συμφωνησω. Θελω απλως μια αλλη γνωμη, μηπως και με αφυπνισει.Ευχαριστω πολυ :/