ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

οταν αλλαξα σχολειο στο γυμνασιο υπηρξαν πολλα παιδια που δεν με αποδεχθηκαν ενω εγω ηθελα να κοινωνικοποιηθω,να ενταχθω ομαλα στο νεο περιβαλλον...αντ'αυτου,με γελοιοποιουσαν με την πρωτη ευκαιρια...για το υφος μου,για τη σταση μου,για το ντυσιμο μου,για τα γυαλια μου,για το ντυσιμο μου,για τα δοντια μου,για τα μαλλια μου,επειδη διαβαζα,επειδη ημουν ο καινουργιος,επειδη ημουν ο εαυτος μου...φοβηθηκα τοτε και αγχωθηκα πολυ,ημουν εφηβος,ανυποψιαστος,μπερδεμενος και με σπυρακια...περασα τα χρονια εκεινα με αγχος,ξυπνουσα το πρωι,πολλες φορες εκανα εμετο,ετρεμε η ψυχη μου μεχρι να μπω στην αιθουσα που ειχα πρωτη ωρα μαθημα..αγωνιουσα οταν ειχα μαθημα σε αλλες αιθουσες και επρεπε να μετακινηθω...ειχα αγωνια,ειχα ελαχιστους ανθρωπους με τους οποιους εκανα παρεα...πεθαινα στο αγχος..τελειωσε το λυκειο(λυκειο και γυμνασιο συστεγαζονταν)και θεωρησα οτι ο μακροχρονος εφιαλτης,με μικρα διαλειμματα τελειωσε...οταν μπηκα στο πανεπιστημιο(εδωσα δυο φορες,η πρωτη σχολη δε μου πολυαρεσε)ημουν αρκετα καχυποπτος στην αρχη με τους ανθρωπους,δυσκολευτηκα να ανοιχτω,ειδικα στην αρχη...ευτυχως με τους συμφοιτητες ολα καλα...καθοδον ομως αντιμετωπισα ενα τεραστιο αγχος,που με διελυε σωματικα,με εξουθενωνε ψυχικα και πνευματικα...σχεση σοβαρη δεν εκανα...ο ειδικος ψυχικης υγειας μου ειπε οτι ειχα κρισεις αγχους,καταθλιψη και μετα-τραυματικο στρες,καθως εβλεπα στον υπνο μου καταστασεις του παρελθοντος,σαν να τις βιωνα στο παρον...αυτη η κατασταση με δυσκολευε και με τα μαθηματα...αργησα να παω στον ειδικο,ο οποιος,οταν πηγα,μετα τη διαγνωση μου ειπε να κανω μια παυση...η αληθεια ειναι οτι δε μπορουσα να κανω σχεδον τιποτα...ευτυχως πηγα στρατο...εχασα τρια χρονια και δυστυχως το πτυχιο δεν το πηρα...ειμαι 29...πολλοι μου λενε οτι ποτε δεν ειναι αργα...η αληθεια ειναι πως τη διετια αυτη,με τη βοηθεια του ειδικου,ειμαι πολυ καλυτερα,αλλα ντεπομαι που σε αυτην την ηλικια δεν εχω πτυχιο,αλλα τρελαινομαι στην ιδεα να μπω στο αμφιθεατρο για εξετασεις,λογω πιθανων σχολιων κλπ...ειχα παρακολουθησει ολα τα μαθηματα και εχω σημειωσεις,δεν ημουν αδιαφορος...θελω να προχωρησω αλλα δι φορες σκεψεις ντροπης και ενοχης με κρατανε πισω...τρεμω στην ιδεα να τιναχθουν ολα στον αερα...θελω να ζησω ηρεμα κι φυσιολογικα..συγγνωμη για το μακροσκελες κειμενο,''ευχαριστω'' αυτους που σημαδεψαν την εφηβεια μου και οχι μονο...