ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες η μητέρα μου είπε κάτι που με στεναχώρησε, με στεναχώρησε γιατί δεν περίμενα ποτέ η μητέρα μου να σκέφτεται έτσι. Η μητέρα μου με μεγάλωσε μόνη της με στερήσεις. Κατάφερα να σπουδάσω σε μια πολύ υψηλόβαθμη σχολή στην Ελλάδα και στη συνέχεια έφυγα στο εξωτερικό οπου τελειώνω τις σπουδές μου και κάνω σιγά σιγά και τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα. Ολα όσα είμαι τα χρωστώ σε εκείνη, με έμαθε να μην αδικώ τους συνανθρώπους μου, να μαι δοτική και συμπονετική, να βοηθάω όποιον με χρειάζεται, να μην κρίνω τους αδύναμους. Με έμαθε επίσης στη ζωή μου να είμαι ανεξάρτητη και περήφανη ίσως σε υπερβολικό βαθμό κάποιες φορές. Η μητέρα μου αν και απο χωριό και χωρίς πανεπιστημιακή μόρφωση, δεν κουτσουμπολεύει. Την εκτιμώ για πολλά στοιχεία του χαρακτήρα της. Ομως χθές είπε κάτι που με "χάλασε". Είμαι με ένα παιδί που είναι από φτωχή οικογένεια (όπως άλλωστε κι εγώ) αλλά ας πούμε λίγο πιο φτωχή. Είναι από άλλη χώρα αλλά είναι κι αυτός φοιτητής εδώ που βρίσκομαι και γενικά προσπαθεί για το μέλλον του με τον ίδιο τρόπο που το κάνω κι εγώ. Αλλά χθες η μαμά μου πάνω στην κουβέντα μου έδειξε να καταλάβω οτι τον βλέπει: "φτωχαδάκι" και είναι εντάξει να είμαι για τώρα μαζί του αλλά φαντάζεται μετά πως θα βρω τον "κανονικό" μου άντρα. Γιατί βρε μαμα κι εμείς φτωχοί δεν είμαστε? Κι εσύ δεν μεγάλωσες φτωχικά σε ένα μικρό ορεινό χωριο? Δεν μου έμαθες να είμαι ανεξάρτητη οικονομικά? Δεν με γέμισες με εφόδια ωστε να μην περιμένω έναν πλούσιο γάμο να μου φτιάξει τη ζωη? Δεν είμαι ικανή μόνη μου να έχω όσα χρήματα χρειάζομαι? Με στεναχώρησες λίγο μαμα...