ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα στο δρόμο πέτυχα μια φίλη μου φανερά συγχυσμένη με δάκρυα στα μάτια και οταν την ρώτησα γιατι κλαίει, η απαντησή της με έκανε να αναρωτηθώ πολλά και να γράψω αυτή την εξομολόγηση.Έκλαιγε λοιπόν επειδή χαιρέτησε τον φίλο της που είχε έρθει να τη δει για λίγες μέρες και επέστρεφε στην πόλη του. Παρόλο που αυτοί οι άνθρωποι θα ξανασυναντηθούν σε λίγους μήνες (θέλω να πιστεύω), εκείνη ήταν πολύ αναστατωμένη.Τότε έβαλα τον εαυτό μου στη θέση της και σκέφτηκα ότι εγώ, ακόμα και για τον μεγαλύτερο έρωτά μου που ισχυρίζομαι πως έχω, δεν θα εβαζα τα κλάματα εφόσον ήξερα ότι δεν είναι το τελευταίο μας αντίο. Έτσι μπήκα σε σκέψεις ότι ίσως να μην εχω νιώσει ακόμα τοσο δυνατά, να μην έχω βρει τον άνθρωπο που δεν θα αντέχω λεπτό μακριά του. Ίσως αυτό που λείπει από τη ζωή μου, ένα αμοιβαίο συναίσθημα, τόσο δυνατό που να μην χωρά και να ξεχειλίζει απ' τα δυο μου μάτια.