Ξέρεις καμιά φορά δεν βλέπουμε τους ανθρώπους δίπλα μας και άλλοτε βλέπουμε ανθρώπους που δεν υπάρχουν. Τους νιώθουμε, τους ακούμε να μας μιλάνε, που και που κάνουμε ολόκληρες συζητήσεις μαζί τους. Τους ξέρουμε τόσο καλά που ξέρουμε τι θα μας έλεγαν αν ήταν εκεί κοντά μας. Οπότε όταν είναι πραγματικά απέναντι μας έτοιμοι να μας ακούσουν και να μας μιλήσουν εμείς δεν τους βλέπουμε. Είναι μια ανόητη τακτική. Τους ξέρουμε τόσο πολύ καλά που ακόμα κι όταν είναι πράγματι εκεί δεν αντιλαμβανόμαστε το πραγματικό νόημα που έχουν σε μας. Είναι οι δεδομένοι μας. Δεδομένοι γιατί μας συμπληρώνουν τόσο απόλυτα, τόσο ολοκληρωτικά που δεν τους ξεχωρίζουμε από πάνω μας.
Έχουν γίνει δεύτερη σάρκα μας, τρίτη φωνή μας, δεύτερος εαυτός.
Αυτούς τους ανθρώπους τους αγαπάμε τόσο πολύ αλλά δεν το βλέπουμε. Δεν δίνουμε σημασία παρά μόνο όταν νιώσουμε τη δεύτερη σάρκα να ξεκολλάει σιγά σιγά από την πρώτη, δική μας σάρκα. Πονάμε, πονάμε πάρα πολύ και προσπαθούμε με όλα τα μέσα να μην αποκολληθεί άλλο από εμάς.
Κι αν ποτέ κατορθώσουμε να να την κολλήσουμε και πάλι τότε την προστατεύουμε και δεν τη ξεχνάμε.
Αν όμως τελικά αποκολληθεί τελείως από πάνω μας τότε βλέπουμε μια σάρκα εκτεθειμένη και πονάει, πονάει πολύ. Η ανάρρωση θα διαρκέσει χρόνια. Ποτέ δεν θα είναι όπως πρώτα. Και τότε θα έρχονται κάτι στιγμές σαν κι αυτές τώρα που θα ακούμε τις φωνές εκείνων που έχουν φύγει και θα μιλάμε για ώρες μαζί τους και θα νιώθουμε τη σάρκα μας να καίει από την απουσία τους...
σχόλια