Μήπως έχεις μάθει να είσαι πολύ υπεύθυνη με τους άλλους και να μην επιτρέπεις τον εαυτό σου να τους απογοητεύει ακόμη κι αν δεν σου κάνει καλό; Πιστεύεις ότι αν βάλεις πρώτα την δική σου ανάγκη θα σημαίνει ότι δεν τον αγαπάς αρκετά τον άλλον; Αν φύγεις τώρα, ενώ κάπου μέσα σου ξέρεις τι ανακούφιση θα νιώσεις , πιστεύεις ότι θα έχεις λιποτακτήσει; Ότι θ' αφήσεις ξεκρέμαστο κάποιον που αγαπάς; Ότι θα τον απογοητεύσεις; Αν αυτή η κατάσταση σε κουρελιάσει τελείως: είσαι έτοιμη να ζητήσεις βοήθεια από το σωστό άτομο; Έχεις θέση μέσα σου σοβαρό όριο μέχρι που δείχνεις την αγάπη σου για τον άλλον και που ξεκινάει η κατάχρηση από μέρους του; Αν συνεχιστεί άλλα δύο χρόνια η φάση, τι ζημιές μπορεί να σου προκαλέσει; Είσαι σε μια κατάσταση που όσο κι αν σ' ενοχλεί αυτό που θα πω: δεν σου επιτρέπει ν' αγαπάς τον εαυτό σου και να του καλύπτεις ανάγκες σου. Είχες ανάγκη από ηρεμία και την παραγκώνισες. Εμείς δεν ξέρουμε τι ζεις, προφανώς. Αλλά ξέρεις καλά ότι όταν συστηματικά βάζεις κάποιον πάνω από τις δικές σου ανάγκες. Όταν περιμένεις ο άλλος να συνέλθεις. Όταν αναλαμβάνεις τον ρόλο του φροντιστή χωρίς να βάζεις τις κόκκινες γραμμές σου και να τις τηρείς, τότε κάνεις κακό σε σένα.Θεωρητικά, ίσως να ξέρεις να βάλεις φρένο.Πρακτικά, αλλιώς όταν το λες κι αλλιώς όταν το βιώνεις. Υ.Γ. Όσο κι αν δεν σ' άρεσε αυτό που είπε το λεμόνι, τον βολεύεις στην μη-αλλαγή αν συνεχίσεις να τ' ανέχεσαι. Καλό είναι να θέσεις εκείνες τις κόκκινες γραμμές ακόμη και γι' αυτόν. Κι αυτός μοιάζει να έχει χάσει την επαφή με τα όρια κι όλο αυτό θα τον τρελαίνει. Επειδή τον αγαπάς, μην φτάσεις στο σημείο να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου ή ακόμη χειρότερα να μην τον αγαπάς. Αυτά συμβαίνουν βαθμιαία και δεν ξέρεις πότε ακριβώς φτάνεις σ' ένα βαθμό που δεν θα σε νοιάζει ο εαυτός σου.
28.10.2017 | 23:28
Σήμερα το πρωί
Μπορείτε να με χαρακτηρίσετε όπως θέλετε. Δεν μπορώ να εξηγήσω τίποτα από εδώ από όσα συνέβησαν τα τελευταία δύο χρόνια.Σηκώθηκα σήμερα το πρωί και ένοιωσα μία αφόρητη πίεση μέσα μου. Γιατί τα τελευταία δύο και παραπάνω χρόνια ήρθαν έτσι τα πράγματα και στηρίζω και περιμένω έναν άνθρωπο με τον οποίον είμαστε χρόνια φίλοι, που είναι παντρεμένος με μία γυναίκα 20 χρόνια μεγαλύτερή του με σοβαρή ναρκισσιστική διαταραχή. Και αυτός είναι co-dependent, για όσους γνωρίζουν. Παιδιά δεν υπάρχουν.Και τα τελευταία δύο χρόνια, εν ονόματι της αγάπης μας, με κακοποιεί αυτόςΜε κακοποιεί με τις αλλεπάλληλες αιτήσεις διαζυγίου που καταθέτει και τις αποσύρει κατόπιν απειλών και εκβιασμών.Αδειάζει επάνω μου όλη την κακοποίηση που δέχεται από την άλλη επί 10 χρόνια, ανήμπορος να αντιδράσει.Με έχει κάνει μοναδική μάρτυρα της κόλασης εκεί.Με κακοποιεί με την άρνησή του να πάει σε ψυχίατρο για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις ενοχές με τις οποίες τον έχει φορτώσει.Με τις δύο απόπειρες αυτοκτονίας που έχει κάνει για να γλυτώσει από την άλλη (η τελευταία με νοσηλεία).Με κακοποιεί που μου μιλάει για τον έρωτα και την αγάπη του. Με κακοποιεί ζητώντας μου χρόνο και κατανόηση για να "λύσει το πρόβλημα".Με κακοποιεί με το να με έχει μετατρέψει σταδιακά σε ψυχικό ράκος. Να χρειάζομαι εγώ ψυχίατρο αντί για αυτούς.Με κακοποιεί επιτρέποντας σε τρίτα άτομα να αποφασίζουν για τον δικό μου χρόνο, επειδή αυτός υποκύπτει στους εκβιασμούς της.Με κακοποιεί μιλώντας μου κάθε μέρα για τα βασανιστήρια, τις φωνές, τις ταπεινώσεις, τους εξευτελισμούς, τις ύβρεις και τις απειλές που υφίσταται εκεί, και ωστόσο μένει εκεί αναμένοντας να "ηρεμήσει η άλλη κάπως" ώστε να φύγει "ησύχως", κάτι που δεν θα γίνει ποτέ.Με κακοποιεί που κάθε φορά που λέω "φεύγω δεν αντέχω" μου μιλάει για "ομπρέλα που του χαρίζω και του την παίρνω όταν αρχίσει η βροχή".Σήμερα το πρωί ήθελα να σηκώσω το τηλέφωνο και να τους στείλω στον διάολο, και αυτόν και αυτήν και την αρρωστημένη κατάσταση. Να του πω να βάλει την ομπρέλα μην πω πού. Δεν το έκανα. Εγώ έχω την μεγαλύτερη διαταραχή από όλες. Τον αγαπάω.Όμως σήμερα έχει συσσωρευτεί μέσα μου τόση πίεση, τόση απόγνωση, τόση απογοήτευση, νοιώθω τόσο απαίσια, δεν μπορώ να το περιγράψω.
4
