Ο σκοπός της γυναίκας , μόλις πιάνει λιμάνι στην κοινωνία είναι να βρει έναν «άνθρωπο» να παντρευτεί, να νοικοκυρευτεί και να κάνει παιδιά. Όλες οι γυναίκες, λες και μόλις γεννηθούν έχουν ένα μικροτσιπ που τις κατευθύνει, μαθαίνουν τον σκοπό τους πριν καταλάβουν τον εαυτό τους. Πριν καν τους δοθεί η ευκαιρία να μάθουν τα όρια τους, τις κλήσεις τους, τις φιλοδοξίες τους, η έννοια οικογένεια έρχεται και φωλιάζει στα αθώα κεφαλάκια τους και κατακλύζει το 100% αυτών. Τα κεφαλάκια γεμίζουν εύκολα από λόγια και κατευθύνσεις και δύσκολα αφήνουν χώρο σε οτιδήποτε άλλο. Η ψυχή όμως δύσκολα γεμίζει από λόγια και νουθεσίες ,δύσκολα υποτάσσεται στο αντίθετο από αυτό που είναι και αν υποταχτεί θα ναι δυστυχισμένη, στοιχειωμένη από το αντίθετο, αυτό που θα θελε να ήταν αυτό που θα μεγαλώσει τη ζωή και δεν θα την περιορίσει σ ένα σκοτεινό τούνελ που πάει πάει και τελειωμό δεν έχει επειδή κάποιος σου υποσχέθηκε ότι μετά από το τούνελ ξαναβγαίνεις στο φως.
Πόσο κακό είναι άραγε να παρεκλίνεις από τον προτηγανισμένο σκοπό, που τόσα χρόνια πριν καν γεννηθείς, «καταψύχεται» και σε περιμένει να ανοίξεις τα μάτια σου και πριν καν καταλάβεις ότι αναπνέεις, σου δίνεται στο πιάτο, σερβιρισμένο άψογα, γαρνιρισμένο με μπόλικη, δόλια αγάπη και αμέτρητες κοινωνικές προσδοκίες;
Γυναίκα=μανα=σύζυγος. Όποιος άλλαξε το αξίωμα αυτό, πέρασε από συμπληγάδες, πάλεψε με κύκλωπες, έκοψε εκατομμύρια κεφάλια Λερναίας Ύδρας και ακόμα κόβει, γιατί όπως λέει ο μύθος, ένα κόβεις και τρία φυτρώνουν.
Μέγιστο κακό κυρίες και κύριοι. Διότι και αν ακόμα στις γυναίκες έγινε το χατηράκι της χειραφέτησης μέσα από το κάψιμο του σουτιέν, πάντα ο πέλεκυς της ταμπέλας θα είναι εκεί και θα σε κατακεραυνώνει για να σου πει ότι είσαι στο σημείο μηδέν. Είσαι η μαγκούφα ή είσαι αυτή που τύλιξε τον εκλεκτό υιό κάποιας άλλης χειραφετημένης με καμένο σουτιέν γυναίκας, ή είσαι η άτεκνη ή η άστοργη μάνα που παίρνεις την τσάντα και φεύγεις να πας να βγάλεις κάνα ψωροευρώ και παρατάς τα ζουμπουρλούδικα αγγελάκια σου να στα μεγαλώνει η «γυναίκα», ενώ θα πρεπε να βάλεις παντόφλα και να ρίξεις πεντε-έξι σουφλέ στον φούρνο και να μαζέψεις την οικογένεια γύρω από την καλή τραπεζαρία, να σε καμαρώσει η μάνα σου, να σε στραβοκοιτάξει η πεθερά σου και ο πατέρας σου να αισθανθεί δικαιωμένος για τα λεφτά που έδωσε να σε σπουδάσει για να εκπληρώσεις τον σκοπό σου με πτυχίο. Τι είσαι; Καμιά αμόρφωτη;
Το καημένο το μυαλό, τόσα χρόνια και αυτό πορεύεται μ έναν σκοπό και έρχεται η άμυαλη ψυχή να το βγάλει από την ρότα αιώνων, όπου το «τα πάντα ρει» δεν έχει εφαρμογή γιατί όλα σε τόσους αιώνες είναι ίδια. Γυναίκα=μανα=σύζυγος. Όποιος άλλαξε το αξίωμα αυτό, πέρασε από συμπληγάδες, πάλεψε με κύκλωπες, έκοψε εκατομμύρια κεφάλια Λερναίας Ύδρας και ακόμα κόβει, γιατί όπως λέει ο μύθος, ένα κόβεις και τρία φυτρώνουν.
Ποιος δίνει σημασία αλήθεια σ' αυτά; Εδώ μιλάμε για κοινωνίες. Ποιος νοιάζεται για ψυχές; Για τις ψυχές νοιαζόμαστε όταν βγουν από το σώμα του άλλου κάνοντας κηδείες και κλαίγοντας για τον μπαμπέση τον χάρο. Μόνο τότε έχει αξία η ψυχή. Στην φυγή της. Στην παρουσία της μας είναι αδιάφορη και αν είναι και αντίθετη με τα πιστεύω μας, μας είναι και αντιαισθητική.
Κι η γυναίκα παντρεύεται, τυλίγοντας έναν ακόμα ογκόλιθο ικανότητας δημιουργίας οικογενειακής ευτυχίας , πορφυρογέννητο μέσα από μεγάλο σκοπό, και κάνει παιδιά και ναι τα θέλει, τα αγαπά, αυτή είναι η φύση της άλλωστε, αλλά όχι ο σκοπός της.
σχόλια