Ήταν το θέμα των ημερών όλη την προηγούμενη εβδομάδα ο 11χρονος Αμίρ από το Αφγανιστάν και παραμένει, με το μέχρι τώρα στόρι να θυμίζει σενάριο ταινίας: Η σημαία που κληρώθηκε να κρατήσει για την 28η Οκτωβρίου αλλά που δεν του την έδωσαν ποτέ κατά καραμπινάτη παράβαση των κανονισμών του υπουργείου, του σχετικού Προεδρικού Διατάγματος καθώς και κάθε εκπαιδευτικής δεοντολογίας, το ρεσιτάλ υποκρισίας και ανευθυνοϋπευθυνότητας των αρμόδιων, η στοχοποίηση και η δολοφονική επίθεση που ακολούθησε στο σπίτι της οικογένειάς του που μάλιστα αμφισβητήθηκε από κάποιους κύκλους ως «στημένη», η με πολλά «ταρατατζούμ» πρωθυπουργική πρόσκληση στο Μαξίμου που θα είχε πολύ περισσότερο νόημα αν συνοδευόταν από ειλικρινές ενδιαφέρον για εκείνον και τους χιλιάδες ακόμα Αμίρ.
Επειδή στην εποχή της υπερπληροφόρησης, της επιδημίας ψευδών ή συκοφαντικών ειδήσεων και της ακατάσχετης διαδικτυακής τερατολογίας χρειάζεσαι μια κάποια αποστασιοποίηση ώστε να μπορέσεις να εκτιμήσεις ορθά μια κατάσταση που είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα ξαναζήσουμε όσο υπάρχουν παρελάσεις, ξενοφοβία, ρατσισμός και άνθρωποι σε υπεύθυνες θέσεις που φοβούμενοι τις συνέπειες ενός βήματος προς το φως προτιμούν να κάνουν δύο πίσω στο σκοτάδι, ιδού μια «ακτινoγραφία» της υπόθεσης:
α) Δικαιούνταν να πάρει τελικά τη σημαία το παιδί; Φυσικά και ναι. Καμία παρατυπία δεν υπήρξε, όπως ισχυρίζονται μερικοί. Η πιο πρόσφατη (2017) εγκύκλιος του υπουργείου Παιδείας -που αντικαθιστά κάθε προηγούμενη, ως είθισται- είναι κατηγορηματική στον τρόπο και τις προϋποθέσεις της κλήρωσης : «Η επιλογή σημαιοφόρων, παραστατών και υπευθύνου κατάθεσης στεφάνου πραγματοποιείται με τη διαδικασία της κλήρωσης ανάμεσα στο σύνολο των μαθητών της τάξης και η τήρηση των προαναφερομένων είναι υποχρεωτική». Το σύνολο, προσέξτε, όχι όσους έχουν ήδη φοιτήσει δύο χρόνια σε ελληνικό σχολείο όπως όριζε η προκάτοχός της, κάτι που χρησιμοποίησαν κάποιοι ως δείγμα «ατασθαλίας». Αυτό εξάλλου ορίζει και το ΠΔ 79/2017 άρθρο 3 παρ 5 -που επίσης αντικαθιστά κάθε προηγούμενο άπαξ και δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως- με το οποίο συμμορφώθηκε πλήρως η εν λόγω υπουργική απόφαση.
Το ότι η οικογένεια του Αμίρ έστησε την επίθεση προκειμένου να φανεί ακόμα περισσότερο θύμα και να πάρει άσυλο ή προτεραιότητα για την επανένωση το θεωρώ τουλάχιστον αισχρό.
β) Φυσικά και συγκαταλέγονται στους αθέλητα, έστω, ηθικούς αυτουργούς της επίθεσης στο σπίτι του παιδιού ο διευθυντής του σχολείου που του «έκλεψε» τη σημαία από τα χέρια, ο σύλλογος διδασκόντων, ο αντίστοιχος γονέων και κηδεμόνων, οι διευθυντές των υπόλοιπων σχολείων της Δάφνης που έσπευσαν συντεχνιακά να συμπαρασταθούν στον συνάδελφό τους, η ΔΟΕ με τον κάργα δεξιό πρόεδρο και την κάργα αριστερή φρασεολογία που ούτε αυτή βρήκε τίποτα «μεμπτό». Όχι επειδή ο διευθυντής, οι διδάσκοντες ή ο σύλλογος γονέων είναι απαραίτητα ξενοφοβικοί, μαύρη αντίδραση κ.λπ. Πιθανότατα οι περισσότεροι, τουλάχιστον, να έχουν πράγματι καταβάλει και αυτοί -όπως πολλοί ακόμα αφανείς ήρωες εκπαιδευτικοί- μεγάλες προσπάθειες για «να προσφέρουν τη γνώση, την αγάπη και τη φροντίδα τους σε όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές», να είναι θεωρητικά, τουλάχιστον, «κατηγορηματικά αντίθετοι με κάθε είδους ρατσιστικές αντιλήψεις και να δίνουν μάχες καθημερινές», όπως υποστηρίζουν και στις ανακοινώσεις τους.
Το πρόβλημα ξεκίνησε από το ότι, αντιμέτωποι με κάτι «απρόοπτο» που οι ίδιοι εξέλαβαν ως νομικό κενό, προτίμησαν σχεδόν ενστικτωδώς μια αυθαίρετη, παρελκυστική, απαξιωτική λύση αντί της ορθότερης αλλά τολμηρότερης στο πρόβλημα που στην τελική οι ίδιοι δημιούργησαν: εφόσον αδυνατούσαν, όπως φάνηκε, να σηκώσουν το βάρος μιας τέτοιας επιλογής, γιατί να μην άφηναν εξαρχής εκτός τον Αμίρ και άλλες τέτοιες «τζιζ» περιπτώσεις, σάμπως θα το καταλάβαινε κανείς; Εμ, στα δύσκολα σε θέλω κυρ-δάσκαλε, στα εύκολα θυμάμαι έγραφα κι εγώ κάτι σχολικές εκθέσεις-υποδείγματα! Δυστυχώς αποδείχθηκε ξανά ότι οι ανευθυνοϋπεύθυνες στάσεις και η (εντελώς αντιεκπαιδευτική) αγωνία να διατηρήσουμε πάνω από όλα τις «ισορροπίες», να τα βολέψουμε όλα κρατώντας και την πίστα σωστή και τον σκύλο χορτάτο δημιουργούν, εντέλει, περισσότερα αδιέξοδα από αυτά που επιχειρούμε σπασμωδικά να αποφύγουμε. Η κατεστημένη αυτή νοοτροπία αποδυναμώνει κάθε βούληση. Συμφωνώ οπότε ότι δεν είναι λύση να τους «κρεμάσουμε», το να αποδοθούν όμως συγκεκριμένες ευθύνες εκεί που αναλογούν είναι θαρρώ το στοιχειώδες.
γ) Από πουθενά δεν συνάγεται ότι ο μικρός δεν ήθελε να μπει στην εκκλησία για την -καθαρά «εθιμική» και αποτέλεσμα της ανίερης αλληλεξάρτησης της Πολιτείας με μια εκκλησία που θέλει να έχει την ουρά της παντού, αφού κανένας απολύτως σχολικός ή άλλος κανονισμός δεν ορίζει κάτι τέτοιο- «ευλογία» της σημαίας. Έστω όμως κι αν ήταν έτσι, το «πρόβλημα» λυνόταν με το να παραμείνει απ' έξω και να παραλάβει το λάβαρο μετά το πέρας της δοξολογίας. Το να χρησιμοποιούμε σαν δικαιολογία αποκλεισμού μια καθαρά εθιμική πρακτική σε μια χώρα με χιλιάδες πλέον αλλόθρησκους μαθητές είναι τουλάχιστον γελοίο. Ακόμα λοιπόν κι αν κάποιος κοινωνικός λειτουργός, καθώς λέγεται, έδωσε πράγματι μια τέτοια οδηγία, είναι a priori τελείως άκυρη.
δ) Το ότι η οικογένεια του Αμίρ έστησε την επίθεση προκειμένου να φανεί ακόμα περισσότερο θύμα και να πάρει άσυλο ή προτεραιότητα για την επανένωση (ο πατέρας βρίσκεται ήδη στη Γερμανία) το θεωρώ τουλάχιστον αισχρό – ήταν πράγματι σε θέση μια κατατρεγμένη μάνα μόνη της με τρία μικρά παιδιά να σκηνοθετήσουν μια τέτοια ιστορία και αν ναι, θα διακινδύνευαν πράγματι να τραυματιστούν σοβαρά, όπως παραλίγο να συνέβαινε; Και όχι, δεν είναι απαραίτητο οι δράστες να είναι Χρυσαυγίτες με τη βούλα, η ακροδεξιά βία έχει πια διαχυθεί στην κοινωνία αρκετά ώστε να εκδηλώνεται «αυθόρμητα» σε δράσεις τύπου «χτύπα και φεύγα» όπως στην περίπτωση αυτή.
ε) Όχι, δεν θα κατηγορήσω τον Τσίπρα για «μικροπολιτική εκμετάλλευση» επειδή προσκάλεσε τον Αμίρ στου Μαξίμου δίνοντάς του μια άλλη σημαία. Σε συμβατικά πλαίσια μιλώντας, έχει πολύ μεγάλη συμβολική σημασία μια τέτοια ενέργεια σε τέτοιους καιρούς που, μεταξύ μας, δεν νομίζω καν ότι ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής, εύγε οπότε για την πρωτοβουλία. Θα του προσάψω, όμως, ότι είναι πιο ακριβός στα πίτουρα από ό,τι στο αλεύρι. Κι ο Σαμαράς φωτογραφιζόταν κάποτε περιχαρής με τον Αντετοκούνμπο - όλοι θυμόμαστε τις άθλιες μεταναστευτικές/προσφυγικές του πολιτικές. Ο ίδιος ο Αλέξης είχε πάει στο Προεδρικό Μέγαρο το 2008 συνοδευόμενος από την όμορφη νεαρή Αφρικανή Καντίτσα Σάνκο, η οποία εντέλει δεν κατάφερε ποτέ να πάρει χαρτιά εδώ κι εντέλει το 2010 (ξανα)ξενιτεύτηκε.
Έδωσε βέβαια το δικαίωμα διεκδίκησης ιθαγένειας στους μετανάστες β' γενιάς, όμως πολλές είναι ακόμα οι δυσκολίες στην εφαρμογή ακόμα και αυτού του νόμου. Στο μεταξύ στο Σύνταγμα εξακολουθούν να κατασκηνώνουν δεκάδες οικογένειες προσφύγων που διεκδικούν επανένωση, όπως η οικογένεια του Αμίρ, στα νησιά ο χειμώνας αναμένεται να δοκιμάσει και φέτος σκληρά χιλιάδες «παρκαρισμένους» πρόσφυγες και μετανάστες ένεκα οι κοινοτικές συμφωνίες που η κυβέρνησή του συνυπέγραψε. Έδωσε άραγε κάποια υπόσχεση που να μην μπάζει παραίτηση κι απελπισία στον Αμίρ και σε χιλιάδες ακόμα σαν κι αυτόν και αν ναι μπορεί, θέλει να την τηρήσει; Θα εξακολουθεί να στηρίζει τον μαθητή και την οικογένειά του κι αφότου σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας; Το κυριότερο, θα καταργήσουμε επιτέλους κάποια στιγμή και τον πλήρη αρχαίας σκουριάς θεσμό των παρελάσεων καθώς τις διάφορες θεοκρατικές πρακτικές στο όνομα μιας αμφίβολης παράδοσης;
