ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
9.11.2017 | 23:44

.

Γιατί είναι όλα τόσο δύσκολα; Το να σηκωθώ το πρωί από το κρεβάτι, το να ετοιμαστώ και να πάω στη σχολή μου, το να φάω. Καμιά φορά και το να μιλήσω με άνθρωπο. Παλεύω τόσο καιρό να τα βρω με τον εαυτό μου, δεν τολμάω να πάω σε ψυχολόγο, ένα σωρό σκέψεις γυρνάνε στο κεφάλι μου: 'είσαι δειλή, είσαι αδύναμος χαρακτήρας, μαζέψου, όλοι τα περνάνε αυτά κτλ...' Αλήθεια, όλοι κλαίνε κάθε βράδυ με λυγμούς; Όλοι αγχώνονται σε σημείο να μη θέλουν να φάνε λόγω εξετάσεων στο πανεπιστήμιο; Όλοι νιώθουν ότι δεν κάνουν αρκετά για την οικογένεια, τους φίλους τους; Βοήθεια. Τι να κάνω. Πονάω. Δεν αντέχω. Γιατί είναι τόσο δύσκολη η ζωή; Δεν ξέρω σε ποιον να μιλήσω. Η μητέρα μου που είναι ο καλύτερος άνθρωπος σχεδόν μου έβαλε τις φωνές όταν της είπα ότι σκέφτομαι να παρατήσω την Ιατρική. Και εγώ βάζω τις φωνές στον εαυτό μου. Αλλά αναρωτιέμαι. Γιατί μισώ τη σχολή μου; ΤΗ ΜΙΣΩ. Πάω κάθε πρωί και κρατάω τα δάκρυά μου μέσα στο λεωφορείο στη σκέψη ότι θα δω ένα σωρό άτομα που δεν θέλω. Θέλω να γίνω γιατρός, ναι αλλά γιατί ο δρόμος μου φαίνεται ατέλειωτος, ενώ ακόμα δεν άρχισα; Και τι να άλλο να κάνω; Να περιμένω λίγο καιρό ακόμα; Και θα με βοηθήσει ο ψυχολόγος αν πάω; Παλεύεται μόνο του; Είμαι δειλή; Έχω κάποιο πρόβλημα; Είμαι απλά κλαψιάρα και όλοι τα περνάνε αυτά; Μ.
4
 
 
 
 
σχόλια
Αυτο που εχω καταλάβει είναι ότι η ζωή δεν είναι τόσο δύσκολη όσο νομίζουμε κάποιες δύσκολες στιγμές στην ζωή μας. Εμείς την κάνουμε δυσκολη. Το καλο είναι πως παρα όλα αυτά που νιώθεις όσο κ δύσκολο να είναι σηκώνεσαι απο το κρεβάτι κ κάνεις τις δουλειες σου. Συνέχισε να προσπαθείς να κάνεις πράγματα κ ας είναι με το ζόρι ώστε να μην κοιμηθούν τα κύτταρα σου κ προσπάθησε να μην μένεις μόνη σου. Διάβαζε στην Βιβλιοθήκη να ακούς ανθρώπινους ψιθηρους, ακόμα κ μια διαδρομή άσκοπη με το λεωφορείο. Τα βράδυα όταν κλαις άφηνε την τηλεόραση ανοιχτή κ ελπίζω σύντομα η αυτογνωσία να σε οδήγηση στην πορτα του ειδικου. Δεν είσαι η μόνη
Κοπελα μου η μεταβαση απο τη ζωη του σχολειου στην ενηλικη ζωη δεν ειναι παντα ευκολη. Συχνα ειναι ενα σημειο καμπης, το ατομο καλειται να βρει τον εαυτο του, τα θελω του, να επαναπροσδιορισει τους στοχους του. Αν νιωθεις ετσι, χρειαζεται να απευθυνθεις σε καποιον ειδικο. Σιγουρα κ το στρες που βιωσες κ την υπερπροσπαθεια των εξετασεων δρουν επιβαρυντικα. Θα βρεις το δρομο σου, ωστοσο ζητα βοηθεια, για να μην ταλαιπωρηθεις περισσοτερο.
Νομίζω πως ένας ψυχολόγος θα βοηθούσε. Τουλάχιστον για να καταλάβεις γιατί νιώθεις έτσι και να βρεις τρόπους να το αντιμετωπίσεις. Σίγουρα όλοι αγχώνονται, αλλά δεν το ζούνε όλοι με την ίδια ένταση. Όμως, όταν βλέπεις πως τα άγχη αυτά επιρεάζουν την καθημερινότητά σου, νομίζω πως έχεις ανάγκη έναν ψυχολόγο. Καλή δύναμη.
Επίσης, αυτά "Είμαι δειλή; Έχω κάποιο πρόβλημα; Είμαι απλά κλαψιάρα και όλοι τα περνάνε αυτά;" δεν έχουν κανένα νόημα. Ρίχνεις τον εαυτό σου χωρίς λόγο με τέτοιους χαρακτηρισμούς. Δεν βιώνουν όλοι τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο ή ένταση. Το είχα πει και σε ένα άλλο ποστ. Συνήθως τα προβλήματα που έχουμε, όσο ασήμαντα και αν φαίνονται σε κάποιον άλλο, εμάς μας φάινονται βουνό, επειδή εμείς τα ζούμε και τα αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Όχι ο άλλος, που μόνο τα παρατηρεί. Αυτό, φυσικά, ισχύει για όλους. Όλοι έχουν προβλήματα, σίγουρα. Απλώς δεν γίνεται να τα αντιμετωπίζουν όλοι με τον ίδιο τρόπο, καθώς δεν τα βιώνουμε και με τον ίδιο τρόπο ή ένταση.

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

Scroll to top icon