ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γιατί είναι όλα τόσο δύσκολα; Το να σηκωθώ το πρωί από το κρεβάτι, το να ετοιμαστώ και να πάω στη σχολή μου, το να φάω. Καμιά φορά και το να μιλήσω με άνθρωπο. Παλεύω τόσο καιρό να τα βρω με τον εαυτό μου, δεν τολμάω να πάω σε ψυχολόγο, ένα σωρό σκέψεις γυρνάνε στο κεφάλι μου: 'είσαι δειλή, είσαι αδύναμος χαρακτήρας, μαζέψου, όλοι τα περνάνε αυτά κτλ...' Αλήθεια, όλοι κλαίνε κάθε βράδυ με λυγμούς; Όλοι αγχώνονται σε σημείο να μη θέλουν να φάνε λόγω εξετάσεων στο πανεπιστήμιο; Όλοι νιώθουν ότι δεν κάνουν αρκετά για την οικογένεια, τους φίλους τους; Βοήθεια. Τι να κάνω. Πονάω. Δεν αντέχω. Γιατί είναι τόσο δύσκολη η ζωή; Δεν ξέρω σε ποιον να μιλήσω. Η μητέρα μου που είναι ο καλύτερος άνθρωπος σχεδόν μου έβαλε τις φωνές όταν της είπα ότι σκέφτομαι να παρατήσω την Ιατρική. Και εγώ βάζω τις φωνές στον εαυτό μου. Αλλά αναρωτιέμαι. Γιατί μισώ τη σχολή μου; ΤΗ ΜΙΣΩ. Πάω κάθε πρωί και κρατάω τα δάκρυά μου μέσα στο λεωφορείο στη σκέψη ότι θα δω ένα σωρό άτομα που δεν θέλω. Θέλω να γίνω γιατρός, ναι αλλά γιατί ο δρόμος μου φαίνεται ατέλειωτος, ενώ ακόμα δεν άρχισα; Και τι να άλλο να κάνω; Να περιμένω λίγο καιρό ακόμα; Και θα με βοηθήσει ο ψυχολόγος αν πάω; Παλεύεται μόνο του; Είμαι δειλή; Έχω κάποιο πρόβλημα; Είμαι απλά κλαψιάρα και όλοι τα περνάνε αυτά; Μ.