ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον περασμένο Σεπτέμβριο είχα εξομολογηθεί την ιστορία μου εδώ. Είμαι 25 και έχω (είχα) σχέση εδώ και πέντε χρόνια με ένα παιδί τριάντα χρονών τώρα πια . Από την αρχή του είχα εξηγηθεί ότι εμένα ο σκοπός μου είναι να παντρευτώ. Να πάρω το πτυχίο μου να βρώ δουλεια και να παντρευτώ. Να κάνω οικογένεια. Και το ήθελα (το θέλω ακόμα δηλαδή) να γίνει μέχρι τα 26 μου το πολύ. Είχε συμφωνήσει μαζί μου τότε είχε μόλις τελειώσει το στρατιωτικό του είχε βρει δουλειά πήγαινα κι εγώ καλά στη σχολή μου. Το περασμένο καλοκαίρι μετά τις διακοπές του εξηγήθηκα ότι πλεον δεν γίνεται να συνεχίσουμε εγώ στους γονείς μου κι εκείνος στη μαμά του. Δουλειές έχουμε σπίτι για να μείνουμε έχουμε χρέη δεν υπάρχουν οπότε δεν βλέπω το λόγο να μην πάμε παρακάτω. Άρχισε τα συνηθισμένα το τρίπτυχο οικονομική κρίση - ανασφάλεια - μπρέξιτ - πραξικόπημα στην Τουρκία τρύπα του όζοντος κλπ. Του είπα λοιπόν ότι τα χρόνια τα νιώθω ότι περνάνε ότι δεν έχω σκοπό να φτάσω τριάντα πέντε κι εκείνος σαράντα και να περιμένω να ξεκουνηθεί οπότε αν μέσα στη χρονιά δεν πάρει τις αποφάσεις του χωρίζουμε. Έμεινε στήλη άλατος να με κοιτάζει. Μια μέρα ήρθε στη δουλειά και με βρήκε η μαμά του και άρχισε να με παινεύει πόσο άξια είμαι που σε τόσο μικρή ηλικία έχω σταθερή δουλειά που ήξερα τι θέλω κλπ. Της απάντησα ότι ακόμα ξέρω τι θέλω αρκεί να το θέλει και άλλος. Τότε άρχισε το σερβίρισμα. ¨Ότι πιέζω το γιο της γιατί βιάζομαι αυτές οι αποφάσεις δεν παίρνονται στο πόδι (πέντε χρόνια σχέσης και ένας μαντράχαλος τριάντα χρονών δηλαδή πόσο πιο πολύ χρόνο χρειάζεται). Πέρασε λιγος καιρός τα συζητήσαμε τα ξανασυζητήσαμε του πρότεινα αν ήθελε να πάμε στο σπίτι που μου παραχωρεί η μαμά μου να συγκατοικήσουμε αν θέλει αλλά θα ένιωθε σπιτωμένος και άλλα τέτοια. Να μη σας τα πολυλογώ εξηγήθηκα στον δικό μου ότι μέχρι τα Χριστούγεννα αν δεν κάνουμε αρραβώνες και να ορίσουμε ημερομηνία γάμου από εμένα είναι ελεύθερος να βρει όποια θέλει να την πηδάει και εγώ να βρώ άντρα που να ξέρει τι θέλει. Αν βρω. Μπορεί και να μη βρω και να καταλήξω γεροντοκόρη νευρασθενικιά έτσι όπως κάνω (το άκουσα και αυτό). Αλλά τότε θα έχω πάρει τις αποφάσεις μου και δεν θα περιμένω τίποτα και κανέναν. Τελικά το λήξαμε γιατί τον πίεζα πολύ. Πέντε χρόνια όμορφα ρομαντικά με πολύ αγάπη πολύ έρωτα αλλά.........θέλω συγκεκριμένα πράγματα και δεν ξέρει τι θέλει. Κρίμα. Ίσως βιάστηκα αλλά αυτή είμαι και δεν με αλλάζω. Δεν μπορώ να με αλλάξω. Θα το μετανιώσω ίσως κάποια στιγμή. Αλλά σίγουρα και θα μετάνιωνα άλλα πέντε χρόνια χαμένα. Εύχομαι σε όλες τις νέες κοπέλες που τώρα αρχίζουν ένα δεσμό να βρουν αυτό που πραγματικά θέλουν.