ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η απαντήσεις σε αυτόν τον προβληματισμό, έδειξαν το πόσο οπισθοδρομικοί είμαστε ως λαός σε κάποια θέματα.Μην κατηγορείτε πράγματα που δεν καταλαβαίνετε. Η τέχνη δεν έχει όρια. Η τέχνη απλά περιγράφει την ζωή με τον δικό της τρόπο. Αν και η ζωή ξεπερνά πολλές φορές και την ποιο ζωηρή, την πιο αρρωστημένη φαντασία . Με αυτή την λογική ούτε η Λολίτα θα έπρεπε να έχει εκδοθεί (και αυτό παιδεραστία...)Ούτε και ο Φρανγκεστάην (περιγράφει βεβηλώσεις πωμάτων, πειράματα σε ανθρώπους και άλλα απεχθή γεγονότα.) Ταινίες όπως το Χάνιμπαλ, η Λολίτα, το The Cement Garden του Άντριου Μπίρκιν κ.α. δεν θα έπρεπε να είχαν ποτέ κυκλοφορήσει. Με το φόβο ότι περιγράφουν κάτι το απεχθές και ότι θα βρουν μιμητές. Μα εάν δεν περιγράψουμε το κακό, πώς θα το αντιμετωπίσουμε. Εάν δεν το δούμε από την σκοπιά του δράστη πώς θα το καταλάβουμε; Νομίζω ότι όλα τα απεχθή, η παιδεραστία, ο φόνος, ο κανιβαλισμός κ.λ.π. είναι ελκυστική για κάποιους άρρωστους ανθρώπους. Εάν όμως ο δημιουργός καταφέρει να αναπαραστήσει αυτήν την «ελκιστικότητα» και στα μάτια του κοινού, του μέσου «λογικού» ανθρώπου μιλάμε για τέχνη. Εάν όχι έχει αποτύχει.Ένα απλό παράδειγμα:Μία κουράδα μπροστά από το κτήριο της βουλής είναι κάτι το απεχθές και σιχαμερό και είναι απλά κουράδα κάτω από το κτήριο της βουλής. Εκτός και εάν είναι πίνακας του Πικάσο…(τότε θα είναι γροθιά ενάντια στο κατεστημένο, στον αμοραλισμό και στην φαυλότητα του πολιτικού συστήματος κ.α. και είναι τέχνη..)Έτσι σύμφωνα με τα παραπάνω κατ εμέ ο δημιουργός του συγκεκριμένου αποσπάσματος του Λιαντινη, έπαιξε και έχασε – προσπάθησε αλλά δεν μπόρεσε. Δεν κατάφερε να φτιάξει κάτι το ελκυστικό. Τι να κάνουμε δύσκολο το θέμα και δεν γράφονται κάθε μέρα «Λολίτες» ακόμα και εάν είσαι ο Εμπειρίκος... ΥΓ. Παγκοσμίως σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο υπάρχει η καθολική αποδοχή -η τέχνη δεν έχει όρια. Δεν πρέπει και δεν μπορεί. Σε εμάς στο Νζιχάντ της Ελλάδας του 2017 λέμε ότι πρέπει να έχει! Άντε παιδιά τώρα να πάρουμε βαριοπούλες να σπάμε και εμείς τα αγάλματα στην ακρόπολη, έτσι γυμνά πού είναι προκαλούν… (για να μην πω για Όμηρο για Ελληνική μυθολογία για μανάδες που τρώγαν τα παιδιά τους και πατεράδες που πανδρευόντουσαν τις κόρες τους – στην πυρά!Σκοταδισμός…

Κι επειδή το ζήτημα περικλείεται στο ευρύτερο θέμα "ιερές αγελάδες" που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία και διανόηση (κι επειδή πήρα φόρα τώρα) διαβάστε και το παρακάτω πολύ προσεκτικά παρακαλώ. Θα σας εκπλήξει!http://www.tovima.gr/vimagazino/views/article/?aid=602495

Όποιος έχει διαβάσει τον Ανατολικό ξέρει ότι δεν εκπροσωπεί το απόσπασμα κάποια "άποψη" ή "πρόκληση για την πρόκληση" (μάλλον μπερδευόμαστε με τους σημερινούς "καλλιτέχνες"...) αλλά είναι μήνυμα εικονοκλαστικό αισθητικό. Αλλά τζάμπα ο Ανατολικός. Τζάμπα κι ο (μέγας) Λιαντίνης. Η τέχνη δυσκοίλια στα σαλόνια και το δίκιο του εργάτη στο μυστρί και όχι στην ψWλή.Αυτός ο κόσμος δεν θ'αλλάξει ποτέ Κεμάλ. ΥΓ. Την εποχή του Εμπειρίκου πολλά κοριτσάκια στα χωριά τα πάντρευαν από το που τους ερχόταν περίοδος στα 11 και στα 12 και γεννοβολούσαν σε τέτοιες ηλικίες. Για να μην είναι βάρος στις οικογένειες. Ρωτήστε καμμιά γιαγιά και κανα παππού. YΓ.2 Eννοείται ότι περιγράφει κάτι αποτρόπαιο. Και το αποτρόπαιο έχει θέση στην τέχνη αφού έχει και στη ζωή.ΥΓ.3 Με το καλό και τις 11000 Βέργες του Απωλλιναίρ! (To μετέφρασε και στα ελληνικά ο Κορτώ για όσους απαξιούν τα γαλλικά)

Έχω δει πολλά βίντεο του Λιαντίνη καθώς τον θεωρώ έναν σπουδαίο φιλόσοφο της σύγχρονης εποχής, και η αλήθεια είναι πως αυτό το βίντεο-απόσπασμα δεν το είχα δει. Πραγματικά το σημείο με το κοριτσάκι και τον εργάτη, μου προκάλεσε τόσα συναισθήματα που πραγματικά με εξουθένωσε. Οργή, αποστροφή, λύπη...Πιστεύω όταν κάτι σου βγάζει τέτοια συναισθήματα, είτε καλά είτε κακά, θεωρείται τέχνη. Τα μέσα που χρησιμοποιεί και το ηθικό κομμάτι που υπάρχει σε αυτό το έργο, είναι μια άλλη υπόθεση και αυτό θέλει περισσότερη εξέταση κατά την γνώμη μου. Κάθε εποχή έχει άλλα στερεότυπα. Το κακό είναι ότι τέτοια περιστατικά υπάρχουν και πέραν του βιβλίου. Υπάρχουν στην πραγματικότητα και πιστεύω αυτός είναι ο κύριος λόγος που αυτό το απόσπασμα προκαλεί τόση δυσφορία. Γιατί γνωρίζουμε ότι συμβαίνει και ας εθελοτυφλούμε ως κοινωνία.Το θέμα είναι τι κάνουμε τέχνη; Πλέον πολλοί βαφτίζουμε τέχνη κάτι που απλά έχει την υποψία τέχνης. Δεν είναι όμως. Λέμε καλλιτέχνη τον πιο ατάλαντο, επειδή πουλάει.Η τέχνη θεωρώ είναι για τους λίγους. Δεν την καταλαβαίνουν όλοι.Να σου απαντήσω με μια λέξη σε αυτό που ρωτάς; Ναι, πιστεύω στην τέχνη υπάρχουν όρια.

Έχω δει το απόσπασμα στο οποίο αναφέρεσαι. Αν και δεν έχω διαβάσει το συγκεκριμένο έργο, όπως και κανένα του Εμπειρίκου, είχα ενοχληθεί πολύ με αυτό που ακουσα. Πάντως το φαινόμενο του "κλάνω και κάνω τέχνη" υπάρχει καιρό τώρα, ίσως πιο έντονα. Πρόκληση για την πρόκληση.

Μπορούμε να γράφουμε ώρες γι'αυτό, με λίγα λόγια όμως: στο συγκεκριμένο απόσπασμα προσάπτω την ίδια "καλλιτεχνική" αξία που έχουν τα έργα του τύπου που ζωγράφιζε με το πινέλο στον πρωκτό.Πιστεύω έγινα κατανοητή.