Η απαντήσεις σε αυτόν τον προβληματισμό, έδειξαν το πόσο οπισθοδρομικοί είμαστε ως λαός σε κάποια θέματα.Μην κατηγορείτε πράγματα που δεν καταλαβαίνετε. Η τέχνη δεν έχει όρια. Η τέχνη απλά περιγράφει την ζωή με τον δικό της τρόπο. Αν και η ζωή ξεπερνά πολλές φορές και την ποιο ζωηρή, την πιο αρρωστημένη φαντασία . Με αυτή την λογική ούτε η Λολίτα θα έπρεπε να έχει εκδοθεί (και αυτό παιδεραστία...)Ούτε και ο Φρανγκεστάην (περιγράφει βεβηλώσεις πωμάτων, πειράματα σε ανθρώπους και άλλα απεχθή γεγονότα.) Ταινίες όπως το Χάνιμπαλ, η Λολίτα, το The Cement Garden του Άντριου Μπίρκιν κ.α. δεν θα έπρεπε να είχαν ποτέ κυκλοφορήσει. Με το φόβο ότι περιγράφουν κάτι το απεχθές και ότι θα βρουν μιμητές. Μα εάν δεν περιγράψουμε το κακό, πώς θα το αντιμετωπίσουμε. Εάν δεν το δούμε από την σκοπιά του δράστη πώς θα το καταλάβουμε; Νομίζω ότι όλα τα απεχθή, η παιδεραστία, ο φόνος, ο κανιβαλισμός κ.λ.π. είναι ελκυστική για κάποιους άρρωστους ανθρώπους. Εάν όμως ο δημιουργός καταφέρει να αναπαραστήσει αυτήν την «ελκιστικότητα» και στα μάτια του κοινού, του μέσου «λογικού» ανθρώπου μιλάμε για τέχνη. Εάν όχι έχει αποτύχει.Ένα απλό παράδειγμα:Μία κουράδα μπροστά από το κτήριο της βουλής είναι κάτι το απεχθές και σιχαμερό και είναι απλά κουράδα κάτω από το κτήριο της βουλής. Εκτός και εάν είναι πίνακας του Πικάσο…(τότε θα είναι γροθιά ενάντια στο κατεστημένο, στον αμοραλισμό και στην φαυλότητα του πολιτικού συστήματος κ.α. και είναι τέχνη..)Έτσι σύμφωνα με τα παραπάνω κατ εμέ ο δημιουργός του συγκεκριμένου αποσπάσματος του Λιαντινη, έπαιξε και έχασε – προσπάθησε αλλά δεν μπόρεσε. Δεν κατάφερε να φτιάξει κάτι το ελκυστικό. Τι να κάνουμε δύσκολο το θέμα και δεν γράφονται κάθε μέρα «Λολίτες» ακόμα και εάν είσαι ο Εμπειρίκος... ΥΓ. Παγκοσμίως σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο υπάρχει η καθολική αποδοχή -η τέχνη δεν έχει όρια. Δεν πρέπει και δεν μπορεί. Σε εμάς στο Νζιχάντ της Ελλάδας του 2017 λέμε ότι πρέπει να έχει! Άντε παιδιά τώρα να πάρουμε βαριοπούλες να σπάμε και εμείς τα αγάλματα στην ακρόπολη, έτσι γυμνά πού είναι προκαλούν… (για να μην πω για Όμηρο για Ελληνική μυθολογία για μανάδες που τρώγαν τα παιδιά τους και πατεράδες που πανδρευόντουσαν τις κόρες τους – στην πυρά!Σκοταδισμός…
26.11.2017 | 16:39
ΣΚΕΨΗ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΩ
Χτες χάζευα στο γιου τιουμπ και έπεσα πάνω σε αυτό το βίντεο του Λιαντίνη(όσοι δεν ξέρετε ποιός ήταν, γκουγκλάρετε, βαριέμαι να εξηγώ).Μίλαγε για τον Εμπειρίκο σε μια διάλεξή του το 1994: https://youtu.be/Mpn-RiJEAEMΌσοι δεν θέλετε να ακούσετε και τα δεκατέσσερα λεπτά του βίντεο, πηγαίνετε από το ένατο λεπτό του βίντεο και μετά όπου ο Λιαντίνης διαβάζει ένα απόσπασμα από το ''μέγα ανατολικό'' του Εμπειρίκου και στη συνέχεια μας λέει την άποψή του. Στο τέλος του βίντεο κάποιος από το ακροατήριο λένε ότι τον αποκάλεσε συντηρητικό και στο τέλος του βίντεο δίνεται η απάντηση από τον Λιαντίνη.Το απόσπασμα που διαβάζει ο Λιαντίνης από το magnum opus του Εμπειρίκου είναι σοκαριστικό και αποκρουστικό και εννοείται ότι δεν το λέω λόγω των λέξεων του συγγραφέα ούτε της ερωτικής σκηνής. Θα μπορούσε να ήταν μια απλή τολμηρή σκηνή, αντιθέτως κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μια αποτρόπαιη περιγραφή, μια αηδιαστική περιγραφή, μια βαθιά άρρωστη περιγραφή. Ο λόγος είναι η ηλικία του κοριτσιού στη συγκεκριμένη σκηνή του Εμπειρίκου. Ως άνθρωπος που λατρεύω την τέχνη, αυτό μου γέννησε κάποιες απορίες: Ποιά είναι τα όρια της τέχνης; Προσωπικά πιστεύω ότι δεν πρέπει να υπάρχουν όρια στην τέχνη γιατί οι ίδιοι οι καλλιτέχνες μέσα τους αυτολογοκρίνονται και γιατί και οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι όπως όλοι μας, άρα όλοι ξέρουμε ποιό είναι το καλό και ποιό είναι το κακό.Πιστεύω λοιπόν ότι η συγκεκριμένη σκηνή που περιγράφει ο Εμπειρίκος στο βιβλίο του δεν είναι μια πορνογραφική σοκαριστική ερωτική σκηνή, αλλά μια κάκιστη, απεχθής, εγκληματική πράξη. Αυτή είναι η άποψή μου, ο ίδιος πιστεύω αν ζούσε θα είχε μια αντίθετη άποψη.Και μου φάνηκε και παράξενο που βρέθηκε άτομο στη διάλεξη του Λιαντίνη και αποκάλεσε τον Λιαντίνη συντηρητικό. Μου φάνηκε εξωφρενικό.Αν κάποιος έχει την όρεξη, ας απαντήσει σοβαρά, αν θέλει. Τελικά, υπάρχουν όρια στην τέχνη; Θα έπρεπε να υπάρχουν όρια στην τέχνη; και στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε και για ένα κλασσικό κείμενο, όχι για κάποιο βιβλίο ενός σύγχρονου συγγραφέα.
12