ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν, θα σας πω μια αστεία ιστορία όπως μου την διηγήθηκε μια φίλη μου. Και μετά θα πέσω για ύπνο.Πάμε ένα χρόνο πίσω, περίπου τέτοιες ημέρες. Η φίλη μου η Ρένα μένει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Κάθε ημέρα που πήγαινε στη δουλειά της, έβλεπε απέναντι στον πεζόδρομο έναν άντρα, γύρω στα 30 να κάθεται σε κάτι σκαλάκια ενός σπιτιού και να έχει μπροστά του ένα κύπελο. Έναν άνθρωπο τέλος πάντων που ζητιάνευε.Πέρυσι, λίγο καιρό πριν τα Χριστούγεννα, βγήκε με σκοπό να αγοράσει για τον εαυτό της καινούργια ρούχα. Εκεί που χάζευε τις βιτρίνες στον πεζόδρομο, θυμήθηκε τον ζητιάνο. Και σκέφτηκε να του δώσει λίγα χρήματα μέρες που ήταν. Μάζεψε λοιπόν στην χούφτα της ό,τι κέρματα βρήκε στο πορτοφόλι και σκόρπια στην τσάντα της. Ήταν αρκετά, περίπου 10 ευρώ. Κρατώντας λοιπόν τα ψιλά στο χέρι της, κατευθύνεται προς το μέρος που καθόταν πάντα ο άντρας τέτοια ώρα. Και πράγματι ήταν εκεί. Η Ρένα πήγε κοντά του, έριξε τα ψιλά μέσα στο κύπελο και του ευχήθηκε "καλές γιορτές" γυρνώντας να φύγει. Εκείνη τη στιγμή αντιλαμβάνεται καθυστερημένα πως μέσα στο κύπελο ήταν.... καφές. Ο οποίος πιτσίλισε προς όλες τις κατευθύνσεις όταν πέσανε μέσα τα κέρματα. Κοίταξε έντρομη τον άντρα και είδε πως και εκείνος την κοιτούσε με ένα ύφος φοβισμένο. Σαν να έβλεπε τρελή. Ξαφνικά η Ρένα συνειδητοποιεί πως δεν πρόκειται για ζητιάνο. Είναι ένας άνθρωπος που απλά του αρέσει να κάθεται εκεί και να πίνει τον καφέ του. Ταυτόχρονα αντιλαμβάνεται πως κάποιοι που είδαν το περιστατικό γύρω της γελάνε. Η ίδια καθόταν σαν μαρμαρωμένη και παρακαλούσε να ανοίξει η γη. Κάποια στιγμή μάζεψε το κουράγιο της, είπε πάλι στον άντρα "καλές γιορτές" (δεν ήξερε τι άλλο να κάνει) όπου εκείνος την ευχαρίστησε και ανταπόδωσε. Στο μεταξύ, είχε αρχίσει και ο ίδιος να γελάει ενώ την κοιτούσε. Η Ρένα γύρισε απότομα να φύγει, και προκειμένου να κρυφτεί από τα μάτια του κόσμου, μπήκε στο πρώτο μαγαζί που βρήκε μπροστά της. Αυτό έτυχε να είναι ένα παλιό καφενείο. Κάθισε σε ένα τραπέζι και κάλεσε με το κινητό της κάποια φίλη για να της πει τι της συνέβη. Ήταν ταραγμένη και μόλις η φίλη το σήκωσε, η Ρένα άρχισε να μιλάει γρήγορα και η φίλη δεν καταλάβαινε τίποτε. Όπου την ρωτάει που στο καλό είναι τώρα. Και η Ρένα της απαντάει: "σε αυτό το άθλιο καφενείο που είναι στον πεζόδρομο". Εκείνη την στιγμή βλέπει πως δίπλα της στέκεται ο ιδιοκτήτης περιμένοντας την παραγγελία και αγριοκοιτάζοντάς την αφού είχε ακούσει τι είπε στο τηλέφωνο. Δεν βρήκε κάτι καλύτερο να κάνει, σηκώθηκε απότομα και έφυγε σαν σίφουνας. Βγήκε και έτρεχε σαν κυνηγημένη μέχρι που έφτασε στο σπίτι της.Υ.Γ.: Το γέλιο της αρκούδας. Μας άκουσε όλο το τετράγωνο όταν μου τα έλεγε. Από την στιγμή που πιτσίλισε ο καφές και μετά, σταμάτησε ο χρόνος.(: