ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ανησυχώ και εγώ και ο άντρας μου για την 14χρονη ανιψιά (κόρη του αδερφού του). Οι γονείς της έχουν χωρίσει από όταν ήταν 9 ετών, με πρωτοβουλία της μητέρας της. Ο κουνιάδος μου δεν ήθελε ποτέ να διαλύσουν την οικογένεια τους, ήταν εργατικός, τίμιος και φιλότιμος άνθρωπος. Η πρώην γυναίκα του όμως, ενω γενικα ηταν καλη ψυχή, ήθελε να ζήσει τη ''μεγαλη ζωη'' και αφού είδε ότι αυτό δεν γίνεται ειδικά σε εποχή κρίσης, τον έδιωξε από το σπίτι. Τα βρήκαν εξωδικαστικά, της παραχωρησε το σπιτι οπου ζουν και το οποιο πληρωνει ο ιδιος με δανειο, και γενικα κρατούν πολιτισμένες σχέσεις για χατίρι των παιδιών (14 και 10 χρ.). Ο κουνιαδος μου προκειμενου να βρει εργασια και να μπορει να ανταπεξερχεται στις υποχρεωσεις του, εφυγε σε χωρα του εξωτερικου και εχει ξαναφτιαξει τη ζωη του με μια πολυ καλη κοπελα, με την οποια προσφατα αρραβωνιαστηκαν. Απο τοτε που η πρωην εμαθε για την νυν, προσπαθει να χρησιμοποιησει τα παιδια με καθε τροπο ωστε να του ζηταει συνεχως χρηματα. Πολυ περισσοτερα απο οσα ειχαν συμφωνησει. Και ενω η ιδια εργαζεται σε καλη θεση. Η μεγαλη ανιψια μας, εχει περιπου 1 χρονο που κοιμαται ολη μερα, ειναι μονιμως σε νευρα, εχει χασει χρονια απο απουσιες στο σχολειο της και σε καβγαδες και με τους δυο γονεις της εχει απειλησει οτι θα βουτηξει στο κενο. Η μητερα της την πηγε σε ψυχιατρο ο οποιος διεγνωσε μετρια καταθλιψη και η κοπελα ξεκινησε τα αντικαταθλιπτικα. Γενικα η μητερα της εχει μανια με τους ψυχολογους, και στο διαζυγιο ετρεχε απο μονη της το κοριτσι σε ειδικο, και η ιδια επηρεαζεται ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ απο τις φιλες της οι οποιες ειναι ΟΛΕΣ χωρισμενες και κανουν ΟΛΕΣ ψυχοθεραπεια. Τυχαιο;;; Αυτο που μας ενδιαφερει εμας, αλλα και τους παππουδες οι οποιοι στενοχωριουνται παρα πολυ γι αυτό, ειναι το αν μπορουμε να κανουμε κατι να βοηθησουμε την κατασταση. Πάντα βέβαια διακριτικά. Η γυναικα χρησιμοποιει τα παιδια για να δημιουργει επεισοδια. Π.χ. το καλοκαιρι που ηρθε στην Ελλαδα ο κουνιαδος μου, βγηκαν μια φορα ολοι μαζι (γονεις/παιδια), και την επομενη ημερα ζητησε η μεγαλη κορη να βγει μονο με το μπαμπα. Η μανα της λοιπον της λεει ''οχι, αν ειναι να βγαινουμε μονο ολοι μαζι'' και εγινε ο κακος χαμος. Το κοριτσι ουρλιαζε ''αφου εχετε χωρισει, γιατι να ερθεις και εσυ μαζι μας παλι; Δεν ειστε χωρισμενοι με το μπαμπα; Αρα μπορω να βγω και μονη μου μαζι του''. Ο ερμος ο κουνιαδος μου τα ειχε χασει, και ακολουθησε απο οτι μας ειπε τεραστιος καβγας μεταξυ μανας κ κορης. Ουσιαστικα η κοπελα ειχε δικιο θεωρω. Γιατι να της δημιουργειται τετοια συγχυση; Η πιο μικρουλα δεν ηταν μπροστα εκεινη την ωρα, και γενικα ευτυχως δεν εχει βιωσει το διαζυγιο τοσο εντονα, οσο η μεγαλη, η οποια εμαθε μόλις συνέβη ΑΜΕΣΩΣ στην ηλίκια των 9 οτι χωριζουν και φευγει ο μπαμπας απο το σπιτι. Ενω ηταν παρα πολυ δεμενη με το μπαμπα της. Οπως και εξακολουθει να ειναι.Ζουνε στη Θεσ/νικη και το κοριτσι μας δηλωσε (σε εμενα και τον αντρα μου-θειο της) οτι ονειρο της ειναι να ερθει να σπουδασει αργοτερα στην πολη που ζουμε στην επαρχια. Ο αντρας μου λεει πως ειναι ξεκαθαρο οτι θελει να φυγει απο αυτο το νοσηρο περιβαλλον. Τις επισκεπτόμαστε σχετικά συχνά όποτε πάμε Θεσ/νίκη, προσπαθούμε να κρατάμε επαφή με τις ανιψιές και έχουμε χτίσει μια πού όμορφη σχέση. Με τη μαμά τους έχουμε μια τυπική, συμπαθητική σχέση. Απλα ανησυχουμε πολυ για τη μεγαλύτερη. Ειναι πολυ τρυφερη ψυχουλα και εχει βιωσει τρομερο αγχος και σύγχυση. Δεν ξερω πως να το διαχειριστω μιας και δεν ειμαι ακομη μανουλα & σε σχεση με τις υπολοιπες θειες της ειμαστε σχετικα πιο κοντα στην ηλικια (ειμαι 30). Επιπλέον ως (άνεργη μεν, αλλά στην ψυχή ενεργή) εκπαιδευτικός πονάω τα παιδιά και δεν μπορώ να σκέφτομαι ότι υποφέρουν. Πόσο μάλλον τα παιδιά της οικογένειας μας.Οποιαδήποτε καλοπροαίρετη γνώμη/εμπειρία επί του θέματος θα την εκτιμούσα πολύ.