ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μάγκες, το πράγμα έχει ως εξής: Όταν ήμανε στο λύκειο, γούσταρα έναν τύπο.Υπήρχαν κάτι σημάδια και από την πλευρά του, αλλά τότε είχα την πεποίθηση ότι δεν κάνει κίνηση επειδή είχα αρκετά παραπάνω κιλά κι αυτός ήταν ο "ωραίος" του σχολείου. Ποτέ δεν έγινε τίποτα πραγματικό, με έπρηζε με άσχετα μηνύματα, χωρίς εμφανή λόγο, έβρισκε αφορμές να στέλνει χαζομάρες (πχ έστελνε από μόνος του: δεν θα έρθω αύριο σχολείο, έχω αγώνα). Και τι μου το λες εμένα ρε φίλε; Δεν ήμασταν φίλοι καν. Ποτέ δεν ήμασταν.Κάπου στο ενδιάμεσο, 2-3 χρόνια μετά την αποφοίτηση, βρεθήκαμε στα γενέθλια μιας κοινής γνωστής. Εγώ εντελώς αλλαγμένη εμφανισιακά, τρόμαξε να με γνωρίσει. Μόνο γεια μου είπε και τον έβλεπα να ξεροκαταπίνει. Πήγε κι έκατσε μακριά μου, ήταν εμφανές ότι ήθελε να αποφύγει οποιαδήποτε επαφή. Τον πλησίασα λίγο μετά κι έκατσα στην καρέκλα δίπλα του και έκανε λες και τον χτύπησε ρεύμα, σφίχτηκε το σώμα του,δεν με κοίταζε καν. Γενικά είναι κοινωνικό παιδί, μέσα σ' όλα που λέμε και τον θυμάμαι από πάντα να μιλάει με κορίτσια και να είναι πολύ άνετος μαζί τους. Με μένα πάντα στράβωνε το πράγμα, ζοριζόταν. Ήμουν στο τσακ εκείνο το βράδυ να τον πιάσω και να του πω στα ίσια "τι θα γίνει ρε φιλε;", αρχικά κώλωσα και μετά άρχισε να μου την πέφτει ένας άλλος εκεί πέρα και μπλέχτηκε το πράγμα. Αυτός πάντως εκεί, ανένδοτος, να μιλάει σε όλους, εκτός από μένα.Το πράγμα έμεινε εκεί, στο τίποτα δηλαδή, τράβηξε ο καθένας τη ζωή του, ούτε που μιλούσαμε πια και φυσικά είχα πάψει να σκέφτομαι το οτιδήποτε σε σχέση μ' αυτόν. Έκανα σχέσεις,ερωτεύτηκα, έζησα πολλά απο δω κι απο κει, προφανως κι αυτός το ίδιο, ξέρω ότι είχε σχέσεις κλπ Αραιά και πού, μού έρχονταν φλασιές με την πάρτη του, στο ξεκάρφωτο. Έχω να τον δω 7 χρόνια περίπου. Τον βλέπω στο φέις, είμαστε φίλοι εκεί, μεγάλη επιτυχία. Φυσικά δεν μιλάμε ποτέ των ποτών. Πρόσφατα έγινε μια συζήτηση σε ομαδική συνομιλία (για reunion). Είμαι εξωτερικό, οπότε πάπαλα. Τον είδα να γράφει εκεί ότι θα πάει και τα σχετικά και με έπιασε μελαγχολία και ζήλια, και μετά μια αυτολύπηση σε φάση όλοι προχωράνε κι εγώ είμαι ό, τι του φανεί του λωλοστεφανή. Μετά από τόσα χρόνια, θυμάμαι τον παλιό συμμαθητή, έχω σαλέψει, έτσι; Θα του έστελνα καμιά χαζομάρα, αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν θα πάει καλά το θέμα. Άλλωστε τι να του πω; "Γεια τι κάνεις;". Μετά από τόσα χρόνια; Το πιο πιθανό είναι να μην απαντήσει ή να πει τίποτα λακωνικό και να κοπεί η συζήτηση πριν ανοίξει καν. Τι περίεργα κολλήματα τραβάμε... φαντάζομαι θα μου περάσει, από την βαρεμάρα και την έλλειψη άλλου ενδιαφέροντος θα είναι. Μακαρι να είναι καλά το παλικάρι μου.