Σάββατο 02.02.2013
Το βράδυ θέλω να βγω μετά από καιρό. Μέχρι που αποφάσισα να πάρω το κόκκινο κραγιόν που κάμποσες μέρες είχα βάλει στο μάτι αλλά δεν είχα μπει στον κόπο.
Στις 21:00 ντύνομαι, βάφομαι και βάζω και το κόκκινο κραγιόν και νιώθω, όμορφη, δυνατή, καινούρια.
Μπαίνω στο μετρό και μετά από λίγες στάσεις στην μπλε γραμμή θα φτάσω στο κέντρο, θα περπατήσω στον κρύο αέρα και θα πιω το αγαπημένο μου ποτό με ρούμι, μαστίχα και κόκκινο πιπέρι.
Φτάνοντας στην στάση της Κατεχάκη ακούω φωνές, τις φωνές μιας άναρχης μάζας. Πλησιάζει το τραίνο στον σταθμό και είναι γεμάτο φιγούρες με μαύρα ρούχα, ξαναμμένες, με κόκκινα μάγουλα, ιδρώτα στο μέτωπο και σταγονίδια σάλιου στο στόμα. Όλοι όσοι είναι στην αποβάθρα είναι μέλη της χρυσής αυγής.. και η αποβάθρα είναι γεμάτη. Άντρες κυρίως και ελάχιστες γυναίκες, μοιάζουν απειλητικοί, επικίνδυνοι και έτοιμοι για οποιονδήποτε να τους προκαλέσει. Παρασυρμένοι από την δύναμη της μάζας σε κοιτάνε στα μάτια και σε προκαλούν. Στην επόμενη στάση πετυχαίνουν ένα αλλοδαπό και ξαφνικά ακούγονται φωνές από το πρώτο βαγόνι που γρήγορα φτάνουν και στο τελευταίο. Οι ίδιοι βγαίνουν έξω από τα βαγόνια ή στέκονται στις πόρτες μπλοκάροντας όλο το τρένο. Οι υπόλοιποι καθόμαστε και κοιταζόμαστε με απορία. Ακούγεται η δυνατή κραυγή μιας κοπέλας 'αφήστε τον, αφήστε τον' και παγώνουμε όλοι. Τελικά βλέπουμε ένα ζευγάρι να τρέχει προς την έξοδο του μετρό κοιτάζοντας πίσω τρομοκρατημένο. Σιγά-σιγά οι χρυσαυγίτες μπήκαν μέσα και το τρένο ξεκηνάει πάλι. Ξαφνικά αρχίζουν όλοι μαζί να φωνάζουν σε άψογη αρμονία 'Αίμα, Τιμή , Χρυσή Αυγή. Αίμα, Τιμή, Χρυσή Αυγή. Αίμα. Αίμα. Αίμα.
Νιώθω εγκλωβισμένη, νιώθω μικρή, φοβισμένη και γελοία με το κόκκινο κραγιόν. Μα πάνω από όλα νιώθω θυμωμένη και θιγμένη που μια μάζα από σπυριάρικα αγόρια που δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα και μερικοί άντρες που τους υποκινούν έχουν το δικαίωμα και την άνεση να κάνουν έναν άλλο άνθρωπο να νιώσει σαν το απόλυτο τίποτα, έτσι απλά.
Το ήπια ποτό αλλά δεν είχε κάνει νόημα. Το μυαλό ήταν γύρω από το συμβάν και οι συζητήσεις της παρέας συνέχεια γυρνούσαν εκεί. Τις επόμενες μέρες ακολούθησαν και τα γεγονότα με τον Ρωμανό και τους 4. Η μοναδική σκέψη στο μυαλό μου πλέον είναι ότι κάτι γίνεται εκεί έξω και ακόμα και αν θες δεν μπορείς να μείνεις αμέτοχος. Η Ελλάδα σιγοβράζει και οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε μεγάλη έκρηξη. Η χώρα φαίνεται να χωρίζεται στα δύο και αργά ή γρήγορα όλοι θα αναγκαστούν να διαλέξουν πλευρά. Ελπίζω μόνο να είναι η σωστή.
