ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο σύζυγός μου τα τελευταία χρόνια μου φωνάζει για ψύλλου πήδημα. Όταν κάνω κάτι "λάθος". Έτσι το λέει. Εγώ αν αυτός κάνει κάτι "λάθος" δεν του φωνάζω ποτέ. Τι νόημα έχει; Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε. Σε ποιον δεν έχει τύχει από αφηρημάδα να ξεχάσει να κάνει κάτι (μιλάω για νορμάλ πράγματα, τύπου ξέχασα να πάρω κάτι από το αυτοκίνητο, πάω πάω πίσω να το πάρω, ξέρω ´γω, δεν χάθηκε κι ο κόσμος). Μου λέει ότι έτσι είναι πια ο χαρακτήρας του και γιατί παίρνω προσωπικά τις φωνές και ταπεινώσεις...Υπάρχει τρόπος απλά να το δεχτώ; Ότι έτσι είναι και δεν θα πρέπει να με πειράζει γιατί απλώς είναι μια αντίδραση όπως εγώ είμαι ψύχραιμη π.χ.; Ότι οι φωνές δεν είναι κάτι τραγικό; Εγώ αισθάνομαι ότι ζω συνέχεια μέσα στο φόβο πότε θα ξαναεκραγεί. Μπορώ να μάθω να ζω οκ έτσι;