ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

Στο σημερινό «Α μπα»: χωρίς άγχος

Στο σημερινό «Α μπα»: χωρίς άγχος Facebook Twitter
61

__________________
1.


Λένα μου,αμπά μου, σε αγαπώ γιατί είσαι από την πιο όμορφη πόλη του Ελληνικού Βορρά. Η μητέρα μου είναι από Ν. Χιλή! Και αφού σε καλόπιασα τονίζοντας το οικέιο μας - κοινό μας σημείο , απάντησέ μου σε παρακλαώ στο εξής: Πώς μπορώ να ξεχάσω έναν άντρα; Προσπαθώ να βρω τι μου λείπει για να το αποκτήσω και να το ν ξεχάσω αλλά ενώ ξέρω τι χρειάζομαι, εξακολουθώ να έχω κολλήσει με αυτόν! Σημείωση: είμαι παντρεμένη με 2 παιδιά, αγαπώ τον σύζυγό μου, προσπαθώ , κάνω υπομονή σε πολλά αλλά τον άλλον τον θέλω. ΤΟΝ ΘΕ-ΛΩ. Δεν έχουμε κάνει κάτι πέρα από κάτι χαζομηνύματα τύπου sexting , μου είναι πολύ εύκολο να καταλήξω στο κρεβάτι μαζί του, φαντάζομαι αν του το προτείνω αλλά εγώ σκέφτομαι για κάτι παραπάνω...θέλω να τον γνωρίσω καλύτερα, να είμαστε μαζί κλπ. Επομένως , σκέφτομαι ότι επειδή δεν είναι νόμιμον , ούτε ηθικόν για εμένα το παράλληλο, να τον ξεχάσω μια και καλή και να γυρίσω πίσω στην αγαπημένη μου συμπιεσμέμνη ρουτινούλα...Απλά δεν μπορώ να το κάνω. Δεν μπορώ γαμώτο! Ανησυχώ , μήπως ερωτεύτηκα...Αντιλαβού; Σώσων, ελέησον.
- Βουλίτσα


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Φυσικά και μπορείς να το κάνεις. Η ερώτηση αν ερωτεύτηκες θα ήταν χαριτωμένη αν ήσουν είκοσι χρονών, αλλά εδώ ανακατεύονται κι άλλες ζωές εκτός από τη δική σου, οπότε ας είμαστε λίγο σοβαρές.


Έχει πολύ ενδιαφέρον ο γραπτός λόγος όταν είναι αυθόρμητος. Είναι αποκαλυπτικός με έναν τρόπο που ο προφορικός δεν είναι. Στην ίδια πρόταση λες ότι προσπαθείς να βρεις τι σου λείπει για να το αποκτήσεις, και αμέσως μετά ότι ξέρεις τι χρειάζεσαι. Τι να συμπεράνει κανείς από αυτό; θα έλεγα ότι ξέρεις τι σου λείπει και πώς θα μπορούσες να το διεκδικήσεις μέσα στην ρουτινούλα σου, ώστε να μην είναι ρουτινούλα, αλλά αυτό είναι δύσκολο. Είναι πολύ πιο εύκολο να αφεθείς και να ξεκινήσεις μια περιπέτεια με κάποιον άγνωστο, στον οποίο μπορείς να είσαι όποια θέλεις.


Λες ότι κάνεις υπομονή σε πολλά. Μήπως δεν χρειάζεται; Μήπως δεν πρέπει; Μήπως πρέπει να παραδεχτείς ότι τίποτα δεν χαρίζεται και όλα διεκδικούνται; Δεν ξέρω τι εννοείς όταν λες ότι αγαπάς τον άντρα σου. Η λέξη είναι αρκετά κακοποιημένη. Αν όμως το εννοείς, του χρωστάς να εξηγήσεις για ποια πράγματα κάνεις υπομονή.


__________________
2.

Λένα μου, είμαι 31 κι ήρθα πριν 2 χρόνια στη Γερμανία για εργασιακή εμπειρία και επαγγελματική ασφάλεια, αλλά τελικά παρά τα πτυχία οικονομικών βρήκα μια θέση εκτός του αντικειμένου μου (γραμματειακή). Ο μισθός μου είναι καλύτερος από ο,τι θα ήταν στην Ελλάδα, αλλά τα έξοδα είναι σαφώς μεγαλύτερα με ενοίκια κλπ. Ακόμη μεγαλύτερο όμως είναι το "μαράζι" μου οτι άφησα τα πάντα για να προωθήσω το επαγγελματικό κομμάτι και να αποκτήσω εμπειρία και τελικά γράφω χιλιόμετρα σε εντελώς άλλον τομέα, ενώ όσες αιτήσεις στέλνω πάνω στο αντικείμενο μου πάνε άπατες: Ενώ έχω προϋπηρεσία στα οικονομικά, νιώθω ότι οι εργοδότες με αντιμετωπίζουν πλέον ως επαγγελματία γραμματέα.

Τι να κάνω; Έχω στείλει αιτήσεις χωρίς να παρουσιάζω τη γραμματειακή θέση, υπονοώντας ότι 2 χρόνια τώρα είμαι άνεργη. Σκέφτηκα να αφήσω τη δουλειά για να κάνω πρακτική, με σκοπό να κάνω μια νέα αρχή στα οικονομικά, αλλά δεν μπορώ να συντηρήσω σπίτι με αμοιβή πρακτικής. Ή να το πάρω απόφαση ότι θα ετεροαπασχολούμαι εφ' όρου ζωής; Κι αν είναι έτσι, γιατί έφυγα από την Ελλάδα;

Για να είμαι ξεκάθαρη, δεν έχω κάτι με τη γραμματειακή θέση, τα πάω καλά στην εταιρία μου κι έχω καλή σχέση με τους συναδέλφους μου. Αλλά δεν μπορώ να ξεπεράσω το ότι σπούδασα τόσα χρόνια, ήρθα σε άλλη χώρα και παρ'όλ'αυτά δε μου δίνεται η ευκαιρία να ανθίσω επαγγελματικά. Όλο σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να είχα εργαστεί ως γραμματέας ήδη από πολύ μικρότερη ηλικία και ενδεχομένως να είχα αποκτήσει σημαντική προϋπηρεσία έως τώρα, χωρίς τον κόπο που κατέβαλα και χωρίς να φορτώσω τους γονείς μου με τόσα έξοδα σπουδών. Hilfe!
- Gudrun


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Συνέχισε τις προσπάθειες, μην απογοητεύεσαι, αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα. Προσπάθησε να δικτυωθείς με κάποιον τρόπο στον τομέα που σε ενδιαφέρει. Σεμινάρια; Ίντερνετ; Φόρουμ; Συνέδρια; Δεν ξέρω τον κλάδο, αλλά κάπου μαζεύονται όλοι αυτοί που θα σε βοηθούσε πολύ αν ήξεραν τι μπορείς να κάνεις. Ζήτησε συστατικές. Φτιάξε προσωπική σελίδα με τις ικανότητες σου και την εμπειρία σου. Προώθησε τον εαυτό σου όπως μπορείς, γιατί οι εργοδότες αναγνωρίζουν μόνο αυτό που κάνεις στην χώρα τους. Τα προηγούμενα δεν μπορούν να τα αξιολογήσουν ή να ελέγξουν. Βοήθησε τους για να σε βοηθήσουν.

__________________
3.

Αγαπητή α,μπα....
Γιατί ο κόσμος φοβάται τα αδέσποτα?
οκ....δε μιλάω για την κοινωνική μέριμνα που θα έπρεπε να υπάρχει, για τις στειρώσεις, τα καταφύγεια και μια σειρα άλλα μέτρα που πρέπει η κοινωνία μας να πάρει.... μιλάω απλά για τον φ'οβο ...
Δε ξέρω, μεγάλωσα με κατοικιδια, σε μια οικογένεια που πάντα τάιζε αδέσποτα και είχα από μωρο σχεδόν την τάση να πλησιάζω/παιζω/ χαίδεύω σχεδόν κάθε ζωάκι/πλάσμα που συναντούσα....Με τα χρόνια ανέπτυξα μια επικοινωνία....Αντιλαμβάνομαι/ σεβομαι τα όρια τους και ποτέ δεν ένιωσα απειλημένη....Ποτέ κανένα δε με πείραξε.... Ίσα -ίσα, συχνά με το παραμικρό χάδι αυτά μου προσφέραν απλόχερα την προστασία τους, με συνόδεψαν βράδια που πηγαινα μονη σπίτι, με μόνο αντάλλαγμα ένα χάδι.... Κάποιοι τα κάνουν να ακούγονται σαν άγρια θηρια...ίσως αυτό να τους βγάλουνε με τη στάση τους.... εγώ ξέρω πως το ζώο αν δεν νιώσει απειλημένο δε θα σε πειράξει....μήπως έσι δεν είμαστε και οι ανθρωποι....???
- Τοσοδούλα


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Όχι. Ο άνθρωπος μπορεί να επιτεθεί και χωρίς να νιώσει απειλή.


Για την έρωτησή σου, η απάντηση είναι ότι οι αγρότες των προηγούμενων γενεών ζούσαν με την απειλή της αρρώστιας λόγω περιορισμένων μέσων υγιεινής αφού δεν υπήρχαν ούτε εγκαταστάσεις, ούτε πάντα καθαρό νερό, και τα ζώα ήταν είτε χρήσιμα για τη δουλειά, είτε για φαγητό. Η σκληρή ζωή σε κάνει σκληρό όταν πρόκειται για επιβίωση. Οι παραδόσεις αυτές έχουν μείνει στους ανθρώπους που κατάγονται από αγροτικές οικογένειες, και ας μένουν πια σε πόλεις. Τις έχουν υιοθετήσει, και η αυτόματη αηδία είναι κάτι που δεν μπορείς να αποβάλεις, ειδικά αν δεν καταλαβαίνεις από πού έχει προκύψει.

 

__________________
4.

Αγαπητη Α,μπα..
Γιατι πρεπει ν δεχομαστε πραξεις του τυπου, σου φερθηκε ασχημα ενω δεν το περιμενες γιατι ειναι ψυχολογικα ανωριμος ? Δηλαδη εγω πρεπει απλα να το δεχθω και να συνεχισω ως "υπερανω" χωρις να το παρω και προσωπικα και να δεχτω οτι ολα καλα επειδη ο αλλος δεν εχει μαθει να σκεφτεται ?
- Λουσι


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ποιος είπε ότι έτσι πρέπει; Κάποιος πολύ συγκεκριμένος, φαντάζομαι, ή έστω τρεις φίλοι σου. Χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε λες και είναι μαθηματικό θεώρημα; Ή είναι οι τρεις φίλοι σου οι Τρεις Σοφοί που πρέπει να υπακούσουμε;

__________________
5.

Έχω την εξής ιδέα που με όποιον την εχω συζητήσει, μου την έχει απορρίψει, αλλά θα κάνω κι εδώ μια προσπάθεια.

Σκέφτομαι πως ειναι πιο σωστό ως πρώτη γλώσσα να ξεκινήσει το παιδί γαλλικά και όχι αγγλικά με το εξής σκεπτικό.

Η γραμματική των αγγλικών είναι πιο εύκολη ενω και οι δυο γλώσσες ειναι λατινογενείς οποτε πολλές λέξεις ειναι ομόρριζες. Επίσης οι περισσότεροι δίνουν βάρος (ασυνείδητα ίσως) στο να μάθουν την πρώτη γλώσσα και όχι τη δεύτερη.

Σκέφτομαι λοιπόν ότι θα ήταν καλό να μάθει πρώτα γαλλικά που ειναι πιο δυσκολα οποτε θα έχει το κουραγιο και τη διαθεση να τα μαθει καλά και μετά τα αγγλικά θα του είναι πιο εύκολα και απλά θα εστιάσει στο λεξιλόγιο, στη σύνταξη και στην κατανόηση που είναι απαραίτητα μιας και τόσα είναι γραμμένα/δοσμένα στα αγγλικά σήμερα.

Αισθάνομαι ότι χάνουμε πολλά χρόνια στις προκαταρτκτικές τάξεις για να μάθουμε πράγματα που σε πιο μεγάλη ηλικία θα μάθαινες σε ένα χρόνο.

Τι λέτε


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Εγώ λέω ότι δεν χρειάζεται να κάνει το ένα μετά το άλλο απαραίτητα, μπορείς να τα κάνει ταυτόχρονα, αυτό εξαρτάται από το παιδί. Από την άλλη μερικά δυσκολεύονται και με μια μόνο ξένη γλώσσα, οπότε χρειάζεται προσοχή.


__________________
6.

οι εργοδοτες σε μια εταιρεια ειναι λογικο απο θεμα κερδους να μη θελουν μια γυναικα στη δουλεια αν προκειται να της πληρωσουν αδεια μητροτητας, σωστα? δε λεω οτι ειναι το σωστο, λεω οτι απο θεμα κερδους εχει λογικη. προσφατα σε μια συζητηση ειπωθηκε αυτο και δεν ηξερα τι αντεπιχειρημα να φερω περαν του οτι η γυναικα (πρεπει να) εχει τα ιδια δικαιωματα με τον αντρα και η προστασια της μητροτητας ειναι κατι που αφορα συνολικα ολους μας, απλψς η γυναικα τυχαινει να φερνει το μωρο στον κοσμο. αν αποθαρρυνθουν οι γυναικες πχ απο το να δουλευουν επειδη δε συμφερουν καθως θα ζητησουν αδεια μητροτητας ενδεχομενως, τοτε ισως προτιμησουν να εργαζονται παρα να γινουν μανες. αλλα και τοτε παλι η κοινωνια δε θα ειναι ευχραιστημενη απο αυτες γιατι πως θα διαιωνιστει το ειδος μας εαν αυτες κανουν του κεφαλιου τους? αρα τι μενει? να γυρισουμε πισω στην εποχη των σπηλαιων.
μηπως μπορεις να μου δωσεις καποιο αλλο επιχειρημα σχετικα με την αντιμετωπιση της μητροτητας στον ιδιωτικο τομεα?
- αμπουλα μου


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Μάλιστα. Ότι η μητρότητα είναι κάτι που αφορά όλη την κοινωνία δεν είναι αρκετό επιχείρημα; Αν μιλάμε μόνο με όρους κέρδους όπως οι γνωστοί σου που είναι σπουδαίοι καπιταλιστές, αν δεν προστατεύονται οι γυναίκες που κάνουν παιδιά και μειωθούν οι γεννήσεις, η χώρα θα αποκτήσει μεγάλο πρόβλημα με το ασφαλιστικό. Α, κάτσε! Έχουμε ήδη αυτό το πρόβλημα.


Τώρα αν τα εξυπνοπούλια λένε «ναι, ισχύει συνολικά, αλλά ο κάθε εργοδότης ξεχωριστά δεν θέλει γυναίκα υπάλληλο για να μην πληρώνει» η απάντηση είναι «ναι, γι'αυτό πρέπει να υπάρχει σχετική πρόνοια ώστε να μην κάνει διαφορά στον εργοδότη, γιατί δεν περιμένουμε από την καλοσύνη του καθενός για να λειτουργήσει ένα κράτος, χρειαζόμαστε νόμους και την εφαρμογή τους».


_________________
7.


Αγαπημενη μου αμπα που εγινες μανουλα! να σου ζησει το μωρακι σου και να ειστε πολυ χαρουμενοι ολοι μαζι!περναω στο ψητο.εγω που λες, κανω μια βαρετη γραφειοκρατικη δουλεια εδω και λιγα χρονια. και ειμαι μια χαρα με αυτο. πηγαινω, ειμαι αποτελεσματικος στη δουλεια που κανω και γυριζω σπιτι μου. εχει μετρια λεφτα, καλα ωραρια και καθολου αγχος.επισης σημαντικοτατο το οτι ειναι μονιμη δουλεια γραφειου. γενικα ειμαι ικανοποιημενος και ηρεμος. σε αυτο το πλαισιο λοιπον ενιοτε νιωθω την αναγκη να απολογηθω για το πώς γινεται να ειμαι τοσο ευχαριστημενος με κατι μη δημιουργικο. στον ελευθερο μου χρονο κανω αρκετα πραγματα δηηλαδη δε γινομαι ενα σωμα με τον καναπε, αλλα και να γινομουν παλι ξερω πως δε θα επρεπε να απολογουμαι σε καποιον. απλως νιωθω πως ο αλλος (ακομα και φιλοι μου ) περιμενει να ακουσει απο μενα οτι "ενταξει δεν ειναι η τελεια δουλεια αλλα τι να κανω αυτη εχω". ομως εγω αυτο θελω. θελω ηρεμια, απουσια αγχους από τη ζωη μου και χρονο για μενα και την προσωπικη μου ζωη. γιατι δεν μπορω να το υποστηριξω πιστευεις? ισως φοβαμαι μην φανω βαρετος, αλλα αληθεια νομιζω πως δεν ειμαι βαρετος ανθρωπος. νομιζω πως ειμαι αρκετα εξυπνος, εχω χιουμορ, ειμαι προσαρμοστικος, μου αρεσουν τα νεα πραγματα. αλλα ειμαι και τεμπελης και μου αρεσει να βολευομαι. ποια ειναι η γνωμη σου για τις βαρετες δουλειες? τις επιλεγουν απαραιτητα οι βαρετοι ανθρωποι?
- λουκουμας


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Όχι λουκουμά μου. Μια χαρά είσαι. Δεν κοροϊδεύεις κανέναν, τα δουλεύεις τα λεφτά σου, και αυτή τη δουλειά κάποιος πρέπει να την κάνει. Η ιδέα ότι πρέπει να λατρεύουμε τη δουλειά μας και να είναι μέσο ολοκλήρωσης δεν γίνεται να εφαρμοστεί σε όλους τους ανθρώπους. Ο καθένας τη ζωή του προσπαθεί να ζήσει.


Σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές. Κι εγώ με τη σειρά μου σου εύχομαι να ζεις πάντα όπως θέλεις. Μην σκας για τους φίλους και τους γνωστούς, οι μισοί μπορεί και να σε ζηλεύουν.


61

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

14 σχόλια
#3 το οτι εσυ μεγαλωσες και δε φοβοσουν τα αδεσποτα, δε σημαινει οτι αλλοι δεν τα φοβουνται ή δεν πρεπει να τα φοβουνται. Εχουν ακουστει αρκετες επιθεσεις (αδεσποτων) σκυλων και ουκ ολιγες φορες με εχουν παρει απο πισω, κανοντας με φοβικη με τα χρονια. Η Πολιτεια κατι πρεπει να κανει γ αυτο το τεραστιο ζητημα, υπαρχουμε και μεις που αγαπαμε τα ζωα, αλλα φοβομαστε ευλογα μηπως μας επιτεθουν ή κολλησουμε καποια ασθενεια. Να μη σχολιασω δε το κυριοτερο θεμα που με εξοργιζει, αυτο των περιττωματων στους δρομους, εχει καταντησει σιχαμερο, δεν αντεχω πλεον να βλεπω κατω (μιλαω για το κεντρο της Αθηνας κυριως, πριν πεσουν καλοθελητες να με κραξουν).
#5Θα μιλήσω ως λάτρης Ξένων Γλωσσών, μαμά δίγλωσσου παιδιού,αλλά και επαγγελματίας στον κλάδο. -Η εκμάθηση της γραμματικής της Γαλλικής είναι πιο προσφιλής σε εμάς τους Έλληνες σε σχέση με την εκμάθηση της Αγγλικής ακριβώς γιατί την αντιμετωπίζουμε όπως και την εκμάθηση της Ελληνικής. Κατά τη γνώμη μου παραλείπουμε εκδοχές της μαθησιακής διαδικασίας λέγοντας πως η γραμματική της Αγγλικής είναι απλούστερη, γιατί και αυτή "συνεργάζεται" με το συντακτικό που διόλου προσφιλές μας είναι. Βλέπε αγγλικά Τσίπρα ή greek kamaki:Ακόμα και αν γνωρίζω χρόνους και παθητική φωνή, πάλι ρεζίλι γίνομαι μιλώντας μεταφρασμένα ελληνικά. -Οι 2 γλώσσες αυτές δεν μοιράζονται το χαρακτηριστικό πως είναι λατινογενείς.Αυτή είναι μια εντύπωση, που λύνεται όταν αντιληφθεί κανείς πόσες λέξεις μοιράζονται η Γαλλική, η Ιταλική,η Ισπανική, η Ρουμάνικη και η Πορτογαλική γλώσσα. Με τον ίδιο τρόπο συσχετίζονται η Γερμανική, οι γλώσσες Σκανδιναβικών χωρών και η Αγγλική.Δάνεια και αντιδάνεια όντως υπάρχουν μεταξύ της Λατινικής και της Αγγλικής.-Η εντύπωση του "βάρους" ή της σημασίας που δίνει κάθε παιδί στην πρώτη ξένη γλώσσα που μαθαίνει χρονολογικά σε σχέση με τη δεύτερη εξαρτάται από τους παράγοντες που θα επηρεάσουν το παιδί - μαθητή.Για παράδειγμα οι εβδομαδιαίες ώρες μαθήματος,οι παράλληλες απογευματινές δραστηριότητες αν η εκμάθηση γίνεται εκτός σχολείου,τα ενδιαφέροντα του που περιλαμβάνουν φράσεις σε ξένη γλώσσα και το αν η εκμάθηση γίνεται ή όχι με δική του πρωτοβουλία. Υφίσταται λοιπόν και το ανάποδο σενάριο από αυτό που έχουμε στο μυαλό μας σαν εντύπωση. -Το κουράγιο και η διάθεση ενός παιδιού δεν είναι δεδομένα όσον αφορά τη μαθησιακή διαδικασία γιατί αλλάζουν τα αποθέματα με την ηλικία, τις απαιτήσεις του σχολείου του, την συναισθηματική ωριμότητα και τα ενδιαφέροντα. Επίσης τεράστιο ρόλο σε αυτή την διαδρομή παίζουν ο εκπαιδευτικός και το κίνητρο που παρέχεται στον μαθητή. -Όντως αν κατακτηθεί η L2(L1=μητρική γλώσσα), υπάρχει ανοιχτό ενδεχόμενο ευκολίας στην κατάσταση της L3. Δυστυχώς δεν υπάρχει η βεβαιότητα γραμμικής πορείας στην απόδοση.-Το ότι στο περιβάλλον μας στην Ελλάδα του σήμερα είμαστε εκτεθειμένοι σε μεγάλο ποσοστό καθημερινά στην Αγγλική γλώσσα(δεν είναι και τεράστιο, αλλά ένα μέσο παιδί πρώτης δημοτικού αντιλαμβάνεται τι γίνεται στο επεισόδιο της Peppa pig) είναι ατού. Δεν συμβαίνει το ίδιο σε άλλες χώρες. Επίσης μόνο καλό το βλέπω προσωπικά. -Τα χρόνια ή το χρόνο που αφιερώνουμε στην εκμάθηση της ξένης γλώσσας από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού στην Ελλάδα, θα μπορούσαμε όλοι να τον αξιοποιήσουμε σε άλλες δραστηριότητες και να γίνει αρχή σε μεγαλύτερη ηλικία, με συζήτηση και κοινή απόφαση μεταξύ γονιού-μαθητή-εκπαιδευτικού. Το παρόν φροντιστηριακό σύστημα υπάρχει εδώ και 40+ χρόνια και μαζί με τη βιβλιογραφία "πατάνε" στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα,ως δευτερεύουσα δραστηριότητα. Ελπίζω να μην το τέντωσα, αλλά να έλυσα κάποιες απορίες.
Πολύ σωστά αυτά που λες και να συμπληρώσω ότι ακόμη κι όταν μιλάμε για 1η ξένη γλώσσα, πολλά παιδιά, και κυρίως αυτά με κάποια γλωσσική διαταραχή, όχι μόνο δυσκολεύονται αλλά μπορεί και να έχουν παλινδρόμηση και στη μητρική τους γλώσσα.Και γενικά αυτό που θέλω να πω είναι ότι αν και προσωπικά θεωρώ πολύ σημαντικό να μαθαίνουμε ξένες γλώσσες, αυτή η τάση τα τελευταία χρόνια να προσπαθούμε να κάνουμε ντε και καλά τα παιδιά μας "δίγλωσσα" και να τα φορτώνουμε από μικρή ηλικία με φροντιστήρια, δραστηριότητες κ.τ.λ. δεν έχει πάντα θετικά αποτελέσματα.#5 Άκου το παιδί σου και τις ανάγκες του. Συζήτησε με τη δασκάλα του παιδιού σου για τις ικανότητες και τις αδυναμίες του παιδιού σου και απευθύνσου σε κάποια φιλόγογο ξένων γλωσσών για να σε καθοδηγήσει(κατά προτίμηση όχι μόνο Αγγλικών ή μόνο Γαλλικών για να έχει μια πιο σφαιρική άποψη).
Τα εισαγωγικά σωστά τα έβαλες στη λέξη δίγλωσσα:εκεί γίνεται το μπέρδεμα στο μυαλό των γονέων και για αυτό το λόγο πρέπει να ρωτούν εκπαιδευτικό πριν αποφασίσουν κάτι που φαίνεται απλό αλλά δεν είναι, σαν την ερώτηση 5.Μάλιστα όχι μόνο εναν εκπαιδευτικό στον καφέ, κατά τύχη αλλά πολλούς!
Steeeeef, συμφωνώ με όσα λες. Το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω είναι ότι η ενασχόληση από μικρή ηλικία με μία ξένη γλώσσα ή περισσότερες μπορεί να βοηθήσει πολύ στο θέμα της προφοράς και μάλιστα αβίαστα.Όλα τα υπόλοιπα (λεξιλόγιο, γραμματική, συντακτικό) μπορείς κάλλιστα να τα μάθεις και σε μεγαλύτερη ηλικία και ίσως και με λιγότερο κόπο. Αλλά το φωνητικό / φωνολογικό σύστημα μιας γλώσσας κατακτάται πολύ πιο εύκολα σε μικρή ηλικία (ένας λόγος είναι η μίμηση που σε μεγαλύτερους ηλικιακά είναι πιο δύσκολη, αλλά δεν είναι ο μόνος λόγος).Δεν πιστεύω βέβαια πως το φροντιστηριακό πλαίσιο στην Ελλάδα (με τις δύο junior, τις δυο-τρεις senior και τις τρεις intermediate τάξεις των Αγγλικών και μετά από όλα αυτά την προετοιμασία για το πρώτο πιστοποιητικό) είναι έτσι προς όφελος της προφοράς, αλλά ας πούμε ότι έχει και ένα θετικό...
Καλή χρονιά σε όλους!Ωραιότατο σχόλιο και να το διανθίσω με το να δώσω έμφαση στην λογική ασυνέπεια που υπάρχει στο ίδιο το αρχικό ερώτημα:Η γραμματική των αγγλικών είναι πιο εύκολη [...]Επίσης οι περισσότεροι δίνουν βάρος (ασυνείδητα ίσως) στο να μάθουν την πρώτη γλώσσα και όχι τη δεύτερη. [...]θα ήταν καλό να μάθει πρώτα γαλλικά που ειναι πιο δυσκολα οποτε θα έχει το κουραγιο και τη διαθεση να τα μαθει καλά και μετά τα αγγλικά θα του είναι πιο εύκολα [...]Το σκεπτικό αυτό θα είχε νόημα αν μιλούσαμε για ενήλικες που πρωτομαθαίνουν ξένες γλώσσες και έχουν μάλιστα συγκεκριμένους στόχους στην εκμάθηση αυτή. Για ΠΑΙΔΙΑ δημοτικού της ηλικίας των 6 και 7 ετών (ηλικία στην οποία πρωτοέρχονται στο σχολείο σε επαφή με ξένη γλώσσα) δεν είναι απολύτως λογικό να αρχίσουν με το πιο ΕΥΚΟΛΟ;;; Αλλιώς θα πάθουν στραπάτσο και δεν θα θέλουν να ξαναδούν ξένη γλώσσα ούτε ζωγραφιστή;Επιπλέον της σχετικής άγνοιας για την λατινογένεια της αγγλικής (παρόλη τον ευρύ δανεισμό της από την λατινική όπως ήδη ειπώθηκε από τους άλλους σχολιαστέ ςπλην εμού) να προσθέσω ότι η γραμματική της αγγλικής μόνον σε αρχικά στάδια είναι εύκολη. Όταν πια τα αγγλικά προχωρήσουν επίπεδο είναι ενίοτε πιο δύσκολα κι από τα γαλλικά πχ. επειδή έχουν άπειρες ιδιωματικές φράσεις και βερμπαλισμούς (πχ. τα περίφημα phrasal verbs που τόσο μπερδεύουν γενεές και γενεές μαθητών). Επειδή ακριβώς είναι πιο "άναρχη" γλώσσα με λιγότερους κανόνες. Φυσικά όπως ορθότατα λένε κι οι γονείς κι εκπαιδευτικοί πιο πάνω όλη η πρεμούρα συνήθως είναι "να πάρει το παιδί το Lower" (ή αντίστοιχα το DELF) οπότε όλος ο παιδαγωγικός προβληματισμός πάει περίπατο και διακινδυνεύμε να βγάλουμε γλωσσομαθείς τύπου Tσίπρα... (Λογικά αν ακολουθήθηκε η λογική της πλειοψηφίας του ελληνικού πληθυσμού και στο αυτό δημογραφικό group κι αυτός ο χριστιανός πρέπει κάποτε να πήρε το Lower...)
#4Υπάρχει ένα λογικό άλμα που δεν το καταλαβαίνω. Πώς καταλήγεις στο ότι επειδή εξηγείς γιατί γίνεται μία συμπεριφορά, πρέπει και να την δεχτείς και να την συγχωρήσεις;Δηλαδή αν εγώ πω "ο Κασιδιάρης βρίζει τους Πακιστανούς επειδή είναι ρατσιστής", πάει να πει ότι το δέχομαι;Λένα καλώς ήρθες και πάλι :)
#7 Τι ορίζεις ως βαρετό άνθρωπο; Άλλος μπορεί να όριζε ως βαρετό τον νευροχειρουργό που ειναι υπερπορωμένος με τις πολύπλοκες επεμβάσεις που κάνει σε εγκεφάλους και σώζει ζωές αλλα κατα τα αλλα δεν κουνιέται ούτε να δει μια σειρά στο Νετφλιξ. Αμα εσύ νιώθεις οτι ικανοποιούνται οι ανάγκες σου και εισαι ευχαριστημένος με την καθημερινότητα σου μη σκας. Και μπράβο σου που εισαι αποτελεσματικός στη δουλεια σου!
#5 Η αγγλική γλώσσα δεν είναι λατινογενής. Ανήκει στις West Germanic languages. Λατινογενείς γλώσσες είναι η γαλλική, η ιταλική κλπ. Μπορεί τα γαλλικά να έχουν περισσότερη μελωδικότητα, αλλά ειδικά ως πρώτη γλώσσα δεν πρόκειται να χρησιμεύσουν πουθενά, εκτός και αν το παιδί πρόκειται να σπουδάσει γαλλική φιλολογία ή πάει να μείνει σε κάποια γαλλόφωνη χώρα. Τα αγγλικά είναι lingua franca και τα πάντα γίνονται σε αυτήν τη γλώσσα. Ακόμα και στις επιστήμες όλα τα σημαντικά συγγράμματα μεταφράζονται στα αγγλικά.
Σε πολλούς δημιουργείται αυτή η λανθασμένη εντύπωση για τα αγγλικά, επειδή ενσωμάτωσαν και αρκετές λατινικές λέξεις από την νορμανδική κατάκτηση, αλλά ανήκουν στην γερμανική οικογένεια γλωσσών. Για όσους είναι λίγο language nerds, ένα ενδιαφέρον βιβλίο εκλαϊκευμένης γλωσσολογίας για την ιστορία των αγγλικών είναι το Mother Tongue του Bill Bryson.
#3 Άμα είναι μόνα τους φόβος δε χρειαζεται, αλλα αγέλη εχεις πετύχει γυρνώντας σπιτι σου τη νύχτα; Όταν εμενα Θεσσαλονίκη την πρώτη φορά κατέληξα στο νοσοκομείο και οι ουλές απο τους κυνόδοντες δέκα χρονια μετά ακομα δεν έχουν φύγει. Τη δεύτερη ηταν καμια 25αριά και εκει που άρχισαν να έρχονται κατα πάνω μου έκανα αργά βήματα προς τα πίσω μιλώντας τους και γλύτωσα. Πλέον βλέπω σκύλο και κανω παράκαμψη, ακομα και δεμένος να ειναι.
Ομοίως παθούσα και μάλιστα και από σκυλιά που κατά καιρούς τάιζα. Πλέον έχω σταματήσει ποδήλατο (γιατί και από εκεί με έχουν ρίξει), μηχανάκι (για να μην με ρίξουν) και όταν κυκλοφορώ με τα πόδια νιώθω ότι υπάρχει εκεί έξω συμμορία. Στην πόλη όπου ζω έχουν καταμετρηθεί επισήμως από το νοσοκομείο 1000 επιθέσεις σκύλων σε τρία χρόνια (χωρίς να συνυπολογίζονται ατυχήματα ή περιστατικά που δεν χρειάστηκαν ράμματα κλπ). Επομένως, πέρα από τα όποια κατάλοιπα του παρελθόντος, θεωρώ ότι είναι δικαιολογημένος ο φόβος για τα αδέσποτα. Είναι άλλη συζήτηση το ότι δεν ευθύνονται τα ίδια για την κατάσταση αυτή.
Ε ναι, αυτά τα καημένα αυτά ξέρουν να κάνουν ως σκυλιά σε άγριες συνθήκες πόλης, αυτά κάνουν. Μπρρρρρ διαβάζω για 1000 επιθέσεις σε 3 χρόνια και ανατριχιάζω. Οι σκηνή του δαγκώματος μονάχη σε ένα δρόμο με δέκα σκυλιά να με κοιτάνε όλο δόντια, ο ταρίφας που με πήγε στο νοσοκομείο και μου έπιανε το μπούτι μέσα στο ταξί (και καλά να δει την πληγή) και το πως είχε πρηστεί και μπλαβιάσει το πόδι μου μετά μου έχουν αποτυπωθεί στο μυαλό όσο οι σκηνές με τους κρεμασμένους στην Έκτη Αίσθηση που είδα στο δημοτικό και μετά δεν ξαναείδα θρίλερ ποτέ στη ζωή μου.
Αγαπητή 5, είχα έναν συμμαθητή στο Γυμνάσιο που μας είχε έρθει από τη Γαλλική σχολή και αγγλικά μέχρι τότε δεν είχε κάνει καθόλου. Κοτζάμ μαντράχαλος και δεν ήξερε πώς να προφέρει το please, δε χρειάζεται να σου πω τι γέλια έγιναν στην τάξη. Όπως έγραψε και η Α,μπα;, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι έφεση στις ξένες γλώσσες, επομένως αν είναι το παιδί σου να μάθει τελικά μια γλώσσα, αυτή θα πρέπει να είναι τα αγγλικά. Ανεξάρτητα από το τι θεωρείς εσύ πιο αποτελεσματικό στη μάθηση, το θέμα είναι ότι όλοι (πρέπει να) ξέρουν αγγλικά, υπάρχει λόγος που έγιναν τα αγγλικά υποχρεωτικό μάθημα, ενώ στην εποχή της μαμάς μου ήταν τα γαλλικά. Από προσωπική εμπειρία πάντως, επειδή η μητέρα μου με έβαλε από το νηπιαγωγείο ακόμη να μάθω γερμανικά, θα σου πω ότι ΕΣΥ καταλαβαίνεις τις ομοιότητες και τις διαφορές μεταξύ αγγλικών και γαλλικών. Το παιδί όταν είναι τόσο μικρό, καταβάλλει την ίδια προσπάθεια και έχει την ίδια αγωνία και για τις 2 γλώσσες. Τις διαφορές θα μπορέσει να τις καταλάβει αν μάθει τη 2η γλώσσα αργότερα, όταν θα έχει πήξει το μυαλό του και θα έχει μάθει και τα ελληνικά καλύτερα. Όταν ξεκίνησα γαλλικά στο Γυμνάσιο μου φάνηκαν αστεία υπόθεση, έχοντας ήδη μάθει αγγλικά και γερμανικά, ενώ όταν πήγα στο Λύκειο κατάλαβα πόσο πιο εύκολα θα μου είχαν φανεί τα γερμανικά αν τα είχα ξεκινήσει τότε, που είχα μάθει και λίγα αρχαία, λίγο συντακτικό, τι ακριβώς είναι η Δοτική...
έχεις απόλυτο δίκιο!ξεκίνησα γερμανικά ως 2η γλώσσα στο δημοτικό και έφτυσα αίμα για να κουτσομάθω. Θα μπορούσε να είναι πιο ανώδυνο αν είχα αρχίσει σε μεγαλύτερη τάξη. Ενώ σε μεγάλη ηλικία που έπιασα με δική μου πρωτοβουλία να μάθω γαλλικά και ιταλικά μου φάνηκε πολύ εύκολο (έκανε τις συνδέσεις, έβλεπα τις ομοιότητες και φυσικά ήξερα πλέον συντακτικό και γραμματική).Επίσης τα αγγλικά είναι παντού γύρω μας. Αυτό σημαίνει ότι αλλάζει και ο τρόπος που τα παιδιά απορροφούν την πληροφορία και κατ επέκταση μαθαίνουν τη γλώσσα. Η κόρη μου που είναι 4 χρονών ξέρει την αλφαβήτα, τραγούδια και ένα σωρό λέξεις μόνο και μόνο από τα cartoons που βλέπει.
Για να βάλεις κάποιο παιδάκι να μάθει πρώτη ξένη γλώσσα γερμανικά με κάνει να φαντάζομαι ότι έχει γκουβερνάντα την Frau Blücher! :Dhttps://www.youtube.com/watch?v=myszteDFAao{χωρίς παρεξήγηση!}
#6 Με αυτή την λογική οι εργοδότες θα πρέπει να σταματήσουν να πληρώνουν εισφορές για την συνταξιοδότηση εφ όσον οι συνταξιούχοι δεν συνεισφέρουν κάτι. Τα παιδιά είναι υπόθεση όλων όχι μόνο των γυναικών κι αν κοιτάμε μόνο το ιδιωτικό μας συμφέρον τότε ως κοινωνία θα πάρουμε την κατιούσα. Γι αυτό και υπάρχουν και νόμοι που προστατεύουν την μητρότητα γι να μην αναγκάζεται η καθε γυναίκα να εξαρτάται από την κολοσύνη του εργοδότη (έμμεσα εξαρτάται ειδικά στην Ελλάδα που ακόμα γίνεται στις συνεντεύξει η απαράδεκτη ερώτηση για το αν σκοπεύει μια γυναίκα να γίνει μητέρα).Το επιχείρημα οτι η μητρότητα είναι υπόθεση όλων μας είναι υπεραρκετό. Θα σου πρότεινα να δεις η να διαβάσεις το Handmaids tale. Το πως μπορεί να καταντήσει μια κοινωνία χωρίς παιδιά (ένα δυστοπικό μυθιστόρημα όμως μέχρι ενός σημείου θα μπορούσε να είναι πραγματικότητα)
"ακόμα γίνεται στις συνεντεύξει η απαράδεκτη ερώτηση για το αν σκοπεύει μια γυναίκα να γίνει μητέρα."Επειδή μπήκε η καινούργια χρονιά σας έχω ανέκδοτο: Έκαναν κι οι ασφαλιστικές εταιρείες αυτή την ερώτηση στους ασφαλισμένους σχετικά με τα παλαιά συμβόλαια που περιελάμβαναν την μητρότητα στις παροχές (εξετάσεις εγκυμοσύνης κι επιπλοκές τοκετού) και ήθελαν να τα διακόψουν πάση θυσία για τους ευνόητους λόγους. -"Σκοπεύετε να κάνετε κι άλλο παιδάκι;"-"Τι να σας πω κυρία μου. Ο Θεός τα δίνει αυτά.Mώκο η κυρία...όχι θα μασούσαμε! :D
Καλή χρονιά σε όλους!3Τα περισσότερα αδέσποτα δεν είναι εμβολιασμένα και έχουν μαθει να είναι πιο άγρια γιατί ζουν στο δρόμο. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά που κυκλοφορούσε για χρόνια το βράδυ μια αγέλη 15 περίπου σκύλων, που, πίστεψέ με, αν τα πετύχαινες μόνη σου βράδυ, ε, μια απειλή θα την ένιωθες. Ήταν άγρια, πεινασμένα, γαβγιζαν και σε περιτριγυριζαν αν σε πετύχαιναν, ακόμη κι αν προσπαθούσες να μην αντιδράς.
Καλή χρονιά σε όλους!#3 Ο φόβος προέρχεται από τα βιώματα. Οπως λες εσύ εχεις όμορφες αναμνήσεις από τα σκυλιά αδέσποτα και μη αλλά δεν σημαίνει οτι όλοι έχουν τα ίδια βιώματα. Προσωπικά μέχρι πρόσφατα φοβόμουν τα σκυλιά, τα αδέσποτα κυρίως αλλά και τα οικόσιτα λίγο. Ο λόγος; Οταν ήμουν μικρή με κυνήγησε και παραλίγο να με δαγκώσει ένας αδέσποτος σκύλος χωρίς να το έχω προκαλέσει, απλά πήγα να το χαιδέψω πηγαίνοντας στο σχολείο. Ισως ο σκύλος να είχε κακοποιηθεί και να αισθάνθηκε απειλή όμως εμένα ο φόβος μου έμεινε και πλέον δεν πλησιάζω αδέσποτα (γι αυτό κι επειδή τα περισσότερα δεν είναι εμβολιασμένα). Επίσης μια φίλη μου είχε ένα αρκετά άγριο σκυλί (είχε βρεθεί κακοποιημένο και το υιοθέτησε) που πάντα μου γάβγιζε και γι αυτό δυσκολεύτηκα να πλησιάσω και οικοσιτα σκυλιά όμως πλέον αν είναι ήρεμα το κάνω.Χωρίς να θέλω να γενικεύσω φαντάζομαι οτι υπάρχουν κι άλλοι που είχαν μια άσχημη εμπειρία και γι αυτό φοβούνται.
Εγώ το αντίθετο, από μικρή τα πλησίαζα και τα χάιδευα. Μέχρι που με δάγκωσε ένας σκύλος (πρώην αδέσποτος για την ακρίβεια) κι από τότε το μαζεύω το κουλό μου :)
#3. Αγαπητή εξαδέλφη: αφελής ερώτηση, ο κόσμος φοβάται τα αδέσποτά για πολλούς λόγους: επειδή η συμπεριφορά τους κάποιες φορές μπορεί να είναι απρόβλεπτη και ίσως επιθετική, επειδή δεν γνωρίζει αν είναι εμβολιασμένα, επειδή μπορεί να προκαλέσουν ζημιές κ.α. Προφανώς δεν έχεις δει αγέλες σκύλων να κυνηγάνε ποδήλατα και μηχανάκια (φίλος παραλίγο να μείνει παράλυτος στο ένα πόδι από πτώση λόγω αδέσποτων), να γαυγίζουν επιθετικά σε γέρους, γριές, Πακιστανούς, Ρομά, να δαγκώνουν ή γάτες να "περιποιούνται" κάδους, φυτά και κήπους αφήνοντας περιττώματα παντού. Είναι εύκολο να λέμε "αχ οι αθώες ψυχούλες" και να παραβλέπουμε το πρόβλημα της διαχείρισης τους.Και επειδή θέλω να προλάβω μερικούς αγαπημένους σχολιαστές, να τονίσω ότι με τον όρο διαχείριση δεν εννοώ ούτε κακομεταχείριση, ούτε βιοπραγία, ούτε θανάτωση, ένα πρόβλημα δεν λύνεται με τέτοιες μεθόδους.
#7 Δεν ξέρω πώς βλέπεις το θέμα οικογένειας-παιδιών, αλλά αν κι εκεί είσαι στη φάση του "χαλαρότητα και όχι πολλές ευθύνες", θα πρότεινα να γνωριστείς με την κοπέλα του #3 από εδώ: http://www.lifo.gr/articles/people_articles/174718 και να την περνάτε "εργοστάσιο ζαχάρεως"! Μου θυμίζετε πολύ την αφεντιά μου, κι οι δυο. Αλλά και παιδιά αν θες, άσχημα είναι να επιστρέφεις στις οικιακές ευθύνες χωρίς να έχεις ήδη ξεζουμιστεί από τη δουλειά;Εγώ εκτιμώ όσους δεν φορτώνονται και δεν επιβαρύνουν τους άλλους, όποιες κι αν είναι οι προσωπικές επιλογές τους. Δεν εκτιμώ τον τύπο που μια ζωή "ψάχνεται καλλιτεχνικά" αλλά επιβιώνει απομυζώντας τους συγγενείς του, αυτόν που κάνει τη φοβερή καριέρα αλλά απαιτεί και να του μεγαλώσει η μαμά του τα παιδιά γιατί είναι υποχρέωσή της, και αυτόν που είναι τεμπέλης στις πλάτες άλλων, δηλαδή κάνουν άλλοι δουλειές που θα έπρεπε να βγάλει ο ίδιος. Απ'τη στιγμή που η τεμπελιά σου δεν καταπιέζει κανέναν, γούστο σου. Κάποιοι δεν θα σε βρουν συναρπαστικό, ε και; Δε μπορούμε να είμαστε όλοι Λάρα Κροφτ ή Στηβ Τζομπς σ'αυτόν τον κόσμο, χρειαζόμαστε κι εμείς οι βαρετοί τύποι που κάνουμε τις μονότονες δουλειές, αλλιώς ούτε τα τηλέφωνα θα λειτουργούσαν, ούτε οι βιομηχανίες ούτε οι δημόσιες υπηρεσίες.
#7# Καλή χρονιά σε όλους! Όχι βρε λουκουμά μου, τις βαρετές δουλειές δεν τις επιλέγουν απαραίτητα οι βαρετοί άνθρωποι! Τις βαρετές δουλειές τις επιλέγουν (ή και όχι, απλά αναγκάζονται να τις κάνουν) και οι μη βαρετοί άνθρωποι, οι οποίοι, αν δεν είναι εισοδηματίες ή κληρονόμοι, πρέπει να έχουν και κάποιο εισόδημα για να επιβιώνουν και για να μπορούν να χρηματοδοτούν στον υπόλοιπο ελεύθερο χρόνο τους, αν το επιθυμούν, τις τυχόν άλλες δημιουργικές δραστηριότητές τους, να διαβάζουν, να ταξιδεύουν, να κάνουν γιόγκα, χορό, μαθήματα ζωγραφικής, ξένες γλώσσες, ό,τι θέλουν! Μη μασάς!