__________________
1.
Αγαπητή Α μπα ,
ο άντρας μου ειναι ενας πάρα πολύ καλός και αξιόλογος άνθρωπος , βρισκόταν σε μία πολύ καλή δουλεια, με πολυ καλα λεφτα, για δεκαπεντε χρόνια στην οποία μάλιστα ειχε προαχθεί και αναμενόταν να εχει και περαιτέρω εξέλιξη.
παρολα αυτα μερικές φορές έκανε κάποιες παρατυπίες και καποια λάθη στη δουλεια του καποια αθώα , οπως πχ το να ειναι πολυ συχνα αργοπορημενος έως καποια πιο σοβαρά, οπως το να κανει καποιες εξυπηρετησεις σε γνωστους κατι το οποιο μπορει να ηταν όχι παρανομο αλλα παρατυπο.
Το ειχαμε συζητησει πολλες φορες και του ειχα πει με το καλο και με το ασχημο πως δεν αξιζει να ρισκαρει για κανενα λογο την καριερα του .
Μαλιστα αποκτησαμε και παιδί και ειχε μαλλιασει η γλωσσα μου να του λεω να σταματησει να ρισκαρει την οικογενειακη μας ευημερια ειδικα τωρα που υπαρχει και ενα παιδακι.
Ειχαμε τσακωθει πολλες φορες γι αυτο, ελεγε πως υπερβαλλω κτλ και προφανως μεσα σε ολα αυτα καποια στιγμη σταματησε να μου λεει τα της δουλειας γιατι προφανως θεωρουσε πως τον ζαλιζω κινδυνολογώντας.
Ετσι κι εγω σταματησα να τον πρηζω.
Ωσπου ερχεται μία ωραία μερα και μου αναφερει πως απολύθηκε για ολους αυτους τους λόγους για τους οποίους τον προειδοποιουσα συν καποιες "παρατυπιες" ακομα τις οποίες φυσικα μου ειχε αποκρύψει.
Φυσικα ειναι μετανιωμενος και ευχεται να με ειχε ακούσει, φυσικά έκλαψε, φυσικα αισθάνθηκε πως εξαιτίας του το παιδί του θα πρέπει ισως να χρειαστεί να στερηθεί κάποια πράγματα (οπως πχ εναν καλό παιδικο) και ειναι χάλια.
Εγω έγινα έξαλλη, οταν μου περασε ο θυμός στεναχωρέθηκα απεριόριστα, σκέφτηκα οτι πρέπει να του σταθώ ομως .
Ευτυχως εγω δουλευω και μπορούμε να ζήσουμε μέχρι να βρει δουλεια.
Παρόλα αυτα ρε αμπα κατι εσπασε μεσα μου.
Νιωθω πως ήταν ενα αφελες παιδάκι που έπρεπε εγω να προστατεψω και που δεν καταφερα τελικα να προστατεψω γιατι δε με ακουγε.
Απο τη μία θέλω να τον στηρίξω στο να βρει μια άλλη δουλεια από την άλλη νιωθω πως μεσα μου δεν τον εχω συγχωρεσει που εξαιτίας της κουτοπονηριάς του ειμαστε οικογενειακώς σε μία ανασφάλεια και μία στεναχώρια και αναγκαζόμαστε να λέμε ψέματα σε φίλους και συγγενείς που απορούν πως ειναι δυνατόν να απολύθηκε εν μία νυκτί.
Δεν μπορώ να χωνέψω πως συμπεριφέρθηκε έτσι και πως εκει που ηταν αξισέβαστος στη δουλεια του τώρα ντρέπεται να αντικρύσει στα ματια συναδέλφους και συνεργάτες του.
Προσπαθώ να ειμαι "ο,τι έγινε , εγινε , από τα λάθη μας μαθαίνουμε, θα βρεις κάτι καλύτερο" κτλ αλλά μερικές φορές τον βλέπω και μου βγαίνει ένας θυμός να τον βρίσω να φωνάξω, να του δώσω μπουνιά που δεν σκέφτηκε στιγμή εμένα και τον γιο μας.
Μου βγαίνει θυμός και απογοήτευση τον οποίο πρέπει να καταπίνω ωστε να φανώ υποστηρικτική .
Το αστείο ειναι οτι όλοι μου λένε να ειμαι υποστηρικτική μαζί του κτλ, ενω εγω από μέσα σκέφτομαι πως δεν αξίζει αυτην την υποστηριξη όταν αγνόησε όσα του έλεγα, έκανε του κεφαλιου του και δεν καταλαβε( παρα όταν ηταν λέον αργα την σοβαρότητα των πράξεών του.)
Από την άλλη τι να κάνω?
Να τον τιμωρώ συνέχεια?
Να μην του δώσω την ευκαιρία να επανορθώσει?
Μπορει στην ουσία να επανορθώσει?
Πόσο μπορεί να επηρεάσει (ακόμα) την μεταξύ μας σχέση?
Πως μπορώ να το κάνω να μην με επηρεάσει?
Να μην επηρεάσει τον τρόπο που τον βλεπω?
Πως θα μπορέσω να τον θαυμάσω και να τον εμπιστευτώ ξανα?
Κι αν αυτό δεν γίνει ποτε?.
-DISSAPOINTMENT
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν μπορώ να προβλέψω τι θα γίνει, ούτε εγώ ούτε κανένας άλλος. Κάποιες απαντήσεις στις ερωτήσεις υπάρχουν, όμως. Πώς μπορείς να το κάνεις να μην σε επηρεάσει; Αυτό δεν γίνεται. Σε έχει επηρεάσει ήδη. Μπορεί να επανορθώσει στην ουσία; Μπορεί. Όμως για να γίνει αυτό, πρέπει να ξεκαθαρίσεις μέσα σου τι σημαίνει για σένα αυτή η φράση. Έχει αναγνωρίσει το δίκιο που είχες. Έχει μετανιώσει που δεν σε άκουσε. Φαντάζομαι ότι δεν σκοπεύει να επαναλάβει τα λάθη που έκανε. Οπότε, τι εννοείς με το να «επανορθώσει;» Φοβάμαι ότι εννοείς να κάνει τα πράγματα όπως ήταν πριν, και αυτό είναι το μόνο που δεν γίνεται. Δεν γίνεται να ξεμάθεις αυτά που έμαθες. Γίνεται όμως να περάσετε σε μια καινούρια φάση της σχέσης σας, μέχρι να βρείτε τις νέες σας ισορροπίες.
Όμως, κάτι που για μένα είναι πολύ σοβαρό, το πιο σοβαρό από όλα, δεν είναι σαφές από τον τρόπο που γράφεις. Υπάρχουν παρατυπίες και παρατυπίες. Έχει μεγάλη σημασία γιατί τις έκανε. Ήθελε να εξυπηρετήσει ποιους, και γιατί, αποσκοπώντας σε τι; Παρατυπία για να βοηθήσει ορφανά παιδιά; Ή για να αποκτήσει σχέσεις με ισχυρούς ανθρώπους; Και αν ήταν το δεύτερο, γιατί; Για να καλλιεργήσει κι άλλο τη θέση του; Ή επειδή ψωνίστηκε που βρέθηκε σε σαλόνια; Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Δεν είναι όλοι οι κανόνες το ίδιο ηθικοί, το ίδιο άκαμπτοι, και μερικές φορές υπάρχει λόγος για ανυπακοή – μερικές φορές πάλι, υπάρχουν πολύ σοβαροί λόγοι για να τους ακολουθεί κανείς. Η ντροπή του απέναντι σε συναδέλφους θα μπορούσε να είναι και αποτέλεσμα της απόλυσης, αλλά αν σημαίνει ότι έκανε κάτι για το οποίο υπάρχει λόγος να ντρέπεται, τότε κι εσύ πρέπει να αναρωτηθείς για τον χαρακτήρα του, πολύ πριν προσπαθήσεις να τον στηρίξεις συναισθηματικά. Στην αρχή τον αποκαλείς «αξιόλογο άνθρωπο». Είναι ο άνθρωπος με τις αδυναμίες που ήξερες, ή εμφανίστηκε κάποιος καινούριος; Και αν είναι οι αδυναμίες που ήξερες, είναι σωστό να θυμώνεις τώρα, ή θα έπρεπε να είχες θυμώσει χρόνια πριν, που κι εσύ ήλπιζες να μην γίνει αυτό που αναπόφευκτα θα γινόταν;
__________________
2.
Γιατί όσο είμαστε μέσα σε μια κατάσταση (αναφέρομαι σε αισθηματικές ή φιλικές σχέσεις) δεν μπορούμε να αντιληφθούμε όλες τις παραμέτρους ενώ έχουμε δείγματα συμπεριφορών και όταν τελειώσει η σχέση ή απομακρυνθούμε βλέπουμε την κατάσταση σε όλο της το μεγαλείο; Μας μπλοκάρει το συναίσθημα;
Ή μήπως και όταν τελειώσει δεν αντιλαμβανόμαστε αντικειμενικά τα πράγματα και τα μορφοποιούμε στο μυαλό μας όπως μας βολεύει για να το ξεπεράσουμε;
Δηλαδή είτε στη μία περίπτωση είτε στην άλλη μήπως τα διαστρεβλώνουμε στο μυαλό μας και ποτέ δεν μπορούμε να έχουμε την πραγματική εικόνα μιας σχέσης ή μια φιλίας;
-A.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Άλλη μια φορά που μια ερώτηση έρχεται σαν σε παραγγελία της προηγούμενης! Συμβαίνουν και τα δύο που αναφέρεις, αλλά κυρίως ένα τρίτο: δικαιολογούμε και αποφεύγουμε και αλλοιώνουμε και παραβλέπουμε γιατί αν παραδεχτούμε αυτά που συμβαίνουν την στιγμή που συμβαίνουν, πρέπει να δράσουμε, και αν δράσουμε, δεν ξέρουμε τι θα γίνει μετά. Ο φόβος της αλλαγής και του αγνώστου είναι που μας καθηλώνει. Όταν βγούμε από μια σχέση και είμαστε σε μια σταθερή κατάσταση, ο φόβος αυτός δεν υπάρχει, οπότε έχουμε την δύναμη να δούμε τι πραγματικά έγινε.
__________________
3.
Α,μπα μου,
Όταν ήμουν 17, άρχισα να βγάζω με τσιμπιδάκι τα φρύδια μου για να τους δώσω ένα σχήμα που ήταν τότε της μόδας. Δυστυχώς ήταν της μόδας το φρύδι-μια γραμμούλα (ήσουν κι εσύ στα 90s, θα θυμάσαι, το φρύδι της Gwen Stefani, της Pamela Andreson, ξέρεις). Μετά από κάποια χρόνια τσουρομαδήματος, που επιτέλους κατάλαβα ότι αυτό το φρύδι δεν πάει σε μεσογειακή μελαχρινή γυναίκα σαν κι εμένα, ανακάλυψα ότι δεν ξαναφύτρωσαν οι βγαλμένες τρίχες.. Βλέπεις δεν είχαμε ίντερνετ τότε και δε με προειδοποίησε καμιά άλλη γυναίκα κι ούτε το είχα παρατηρήσει γύρω μου παρότι και στα 70s υπήρχε το τσουρομάδημα άρα στα90s θα υπήρχαν και γυναίκες που το είχαν πάθει ήδη. Ευτυχώς τώρα έχουμε το ίντερνετ και πολλές απαντήσεις σε περίεργες ερωτήσεις μπορείς να τις βρεις. Πλεόν λοιπόν έχω αρκετές άσπρες τρίχες στα μαλλιά της κεφαλής μου λόγω ηλικίας και μου δημιουργήθηκε η απορία εάν θα ασπρίσουν κάποια στιγμή οι τρίχες και στα χέρια μου και το αιδοίο μου. Το γκούγκλαρα και ναι, μπορεί να συμβεί. Πάντως δεν έχω δει ηλικιωμένη γυναίκα με άσπρες τρίχες στα χέρια. Έψαξα να βρω όμως φωτογραφίες για αιδοίο(γυναικείο, ανδρικό, το ίδιο μου κάνει) με γκρι/λευκές τρίχες, να δω, να είμαι "προετοιμασμένη" και ΔΕΝ υπάρχει ούτε ΜΙΑ! ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ! Να, βάλε κι εσύ αναζήτηση ¨white ή grey pubic hair¨, αν δε με πιστεύεις. Πώς είναι δυνατόν;! Γιατί; Μήπως είναι τρελά σπάνιο; Ή μήπως είναι ΤΟ ταμπού; Μήπως έχω πετύχει χρυσό; Μήπως πρέπει να βγάλω φωτογραφία μόλις ανακαλύψω την πρώτη μου άσπρη τρίχα και να φτιάξω σάιτ με μία μόνο φωτογραφία και να βγάλω χρήματα από τις διαφημίσει στα πλάγια;
-Μελαχρινή με άσπρο
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Φυσικά, η ερώτηση σου με έστειλε στο γκουγκλ και πράγματι, δεν υπάρχει ξεκάθαρη φωτογραφία με το επίμαχο θέμα, ή μάλλον, υπάρχει και δεν υπάρχει. Δεν ξέρω όμως αν πραγματικά υπάρχει ένα κενό στην αγορά που θα γεμίσεις για να βγάλεις εκατομμύρια, άσε που τώρα είπες την ιδέα σου δημόσια και θα σου την κλέψουν. Για το τσουρομάδημα των φρυδιών πάντως μπορείς να κάνεις πολλά με το μέικ απ πλέον, τώρα υπάρχουν τόσα προϊόντα για τα φρύδια που μπορείς να φτιάξεις μια ψευδαίσθηση ακόμα και αν δεν έχει μείνει ούτε ίχνος.
__________________
4.
Αγαπητή Α μπα, πρωτα απ ολα συγχαρητήρια για το μωράκι σου! Το θέμα των φυσικών οριων εχει συζητηθεί επανειλημμένα στη στήλη και θα ήθελα την άποψη σου σχετικα με την εμπειρία μου. Κατα την πρόσφατη εγκυμοσύνη μου οσοι φίλοι μου ζητήσανε να αγγίξουν την κοιλιά μου τους άφησα με μεγάλη χαρα, σε περιπτώσεις δε που το μωρό κλωτσούσε αν ήμουν μεταξύ φίλων τους προσκαλούσα αν θα ήθελαν να το νιώσουν. Το θέμα μου λοιπόν ειναι η μητέρα του συντρόφου μου που κατα τα αλλα έχουμε μια πολυ καλή σχέση και ειναι πολυ ευγενικός και μετρημένος άνθρωπος. Ήρθε δυο βδομαδες να βοηθήσει (μένουμε πολυ μακριά) και με το που με είδε πρωτη φορα με χάιδεψε στην κοιλιά. Σκέφτηκα λογική αντίδραση, χάρηκε πολυ, είχε καιρο να με δει ειχα φουσκώσει κιόλας. Αλλα το εκανε δυο τρεις φορές ακόμα στιγμές που δεν το περιμενα και ομολογώ οτι ξαφνιάστηκα, ένιωσα οτι δεν είχαμε τόση οικειότητα, δυσανασχέτησα αλλα δεν και ήξερα πως να αντιδράσω. Η γυναίκα έκανε τόσο δρόμο για να μας φροντίσει και μου φάνηκε άσχημο να της πω μη με ακουμπάς χωρις άδεια... στο κάτω κάτω δε με χούφτωσε κιόλας. Υποθέτω οτι ένιωσε οτι είχε δικαίωμα στο περιεχόμενο της κοιλιάς μου, ενώ εγω θεώρησα οτι αυτο το δικαίωμα δεν το ειχα εκχώρησει με αποτέλεσμα να γίνω αρκετά αμυντική απο εκει και πέρα. Μεχρι και γω η ίδια ξαφνιάστηκα απο την αντίδραση μου γιατι γενικά είμαι άνθρωπος που μου αρέσουν και οι αγκαλιές και η επαφή. Γιατι ομως το να με ακουμπήσει στην κοιλιά το ένιωσα τόσο διαφορετικό απο το να με ακουμπήσει στη μέση για παράδειγμα; δε νομιζω να το έκανα θέμα στο μυαλο μου κατι τέτοιο. Μήπως έδωσα υπερβολική σημασία σε κατι ασήμαντο; Και θα μου πεις τα όρια του καθενός ειναι διαφορετικά με διαφορετικούς ανθρώπους, σωστά; Μετα σκεφτόμουν και οτι η έγκυος γίνεται αυτόματα property of the community όποτε το σώμα σου δεν σου ανήκει πλέον. Αλλα και τι θα έπρεπε να πω;
Bump
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Έδωσες μόνη σου την απάντηση με ολόκληρο tedtalk, οπότε εγώ τι να συμπληρώσω; Αυτό είναι που σε ενόχλησε. Ένιωσες ότι η πεθερά σου σε αντιμετώπισε ως φέρων οργανισμό για το πολύτιμο της, και όχι ως αυτόνομο άνθρωπο του οποίου τα όρια πρέπει να σεβαστεί. Άλλωστε διαφοροποιείς μεταξύ των φίλων που ζήτησαν να σε ακουμπήσουν και της μητέρας του συντρόφου σου που το έκανε χωρίς να σε ρωτήσει. Η διαφορά είναι τεράστια, και καθοριστική. Αν ισχύει αυτό ή όχι εξαρτάται από το ποια είναι η πεθερά σου, δηλαδή τι άνθρωπος είναι. Για τον χαρακτήρα της δεν μας έχεις πει τίποτα, αλλά εσύ θα ξέρεις την απάντηση.
Θα μπορούσες να πεις πολλά, όπως ότι τρομάζεις όταν σε ακουμπάει χωρίς προειδοποίηση, αν γίνεται να σου το λέει πρώτα; Με χαμόγελο. Δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση ή εξήγηση. Μια υπενθύμιση ότι η κοιλιά περιέχει έναν άνθρωπο, αλλά και ανήκει σε κάποιον άνθρωπο. Καλή λευτεριά!
__________________
5.
Γεια σου α, μπα
εχω το ανάποδο πρόβλημα απ αυτους που τους σχολιάζουν για τα παραπανίσια κιλά. Συγκεκριμένα έχω αδυνατίσει πάρα πολύ σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα (δευτερο μωρό, μετακόμιση σε άλλη χώρα, ασθένεια κοντινού προσώπου) και ως αποτέλεσμα έκοψα πολύ στο πρόσωπο. Επίσης δεν έχω πλέον στήθος.
Όποιος με βλέπει σχολιάζει πόσο αδυνάτισα και πρεπει να παχύνω κτλ.
Έχοντας βρει το ρυθμό μου πλέον έχω αρχίσει να παίρνω κιλά (δεν είχα ποτε στόχο να αδυνατισω, ήμουν ήδη κανονική/αδύνατη) αλλά το πρόσωπο δε γεμίζει όσο και να φάω. Ούτε και το στήθος μετά απο δυο ετήσιους θηλασμούς και γέννες. Όσο να πεις μεγαλώνω κιολας (36).
Οπότε πιο όμορφη δεν το κόβω να γίνομαι.
Πως αντιμετωπίζω λοιπόν όχι τόσο τα σχόλια αλλά την αλήθεια τους; Ότι ασχημαίνω; Και πόσο μάλλον όταν πάντα θεωρούμουν μια πάρα πολύ ωραία κοπέλα, οπότε είναι ακόμα πιο εμφανής η αλλαγη. "Πωπω την είδες την ταδε; πως εγινε έτσι, αυτη τη θυμάμαι ήταν πολύ όμορφη, γιατί χάλασε έτσι".
Δεν αποκλείω την πλαστική αλλά νομίζω πως πρεπει πανω απ ολα να βρω άλλους τρόπους να το αντιμετωπίσω ανεξαρτητα απ το αν θα μπορεσω να κανω κατι παρεμβατικο ή μη.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αχ, πώς πήγαμε από το ότι αδυνάτισες στο ότι όλοι λένε γύρω σου πόσο έχεις ασχημύνει; Μόνη σου έκανες το άλμα. Μόνη σου υποθέτεις ότι λένε πίσω από την πλάτης σου ότι χάλασες ενώ ήσουν όμορφη. Τις δικές σου σκέψεις εκφράζεις αυτή τη στιγμή, και χρησιμοποιείς τους άλλους ως κουκλοθέατρο. Αν είναι δυνατόν, που μεγαλώνεις στα 36.
Δεν ξέρω γιατί είναι αυτονόητο ότι ένα αδύνατο πρόσωπο και μικρό στήθος σημαίνει άσχημη γυναίκα. Επειδή σου λένε όλοι ότι αδυνάτισες; Αυτή τη δουλειά κάνουν οι γύρω, αστυνομεύουν τα σώματα των πάντων στο περιβάλλον τους, ειδικά στις γυναίκες, ακόμη πιο ειδικά στις γυναίκες μετά από γέννα. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην σχολιαστεί γυναίκα αφού γεννήσει, ακόμα και το θετικό σχόλιο, το επιδοκιμαστικό, είναι υποτίμηση σε επίπεδο «ικανότητας», σα να μην είναι παραδεκτό ότι μια γέννα αλλάζει το σώμα.
Ούτε εγώ αποκλείω την πλαστική, αλλά διάβασες αυτό που έγραψες; Δεν λες ότι δεν σου αρέσει ο εαυτός σου όπως είναι τώρα, αλλά ότι οι άλλοι σε απορρίπτουν. Αυτό που πρέπει να κάνεις πάνω από όλα είναι να καταλάβεις, να αναλύσεις, να συνειδητοποιήσεις πού βρίσκεσαι εσύ σε όλα αυτά, πώς αισθάνεσαι εσύ με το πρόσωπο σου, με το στήθος σου, με το σώμα σου. Όλα αυτά θα άλλαζαν είτε έκανες παιδιά είτε όχι, μεγαλώνουμε και αλλάζουμε, ότι μεγαλώνουμε και ασχημαίνουμε είναι κάτι που έχουμε συμφωνήσει μεταξύ μας, και δεν είναι η αλήθεια. Μήπως είχες επενδύσει πολύ στην εμφάνιση σου, και ένιωθες ότι εξαργυρώνεις κοινωνική θέση μέσω αυτού, και τώρα βλέπεις τους γύρω σου να αποσύρουν την επένδυση πάνω σου; Τότε κακώς αφέθηκες και τους άφησες να σου το κάνουν αυτό. Ήταν μεγάλος ο πειρασμός της ευκολίας, αλλά είσαι 36. Θα πρέπει να είσαι σε θέση να βρεις άλλους τρόπους για να αυτοπροσδιορίζεσαι.
__________________
6.
Καλησπέρα Αμπα,
Είσαι η πιο αγαπημένη μου συνήθεια χρόνια τώρα! Έχω σκεφτεί κατά καιρούς διάφορες ερωτήσεις να σου στείλω αλλά κέρδισε τελικά μια απορία επειδή προσπαθήσαμε να τη λύσουμε ως παρέα και δεν τα καταφέραμε. Λοιπόν το σκηνικό ως εξής: είμαστε διακοπές το καλοκαίρι σε νησί, τρία ζευγάρια γύρω στα 35 με 40 που γνωριζόμαστε εδώ και δεκαετία και τα πάμε πολύ καλά. Μετά τη θάλασσα έχουμε αράξει στον κήπο του σπιτιού και τρώμε φορώντας όλοι τα μαγιό μας και μόνο. Δηλαδή ούτε μπλούζες, ούτε παρεό , μόνο μπικίνια, βερμούδες και σαγιονάρες. Μαγειρεύουμε, Τρώμε, πίνουμε τα κρασάκια μας, όλα μια χαρά. Πάμε να ξεκουραστούμε στα δωμάτια, μπάνια κτλ και σε καμια ώρα που ξαναεμφανιζόμαστε είμαστε όλοι ντυμένοι. Λογικό. Λέει λοιπόν μια φίλη, δεν είναι αστείο που πριν ήμασταν με μαγιό και τώρα όμως δεν εμφανίστηκε κανείς με εσώρουχα; Που μεταξύ μας κιόλας είναι και λιγότερο αποκαλυπτικά;;
Ξεκινήσαμε λοιπόν μια ειλικρινή κουβέντα πού οφείλεται αυτό. Πολλά ακούστηκαν. Κοινωνικές προκαταλήψεις, συνήθεια, εξοικείωση κάποιοι λόγοι που αναφέρθηκαν. Δεν αλλάζει όμως το γεγονός πόσο πιο άνετα είμαστε να μας δει κάποιος με το μαγιό μας ενώ μας ενοχλεί να μας δει με τα εσώρουχα. Θα μου άρεσε να ακούσω τη γνώμη σου. Γιατί πραγματικά πολλές φορές έχεις μια οπτική στα θέματα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.
Σε φιλώ πολύ.
-kiku
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Τα ρούχα είναι πολλά περισσότερο από κάλυψη και προστασία από το κρύο ή τη ζέστη ή από το περιβάλλον γενικότερα. Είναι στολή, είναι δήλωση, είναι μέσο ένταξης, είναι μια γλώσσα που μιλάμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε τις περισσότερες φορές, γιατί είναι αυτονόητη. Σκέψου την φιλολογία γύρω από την γραβάτα του πρωθυπουργού. Σκέψου πόση σκέψη χρειάζεται για το ντύσιμο σε επαγγελματικό ραντεβού, ερωτικό ραντεβού, ή στην πρώτη συνάντηση με τα πεθερικά. Ποιος είμαι, πώς θέλω να με βλέπουν οι άλλοι; Είναι άλλο το μαγιό και άλλο τα εσώρουχα, άλλο ύφασμα που δηλώνει άλλη περίσταση, και το έχουμε όλοι συμφωνήσει όπως έχουμε συμφωνήσει ότι ο ήχος 'μα-μα' σημαίνει τη γυναίκα που μας γέννησε.
_________________
7.
Γεια σου Λένα και σχολιαστές! Σας φιλώ, μου φτιάχνετε τη μέρα!
Είμαι γυναικα 35 χρονών και ζω σε μια μικρή επαρχία.Τα τελευταία 2 χρόνια και βάλε είμαι μόνη κι όχι μόνο αυτό, αλλά δεν έχω κάνει, ούτε μια γνωριμία, ούτε τίποτα. Η απόλυτη ξηρασία! Στον κύκλο μου δεν υπάρχει τίποτα, έχω προσπαθήσει να φλερτάρω με τα μάτια που λένε (συνήθως υπάρχει αντίστοιχη ανταπόκριση, αλλά μέχρι εκεί), έχω δείξει την παρουσία μου μέσω φβ σε κανα δυο που μου άρεσαν, εχω μιλήσει, προσπαθω να γνωρίζω κόσμο με δραστηριότητες(αλλά παντού γυναίκες ρε παιδί μου, τι γίνεται οι άντρες μόνο μπάλα βλέπουν;), ευγενική είμαι, χαμογελαστή είναι, αλλά πραγματικά τίποτα! Να επισημάνω πως δεν δείχνω απελπισία, ώστε να φεύγουν τρέχοντας( αλλά πώς να δείξω, μήπως μου δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσω κανέναν;) Ούτε πάω σε όποιον βρω μπροστά μου, ώστε να τρομάζω το σύμπαν. Και μέσα σε όλα αυτά, με την αυτοπεποίθηση μου να χει γίνει σμπαράλια με την τόση χιλόπιτα, να χω και τις φίλες μου τις παντρεμένες να μου λένε: "Εγώ στη θέση σου θα έκανα τα αίσχη!" "Θα είχα μαζέψει τόσες εμπειρίες" "Είσαι στην καλύτερη φάση για γνωριμίες και σεξάκια!"(Ναι παιδιά κι εγώ θέλω να κάνω σεξάκι κι ότι άλλο έρθει, αν έρθει, αλλά τι να κάνω, να βγώ με το δίκανο ή να βγάλω τη μπλούζα μου;) "Εσύ φταις, ποιος ξέρει με τι ξινίλα τους κοιτάς"(χωρίς να βγαίνουμε μαζί- λόγω των δικών τους υποχρεώσεων- ωστε να ξέρουν πώς τους κοιτάω) κάνοντάς με να νιώθω και ανίκανη κι από πάνω κι ότι απλά εγώ δεν μπορώ.Αναρωτιέμαι τι πάει στραβά. Μόνο εγώ δεν μπορώ;(Προφανώς όχι, αλλά η ερώτηση γίνεται χάριν λόγου) Γιατί οι γύρω μου τα φτιαχνουν, χωρίζουν, πηδ...νται κι εγώ τίποτα; Και να περνανε τα χρόνια που θα μπορούσα να τα χαίρομαι στο έπακρο. Τι πάει στραβά; Πείτε καμια γνωμη ρε παιδιά, καμιά παρηγοριά. Το να κρεμάσω τη φάτσα μου σε σελίδες γνωριμιών τύπου tinder δεν ταιριάζει καθόλου με την ιδιοσυγκρασία μου.
Συν τοις άλλοις σφυροκοπαει συνέχεια στο μυαλό μου η φράση του πρώην, που για να μου χρυσώσει το χαπι όταν με χώριζε μου είχε πει μέσα στη δυστυχία μου:"Εσύ είσαι όμορφη, έξυπνη, μορφωμένη, επαγγελματίας, αμέσως θα βρεις τον επόμενο" και θέλω να πάω στα εξωτερικά μόνο και μόνο για να του χώσω τρεις ανάστροφες του παλιοπαπάρα και μετά να γυρίσω πίσω.
Συγγνώμη αν σας κούρασα
-Σκέφτομαι να τα παρατήσω
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Όχι όχι, μην τα παρατήσεις! Αν είναι όπως τα λες, όλα σωστά τα κάνεις. Είσαι σε μικρή επαρχία, δύο χρόνια δεν είναι πολλά. Μπορεί να είναι κακή τύχη. Να δεις που θα σου πέσουν όλα μαζεμένα. Θα ήθελα να ξέρω αν μέσα σε αυτή την διαδικασία έχεις κάνει και καινούριους φίλους. Αν όχι, τότε οι προσπάθειες σου είναι επιφανειακές. Μην βγεις για να βρεις άντρα. Βγες για να κάνεις καινούριους φίλους. Δες τον κόσμο ως μια μεγάλη παρέα. Μην περιμένεις ούτε σεξάκι, ούτε εμπειρίες. Οι φίλοι θα σου γνωρίσουν άλλους φίλους και θα βρεθείς σε σπίτια, σε πάρτι, σε γιορτές που τώρα δεν βρίσκεσαι. Παντού γυναίκες; Πόσες καινούριες φίλες έχεις κάνει;
_________________
7.1
Μια καταπληκτική ιστορία που με έκανε να χαρώ πολύ. Κι εγώ σ'αγαπώ, αγαπητή φίλη, αλλά να ξέρεις ότι ό,τι έγινε, εσύ το έκανες, μόνη σου. Να δίνεις συμβουλές είναι το εύκολο, στην εφαρμογή κολλάμε όλοι.
Αγαπημένη Λένα. Να είσαι πάντα καλά και να χαίρεσαι το μωράκι σου. Σήμερα ξύπνησα κι ένιωσα πως θέλω να μιλήσω με κάποιο τρόπο μαζί σου. Έστω και μ' αυτόν. Και να σ'ευχαριστήσω που με έχεις βοηθήσει τόσο πολύ με τόσους τρόπους που όμως είναι δύσκολο να μάθεις ποτέ και είναι κρίμα. Εδώ θα αναφέρω ένα παράδειγμα. Στην παρούσα δουλειά μου στην Αγγλία για πρώτη φορά στη ζωή μου έγινα θύμα μπούλινγκ. 40 χρονών εγώ από 20χρονο! Το παιδάκι επιδίδεται γενικώς στο μπούλινγκ. Εγώ πάλι μάλλον ευγενική αλλά χωρίς εμπειρία σε κάτι τέτοιο υπήρξα το τέλειο θύμα γÎα λίγο. Δεν ήξερα τι ακριβώς να κάνω και προσπαθούσα δείχνοντας αδιάφορη και χαμογελώντας να δείξω πως δεν με πείραζαν σχόλια π.χ. για τα λίγα παραπανίσια κιλάκια μου. Και για άλλα. Απλά αυτό με πονούσε πιο πολύ. Μάλλον φαινόμουν αξιολύπητη γιατί ένας άλλος συνάδελφος με πήρε υπό την προστασία του κάποια στιγμή. Διαβάζω λοιπόν σε μία απάντησή σου πως αυτός ο τύπος θέλει να τραβά την προσοχή. Το σκέφτομαι και συνειδητοποιώ πως η στάση του αυτό δείχνει. Θέλει να τραβά την προσοχή. Έστω και με αρνητικό τρόπο. Μία γνήσια attention whore. Οπότε κάποια στιγμή που πάλι πέταξε κάποια κακία που θα με ζεματούσε για πολύ καιρό του λέω, μπροστά σε κόσμο. Βρε καλό μου αφού σώνει και ντε θέλεις να τραβάς την προσοχή γιατί δεν το κάνεις με τρόπο που να είναι ή αστείος ή καλός; κάνε κάτι καλό και κέρδισε την προσοχή μ'αυτόν τον τρόπο. Οι συνάδελφοι που κάθονταν μαζί επευφήμησαν γιατί τον ξέρουν κι αυτός σοκαρίστηκε και το βούλωσε. Σε άλλη φάση που ήμασταν πάρα πολλά άτομα μαζεμένα ήρθε η προϊσταμένη και προσπαθούσε κατι να πει. Αυτή κι αν τρώει μπούλινγκ εκεί. Και λέει αυτός. Αυτή είναι attention seeker. Και με γέλιο του λέω αυτή προσπαθεί αυτή τη στιγμή να τραβήξει την προσοχή. Ειναι attention seeker τώρα. Εσύ είσαι η επίσημη attention whore του χώρου. Και γέλασαν όλοι λέγοντας μπράβο. Είναι προφανώς ένας χώρος που το πολιτικώς ορθό δεν είναι πρωταρχικής σημασίας. Προς το παρόν είμαστε στη φάση λοιπόν που όποτε με βλέπει με βοηθάει, δεν έχει ξανακάνει αρνητικό σχόλιο και αν πάει να πει κάτι σε κάποιον άλλον με κοιτάει χαμογελάει και ή δε θα το πει ή αν πει κάτι θα τον φωνάξω με το όνομά του και θα ζητήσει συγγνώμη. Εγώ δε λέω πως αυτός διορθώθηκε. Όμως έφυγε από πάνω μου το μπούλινγκ. Κι όλα αυτά από το σχόλιό σου Λένα. Και γι'αυτό σ' αγαπώ.. φιλιά και καλημέρα
σχόλια