ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
28.1.2018 | 19:00

Θα εξομολογηθώ κάτι για το οποίο ντρέπομαι κάπως.

Έχω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έναν πολύ έντονο φόβο ,ότι θα καταλήξω μακροπρόθεσμα μόνη μου χωρίς κάποιον να με αγαπάει. Δεν μπορώ να τον εκλογικεύσω αλλά είναι πάρα πολύ έντονος και φαινομενικά δεν έχει λόγο να υφιστάται μιας και είμαι μια χαρά κοπέλα . Ανησυχώ ότι δεν θα βρω ποτέ αυτόν τον κάποιον που θα μπορούμε να συνυπαρξουμε αγαπημενοί και ευτυχισμένοι και πέφτει η διαθεση μου δίχως λόγο. Συχνά πυκνά φτάνει σε σημείο παραλογισμού και πιστεύω ότι θα γεράσω μόνη μου μαζί με 10 γάτες. Δεν είναι ότι ανησυχώ μήπως τα κάνω εγώ όλα σαλάτα αλλά πιο πολύ είναι η σκέψη του ότι θα μπορούσα να είμαι απλά άτυχη. Η ανοησία είναι , ότι με επηρεάζει και θα εξηγησω πως. Στην σχεση με την οποια ως ωρας ημουν πολυ χαρουμενη, τελευταία τα πραγματα δεν πανε καλα και εχω ξενερωσει άπειρα. Αλλα κάνω την τερμα παραλογη σκέψη ότι αν φύγω δεν θα βρω άλλον και ότι αν θα βρω θα είναι χειρότερος και όχι καλύτερος. Αυτά όταν εντελώς αντικειμενικά έχω ότι χρειάζεται για να βρω και να χτίσω κάτι με καποιον .Που τον ψώνισα 19 χρόνων αυτόν τον φόβο? Πείτε κάτι! Κατα προτίμηση κραξτε με! Ευχαριστώ.
3
 
 
 
 
σχόλια
Εισαι 19 και εισαι ηδη σε μια σχέση... Φαντα σου ατομα που ειναι μεγαλύτεροι (5,10,15 χρονια) και δεν εχουν κανει ποτε σχεση τι πρεπει να σκέφτονται... Ξερω το συναίσθημα αυτο που νιώθεις (το εχω νιώσει και το νιώθω συχνα ανα διαστηματα) αλλα εσυ και ως γυναικα και ως μια χαρα εμφανισημη οπως λες δεν εχεις να φοβάσαι για κατι τετοιο κατα την αποψη μου! Καλη ευτυχία και επιτυχία
Έχει δίκιο η Καραβαν , το έχω και εγώ σχετικά αυτό (έχω και τις γατες ετοιμες)... Βέβαια νομίζω ότι σε έναν βαθμό είναι εμφυτο και το έχουν πάρα μα πάρα πολλοί ανθρωποι και είναι φυσιολογικό. Η λύση είναι αφού ξέρεις ότι σου συμβαίνει να βρισκεις την πυγμή και να σηκωνεσαι να φεύγεις. Δύσκολο αλλά απαραίτητο γιατί και σε σχεση να είσαι, πάλι μπορεί να νιώθεις μόνη. Όταν ο άλλος σε αδειάσει εντελώς δεν θα σου κάνει διαφορά. Ακόμη, πιστεύω ότι όταν τον φόβο δεν μπορείς να τον διώξεις, πρέπει να τον χρησιμοποιήσεις υπέρ σου. Δες το σαν κινητρο και γινε λοιπόν καλύτερη. Κάνε πράγματα για σένα και για τους γύρω σου και εξελίξου σε κάθε επίπεδο.
Τον φόβο τον ψώνισες στο περιβάλλον της παιδικής σου ηλικίας (δεν ξέρω τι γινόταν οπότε πρέπει να το σκεφτείς εσύ) και γιγαντώνεται με είτε την δυσκολία σύναψης κοινωνικών δεσμών στην εφηβεία σου είτε με την γενικότερη κοινωνική πίεση να είμαστε όλοι μας "ζευγαρωμένοι". Καλό θα ήταν να το συζητήσεις με κάποιον μεγάλο με εμπειρίες που εμπιστεύεσαι.
Scroll to top icon