Μια μικρή προσωπική ιστορία από τα πεζοδρόμια της Εμμανουήλ Μπενάκη :
Παρκάρω την μοτοσυκλέτα μου στην Πανεπιστημίου (σε μια εποχή, όχι τόσο μακρινή, όπου υπήρχαν σχεδόν μηδενικές θέσεις στάθμευσης για δίκυκλα, τώρα απλώς υπάρχουν ελάχιστες). Ως προερχόμενος από τον οικολογικό χώρο, μετά από κάμποσες μανούβρες, την στριμώχνω κολλητά στα κάγκελα, ανάμεσα σε ένα κουτί του ΟΤΕ και σε μια κολόνα των τρόλεϊ.
Με τη συνείδησή μου ήσυχη ότι δεν ενοχλώ κανέναν, μπαίνω στο μαγαζί όπου είχα δουλειά. Λίγα λεπτά μετά, παρατεταμένος ήχος σφυρίχτρας.
Καλού κακού, βγαίνω να δω. Ένας τροχαίος σφυρίζει πάνω από τη μηχανή μου.
- Μα εδώ που την έχω δεν ενοχλεί καθόλου.
- Το ξέρω, γι' αυτό σφυρίζω, ειδάλλως θα είχα κόψει κλήση όπως στις άλλες.
- Αφού δεν υπάρχουν θέσεις για μας, που να τη βάλω;
- Τράβα δίπλα στην Μπενάκη. Εμείς κυνηγάμε τις μηχανές σε Πανεπιστημίου, Σταδίου, Ακαδημίας, να είναι περιποιημένη η βιτρίνα των μεγάλων δρόμων. Για τους άλλους δεν έχουμε διαταγές.
- Μα εκεί το πεζοδρόμιο δεν είναι ούτε ένα μέτρο και θα ενοχλώ πεζούς, καρότσια...
- Έχεις τρεις επιλογές: κλήση, Μπενάκη ή φεύγεις μακριά. Τι να σου πω τώρα! Με τις μαλακίες διαταγές που μου δίνουν, έτσι μου 'ρχεται να ζητήσω μετάθεση για το χωριό μου, να αράζω στην πλατεία όλη μέρα...
Επειδή είχα δουλειές, μπλόκαρα το πεζοδρόμιο της Μπενάκη.
Ξεκινάμε την καταγραφή των προβλημάτων της Αθήνας. Περιμένουμε και τις δικές σας ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ μαζί με τις καταδεικτικές ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΣΑΣ στο [email protected].
Βοηθήστε μας να κάνουμε την πόλη μας καλύτερη.
