ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Για αρχη δεν νομιζω πως υπαρχουν καθηγητες εδω περα και κυριως δεν υπαρχει καποιο μαγικο ξορκι η μαντζουνι για αλλαγη προσωπικοτητας. Αυτο ειναι κατι που εχει παρει 20 30 η 40 και πανω χρονια στον καθενα αναλογα με την ηλικια του για να διαμορφωθει οπως ειναι.Εχω δει τελευταια πολλες αναρτησεις για ευαισθησια και παρατηρω οτι οι πιο πολλοι σχολιαζοντες περιγραφουν την ευαισθησια συγκαταλεγοντας τον εαυτο τους μεσα στους ευαισθητους και γραφωντας ολοκληρες παραγραφους για το οτι σημαινει να εισαι ευαισθητος για τον καθενα. Η αληθεια ηταν οτι οι περισσοτερες περιγραφες ηταν ωραιες και ενδιαφερουσες. Ωστοσο ερχονται σε αντιθεση με τους εξομολογουμενους οι οποιοι περιγραφουν την ευαισθησια τους σαν καταρα και αισθανονται θλιψη και ενοχες για αυτην. Αρα η ευαισθησια μπορει να σημαινει διαφορετικα πραγματα για τον καθενα και μαλλον σε μεγαλο βαθμο προσωπικα. Για αυτους τωρα που νιωθουν τυψεις και ενοχες το μονο που εχω να πω ειναι οτι αυτο που εννοουν ως ευαισθησια ειναι η μη ικανοτητα να διαχειριστουν τα συναισθηματα τους με ωριμο τροπο. Να αντιληφθουν την πραγματικη διασταση των πραγματων και να αποκτησουν μια οσο γινεται πιο ρεαλιστικη αντιληψη της πραγματικοτητας. Οπως ανεφερα και πριν δεν υπαρχει μια μαγικη συνταγη αλλα θελει πολυ δουλεια με τον εαυτο μας για να καταφερουμε να πετυχουμε αυτοπεποιθηση και αυτοεκτιμηση αναγνωριζοντας τις αναγκες μας και ικανοποιοντας τες. Εχοντας την επιμονη να αλλαξουμε οτι θελουμε και μπορουμε. Την υπομονη να δεχομαστε αυτα που δεν αλλαζουν και την σοφια να διακρινουμε τη διαφορα. Αλλιως θα μεμψιμοιρουμε για την αδικη τη ζωη και για το οτι ειμαστε ευαισθητοι.

Αυτό που ονομάζεις υπερευαισθησία (και τολμώ να πω έθεσες ωραία την εξομολόγηση) είναι απειρία στην διαχείριση της καφρίλας και της σκληρότητας της ζωής απλώς. Συνήθως προέρχεται από ένα υπερπροστατευτικό περιβάλλον που δεν σε έχει "σκληραγωγήσει" από νωρίς (χωρίς να θεωρηθώ ρατσίστρια αν παρατηρήσεις τα παιδάκια Ρομά στους δρόμους πχ. δεν είναι τόσο υπερευαίσθητα και μυγιάγγιχτα επειδή ακριβώς είναι από πεντάχρονα στους δρόμους και στην βιοπάλη. Όχι ότι είναι αυτό το ιδανικό για ένα παιδί. Αναλογικό παράδειγμα φέρνω για να γίνει αντιληπτό). Επίσης προέρχεται από νεότητα. Κι εγώ έτσι ήμουν στα 15 (όλοι ίσως;;). Μετά έμαθα να διαχειρίζομαι κάποια πράγματα. Η μάθηση αυτή φυσικά είναι σε άμεση συνάρτηση με το σε πόσα και ποιά ερεθίσματα έρχεσαι σε επαφή (αν είσαι όλη μέρα κλεισμένη μες το σπίτι θα μείνεις ταπεινό χαμομηλάκι αιωνίως) και ποιά είναι η συνολικότερη παιδεία (όχι μόρφωση) ενός ατόμου ώστε να μάθει να σκέπτεται διαφορετικά ή να αξιολογεί το πώς μπορεί να ειπώθηκε κάτι ή από ποιά αφετηρία έγινε μια ενέργεια κλπ. Επίσης άλλο πράγμα είναι η εσωστρέφεια (που επίσης μπλέκεται με την ευαισθησία σε παρόμοιες εξομολογήσεις -όχι την δική σου). Εσωστρεφής είναι αυτός που χρειάζεται κάποιο διάστημα με τον εαυτό του ως αποσυμπίεση από την κοινωνική επαφή εις αντιδιαστολή προς τον εξωστρεφή που έχει ανάγκη την κοινωνική επαφή για να νιώσει "ανεβαστικά". Δεν σημαίνει την ανικανότητα δημιουργίας κοινωνικών δεσμών. Το αντίθετο. Οι εσωστρεφείς φτιάχνουν δυνατούς και εκλεκτούς δεσμούς συνήθως.