ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 32 χρόνων και τα τελευταία 5 χρόνια, ενώ ήθελα μια σταθερή σχέση, δε μπορούσα να στεριωσω με κανέναν. Ενώ με πλησιάζουν αγόρια, πάντα κάτι πήγαινε στραβά, από εμένα ή από τον άλλον και δεν. Τον τελευταίο καιρό άρχισα να βγαίνω με ένα πολύ καλό παιδί που μου άρεσε πολύ. Το πράγμα προχωράει αργά- γνωριζόμαστε, περνάμε όμορφα, αλλά δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα. Αυτό μου άρεσε πολύ επισης, καθως αισθανόμουν ότι χτίζεται σιγά σιγά κάτι με σεβασμό και διάθεση ανακαλυψης. Έχουμε πολύ όμορφη επικοινωνία. Πριν μια βδομάδα γνώρισα τυχαία με γλυκο και ρομαντικό τρόπο ένα άλλο αγορι, που είχαμε εξαρχής πολύ καλή χημεία στην επικοινωνία και νιώθω και σωματικά μεγάλη έλξη. Πλέον αισθάνομαι ότι το άλλο παιδί μου αρέσει πολύ διανοητικά, ενώ ο δεύτερος που γνώρισα κάνει το στομάχι μου κόμπο και την καρδιά μου να χτυπά. Εφόσον δεν ήταν ακόμη σχέση αυτο που είχα, το έχω αφήσει ανοιχτό και θέλω να τους γνωρίσω πρωτα, να μην προχωρήσω γρήγορα με κάποιον και να δω τι θα αισθανθω πως θέλω να κάνω, αλλά νιώθω σε κάποιες φάσεις πολύ περίεργα σε αυτή τη συνθήκη. Φοβάμαι ότι θα βγω με τον ένα και θα συναντήσω κάποιο κοινό γνωστό και θα γίνει κάποια περίεργη συζήτηση πίσω από την πλάτη μου, και επισης δε νιώθω άνετα όταν τους μιλάω, νιώθω σα να τους κοροϊδεύω. Δεν τους έχω πει ότι είμαι σε αυτό το στατους, αλλά σκέφτομαι ότι ιςως θα έπρεπε. Δεν είναι το στυλ μου να βγαίνω με δυο ταυτόχρονα, γενικά αναζητούσα μια ήρεμη σταθερή κατάσταση, και είναι η πρώτη φορα που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Έχει κανείς καμία άποψη πάνω στο θέμα;